Θάλασσες.....

Ο Μητροπάνος τραγουδάει Μάριο Τόκα:Συνέντευξη του Φίλιππου Γράψα στο Θανάση Γιώγλου στο περιοδικό «Όασις» (τεύχος 18-Μάρτιος 2010)

Φίλιππος Γράψας

Skouliki: Μια συνέντευξη του Φίλιππου Γράψα στο Θανάση Γιώγλου στο περιοδικό «Όασις» (τεύχος 18-Μάρτιος 2010), την οποία αλίευσα απο την ιστοσελίδα του Μάριου Τόκα . Δεν χρειαζεται να σχολιάσω παραπάνω, άλλωστε οι περισσοτεροι ήδη έχετε αρχίσει να διαβάζεται την συνέντευξη αυτή, παρακάμπτοντας το σχόλιο μου αυτό.

     

Δημήτρης Μητροπάνος - Μάριος Τόκας

Ο Μητροπάνος τραγουδάει Μάριο Τόκα

Το καλοκαίρι του 1992 υπηρετούσα τη θητεία μου στο ναυτικό… Θυμάμαι λοιπόν, πως όπου βρισκόμουν τότε, άκουγα μια φωνή να τραγουδά: «Σ’ αναζητώ, σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα…»
Ήταν βεβαίως ο Δημήτρης Μητροπάνος που στην πρώτη δισκογραφική συνεργασία του με το Μάριο Τόκα, ξεκινούσε μια δεύτερη καριέρα, με συνεργασίες και τραγούδια που θα αποτελούσαν σημεία αναφοράς τόσο για εκείνον, όσο και για το ελληνικό τραγούδι γενικότερα. Δεν ξέρω αν την τελευταία 20ετία υπάρχει άλλο δίδυμο συνθέτη-τραγουδιστή με τόσες επιτυχίες τέτοιου βεληνεκούς και διάρκειας. Ήταν βέβαια και μια εποχή που υπήρχαν οι προϋποθέσεις για τόσο μεγάλες επιτυχίες, ενώ η καριέρα του Μητροπάνου βρισκόταν για αρκετά χρόνια σε μια σχετική στασιμότητα. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του, εκείνης της εποχής ήταν οι συμμετοχές του σε δυο τραγούδια που, τουλάχιστον τότε, θα τα χαρακτήριζα «εκτός κλίματος Μητροπάνου», τα «Κλείνω κι έρχομαι» με το Νίκο Πορτοκάλογλου και «Για να σ’ εκδικηθώ» με το Λάκη Παπαδόπουλο…
Τόκας και Μητροπάνος λοιπόν, συζητούσαν το ενδεχόμενο μιας συνεργασίας αρκετά χρόνια πριν, αλλά ανήκαν σε διαφορετικές εταιρείες. Τοκαλοκαίρι του 1988 μάλιστα, είχαν βρεθεί μαζί επί σκηνής, σε μια μεγάλη συναυλία του συνθέτη στο θέατρο του Λυκαβηττού. Εκεί ο Μητροπάνος τραγούδησε κάποια από «Τα τραγούδια της παρέας», που είχε πρωτοπεί ο Μανώλης Μητσιάς το 1978. (Σχετικό απόσπασμα υπάρχει στο video που συνοδεύει το κείμενο).
Το 1992 κυκλοφορεί από τη Minos-Emi η «Η εθνική μας μοναξιά» σημειώνοντας πωλήσεις άνω των 160.000 δίσκων. Ο δίσκος γίνεται χρυσός και πλατινένιος… Χρόνια αργότερα ο Τόκας δηλώνει σε συνέντευξή του πως το «Σ’αναζητώ στη Σαλονίκη», ένα τραγούδι του οποίου οι στίχοι είχαν γραφτεί από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, προτάθηκε αρχικά στηΧάρις Αλεξίου, η οποία αρνήθηκε να το πει. Αυτό το επιβεβαίωσε και η τραγουδίστρια σε συνέντευξή της, ενώ συζητώντας με το στιχουργό του τραγουδιού Φίλιππο Γράψα, πριν από 2 χρόνια περίπου, μου είπε σχετικά:
Ωστόσο η καθιέρωση για εσάς έρχεται το 1992 με τα τραγούδια του Μάριου Τόκα με το Δημήτρη Μητροπάνο και βέβαια με το «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη» ξημερώματα….
Το 1992 συναντήθηκα με την μεγάλη μου τύχη που λεγόταν Μάριος Τόκας. Στον Μάριο βέβαια οφείλω το σημαντικότερο κεφάλαιο της καριέρας μου. Όπως του οφείλει πολλά και το ελληνικό τραγούδι.
Η συνεργασία σας μαζί του ήταν σχεδόν αποκλειστική. Μου θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών πάντα, τη συνεργασία του Λοΐζου με το Λευτέρη Παπαδόπουλο την δεκαετία 1965-1975.
Με τον Μάριο είχαμε φοβερή χημεία. Ήξερα τι στίχο θέλει, ήξερε τι θα του γράψω. Δε θυμάμαι ποτέ να μου απέρριψε στίχο. Ποτέ. Τις μέρες που ήταν στο νοσοκομείο, λίγο πριν το τέλος, όταν κάποια στιγμή είχε πέσει ο πυρετός, πιστεύοντας ότι το ξεπέρασε, μου ζήτησε στίχους. «Για να ξαναγράψουμε ιστορία» μου είπε. Αλλά ο πυρετός επανήλθε δριμύτερος.
Αληθεύει πως τα τραγούδια του δίσκου «Η Εθνική Μας Μοναξιά», μεταξύ των οποίων και το «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη», υπήρχε η σκέψη να τα τραγουδήσει η Χάρις Αλεξίου;
Όταν γράφτηκε αυτό το ζεϊμπέκικο, φαινόταν ότι ήταν ένα τραγούδι σημαντικό. Εκείνη την εποχή, ο Μάριος συζητούσε συνεργασία με την Χαρούλα. Μέσα στα τραγούδια που της πήγε ήταν και το «Σ’ αναζητώ» που απ’ ότι μου είπε της άρεσε πολύ. Κάπου το πράγμα σκάλωσε όμως κι η συνεργασία δεν έγινε. Μετά από αυτό , αποφασίσαμε να το δώσουμε στον Μητροπάνο και είχαμε αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα. Ούτως ή άλλως πολλοί λέγαν ότι ήταν περισσότερο «αντρικό» τραγούδι. Εγώ βέβαια έχασα την ευκαιρία να ακούσω τραγούδι μου από τη σπουδαία φωνή της.
Και ουσιαστικά μ αυτό, καθώς και δυο χρόνια μετά με τα «Λαδάδικα», δημιουργία κι αυτή δική σας και του Τόκα, χτίστηκε η δεύτερη καριέρα του Μητροπάνου και αυτό δεν είναι μόνο δική μου γνώμη…
Ο Μητροπάνος έχει μοναδική λαϊκή φωνή. Δεν πιστεύω ότι δε θα ’βρισκε τραγούδια να συνεχίσει την καριέρα του. Δε μπορώ να πω κάτι τέτοιο. (1)
Λες και ήταν γραφτό λοιπόν, με την άρνηση της Χαρούλας να ξεκινήσει μια νέα καριέρα για τον Μητροπάνο, με την «Εθνική μας μοναξιά» και δέκα τραγούδια:
1) Θάλασσες (στίχοι: Σαράντης Αλιβιζάτος)
2) Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη (Φίλιππος Γράψας)
3) Πώς μου μιλάς (Φίλιππος Γράψας)
4) Μια στάση εδώ (Φίλιππος Γράψας)
5) Πάλι σε θυμήθηκα (Γιάννης Πάριος)
6) Η εθνική μας μοναξιά (Φίλιππος Γράψας)
7) Κράτα καρδιά μου ενός λεπτού σιγή (Κώστας Φασουλάς)
8) Θα κουραστείς να παίζεις θέατρο (Άννα Αργυρού)
9) Ένα παράπονο (Σαράντης Αλιβιζάτος)
10) Κοιμήσου (Άννα Αργυρού)
    

