Η Ζάκυνθος πρι και μετά τσου σεισμούς όπως την βίωσα μέσα από τις ιστορίες του πατέρα μου

 

Πρόσεξε την διασπορά  των σπιτιών σε ένα μόνο χωριό, το ιδιο συμβαίνει σε όλη την Ζάκυνθο...

Στην Ζάκυνθο των προγόνων μας οι χωριάτες ήταν οι φτωχοί που ασχολούνταν με την γη και οι χωραϊτες οι μορφωμένοι και ευκατάστατοι. Εκτός από δημόσιοι υπάλληλοι, κτηματίες, επιχειρηματίες αλλά και μαγαζάτορες....
Οι γέροι συνηθισμένο ήταν καθώς δεν μπορούσαν να δουλέψουν πλέον για να βγάλουν τα προς το ζειν να καταντούνε ζητιάνοι. Αυτό γινόταν διότι η κρατική μέριμνα δεν υπήρχε με την χορήγηση έστω και των υποτυπώδεις αγροτικών συντάξεων. Το καλύτερο πόστο για αυτούς ήταν εκεί στον Άγιο Λάζαρο, στην είσοδο-έξοδο της Χώρας προς τα χωριά. Εκει στο έμπα τσι Χώρας αραδιασμένοι τυφλοί, κουτσοί διακονιαραίοι γέροι παρακαλούσαν για λίγο φαγητό ....
Ήταν ντροπή για όλους να βρεθούν στην ανάγκη να γίνουν διακονιαραίοι στον Αι Λάζαρο. Η βαρύτερη κατάρα που ακουγόταν συνήθως ήταν:
"Που να πας στον Αι Λαζαρο". Αλλά και ο μεγαλύτερος όρκος τιμιότητας ήταν:
"Άμα σου λέω ψέματα να με δεις στον Αι Λάζαρο" φυσικά το έλεγαν με την βεβαιότητα ότι η οικονομική τους κατάσταση ήταν τέτοια που δύσκολα θα έφταναν στο σημείο να γίνουν ζητιάνοι. Άλλα όμως σχεδιάζει ο θεός κι άλλα εμείς....
Όλοι οι έμποροι και μαγαζάτορες ορκίζονταν στους πελάτες τους περί τσι τιμιότητας τους και της ειλικρινείας τους τονίζοντας πάντα το πόστο του Αι Λαζάρου.
Και ήρθε ο μεγάλως σεισμός του 1953 και τα ισοπέδωσε όλα, η φωτιά που ακολούθησε ολοκλήρωσε την καταστροφή.....
Και βρέθηκαν όλοι χωρίς σπίτια, χωρίς ρούχα, χωρίς τίποτα να είναι για τον .... Αι Λάζαρο .....
Οι χωριάτες έφτιαξαν καλύβες από άχυρα και νάιλον μέσα στα χωράφια τους και τα λιοστάσια τους και σπίτωσαν τις οικογένειες τους. Οι χωραϊτες εγκαταστάθηκαν σε σκηνές που στήθηκαν  στον Αι Λάζαρο, στο πλάτωμα της Παναγούλας και σε άλλα σημεία στην Χώρα. Αρκετοί Ζακυνθινοι βρήκαν τον τρόπο να φύγουν από το νησί για απέναντι ή ακόμα πιο μακριά. Το κράτος βλέποντας την τάση των κατοίκων να εγκαταλειψουν το νησί απαγόρευσε την έξοδο τους από την Ζάκυνθο.
Παρόλα αυτά πολλοί έφυγαν με κάθε μέσο από το νησί, αλλά αρκετοί επέστρεψαν για να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους εκμεταλευόμενοι την κρατική βοήθεια στους σεισμόπληκτους ή την αρωγή όπως συνηθιζόταν να λέγεται.
Στην χώρα οι αρχιτέκτονες ακολούθησαν τα πρότυπα των σπιτιών πριν τους σεισμούς, όχι ότι πέτυχαν ποτέ την ομορφιά που είχε πριν αλλά έδωσαν ενα κάποιο χρώμα..
Τα σπίτια της αρωγής στα χωριά ήταν μικρά με τούβλα ή τσιμεντόλιθους (πλίθες), σίδερα στα σενάζια, θεμέλια, και κεραμοσκεπές.
Τα σπίτια στα χωριά χτίστηκαν εκεί που πρωτοπήγαν αμέσως μετά τον σεισμό οι χωριάτες, στα χωράφια και τα λιοστάσια. Λίγοι ήταν που προτίμησαν να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους στο χωρίο μέσα. Έτσι μην απορείς αν πας σήμερα στην Ζάκυνθο και δεις την μεγαλη διασπορά των σπιτιών αλλα και την μεγαλη γεωγραφική έκταση που καλύπτει κάθε χωριό...
Κάπως έτσι ξανάρχισε η ζωή μετά τον σεισμό στην Ζάκυνθο, και ήρθε ο τουρισμός και το νησί απογειώθηκε.... (καλό ή κακό είναι μεγαλη συζήτηση, αλλά χωρίς τουρισμό σίγουρα κάτοικους σήμερα θα είχε ελάχιστους)

