Χθες το βράδυ στο όνειρο μου.....

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΡΑΓΚΟΣ 

ΣΤΙΧΟΙ-ΓΙΩΤΑ ΞΕΝΟΥ 

ΜΟΥΣΙΚΗ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Χθες το βράδυ στο όνειρο μου

Μίλησα με το Θεο μου
Χθες το βράδυ στο όνειρο μου ,
Και μου είπε χίλια δυό
ενα απο ολα που μου είπε
Τους ζητιάνους να αγαπώ ,

Να τους δίνω τη ψυχη μου
Το μισο απ το ψωμί μου
ζεστασιά για το χειμώνα
Και τον άλλο μου Χιτώνα

Μου είπε ειναι αδικο παιδια
να ζουν στους δρομους
πως δεν αντέχει αλλο πια
Να βλέπει παρανόμους ,

Μου είπε ο κοσμος πίστεψε
Το χρημα για Θεο του ,
Και δάκρυα κυλούσανε
Στο Αγιο Πρόσωπό του

Μου είπε οι άγριοι εκτελούν
Τους δίκαιους σκοτώνουν ,
οι χριστιανοί που έμειναν
Το αδικο πληρώνουν ,,

Μου είπε η γη που έφτιαξε
Οι άθεοι την γκρεμίζουν
Χαος συντρίμμια και καπνό
Το κοσμο αυτο μαυρίζουν ,,

Και εγω έπεσα στα γόνατα ,
Για να τον προσκυνήσω ,
Με μια λαχτάρα στη ψυχη
Έλεος να ζητήσω!

ΓΙΩΤΑ ΞΕΝΟΥ

"Στην υποκρισία του καθωσπρεπισμού...." από την Άννα Μπιθικώτση

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ "ΗΧΗΡΕΣ ΣΙΩΠΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ"

     

"Στην υποκρισία του καθωσπρεπισμού...."
Πόσοι από μας δεν κάναμε συμβιβασμούς ζωής και δεν“ξεδιψάσαμε”, γιατί θελήσαμε να υπάρχουμε για τους άλλους προσπερνώντας τα “θέλω” μας…
Εκείνους τους κραυγαλέους συμβιβασμούς περπατώντας στωικά μαζί τους συνοδοιπόροι στο μονοπάτι του “σωστού” μα τόσο λάθους;
Πόσοι από μας δεν πυρπολήσαμε όνειρα μέσα σε υποκριτικές πλάνες κι άμυνες ψυχής απέναντι σε συντηρητισμούς κοινωνικούς, σκλαβώνοντας ανατολές καρδιάς και υποδουλώνοντας τις δικές μας ανάγκες
για ελεύθερες ανάσες σβήνοντας το χρώμα, γιατί η βολική συνενοχή με των άλλων τα “θέλω” πάντα μας ντύνει το “άχρωμο” ;
Πόσοι τολμήσαμε να καθαγιάσουμε μιαν αγάπη πουήρθε αργά κρατώντας την σαν άγιο δισκοπότηρο, σαν ένα κομμάτι αιωνιότητας;
Πόσοι τολμήσαμε να κλείσουμε την πόρτα στην τελματωμένη και βολεμένη μας ζωή, για να ακολουθήσουμε τη φωνή της καρδιάς να μας λέει: «Χρωστάς αγάπη και για σένα;»
Στις Ηχηρές σιωπές του έρωτα, πρωταγωνιστής μπορεί να
είσαι εσύ, εγώ, εμείς… που θα πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη ζωή που μας διάλεξε και στην υπέρβαση ενός μεγάλου έρωτα… Της αθώας ενοχής μας… Της ηχηρής σιωπής μας…
Κι είμαστε εμείς, είναι οι περαστικοί στον δρόμο, οι θεατές στο θέατρο, οι συνάδελφοι στο γραφείο, οι άγνωστοι στο μετρό, οι γνωστοί που τόσο λίγο ξέρουμε.Είναι οι άλλοι κι εμείς… που σπάνια επικοινωνούμε δίχως“τοίχους” για το συμμάζεμα της πραγματικής μας βιωμένης αλήθειας, στην υποκρισία του καθωσπρεπισμού…
ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ

Σχόλιο απο Skouliki: ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Αννα για την τιμή που μου κάνει επιτρέποντας μου να δημοσιεύω εδώ μερικά από τα έργα της...

ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ- ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ- ΧΡΟΝΙΚΟΓΡΑΦΟΣ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ SER ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ...

Ο Αφανής Ναύτης στην καμάρα..... η ανάποδα;

Αφανή μου ναύτη, ήρθες από τα συννεφα η τα έφερες τώρα;
Θεέ μου τι αύρα έχει βάλει;;;
Με τα βίας στέκομαι στα πόδια μου η κάμερα κινείται στις ριπές του. Μια φώτο καλή τελικά δεν θα με αφήσει να βγάλω, όλες κουνημένες....
Όμως εσυ εκεί αγέρωχος να χαιρετάς για τους ναυτικούς που έφυγαν, πας να τους βρεις;.....
Αληθεια για την σύζυγο μυτερά παιδί του αφανή ναύτη σε ποιο σημείο θα πρεπει να στηθεί άγαλμα;

Στην καμάρα εκει που ενώνει το παρελθόν του κάστρου με το παρόν της πόλης;;

Φάτσα εκεί στα σκαλιά για την κάμαρα πρώτα να βλέπεις αυτούς που έμειναν πίσω και μετά τον αφανή ναύτη που.... έφυγε;;;;

Πάνω στο κάστρο να ειναι φάρος στα ταξίδια των ναυτικών;

Η στον Λάζαρο, να κανουν  οι  έφηβοι  τα άλματα θάρρους;

Στο Παραπορτι της Άνδρου σαν έρθει φθινόπωρο

Τελείωσαν οι διακοπές και όλοι οι παραπορτιανοί σχεδόν αναχώρησαν για τα μέρη που επέλεξαν να ζουν μόνιμα πλέον,
Κλείδωσαν τα σπίτια, τα αμπάρωσαν,
Σκέπασαν τις πόρτες και τα παράθυρα για να γλυτώσουν τάχα τις υγρασίες η να μην του δουν να φεύγουν έτσι άκαρδα
παράτησαν τις γάτες να γυρίζουν απελπισμένα να βρουν να φανε κάτι
Η Θάλασσα αγριέψει στην απότομη μοναξιά της
Ο ουρανός σκέπασε το μελαγχολικό Παραπόρτι με τα αδιάφορα συννεφα...
Ο Παγωμένος αέρας σφύριξε και ρίγησαν τα λιγοστά φύλλα απο τα δέντρα...
Λίγοι τυχεροί ομως έμειναν πισω να απολαύσουν την φύση και την ηρεμία της ζωής ....

Τα συγκινητικά λόγια της Χάρις Αλεξίου για τον Δημήτρη Μητροπάνο!!

Την Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2018 διοργανώθηκε συναυλία προς τιμήν του αθάνατου Δημήτρη Μητροπάνου με τίτλο: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ "Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ" στο ΩΔΕΙΟ ΗΡΩΔΟΥ ΤΟΥ ΑΤΤΙΚΟΥ με συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών.
Όμως το κλείσιμο της συναυλίας η Χάρις Αλεξίου τα είπε όλα....
Ακούστε την και ριγήστε!