Η ενορχήστρωση είναι του Νίκου Κούρου, η παραγωγή του Ηλία Μπενέτου και η ηχογράφηση έγινε στο studio Polysound από τον Γαβριήλ Παντζή. Δεύτερες φωνές έκαναν ο Γιάννης Πάριος η Σάντυ Λάμπρου και ο Δημήτρης Μαργετάκης.
Εκτός από τη «Σαλονίκη» ο δίσκος έβγαλε στη συνέχεια κι άλλες επιτυχίες, όπως τις «Θάλασσες» που είχε πρωτοτραγουδήσει η Κωνσταντίνα το 1987, το ζεϊμπέκικο «Μια στάση εδώ» αλλά και το ομώνυμο τραγούδι. Ωραίο ζεϊμπέκικο που δεν ακούστηκε ιδιαίτερα είναι και το «Κράτα καρδιά μου ενός λεπτού σιγή».
Σε «Δίδυμα φεγγάρια» συναντώνται το 1993 ο Μητροπάνος με την Αλέκα Κανελλίδου, με το τραγούδι του Μάριου Τόκα σε στίχους Κώστα Φασουλά, από τον ομότιτλο δίσκο της Κανελλίδου (που μοιράζονται συνθετικά ο Τόκας με το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα), να γίνεται πολύ μεγάλη επιτυχία.
Ο πληρέστερος, κατά τη γνώμη μου, δίσκος της συνεργασίας τους κυκλοφορεί το Δεκέμβρη του 1994. Τόκας και Μητροπάνος, κάνουν μια βόλτα μέχρι τα «Λαδάδικα» και με τα λόγια του Φίλιππου Γράψα και το δίσκο «Παρέα μ’έναν ήλιο» σημειώνουν περίπου 100.000 πωλήσεις… Και ήταν αυτή μια από τις λίγες περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια, στις οποίες, όταν ένας συνθέτης και ένας τραγουδιστής ξανασυνεργάστηκαν, μετά από μια τεράστια επιτυχία, η δεύτερη συνεργασία τους κατάφερε να αγγίξει τα επίπεδα της πρώτης εμπορικά, αλλά κυρίως καλλιτεχνικά. Και ο δίσκος αυτός «έσκισε»… Συμμετείχαν τραγουδώντας ο Κώστας Χατζηχριστοδούλου και παίζοντας μπουζούκι (στα τραγούδια με αστερίσκο) ο Χρήστος Νικολόπουλος.
1) Τον Αύγουστο που μου χρωστάς
2) Πάντα επιστρέφεις
3) Το ζεϊμπέκικο του αρχάγγελου
4) Αντίο
5) Άσωτος *
6) Αγάπη μου Άξιον εστί *
7) Εδώ*
8) Τα Λαδάδικα *
9) Φως
10) Παρέα μ’ έναν ήλιο *
11) Έλα πάλι απ’ την αρχή *
12) Τριανταφυλλιά (Στίχοι Βάσου Βενιζέλου)
(Συμμετέχει ο Κώστας Χατζηχριστοδούλου)
Η ενορχήστρωση έγινε από το Νίκο Κούρο, η παραγωγή από τον Ηλία Μπενέτο και η ηχογράφηση στο studio Polysound από το Γιάννη Σμυρναίο. Φωνητικά έκαναν η Μαρία Αλεξίου, ο Κώστας Χατζηχριστοδούλου και η Δένα (Δέσποινα) Ολυμπίου.
Όπως σημειώνει ο Μάριος Τόκας στο ένθετο:
«Η δουλειά αυτή μοιάζει σαν κόντρα στο στίχο του ποιητή Φίλιππου Γράψα που λέει: «Τα φώτα γύρω από τις μνήμες χαμηλώσανε». Είναι- ή θέλει να είναι – δουλειά ερωτικής, κοινωνικής και μουσικής μνήμης. Μητροπάνε, μια ζωή αγωνίζομαι να τα βγάλω πέρα με την πρωτόγονη αλήθεια της φωνής σου. Σ’ ευχαριστώ… Φίλιππε Γράψα, κάθε φορά που μελοποιώ στίχους σου, νιώθω να ’μαι ο μοιραίος τερματοφύλακας τη στιγμή του πέναλτυ. Σ’ ευχαριστώ… Ηλία Μπενέτο, εσύ γκρινιάζεις ακόμα. Άσε ρε γάβρε και κάτι να μην το ψάξεις. Στο βάθος όμως όλοι έτσι θέλουμε τον παραγωγό. Δημιουργό τον θέλουμε. Σ’ ευχαριστώ… Νίκο Κούρο, εισπράττω συνέχεια τις ευαισθησίες σου. Σ’ ευχαριστώ… Γιάννη Σμυρναίε, μαζί κάναμε όλες σχεδόν τις επιτυχίες μου. Με ήχο πλήρη- «ήχο παχύ»- όπως λέω εγώ. Σ’ ευχαριστώ… Χρήστο Νικολόπουλε, νιώθω ξεχωριστή τιμή που κάποια απ ’τα τραγούδια έχουν κάτι απ’ τη δύναμή σου… Φίλοι μουσικοί, συνδημιουργοί σ’ αυτή την προσπάθεια. Σας ευχαριστώ… Βάσο Βενιζέλο, Κώστα Χατζηχριστοδούλου σας ευχαριστώ… Όσο για μένα μετά απ’ όλα αυτά νιώθω να βρίσκομαι στο μάτι του κυκλώνα. Δεν πειράζει. Αίμα, ψυχή… Κι όποιον πάρει το Άγιο Ακροατήριο».
Και ο Φίλιππος Γράψας που λέει για το «Φως»:
«Το τραγούδι “Φως” γράφτηκε για την Κύπρο. Είναι το ελάχιστο που θα μπορούσα να Της αφιερώσω. Γιατί αν δεν ήταν τραγούδι θα ήταν λυγμός, που χρόνια αγριεύει μέσα μου. Μα τον αρνούμαι. Γιατί εγώ ελπίζω».
Εκτός από τα «Λαδάδικα», ο δίσκος περιέχει πολύ δυνατά, στιβαρά ζεϊμπέκικα, όπως το ομώνυμο τραγούδι, ο «Άσωτος», το «Ζεϊμπέκικο του αρχάγγελου», αλλά και μπαλάντες όπως «Τον Αύγουστο που μου χρωστάς», το οποίο οι δημιουργοί του αφιερώνουν στη μνήμη του φίλου τους, ξεχωριστού τραγουδιστή, Διονύση Θεοδόση. Δυο τραγούδια το «Αγάπη μου, άξιον εστί» και η «Τριανταφυλλιά» έχουν την ίδια μουσική αλλά διαφορετικούς στίχους. Ιδιαίτερο τραγούδι και το «Εδώ» που συνδέει την προσφυγιά με το σήμερα…
Πέντε χρόνια μετά, το Νοέμβρη του 1999, κυκλοφορεί το «Εντελβάις», η τρίτη δουλειά Τόκα και Μητροπάνου, αυτή τη φορά σε στίχους Άλκη Αλκαίου. Λίγο πριν μάλιστα είχε δημοσιευθεί η αναγγελία ενός δίσκου των Τόκα-Αλκαίου με τραγουδιστή τον Γιώργο Νταλάρα. Για άγνωστους λόγους η συνεργασία αυτή ναυάγησε και κάποια από εκείνα τα τραγούδια τελικά τα είπε ο Μητροπάνος. Ο δίσκος αυτός αν και είχε μέσα αξιόλογα τραγούδια, δεν μπόρεσε να αγγίξει τα επίπεδα των δύο προηγούμενων, τόσο καλλιτεχνικά όσο και εμπορικά. Παρόλα αυτά έγινε χρυσός με πωλήσεις27.000 αντιτύπων.
1) Ανεπίδοτο (β’ φωνή Μαρία Αλεξίου)
2) Σαββατόβραδο (β’ φωνή Μαρία Αλεξίου)
3) Εντελβάις
4) Κιφ (β’ φωνή Λαυρέντης Μαχαιρίτσας)
5) Μ’ ένα τσιγάρο σέρτικο (β’ φωνή Λαυρέντης Μαχαιρίτσας)
6) Ουμ Χαράμ (649 μ.Χ-Το τραγούδι των Βεδουίνων)
7) Δρομολόγιο
8) Είδα
9) Σαν κατάδικος δραπέτης (β’ φωνή Λαυρέντης Μαχαιρίτσας)
10) Άνοιξη (β ‘φωνή Σταύρος Σακκάτος)
11) Αμανές
12) Πυρετός
13) Θρίλερ
14) Με το φιλί του μελτεμιού (β’ φωνή Μαρία Αλεξίου)
Η ενορχήστρωση είναι του Γιώργου Παγιάτη και η διεύθυνση παραγωγής του Ηλία Μπενέτου. Η ηχογράφηση έγινε στα Studios Polysound και Sierra από τον Βαγγέλη Λάππα.
Ο Μάριος Τόκας σημειώνει στο ένθετο:
«Με τον Άλκη Αλκαίο κάναμε την πρώτη μας συνάντηση τον Δεκέμβριο του 1996.Για μένα ήταν μια ευτυχισμένη , μια ευλογημένη στιγμή. Οι στίχοι του νιώθω κάθε στιγμή να με βάζουν σε πρωτόγνωρους μουσικούς δρόμους, να μ’ ανοίγουν την ψυχή και να τη στέλνουν ψηλά, πολύ ψηλά. Σ ‘αυτήν την περίεργη εποχή μ’ έκανε να είμαι ακόμα πιο σίγουρος, πως δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα, έστω κι αν τα πανό μας είναι μοναχικά. Ο Δημήτρης Μητροπάνος δίνοντας στα τραγούδια μας τη φωνή της ψυχής του μας έκανε να νιώσουμε πως όλα πήγαν όπως τα ονειρευτήκαμε. Ο παραγωγός μας , Ηλίας Μπενέτος, έδωσε και πάλι τη δική του σφραγίδα, συνδημιουργός στην όλη μας προσπάθεια. Ο Γιώργος Παγιάτης λιτά και ψυχωμένα έντυσε ορχηστρικά τα τραγούδια μας .Οι μουσικοί τα απέδωσαν περίφημα. Ο Λαυρέντης , η Μαρία και Σταύρος με τις φωνές τους τα ομόρφυναν. Ευχαριστώ θερμά όλους».
Όμορφα ζεϊμπέκικα, όπως το «Σαββατόβραδο», το «Κιφ» ή το «Μ’ ένα τσιγάρο σέρτικο» που αφιερώνεται στο Μίκη Θεοδωράκη , κάποια αργά τσιφτετέλια αλλά και μελωδικές μπαλάντες συνθέτουν το παζλ αυτού του δίσκου. Το «Κιφ» και το «Σαββατόβραδο» ακούστηκαν κάπως εκείνη την εποχή, ενώ υπάρχουν αρκετές στιγμές ακόμα που θα άξιζαν ίσως μεγαλύτερης προβολής.
Ο Άλκης Αλκαίος σημειώνει τα εξής:
« “Φτάνεις στην πίστα κι είσαι μόνος. Φαινομενικά, γιατί βρίσκεται εκεί ο Θεός. Δεν ξέρεις από που έρχεται. Ίσως τον έφερες εσύ μαζί σου στην πίστα, ίσως τον ανασταίνει η μοναξιά….Να χορεύεις με τα μάτια κλειστά…”
Ζενέ
Και η ζωή συνεχίζεται…Απρόβλεπτη, αμείλικτη και γλυκειά…
Όπως πάντα…
Καλούς ανέμους στη νέα χιλιετία, συνταξιδιώτες!
-Μάριε προσυπογράφω τα λόγια ενός φίλου για σένα:
“Αυτός ο άνθρωπος έρχεται από πολύ μακριά, θα πρέπει να έχει αρχαία ρίζα”. Ευτυχής που σε συνάντησα. Από κάθε άποψη…
-Δημήτρη, το πεπρωμένο φυγείν…Σου εμπιστεύομαι τα λόγια μου με κλειστά μάτια…
-Ηλία , ακόμη και οι κόντρες μαζί σου είναι δημιουργικές.
Δεν παίζεσαι με τίποτα…
-Θερμές ευχαριστίες στον Γιώργο και σε όλους τους μουσικούς.
Επίσης ευχαριστίες στον Λαυρέντη, την Μαρία και τον Σταύρο για τις εξαιρετικές διφωνίες.
-Το “Τσιγάρο σέρτικο” αφιερώνεται εξαιρετικά στον Μίκη Θεοδωράκη, που μ’ εκείνο το άρθρο του στην “Ελευθεροτυπία” (5 Μάη 98) μου μαύρισε την ψυχή και μου χάρισε ένα τραγούδι!…
-Η “Άνοιξη” στην Κατερίνα Ηλ.Γεράκη
-Το “Κιφ” στον φίλο Σταύρο Δούμα και στην παλιοπαρέα της Αθήνας
-Η “Ουμ Χαράμ” στη Θάλεια και στην παλιοπαρέα της Πάργας».