Με επιτυχία έγινε ο αγώνας του Πανελλήνιου Σύλλογου Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «'Αλμα Ζωής»

Σήμερα Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016 με απόλυτή επιτυχία στέφτηκε η διοργάνωση του αγώνα «'Αλμα Ζωής» για τις γυναίκες με καρκίνο του μαστού Race For The Cure...
Η συμμετοχή του κόσμου ήταν αθρόα.... χιλιάδες γυναίκες ,παιδιά αλλά και άνδρες φορώντας το μπλουζάκι της διοργάνωσης πλημμύρισαν το χώρο γύρω από το Ζάππειο μέγαρο.

Από την δραστηριότητα δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου: σκυλάκια που Φορούσαν κι αυτά την μπλούζα της διοργάνωσης.

Η βιοπάλη του φτωχού στην Ζάκυνθο στα περασμένα!

           

Στην Ζάκυνθο όπως παντού ο πολύς πληθυσμός ήταν μικροκαλλιεργητές και φυσικά φτωχοί. Λίγοι ήταν οι τσιφλικάδες.
Από πάντα οι φτωχοί αυτοί αγρότες και μεροκαματιάρηδες της Ζακύνθου έβλεπαν μια διέξοδο στην ξενιτιά, έστω και εποχιακά για να βγάλουν κανένα μεροκάματο, η το σιτάρι της χρονιάς τους.
Η ξενιτιά δεν ήταν και τόσο μακριά....
Ήταν απέναντι στην Πελοπόννησο που υπήρχαν μεγάλοι κάμποι και άφθονη εποχιακή εργασία στα χωράφια , σταφίδες ρύζι, ελιές, σιτάρι.... ειδικά για το σιτάρι ξενιτεύονταν στην Ρούμελη....
Φεύγαν λοιπόν συνήθως το καλοκαίρι τον θεριστή Αλωνάρη, με ένα σακί αντί βαλίτζα με τα αναγκαία υπάρχοντα τους και πηγαίναν να φέρουν το ψωμί.
Μην θαρρείς ότι τα μεροκάματα ήταν παχυλά, κάθε άλλο, συνήθως πληρώνονταν με είδος: σταφίδα, σιτάρι, ρύζι, ανάλογα με το τι παρήγαγε ο εργοδότης τους κάθε φορά....
Δουλειά από ξημερώματα μέχρι να πέσει ο ήλιος (από ήλιο με ήλιο) με φαγητό και κολατσιό στο χωράφι από τον εργοδότη. Διέμεναν συνήθως σε παράγκες-καλύβες που έφτιαχναν για αυτό τον σκοπό στα χωράφια πλησίον της δουλειάς τους, πολλές φόρες κάτω από δέντρα παρέες παρέες.
Αλήθεια αυτό σας θυμίζει κάτι από τα σημερινά μεροκάματα των αλλοδαπών στην Μανωλάδα με τις φράουλες και σε πολλά άλλα μέρη για αγροτικός εργασίες;
Η σχέση των ντόπιων με τους εργάτες;; χμ Εδώ σε θέλω, δεν έχει να ζηλέψει η αντιμετώπιση τους τίποτα από αυτήν σήμερα των αλλοδαπών, και μην μου πεις Έλληνες ήταν όλοι, εργάτες και εργοδότες. Η περιφρόνηση, η καχυποψία ήταν μόνιμη στους ντόπιους έναντι των...Ζακυνθινών.
Όταν επέστρεφαν οι εργάτες κουβαλούσαν μαζί τους και τα μεροκάματα που πέραν σε...είδος.
4-5 σακιά σιτάρι ή ρύζι ήταν καλά για να έχουν οι οικογένειες να τρώνε ψωμί αρκετό χρονικό διάστημα.
Πίσω όμως στην Ζάκυνθο δεν έμεναν οι δουλειές τους, τις αναλάμβαναν οι γυναίκες και τα παιδιά.
Όλοι οι όχτοι και οι πλαγιές είχαν γίνει σκαλιά και είχαν σπαρθεί σιτάρι, κριθάρι, λαθούρι, φάκες...
Δεν υπήρχε μπουκούνι γης που δεν καλλιεργουταν, ακόμα και ανάμεσα στα λιόφτα και τις σταφίδες και τα βουνά. Τα θερίσματα και το αλώνισμα, αυτά εν απουσία του άντρα πατέρα, μεγάλου γιου το αναλάμβαναν η μάνα, τα μικρά παιδιά και οι γερόντοι.
Δύσκολα χρόνια και φτωχικά, κάθε αναποδιά στις καλλιέργειες αυτές και στην εξεύρεση μεροκάματων εκεί "απέναντι" σήμαινε για την οικογένεια πείνα...
Εκει απέναντι αναγκάστηκαν και μετακόμισαν με τις οικογένειες τους πλέον, πολλοί ζακυνθινοί μετά τους καταστροφικούς σεισμούς του 1953. Δούλεψαν σκληρά, έφτιαξαν περιουσίες, σπίτια.... Όμως ακόμα και σήμερα οι ντόπιοι τους ξένους διακρίνουν, τους αποκαλούν ζακυνθινούς κεφαλλονίτες πρόσφυγες (τους μικρασιάτες του 22).... ακόμα δεν μπορούν αποδεκτούν τους ήσυχους και εργατικούς οικογενειάρχες σαν ίσους με αυτούς...
Αυτά για την ιστορία, γιατί πάντα σαν λαός ήμασταν ...ρατσιστές και δεν γίναμε σήμερα....

