τσουνάμι απ την αγάπη

Αγαπημένη μου, που χρόνια φίλη σε είχα
ποτέ δεν εφαντάστικα τον πόνο πως κατείχα
οικείες πάντα συμβουλές και λέξεις όλο γλύκα
ποτέ δεν ανταλλάξαμε κουβέντα που χε μέσα πίκρα

το δέντρο της φιλίας μας ποτίζαμε με χάρη
του δίναμε κορμοστασιά ύψος τρανό να πάρει
με το νεράκι της καρδιάς, του δώσαμε υγεία
και έτσι μαζί περάσαμε τα χρόνια χωρίς καμιά κακία

Μα ήρθαν φίλες πονηρές, όλο ζήλια γεμάτες
κι αφού δεν τα κατάφεραν, αγάπη να χαλάσουν
το δέντρο δεν σακάτεψαν, πιασαν τους εφιάλτες
αγάπη μέσα απ τη ψυχή κατάφεραν να αδράξουν

Και σαν τσουνάμι έφτασε το κύμα από την φιλία
να προστατέψει ήθελε το έρημο το δέντρο
μα κειό που κατάφερε ήταν να το τσακίσει…
και μέσα σε ένα λεπτό όλα να τα γκρεμίσει

Μα πάντα μένει κάποιος ορθός, πίσω για να κοιτάζει
να αναρωτιέται με καημό τι απέγινε η αγάπη
να καταριέται τον καιρό και το τρελό τσουνάμι
που σκόρπισε δέντρο- κλαδιά και απέμεινε το δάκρυ

Ειν΄ το τσουνάμι της καρδιάς τόσο βαριά κατάρα,
που δεν φοβάται τίποτα και κάνει τόση αντάρα,
και φουρτουνιάζει σαν από χαρά, για να κυλά στο δάκρυ
και τα αισθήματα καρδιάς τα στέλνει ευθύς στην άκρη…

 skouliki