Και ο Δημήτρης Μητροπάνος σε ένα από τα λιγοστά σημειώματά του στους δίσκους:
«Είναι πολύ γοητευτικό δύο άνθρωποι που με δένει αγαπημένο μουσικό παρελθόν μαζί τους , ανθρώπινη και καλλιτεχνική εκτίμηση, να “βρίσκονται” πρώτη φορά μαζί , να ενώνουν μουσική με στίχο και να με καλούν να “βάλω” τη φωνή μου στα τραγούδια τους.
Σ’ αυτή τη δουλειά του Μάριου Τόκα και του Άλκη Αλκαίου κάποια τραγούδια “ήρθαν” να με συναντήσουν, κάποια “γεννήθηκαν” στην πορεία , και ολοκληρωμένο το αποτέλεσμα περιλαμβάνεται σ’ αυτό το cd. Εγώ, ή καλύτερα εμείς το αγαπήσαμε, ελπίζω και πιστεύω το ίδιο κι εσείς».
Υπάρχει όμως και μια τέταρτη σημαντική δουλειά με τραγούδια του Τόκα και συμμετοχή του Μητροπάνου. Ένας δίσκος που πέρασε, σχεδόν, απαρατήρητος. Αν θυμάμαι καλά είχε αντιμετωπίσει και κάποια διαδικαστικά προβλήματα, με δικαιώματα, εταιρείες κλπ, αποσύρθηκε και ξαναβγήκε. Πρόκειται για έναν κύκλο τραγουδιών αφιερωμένων στην Κύπρο, που κυκλοφόρησε από τη Minos-Emi το Δεκέμβρη του 2001, με τίτλο «Αμμόχωστος Βασιλεύουσα», με μελοποιημένα ποιήματα του Κύπριου ποιητή Κυριάκου Χαραλαμπίδη. Εκτός του Μητροπάνου, συμμετέχουν οι Μανώλης Μητσιάς, Γλυκερία, Μαρία Αλεξίου, Κώστας Χατζηχριστοδούλου, ένα τραγούδι ερμηνεύει ο Μάριος Τόκας ενώ ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης απαγγέλει κάποια ποιήματά του. Εδώ ακούμε και τη μοναδική, αν θυμάμαι καλά, δισκογραφική συνεργασία Μητροπάνου και Μητσιά.
   