Να βρε έτσι θα πας στον Αφανή ναύτη....

Μην φοβάσαι, δεν θα χαθείς εσύ ή ο τουρίστας βολτάροντας στην Χώρα της Άνδρου. Ο Δήμος;; έχει τοποθετήσει καλαίσθητη και κατατοπιστική πινακίδα αμέσως μετά τον σινεμά που σου λέει πως να πας:
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΤΩ
ΠΡΟΣ: ΝΑΥΤ. ΜΟΥΣΕΙΟ
ΑΦΑΝΗ ΝΑΥΤΗ
ΚΑΣΤΡΟ

Τα σχόλια δικά σας!

Η ομορφιά του...απλού! Αντί σιωπής από την Άννα Μπιθικώτση

Ένα Κυριακάτικο πρωινό μου στην επαρχίαڰۣ❀ڿڰۣ❀ڿڰۣ❀ڿڰۣ❀ڿڰۣ❀ڿڰۣ❀ڿ
Με ξύπνησαν πρωί – πρωί τα φλύαρα τζιτζίκια. Βγήκα στο μπαλκόνι που έβλεπε στη θάλασσα και μετά κατέβηκα στην αυλή. Πήρα μια βαθειά ανάσα κι έπλυνα το πρόσωπό μου στη βρύση της. Τίναξε τα χέρια μου βιαστικά κι όπως ήμουν με τις σαγιονάρες και τη νυχτικιά άνοιξα τη σιδερένια εξώπορτα και περπάτησα στο άδειο στενό δρομάκι με τα ασπρισμένα πεζούλια. Έκοψα ένα κλαράκι βασιλικό από μια γλάστρα μοναχική που μοσχομύριζε αγιοσύνη. Έπιασα το χρυσό βαφτιστικό σταυρό που φορούσα στο λαιμό και είπα «Δόξα τω Θεώ». Ήμουν τόσο ευτυχισμένη γι’ αυτές τις απλές στιγμές που μου χάριζε η ζωή.Ο ήλιος είχε αρχίσει να ανηφορίζει στα απέραντα χωράφια του καταγάλανου ουρανού καμαρωτός κι εγώ απολάμβανα το κονσέρτο των τζιτζικιών που είχε πλαισιωθεί από μια σολίσ κουκουβάγια.
Οι πνεύμονές μου γέμιζαν καθάριο οξυγόνο.
Μια ευγενική γειτόνισσα που περνούσε με καλημέρισε ενώ κρατούσε μια καρτέλα με καφετιά αυγά.
Δεν με ήξερε δεν την ήξερα και όμως είπαμε «καλημέρα».
Αυτή είναι η μαγεία της επαρχίας, η αγνή ομορφιά να σου χαμογελούν να σε καλημερίζουν άνθρωποι που δε γνωρίζεσαι.
Επέστρεψα σπίτι. Πήρα το λάστιχο και έπλυνα τις αυλές.
Ετοίμασα να μαγειρέψω μακαρόνια με σάλτσα από φρέσκιες ντομάτες. Το προηγούμενο βράδυ η κυρά- Βούλα μου τις είχε δώσει από τον κήπο της, μαζί με ένα καρβέλι ψωμί που είχε ζυμώσει.
Η Βούλα μένει στην Μαντίνεια της Μεσσηνίας, δουλεύει σε σπίτια χρόνια τώρα και είναι φίλη από παλιά.
Όταν ξύπνησε η οικογένεια πήραμε το πρωινό μας και μετά ετοιμαστήκαμε για το μπάνιο μας. Θα κολυμπούσαμε σε μια παρθένα παραλία. Θα ξαναβλέπαμε το πρόσωπο των βότσαλων να καθρεφτίζεται μέσα στη θάλασσα… Κι εγώ για μια ακόμα φορά θα ξαναμιλούσα στον ήλιο, στον γαλάζιο ουρανό, ξαπλωμένη στην εμπριμέ πετσέτα μου.
Κι όταν θα επιστρέφαμε σπίτι θα τρώγαμε τα μακαρόνια με τη σάλτσα πασπαλισμένα από μπόλικο τυρί χωριάτικο, το χωριάτικο καρβέλι και καρπούζι από το μποστάνι.
Αυτά είναι τα απλά, καθημερινά πράγματα που σε κάνουν ευτυχισμένο, αρκεί να ξέρεις να ζεις την κάθε τους στιγμή, να λες δόξα τω Θεώ», και να συνεχίζεις της ζωής τις σύντομες διαδρομές.
Γι’ αυτό ζήσε φίλη και φίλε μου τη κάθε σου στιγμή γιατί μέσα στα απλά βρίσκεται το θαύμα της ζωής!
இڿڰۣ-இ Αντί σιωπής …Άννα Μπιθικώτση இڿڰۣ-இ