Δημήτρη
Μου ζήτησαν να είμαι η γέφυρα ανάμεσα στους νεότερους και σένα...
Και, τι.......
Την γέφυρα την έχτισες μόνος σου, γιατί είσαι παρών, ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΠΑΡΩΝ!!!!!
Μα τι έκανες ρε φίλε λέω, και σε αγάπησε τόσο πολύ, τόσο πολύ και τόσο πολύ όλοι
Τι έκανες εσύ που δεν έκαναν άλλοι τις γενιάς μας....
Τραγούδησες τους καλύτερους:
Κι άλλοι....
Απευθύνθηκες σε όλους τους Έλληνες:
Κι άλλοι...
Ιδεαλιστής κι αγωνιστής:
Κι άλλοι...
Κι άλλα, κι άλλα , κι άλλα: Όπως κι άλλοι
Όμως δε βλέπουμε συχνά αυτή την λατρεία, για ενα σύγχρονο μας, σαν κι αυτή που δείχνει ο κόσμος για σένα!
Όλοι μιλάνε για τον Μήτσο , τον δικό τους, τον φίλο.... , ακόμα και για την αδερφή ψυχή!!
Είναι πολύ δύσκολο αυτό που καλέστηκα να κάνω απόψε, γιατί έπρεπε να ειναι ειλικρινές , καθαρό, σαν αυτό που έκανες εσύ.
Θα κάνω λοιπόν ότι έκανες εσύ: Όχι πολλά λόγια, θα προσπαθήσω μόνο, να σου γνέψω από εδώ, όπως τόσες χιλιάδες άνθρωποι φίλοι σου, που ειναι απόψε εδω.
Να σου γνέψω λατρευτέ συνοδοιπόρε της γενιάς μου, από τον Άγιο Φεβρουάριο μέχρι και απόψε!
Χάρις Αλεξίου

Φύγε από τα όνειρά μου

Φύγε από τα όνειρά μου

Τι ήρθες στον ύπνο μου ξανά
να γίνουν τα όνειρα μου πάλι θολά
απ όταν έφυγες δεν έχω δει
όνειρο που να μην είσαι μέσα εσύ

Πάψε στα όνειρά μου να γυρνάς
ξέρω πως έπαψες να με αγαπάς
σταμάτα επιτέλους να με πονάς
μου έγινε κι ο ύπνος μου βραχνάς

Σε είδα στον ύπνο μου ξανά
σαν μια αγάπη που πίσω δεν γυρνά
τι κι αν η καρδια μου δεν μπορεί'
μέρα και νύχτα να σε απαρνηθεί
ξέρεις η ζωή για να συνεχιστεί
με νέα όνειρα πρεπει να χτιστεί

Skouliki

Η Παραλία Βότσαλο στη Μαραθία Ζακύνθου!

Μια από τις παμπολες παραλίες της Ζακύνθου ειναι και αυτή στη Μαραθία  το Βότσαλο πίσω από την ταβέρνα Βότσαλο που  έχει πάρει την ονομασία αυτή απο την παραλία μάλλον.
Η πρόσβαση γίνεται μόνο με τα πόδια , που εκεί οδηγεί ένας πρόχειρα φτιαγμένος χωματόδρομος -μονοπάτι μερικών δεκάδων μέτρων, ανάμεσα στην πυκνή άγρια βλάστηση και ελαιώνες.

Φτάνοντας στην παραλία αρχικά νομίζεις οτι η παραλία περιορίζεται μόνο σε αυτή την μικρή έκταση ανάμεσα στα βράχια που βρίσκονται δεξιά και αριστερά στο κύμα...

Αυτός ο Βράχος κρύβει το μυστικό..... Βρέξε τα πόδια σου και θα το δεις!

Όμως αν βρεξεις λίγο τα ποδαράκια σου δεξιά απο τον βράχο θα διαπιστώσεις, ότι απλώνεται μια αρκετά μεγάλη παραλία και αρκούντως οργανωμένη μάλιστα , με ομπρέλες, ξαπλώστρες και...... καντίνα πλεούμενη!

Ξέρω μερικές φωτο ειναι λίγες για να δείξουν την μαγεία της παραλίας αυτής!
Την επόμενη φορά που θα βρεθείς στην Ζάκυνθο δεν έχεις παρά να την επισκεφθείς!

Skouliki