1) Κορούλλα μου – Μάριος Τόκας
2) Χαίρετε, Αμμόχωστος – Μανώλης Μητσιάς, Δημήτρης Μητροπάνος
3) «Η αρχή ενός ειδυλλίου» – Απαγγελία: Κυριάκος Χαραλαμπίδης
4) Ολάκερη πόλη – Δημήτρης Μητροπάνος
5) Μη μου πικραίνεσαι – Γλυκερία
6) «Αρχή Ινδίκτου» – Απαγγελία: Κυριάκος Χαραλαμπίδης
7) Ήθελα να ‘μουνα – Μανώλης Μητσιάς
8) Μια πόλη σου ζητάμε – Μαρία Αλεξίου
9) Αυτό μου θύμισε τη μια μηλιά – Κώστας Χατζηχριστοδούλου
10) «Παιδί με μια φωτογραφία” – Δημήτρης Μητροπάνος, απαγγελία: Κυριάκος Χαραλαμπίδης
11) Δέσαν την πόλη – Γλυκερία
12) “Το μίζαρον” – Απαγγελία: Κυριάκος Χαραλαμπίδης
13) Το μίζαρον – Κώστας Χατζηχριστοδούλου
14) Μισή πόλη στη Λάρνακα – Μαρία Αλεξίου, Κώστας Χατζηχριστοδούλου
15) Αν ο λαός μας δεν μπορεί / Χαίρετε Αμμόχωστος – Μανώλης Μητσιάς, Δημήτρης Μητροπάνος
Η ενορχήστρωση και διεύθυνση της ορχήστρας ήταν αυτή τη φορά του μόνιμου συνεργάτη του Τόκα Γιώργου Παγιάτη. Η επιμέλεια παραγωγής του συνθέτη, ενώ η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο Sierra. Φωνητικά έκαναν ο Κώστας Χατζηχριστοδούλου, η Μαρία Αλεξίου και ο Κώστας Σκανδάλης, ενώ συμμετείχαν και μέλη της χορωδίας «Φίλοι μοντέρνας μουσικής» υπό τη διεύθυνση του Δημήτρη Παπαδημητρίου.
Φαίνεται καθαρά από την καλλιτεχνική ομάδα που συμμετέχει στο δίσκο (τραγουδιστές, χορωδία, ορχήστρες με λαϊκά αλλά και κλασικά όργανα, όπως βιολιά, βιόλες κλπ) πως πρόκειται για μια μεγαλόπνοη παραγωγή αλλά συνάμα αντιεμπορική… Κι έχει αποδειχθεί τελικά, πως αυτές οι «ειδικές» δουλειές τις περισσότερες φορές δεν περνάνε εύκολα στο πλατύ κοινό. Πολύ περισσότερο όταν η εταιρεία που τις εκδίδει, μετά την έκδοσή τους, στον τομέα της προώθησης «σφυρίζει» αδιάφορα…
Κι όμως… Και μόνη η σύμπραξη τόσων ονομάτων είναι μεγάλο δέλεαρ για την ακρόαση του δίσκου. Οι «ακριβές» μελωδίες του Τόκα, δένουν απόλυτα με τη δραματική ποίηση του Χαραλαμπίδη, για τον οποίον ο συνθέτης σημειώνει:
«Το να διαβάζεις μουσικά τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη είναι δύσκολη υπόθεση. Κι όμως, νιώθω πως αυτή η προσπάθεια , μου χάρισε κάποιες απ’ τις πιο ευτυχισμένες στιγμές στη μουσική μου πορεία. Κυριάκο , ευχαριστώ για την ποίησή σου».
Όσον αφορά τις ζωντανές δισκογραφημένες εκτελέσεις των τραγουδιών, στον τριπλό δίσκο με τη ζωντανή ηχογράφηση των παραστάσεων του Δημήτρη Μητροπάνου στο «Ζοom» το 1996, συμπεριλαμβάνονται τα «Λαδάδικα», «Το ζεϊμπέκικο του αρχάγγελου», «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη», «Θάλασσες», «Μια στάση εδώ» και ο «Άσωτος». Στο cd «Υπάρχει και το ζεϊμπέκικο», τη ζωντανή ηχογράφηση των παραστάσεων του Μητροπάνου με το Θέμη Αδαμαντίδη και το Δημήτρη Μπάση στην «Ακτή Πειραιώς» το 2005, ακούγονται τα «Λαδάδικα» και το «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη». Τέλος, στην κασετίνα «Καλοκαίρια και χειμώνες» με τα 3 cd με τις ζωντανές ηχογραφήσεις του τραγουδιστή, που κυκλοφόρησε το 2006, υπάρχει μια ανέκδοτη ηχογράφηση του «Κιφ» με τη συμμετοχή του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, από τη συνεργασία τους στο «Μusic Box» το 2000.
Λίγο πριν φύγει από τη ζωή, ο Δημήτρης Μητροπάνος είχε ηχογραφήσει τρία ανέκδοτα τραγούδια του Τόκα, σε ένα δίσκο με ανέκδοτες δημιουργίες του συνθέτη. Στο δίσκο αυτό, του οποίου η έκδοση προσδιορίζεται για τις αρχές του καλοκαιριού, συμμετέχουν κι άλλοι σημαντικοί καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων ο Πασχάλης Τερζής.
Υπογράφει: Θανάσης Γιώγλου (08/06/2012)
Πηγή:
1)Συνέντευξη του Φίλιππου Γράψα στο Θανάση Γιώγλου στο περιοδικό «Όασις» (τεύχος 18-Μάρτιος 2010)
-Τα στοιχεία για τις πωλήσεις των δίσκων προέρχονται από τον «Οδηγό Ελληνικής δισκογραφίας» του Πέτρου Δραγουμάνου.