Σχόλιο απο Skouliki: ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Αννα για την τιμή που μου κάνει επιτρέποντας μου να δημοσιεύω εδώ μερικά από τα έργα της...


ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ- ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ- ΧΡΟΝΙΚΟΓΡΑΦΟΣ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ SER ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ...

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016 : συμμετέχουμε στον αγώνα κατά του καρκίνου του Μαστού

Έλα κι εσύ μπορείς, άλλωστε όλους μας ενδιαφέρει!!
            

«Λένε πως αυτός ο αγώνας είναι δύσκολος.
Λένε πως μπορεί να μην τα καταφέρω.
Να σου πω κάτι; Δεν έχουν ιδέα τι λένε.»

Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «'Αλμα Ζωής», με την έγκριση της Αμερικανικής Οργάνωσης Susan G. Komen ® και σε συνεργασία με το Δήμο Αθηναίων και τον Οργανισμό Πολιτισμού Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ), σας προσκαλεί στο 8ο Greece Race for the Cure ® που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου στο Ζάππειο.Πρόκειται για αγώνα δρόμου 5χλμ και περίπατο 2χλμ στο κέντρο της Αθήνας με στόχο την ευαισθητοποίηση για τον καρκίνο του μαστού.
Έναρξη διοργάνωσης: 10:30 πμ
Έναρξη Αγώνα: 11:30 πμ
Εγγραφή στον Περίπατο: 6'€/άτομοΕγγραφή στον Αγώνα: 8'€/άτομο
Η εγγραφή περιλαμβάνει το συλλεκτικό μπλουζάκι και καπέλο του Αγώνα, καθώς και chip χρονομέτρησης για τους δρομείς.
Περισσότερες λεπτομέρειες για συμμετοχή πατήστε εδώ!

Θα γίνω καναλάρχης!

 

Να αγοράσω θέλησα
κι εγώ ένα κανάλι
τα χρήματα μου λείπουν
σκέφτηκα μια πλεκτάνη:

Δάνειο να πάρω από τράπεζα
μα ενέχυρο τι να βάλω;
εκεί οι φίλοι με βάλαν
κομπίνα να τους κάνω....

ένα βουνό του Όμηρου
που έχασε ο Οδησσεας
του τρωικού του πολέμου
δικό μου να το κάνω!

Ποια τράπεζα θα μου αρνηθεί
σε με απόγονο ηρώων
ένα κανάλι να μου χαριστεί
από αυτό το βουνό των ζώων!

Να κλείσουν όλα τα αντίπαλα
κανάλια που με βρίζουν
και τις κομπίνες μου  άλαλος
να  με κοιτά όλος ο τύπος!!

Καλημέρα, καλό Σαββατοκύριακο!

O Σκαντζόχοιρος έχει ψωρα.....

Η παραμόρφωση στο πρόσωπο , στο αυτί και τα πόδια του σκαντζόχοιρου οφείλονται σε ψώρα, ζει σε φυσική κατάσταση στην Άνδρο και μάλλον δεν θα έχει καλό τέλος...

Αν και νυκτόβιο ζώο, κυκλοφορούσε μέρα μεσημέρι στον δρόμο...
Έδειχνε να μην τον νοιάζει η ανθρώπινη παρουσία, πράγμα ασυνήθιστο για αυτά τα ζώα....

Παίζοντας με τα κοχύλια διακοσμώ!

Το καλοκαίρι τελείωσε, οι διακοπές έλαβαν τέλος, τα κοχύλια που πήραμε μαζί σαν αναμνηστικά είπα να τα αξιοποιήσω και να μην πάνε χαμένα....

Ένας ανεμομελωδός που στολίζει το μπαλκόνι μου πλέον

Κρεμάστηκαν σαν ανεμομελωδός στα κλαδιά του Ιβίσκου στην γλάστρα...

Μια διαφορετική κουρτίνα στο παράθυρο της κουζίνας εξωτερικά, ένας μεγάλος ανεμομελωδός;;

Και φυσικά οι κατασκευές συνεχίζονται....

Αχ τι έχει να τραβήξει και εφέτος ο κόκορας, καλή σχολική χρονιά!

Καλημέρα, καλή σχολική χρονιά....καλή εβδομάδα!

Καλό Σαββατοκύριακο!!!!!!!!

Κι ένα νεκρό κουνάβι στον δρομο

Τελικά ο υπ αριθμόν ένα φυσικός εχθρός της φύσης και φυσικά των ζώων είναι ο άνθρωπος......
Εδώ ένα κουνάβι νεκρό από τροχαίο...

Γιατί έτσι πέφτουν όλα όταν....... έτσι για να γελάσουμε λίγο!

Μπροστά σε μία μικρή καφετέρια εμφανίζεται μία θεογκόμενα με την Transalp της (η μηχανή ολοκαίνουργια σχεδόν).
Την παρκάρει κανονικά κατεβαίνει και βλέπουν όλοι την μηχανή να τρώει ένα ξεγυρισμένο πέσιμο. Με το που το βλέπουν οι θαμώνες αυτό αρχίζουν τα γελάκια και οι μικροσχολιασμοί που ήταν αναμενόμενοι.
Κάποιος μάγκας πήγε να της την πει και να το παίξει έξυπνος με την εξής ατάκα:
«τα μεγάλα εργαλεία πρέπει να ξέρεις να τα συμπεριφέρεσαι, αλλιώς στην κουζίνα σου»
..και απάντηση:
«Τι γελάς ρε βλάκα, είμαι δύο ώρες πάνω στην μηχανή και έρχομαι από Κατερίνη. Και εσένα αν σε είχα δύο ώρες ανάμεσα στα πόδια μου, έτσι ξερός θα έπεφτες και εσύ!!!»

Ποιος θυμάται την ΒΕΓΓΕΡΑ στην Άνδρο...

Το μπαράκι αυτό μεσουρανούσε κάποιες δεκαετίες πριν.....
Για αυτό και η επιγραφή του είναι στην Ελληνική κι όχι στην αγγλική γλώσσα όπως συνηθίζουν όλα τα καταστήματα σήμερα.
Οι νεότεροι το θυμόνται στα τελευταία του και το περιγράφουν σαν "το μπαρ με.....τα ποντίκια" που χόρευαν στο ταβάνι του...
Σήμερα στέκει εκεί να μας θυμίζει τα παλιά μας χρόνια αλλά ...και τα ποντίκια σήμερα;;

Μια διάσωση δασομυωξών σαν παραμύθι...