Πηγή: ogdoo.gr

Τα περιστέρια δίπλα μας

Η παράλληλη συμβίωση του ανθρώπου με τα περιστέρια μερικές φόρες στις πολεις δεν περνάει απαρατήρητη.

Στην Αθήνα ειναι συνήθεις φαινόμενο να ταΐζουμε τα περιστέρια στις μεγάλες πλατείες, έχουν γίνει κάτι σαν ατραξιόν δηλαδή....

Οι κουτσουλιες τους εκεί δεν μας ενοχλούν, ενω στα μπαλκόνια μας....

Τα περιστέρια σε κοπάδια σκεπάζουν στέγες από εκκλησίες κι όποιο άλλο χώρο κατάλληλο βρουν....

Κι όμως η χαρά μας που τα έχουμε δίπλα μας ειναι πάντα μεγάλη!

Η επισκευή!

   

Ένας τεχνικός ηλεκτρονικών υπολογιστών κλήθηκε να επισκευάσει ένα μεγάλο και πολυσύνθετο κομπιούτερ…… Ένα κομπιούτερ που άξιζε πάνω από 12 εκατομμύρια ευρώ.
Ο τεχνικός,κάθισε μπροστά στην οθόνη , πάτησε 1-2 πλήκτρα, κούνησε το κεφάλι του , μουρμούρισε κάτι στον εαυτό του και έσβησε τον υπολογιστή.
Μετά έβγαλε ένα μικρό κατσαβίδι από την τσέπη του και γύρισε κατά μιάμιση στροφή μία μικροσκοπική βίδα. Ύστερα,άνοιξε τον υπολογιστή και διαπίστωσε ότι λειτουργούσε τέλεια.
Ο πρόεδρος της εταιρίας ικανοποιημένος απόλυτα προσφέρεται να πληρώσει τον τεχνικό άμεσα «Πόσα σας χρωστάω;» ρώτησε.
«Είναι 1000 ευρώ» απάντησε ο τεχνικός.
«1000 ευρώ;!; 1000 ευρώ για λίγα λεπτά δουλειάς; 1000 ευρώ για να γυρίσετε μια βίδα;
Καταλαβαίνω πως ο υπολογιστής αξίζει 12.000.000 ευρώ, όμως 1000 ευρώ μου φαίνονται πάρα πολλά.
Θα τα πληρώσω μόνο όταν μου στείλετε αναλυτικό λογαριασμό που να δικαιολογεί αυτό το ποσό».
Ο τεχνικός συμφώνησε και έφυγε.
Το επόμενο πρωί , ο πρόεδρος λαμβάνει το τιμολόγιο , το διαβάζει προσεχτικά , κουνάει το κεφάλι του και το εξοφλεί αμέσως, χωρίς διαμαρτυρίες.
Το τιμολόγιο έγραφε:
Παροχές υπηρεσιών:
- Στρίψιμο βίδας: 1 ευρώ
- Γνώση του ποια βίδα ήθελε στρίψιμο: 999 ευρώ

Όταν μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια

     

Όταν μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια
Έτσι λέει μια παλιά παροιμία και σε περίοδο μιας οποιαδήποτε κρίσης την πληρώνουν πάντα όσοι έχουν το λιγότερο άδικο και ευθύνη....
Για να μην μας περνάνε για χαζούς....