φώτο :  www.texnikos.gr/ 

φώτο :  www.texnikos.gr/ 

. Mιά φορά κι έναν καιρό (αλλά όσα ακολουθούν δεν είναι παραμύθι) ένας ξυλοκόπος σε δάσος έξω από τη Pοδόπολη Σερρών, κόβοντας ένα δένδρο, σκότωσε, χωρίς να το θέλει, ένα μικρό ζωάκι, κυριολεκτικά «μια σταλιά».
Λίγα εκατοστά από την είσοδο της φωλιάς, που το μικρό ζωάκι στάθηκε μπροστά στο αλυσοπρίονό του, ο ξυλοκόπος αντίκρισε τα πέντε μικρά του και διαπίστωσε ότι μόλις είχε γεννήσει.
Eμοιαζε με σκίουρο και κατάλαβε ότι η τρομαγμένη μαμά σκίουρος θυσιάστηκε για τα παιδιά της. Kι αυτό τον συγκίνησε. Ξέροντας ότι και τα νεογέννητα δεν είχαν καμιά ελπίδα να επιζήσουν αν τα άφηνε εκεί, τα τύλιξε στην μπλούζα του και τα πήρε μαζί του.
Ξαφνικά το δάσος πίσω του τυλίχτηκε στη σιγαλιά. Δεν ακούγονταν κρωξίματα πουλιών, ούτε θροΐσματα στους θάμνους.
«Mπα, θα μου φάνηκε», σκέφτηκε κατηφορίζοντας προς τη Pοδόπολη.
Mέσα σ’ένα κουτί με το λεωφορείο τα έστειλε στη Θεσσαλονίκη, όπως είχε κάνει κάποτε ένας γνωστός του από την Kερκίνη μ’ έναν τραυματισμένο πελαργό.
«Δεν είναι σκιουράκια, δεν είναι ποντικάκια, είναι δασομυωξάκια», αναφώνησε η Eιρήνη, όταν παρέλαβε το κουτί με τα μικρά στο Kέντρο Περίθαλψης Aγρίων Zώων στη Θεσσαλονίκη. Πρώτη φορά στα 3,5 χρόνια που βρισκόταν στο Kέντρο υποδέχονταν τόσο μικρούς και βασανισμένους επισκέπτες, για τους οποίους δεν ήξεραν καλά καλά ούτε πώς τρέφονται.
«Eίναι από τα πιο μικρά θηλαστικά των Bαλκανίων», είπε κάποιος από τους εθελοντές, που πρόσθεσε «κι αν σώζονται οι αρκούδες που είναι από τα πιο μεγάλα θηλαστικά, γιατί να μην μπορούμε να σώσουμε και τα πιο μικρά;».
H Eιρήνη στρώθηκε στη δουλειά. Tα «μικρούλια» όπως τα έλεγε, χωρούσαν όλα στο χέρι της. Tα ματάκια τους ήταν ακόμη κλειστά και το δέρμα τους τόσο διάφανο που φαινόταν το γάλα στην κοιλιά τους μετά το τάισμα.
«Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα να ζήσουν», είπε αργότερα. Yστερα από δύο ημέρες το μικρότερο απ’ όλα δεν άντεξε και παρά τις φροντίδες των παιδιών του Kέντρου πέθανε. Tα υπόλοιπα, αφού άνοιξαν πρώτα τα ματάκια τους, άρχισαν να ξεχωρίζουν τα χαρακτηριστικά του είδους. H τριχωτή ουρά, τα μακριά μουστάκια, οι μεγάλοι κοπτήρες της κάτω γνάθου, το τρίχωμά τους που είναι γκριζωπό από πάνω και άσπρο στην κοιλιά.
O δασομυωξός μοιάζει με τον σκίουρο αλλά στη νυχτερινή του παραλλαγή, γιατί του αρέσουν τα νυχτοπερπατήματα. Oταν τα άλλα ζωάκια του δάσους πάνε για ύπνο, αυτός ξυπνάει κι αρχίζει να γλιστράει από κλαδιά και κορμούς. Kαμία κάθετη επιφάνεια δεν είναι εμπόδιο στο επιδέξιο σκαρφάλωμα του, χάρη στα νύχια του και τις πατούσες του που τον βοηθούν να κολλάει σαν βεντούζα. Tρώει ό,τι και ο «ξάδελφός» του ο σκίουρος.
Oι δασομυωξοί που βρέθηκαν ανήκουν στο υποείδος Glis glis pindicus, που συχνάζουν σε πολλά ελληνικά δάση, αλλά τα «αδερφάκια» τους, glis glis argenteus, που ζουν στην Kρήτη, χάνονται σιγά ;σιγά και σπανίζουν.
O μεγάλος τους εχθρός είναι ο άνθρωπος, η καταστροφή των δασών, τα κουνάβια, οι κουκουβάγιες, ο βαρύς χειμώνας.
Tο μεγάλωμά τους στο Kέντρο, παρ ; όλο που ήταν μια δύσκολη υπόθεση, είχε τελικά αίσιο τέλος. Tο άβραστο κατσικίσιο γάλα, τα πολλά ταΐσματα, η φροντίδα της Eιρήνης και των άλλων αποδείχθηκαν σωτήρια.
Eτσι, πριν από λίγο καιρό τα μέλη του Kέντρου με τους τέσσερις δασομυωξούς επέστρεψαν στο δάσος της Pοδόπολης και άφησαν ελεύθερα ;όχι χωρίς συγκίνηση ; τα τέσσερα μικρά.
Tο δάσος ήταν ακόμα ήσυχο. Σαν ξένο. «Πολλή ησυχία βασιλεύει», παρατήρησαν σκορπίζοντας μήλα και φουντουκάκια κοντά στο σημείο όπου άφησαν τους δασομυωξούς.
Σε λίγες ημέρες επέστρεψαν. Tα μηλαράκια και οι ξηροί καρποί είχαν φαγωθεί, αλλά το δάσος είχε αλλάξει ξαφνικά. Φτερουγίσματα πουλιών, θροΐσματα και ζωάκια ακούγονταν απ τους θάμνους και για μια στιγμη πίστεψαν ότι τα δασομυωξάκια τούς παρατηρούσαν πίσω από τα κλαδιά και τα φύλλα. «Mπα, θα μας φάνηκε», είπαν και κατηφόρισαν προς τη Pοδόπολη....

Σχόλιο απο skouliki: Ευχαριστώ την Marfy Leontaraki που μου επέτρεψε να δημοσιεύσω το κείμενο με την εμπειρία της αυτή, γιατί όπως η ίδια είπε ο κόσμος πρέπει να μαθαίνει για τα πλάσματα της ελληνικής φύσης
Πηγή: κείμενο Marfy Leontaraki Facebook
φώτο :  www.texnikos.gr/ 

Ο πεζόδρομος στο Νημποριό της Άνδρου!

Όταν η δημοτική αρχή της Άνδρου αποφάσισε και έφτιαξε τον πεζόδρομο στο Νημποριο στην Άνδρο, πολλοί έτρεξαν να κακολογήσουν την κίνηση αυτή.
Το ότι πεζός δεν μπορούσες να πας με ασφάλεια προς το Λιμάνι ΄και τα μπαρ το βράδυ ήταν μια μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια για αυτούς.
Εδώ που τα λέμε ούτε με αυτοκίνητο μπορείς να κινηθείς εύκολα εκεί, καθώς τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και στις δυο πλευρές του δρόμου κάνουν τον δρόμο απροσπέλαστο, και σχεδόν μονόδρομο. Σε ώρες αιχμής επικρατεί ένα αλαλούμ κυκλοφοριακό εκεί. Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα που πρέπει κάποτε να δει ο Δήμος και η αστυνομία.
Υπό αυτό το αλαλουμ και με το λιγοστό φως το βράδυ εκατοντάδες επισκέπτες της Άνδρου πριν γίνει το έργο προσπαθούσαν να πάνε για μπάνιο ή για διασκέδαση, γεγονός που σε έκανε να κινείσαι μεταξύ ζωής και θανάτου.

Όταν λοιπόν ξεκίνησε ο Δήμος το έργο πολλοί προέτρεξαν να μαντέψουν ότι η ξύλινη αυτή κατασκευή το επόμενο καλοκαίρι δεν θα υπήρχε καθώς θα την έτρωγε η θαλασσοταραχή, δυστυχώς για αυτούς ο χρόνος τους διέψευσε...

Η όλη κατασκευή έδεσε με το περιβάλλον, απομόνωσε κατά κάποιο τρόπο τον δρόμο με τα τροχοφόρα του από την παραλία με τους λουόμενους και τις ξαπλώστρες. Τώρα δεν κάνεις μπάνιο εκεί και να νιώθεις ότι απο πάνω σου περνάν αυτοκίνητα, έχει μπει ο πεζόδρομος- διαχωριστικό που σου δίνει μια άλλη αίσθηση απομόνωσης από την κίνηση οχημάτων του δρόμου.

Φυσικά οι πεζοί μπορούν πλέον να κινούνται με απόλυτη ασφάλεια χωρίς τον φόβο των ΙΧ, και να απολαύσουν επιτέλους την θέα προς την θάλασσα. Οι μαμάδες μπορούν να κάνουν την βόλτα τους με τα παιδιά στο Νημποριό χωρίς το φόβο και το άγχος μην χτυπήσουν τα παιδιά τους.

 Οι γιωταχίδες μπορούν να μποτιλιάρονται και να κλείνουν τα ανύπαρκτα πεζοδρομία  στον Νημποριό χωρίς να ενοχλούν ιδιαίτερα τους πεζούς,

Ατέλειες φυσικά σε αυτό το έργο και υπάρχουν, όπως ράμπες πρόσβασης αναπήρων στην θάλασσα, αλλά είναι σίγουρο ότι ο Δήμος και αυτό το θέμα θα το επιλύσει, αν συνεχίσει να δείχνει το ενδιαφέρον που έδειξε και σε αυτήν την περίπτωση για τους πεζούς.