Καλημέρα, καλή εβδομάδα απο τον Καντάφη!!

Άννα Μπιθικώτση στην εφημερίδα Hellenic News Of America.....

Από σήμερα η Άννα Μπιθικώτση αρθρογραφεί στην μεγαλύτερη εφημερίδα της Ελληνικής ομογένειας στην Αμερική Hellenic News Of America στην στήλη που της παραχωρήθηκε με τον τίτλο ''ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΣΙΩΠΗΣ''. όσοι θέλετε να παρακολουθείται πατήστε στο LINK

https://hellenicnews.com/

Σχόλιο απο  το Skouliki: 

Νιώθω ευτυχής γιατί το άλμα της Άννας αυτό έγινε μέσα απο την ταπεινή μου ιστοσελίδα αυτή, φυσικά μετά από την παρέμβαση του κύριο Διονύση (Ντενη) Κονταρίνη.

        

Και το σχόλιο της Άννας Μπιθικώτση:
Θερμά ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη στη γραφή μου τόσο τον εκδότη και διευθυντή της κύριο Παύλο Κοτρότσιο, αλλά και τον σπουδαίο δημοσιογράφο κύριο Διονύση Κονταρίνη που έγινε ο συνδετικός κρίκος αλλά και για την ανθρωπινή μας συνέντευξη στην εφημερίδα την οποία σας κοινοποιώ!
Όσο κρατά μια ανάγνωση θα ανασαίνουμε μαζι με τους Έλληνες ομογενείς μας την ίδια στιγμή όλοι μαζί κάτω από τον ίδιο ουρανό στα τετραγωνικά αυτά γης που μας ανεστησε!
Τέλος κι αρχή η μνήμη εδώ δεν έχει!
Άννα Μπιθικώτση

Ορχιδέα του Ρόμπερτ ή γιγαντορχιδέα ή σαλέπι ή σερνικοβότανο!

Himantoglossum robertianum ( Barlia robertiana )
Ορχιδέα του Ρόμπερτ , γιγαντορχιδέα

Στην αρχαιότητα τα ορχεοειδή ήταν αφιερωμένα στους Σάτυρους και Σιληνούς, όντα μισοανθρώπινα και λάγνα που συνόδευαν το θεό Διόνυσο.
Είδη αυτής της οικογένειας φυτών είναι γνωστά και ως σαλέπια. 

Το σαλέπι (άλευρο που προέρχεται από τους ξηρούς κόνδυλους του γένους) είναι φαρμακευτικό, δυναμωτικό, θερμαντικό ρόφημα με καταπραϋντικές και αναλγητικές ιδιότητες.
Η ιατρική της αρχαιότητας απέδιδε στα ορχεοειδή αφροδισιακές ιδιότητες, ασφαλώς λόγω της ομοιότητας που παρουσιάζουν οι βολβοί τους με τους όρχεις. Ο Διοσκορίδης είχε προσέξει διαφορές ανάμεσα στους δύο βολβούς κάθε φυτού. Συνιστούσε στους άντρες που επιθυμούσαν τη γέννηση αγοριών, να τρώνε το μεγαλύτερο, ενώ για τη γέννηση κοριτσιών στις γυναίκες, το μικρότερο. 

Γι’ αυτό και η λαϊκή παράδοση, τα ονομάζει σερνικοβότανα.

πηγή: https://www.facebook.com/groups/Ymittos.plants/

Για να μας ανοίξει η όρεξη.....

Όχι οτι μας λείπει η όρεξη, αλλά  για να χορτάσει το μάτι.... αχαχχα

Tα ρόδια ανοίγουν!

Το εκκλησάκι: απο την Αριάδνη Μεσογείτη

Ο Άγιος Κωνσταντίνος ή τα Εισόδια της Θεοτόκου στο Μαρούσι Αττικης!

 Σάββατο απομεσήμερο, είκοσι του Νοέμβρη. Πήρα το αμαξάκι μου και από το κέντρο της Αθήνας, κίνησα για το Μαρούσι. Μια επίσκεψη προσκύνημα, θα έλεγα, στα πατρογονικά χώματα. Η Κηφισίας σχεδόν άδεια. Ελεύθερη και ανοιχτή με προκαλούσε να αναπτύξω ταχύτητα. Τα φανάρια λες και περίμεναν να τα ζυγώσω για να πρασινίσουν ένα-ένα με τη σειρά τους, καθώς προχωρούσα προς τα βόρια. Μια απόλαυση η λεωφόρος όταν δεν έχει κίνηση, με τις ανισόπεδές της μια να βουτάνε και μια να υψώνονται στις διασταυρώσεις. Ούτε δέκα λεπτά δεν χρειάστηκαν για να φτάσω στα όρια του Μαρουσιού. Στα αριστερά μου η πεδιάδα με τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Περνώ κάποια μεγάλα νοσοκομεία και πλησιάζω το τεράστιο κτίριο του ΟΤΕ. Πώς έχει αλλάξει η περιοχή. Για μια στιγμή, πέρασε φευγαλέα μπροστά από τα μάτια μου η εικόνα του χτες. Ασυνείδητα έκοψα ταχύτητα. Τα κτίρια γύρω μου εξακολουθούσαν να φεύγουν προς τα πίσω, αλλά ολοένα και με αργότερο ρυθμό. Ταυτόχρονα άρχισαν να χάνουν ύψος, να κονταίνουν να μικραίνουν. Μερικά εξαφανίσθηκαν εντελώς και τη θέση τους πήραν αγροί και ελαιώνες. Οι τεράστιες τζαμένιες προσόψεις χάθηκαν. Μικρά ισόγεια ή το πολύ διώροφα κτίσματα εμφανίστηκαν στις δυο πλευρές του δρόμου, που τώρα είχε στενέψει αρκετά, τόσο ώστε να χωρά μόλις μια λωρίδα προς κάθε κατεύθυνση. Στις άκρες του δρόμου αντί για πλακόστρωτα πεζοδρόμια, χαμομήλια, βρούβες και τσουκνίδες πρασίνιζαν στο χώμα. Μπροστά στα μάτια μου περνούσαν τα Κανατάδικα με τα κανάτια, τις γλάστρες και τα κιούπια τους στολισμένα στις προσόψεις και κρεμασμένα στους τοίχους, χρωματιστά ή άβαφα να περιμένουν τον αγοραστή. Ονόματα γνωστά από χρόνια στους μαρουσιώτες, στις καλαίσθητες ταμπέλες. «Καρδιακός», «Ψαραύτης», «Καράβης»… Ήθελα να σταματήσω να μπω μέσα, να χαζέψω την ποικιλία των πήλινων αγγείων, να διαλέξω, να αγοράσω.
Το κόκκινο φανάρι μπροστά μου με γύρισε στην πραγματικότητα. Ξαφνικά τα όμορφα εκθέματα χάθηκαν και μαζί τους οι ελαιώνες και τα χωράφια πίσω τους. Με μιας ορθώθηκαν πάλι τα κτίρια μεγαθήρια, με τους γυάλινους τοίχους τους να αστράφτουν στον ήλιο που έδυε και να με τυφλώνουν. Να μου κόβουν τη θέα, να με ψυχοπλακώνουν. Άναψα το φλας για αριστερά και όταν άναψε το πράσινο έστριψα στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου. Τώρα πια έχω άλλα σημάδια για να ξεχωρίζω τη στροφή. Εμπορικό Κέντρο Αίθριο. Κάποτε το σημάδι ήταν η ρεματιά, η πυκνή βλάστηση γύρω της και φυσικά, τα κυπαρίσσια στο βάθος. Τώρα η ρεματιά κρύφτηκε πίσω από τα ψηλά κτίρια. Τα κυπαρίσσια σε πείσμα των καιρών, υπάρχουν ακόμα, περήφανα αιωνόβια, αλλά τα βλέπεις μόνο αφού στρίψεις.

Κι εκεί, στα εκατό μέτρα από τη στροφή, θα το δεις. Στην άκρη του δρόμου στα αριστερά σου, το μικρό εκκλησάκι. Παλιό, παμπάλαιο αλλά καλοδιατηρημένο, με τα πανύψηλα κυπαρίσσια και τα πεύκα γύρω του, να το προστατεύουν σαν φύλακες άγγελοι, παντοτινοί φρουροί. Σταματώ κάπου κοντά και κατεβαίνω από το αυτοκίνητο. Παίρνω τα λουλούδια που είχα διαλέξει το πρωί, ειδικά για την περίσταση, όσα χωράει η αγκαλιά μου και κοιτώ από την απόσταση αυτή. Το εκκλησάκι, το εκκλησάκι μας… Εκεί πραγματικά έχει σταματήσει ο χρόνος. Το μυαλό μου φεύγει ξανά προς τα πίσω. Τώρα, αντί για τα κτίρια, μικραίνω εγώ. Χαμηλώνω, ελαφραίνω, γίνομαι τόσο δα παιδάκι. Τα δυο μου χέρια σηκωμένα ψηλά κρατούν τον πατέρα και τη μητέρα κι εγώ ανάμεσά τους τρέχω για να προλάβω το βήμα τους.
–‘Γρήγορα, περπατήστε λίγο πιο γρήγορα, η λειτουργία έχει αρχίσει χωρίς εμάς. Σε λίγο θα χτυπήσουν και την καμπάνα. Είναι ντροπή να αργήσουμε. Τι θα λέει ο κόσμος; Ο παπάς; Πάει εφτάμιση η ώρα. Κοίτα χάραξε κιόλας!’ Σκουντουφλώ αγουροξυπνημένη, μισοκοιμισμένη θα έλεγα. Πόσο θα ήθελα να ήμουν ακόμα στο ζεστό μου κρεβατάκι. Αλλά όχι σήμερα. Σήμερα είναι η Μέρα μας! Είναι είκοσι μία Νοεμβρίου, τα Εισόδεια της Θεοτόκου, της Παναγιάς την Μεσοσπορίτισσας! Σήμερα λειτουργούμε το εκκλησάκι μας. –‘Είναι δικό μας το εκκλησάκι, πατέρα;’ Ρωτώ για πολλοστή φορά. –‘Είναι της οικογένειάς μας’, απαντά ο πατέρας. ‘Πριν από πολλά, πάρα πολλά χρόνια, κάποιος παππούς του παππού του παππού μου, ας πούμε, το έχτισε εδώ πέρα, γιατί έτσι του είπε η Παναγιά η Μεσοσπορίτισσα, που του φανερώθηκε μια μέρα, εκεί που έσπερνε το χωράφι του. Ήτανε τέτοια μέρα, είκοσι μία του Νοέμβρη κι εκείνος ο παππούς έκανε τάμα στη ζωή του να χτίσει ένα εκκλησάκι που να γιορτάζει κάθε χρόνο στη Χάρη Της. Ήτανε δύσκολα χρόνια τότε, είχε Τούρκους ακόμα εδώ, αλλά εκείνος τα κατάφερε και το έχτισε. Στην αρχή ήταν ξύλινο αλλά με τον καιρό, τα παιδιά του και τα εγγόνια του το έχτισαν με πέτρα γερή και μάρμαρα κι αντέχει τόσα χρόνια. Έτσι το βρήκαμε από τους γονείς μας κι εμείς κι έτσι κάνουμε. Σαν μεγαλώσεις, θα κάνεις κι εσύ το ίδιο.’
Το εκκλησάκι στέκει εκεί απέναντί μου κάτω από τα θεόρατα κυπαρίσσια με την καμπάνα του κρεμασμένη σε ένα από τα κλαδιά τους κι εγώ με τα λουλούδια μου αγκαλιά περνώ το δρόμο και πλησιάζω. Πώς έγινε και μεγάλωσα τόσο γρήγορα; Δεν υπάρχει πια ο πατέρας και όλοι οι ‘μεγάλοι’ γονείς και θείοι, έχουν φύγει ο ένας μετά τον άλλο. Βλέπω στην αυλή τον αδελφό μου, τη νύφη μου, την ξαδέλφη μου. Τώρα είναι η σειρά μας, εμείς είμαστε οι θεματοφύλακες της παράδοσης. Με περιμένουν. Τους χαιρετώ και όλοι μαζί αρχίζουμε δουλειά. Σκούπισμα, ξεσκόνισμα, στόλισμα εικόνων, άναμμα καντηλιών.