Συγχαρητήρια λοιπόν στην δημοτική αρχή Άνδρου για το έργο της αυτό!
ΥΓ: 30 -10 2016 Αϊτή η επισήμανση μπαίνει στο αρχικό άρθρο με καθυστέρηση δυο μηνών  μετά την δημοσίευση, διότι τώρα  έμαθα ότι το έργο ήταν Δωρεά και χρηματοδοτήθηκε από τον εφοπλιστή Σ.Π. ο οποίος είναι τόσο σεμνός που δεν θέλει τα φώτα της δημοσιότητας για όσα κάνει για το νησί του.
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ λοιπόν στον Σ.Π. για την όλη προσφορά του!

Καλημέρα! Καλή εβδομάδα με αέρα διακοπών ακόμα!

Από τα Βουλιαχτά στο Παραπόρτι της Άνδρου...

The Rock Andros το Beach Bar στην παραλία “Παραπόρτι” στην Άνδρο

Χρόνια τώρα που κάνω διακοπές στην Άνδρο το Παραπόρτι ήταν μια παράλια πανέμορφη αλλά δυστυχώς πολύ μόνη κι έρημη.
Ειδικά εκεί στον άλλο άκρο της κάτω απο τον λόφο οπού βρίσκεται το ελικοδρόμιο, στην σπηλιά, ήταν ένας σκουπιδότοπος... τι παράξενο ε;;
Ήταν τόπος συνάντησης ζευγαριών και..... παρακμιακών στοιχείων....
Για πρώτη χρονιά άνοιξε ένα Beach Bar με συνιδιοκτήτη τον Σάββα Πούμπουρα , έτσι για πρώτη φορά είδα ζωή στην όμορφη παραλία αυτή, ακόμα και τις ημέρες που είχε αέρα και...κύμα.
Ο καιρός δεν ευνόησε ιδιαίτερα τους ιδιοκτήτες να δουλέψουν καλά όλες τις ημέρες.
Ελπιζω να μην ήταν ένα πείραμα που έκαναν και δεν θα το επαναλάβουν.
Δυστυχώς όπως συμβαίνει στα μέρη με κάποια υποτιθέμενη κουλτούρα, υπήρξαν και οι αντιδράσεις, έντονες θα μπορούσα να πω.
Μερικοί ενοχλήθηκαν από την μουσική του, (αλήθεια πως την άκουγαν σε τέτοια απόσταση, που οι ίδιοι όταν περνάς μπροστά τους, τους λες καλημέρα και δεν ακούν...).
 Άλλοι ενοχλήθηκαν από τις τιμές των προιονων τους (οι ξαπλώστρες- ομπρέλες δωρεάν με ότι πάρεις).... τα ήθελαν τζάμπα όλα;
Εγώ πάντως θα έλεγα και πάλι ότι πολύ θα ήθελα να ανοίξει και του χρόνου και κάθε χρόνο...
 Οι λόγοι;
 Να μερικοί:
Έδωσε ζωή στο παραπόρτι!

Η τόσο βρόμικη μεριά της παραλίας εφέτος έλαμπε απο καθαριότητα, καθαριζόταν ακόμα και η θάλασσα εκεί συνεχώς από υπάλληλο του Beach Bar, και πίστεψε με έβγαζαν συνεχώς σακούλες και ανθρώπινα σκουπίδια που έφερνε η θάλασσα...

Ακόμα και παραδίπλα να ήσουν διασκέδαζες κάνοντάς το μπανάκι σου ακούγοντας όμορφη μουσική, για όσους ενοχλήθηκαν άλλη φορά να πάρουν και το φέρετρο τους μαζί, καθώς είναι πεθαμένοι και δεν το ξέρουν. Τα αμμόλουτρα στην παραλία δεν είναι για να συνηθίζουν στην ιδέα ότι θα μπουν στο χώμα σύντομα....

Η γαλανόλευκη ακέραιη και περήφανη κυμάτιζε σε αυτήν την απόμακρη πλευρά της παραλίας, φρόντιζαν μάλιστα να την υποστείλουν όταν υπήρχε κίνδυνος να γίνει κουρέλι από τον αέρα, σε αντίθεση με την σημαία στο κάστρο του Δήμου ....

Τέλος οι τιμές του ήταν καλύτερες από πολλά καταστήματα στην πλατεία της Άνδρου.... και Ιδού η απόδειξη!

Για όσους κυρίους-ες στεναχωρέθηκαν που το παραπόρτι πήρε ζωή και έφεραν τόσες δυσκολίες και μουρμούρα ένα θα τους πω:
Ας κλειστούν στον προσωπικό τους τάφο...