Καθώς προχωρούν οι ετοιμασίες για την αυριανή λειτουργία, με την άκρη του ματιού μου ‘βλέπω’ τη μάνα μου να τακτοποιεί τις καρέκλες, τη θεια μου να καθαρίζει προσεκτικά την εικόνα, τον πατέρα να φέρνει τα λουλούδια, λευκά ολόλευκα που ταιριάζουν στην αγνότητά Της. Βλέπω το θείο Σπύρο να φέρνει κλωνάρια από την πανάρχαια μυρτιά που φυτρώνει στο ρέμα και να σχηματίζει με αυτά ένα σταυρό, που τον κρεμά πάνω από την εξώπορτα, να καλωσορίζει τους προσκυνητές. Μια άλλη εκδοχή λέει ότι εκείνος ο παππούς είδε όνειρο την Παναγία να του υποδεικνύει το μέρος, όπου ήταν κρυμμένη μια εικόνα. Την άλλη μέρα έψαξε στη ρεματιά, που υπάρχει ακόμα και σήμερα πίσω από το κτίριο του ΟΤΕ και κάτω από τη ρίζα μιας μυρτιάς βρήκε την εικόνα με την είσοδο της μικρής Μαρίας στο ναό του Θεού. Η μυρτιά υπάρχει ακόμα, πρόθυμη να δώσει τα κλαδιά της για να στολίσουν το μικρό εκκλησάκι, μόνο που κανείς πια δεν ενδιαφέρεται, κανείς πια δεν έχει χρόνο και διάθεση για τέτοια.
Τελειώνουμε. Το εκκλησάκι είναι έτοιμο για την αυριανή γιορτή της Παναγίας. Περιμένοντας να στεγνώσει το νωπό ακόμα μαρμάρινο πάτωμα, βγαίνουμε στην αυλή. Έχει νυχτώσει και σε λίγο το ολόγιομο φεγγάρι θα κάνει τη μεγαλόπρεπη εμφάνισή του πίσω από το ιερό. Αν βέβαια το επιτρέψουν τα ψηλά μοντέρνα κτίρια. Κάποιοι περαστικοί που είδαν την πόρτα ανοικτή ήρθαν να ανάψουν το λιανοκέρι τους. Ρωτούν για την αυριανή γιορτή. Ρωτούν για το εκκλησάκι, την ηλικία του, την ιστορία του. Ρωτούν γιατί είναι γνωστό ως ‘Άγιος Κωνσταντίνος’, αφού είναι αφιερωμένο στα Εισόδια της Θεοτόκου. Φαίνεται αυτό από την εικόνα που είναι στο τέμπλο της εκκλησίας, στα αριστερά της Παναγίας και της Ωραίας Πύλης. Όποιον άγιο δεις σε αυτή τη θέση, σε αυτόν είναι αφιερωμένη η εκκλησία. Ωστόσο, ένας από τους παππούδες, ο μπάρμπα-Κώτσος που είχε το σπίτι του δίπλα από την εκκλησία, κάθε χρόνο του Αγίου Κωνσταντίνου έκανε μεγάλη γιορτή. Με χωράφια εύφορα και με τα γελάδια που έτρεφε, είχε καλά τον τρόπο του ο μπάρμπα-Κώτσος. Στη γιορτή του λοιπόν την ονομαστική, λειτουργούσε το εκκλησάκι, έσφαζε ένα μοσχάρι και καλούσε στο τραπέζι του όλο το Μαρούσι, προσφέροντας επίσης άφθονο κρασί. Όπως ήταν φυσικό, μετά το φαγοπότι, στηνόταν και τρανός χορός. Τέτοιες ευκαιρίες για πανηγύρι δεν τις άφηναν οι Μαρουσιώτες. Σιγά-σιγά καθιερώθηκε να λειτουργεί το εκκλησάκι δυο φορές το χρόνο, μια στις είκοσι μία του Μάη και μια στις είκοσι μία του Νοέμβρη. Επειδή όμως την Άνοιξη το πανηγύρι ήταν πιο τρανό, έμεινε στο εκκλησάκι η ονομασία Άγιος Κωνσταντίνος.
Ρωτούν αν έχει γραφτεί κάποιο βιβλίο με την ιστορία της οικογένειας και της εκκλησίας, τους λέμε πως όχι. Φεύγουν. Και τότε ανάβει για μια ακόμα φορά, όπως κάθε χρόνο, η κουβέντα για τους θρύλους και τις παραδόσεις της οικογένειας. ‘Είναι ή δεν είναι θαμμένος στο προαύλιο ο παππούς ο Αγγελής; Κι αν είναι, κάτω από ποιο κυπαρίσσι αναπαύεται; Είναι τα μάρμαρα που βρίσκονταν εκεί από χρόνια κομμάτια από την ταφόπλακα του πρόγονου ή μήπως είναι πολύ παλαιότερα, αρχαία απομεινάρια από κάποιο κτίσμα ρωμαϊκό ή από ναό της θεάς Άρτεμης της Αμαρυσίας, όπως την έλεγαν παλιά οι Αθμονείς πρόγονοί μας; Μάρμαρα υπήρχαν από παλιά διάσπαρτα στην περιοχή. Εξάλλου η αρχαιολογική σκαπάνη απεκάλυψε πολλά αρχαιολογικά ευρήματα σε μικρή απόσταση, όταν κατασκευάζονταν οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Λέγεται μάλιστα, πως αρκετά από τα οικοδομικά υλικά της τοιχοποιίας της παλιάς εκκλησίας είναι κομμάτια από αρχαία μάρμαρα.
Κυριακή πρωί, είκοσι μία του Νοέμβρη. Ένα πρωινό με τη νοτισμένη ατμόσφαιρα να περιμένει τη λιακάδα. Στο δρόμο, πηγαίνοντας για την πρωινή λειτουργία, οι ίδιες νοερές εικόνες γεμίζουν το μυαλό μου. Προσέχω να μην προσπεράσω το φανάρι. Φτάνω. Κόσμος έχει ήδη μαζευτεί και ο παπάς ψάλλει από τα μεγάφωνα. ‘Άργησα, πατέρα, μάλωσέ με.’ Στο προαύλιο, τα εγγονάκια μου έχουν ήδη φτάσει και τρέχουν να με προϋπαντήσουν με μια σφιχτή αγκαλιά. Μπαίνω στο εκκλησάκι μας μαζί με τον εξάχρονο εγγονό μου κι ευθύς χαμηλώνω, μικραίνω, εξάχρονη κι εγώ, μόλις που φτάνω να φιλήσω τα πόδια της μικρής Μαρίας στο στολισμένο με λευκά χρυσάνθεμα και μυρωδάτους υάκινθους εικόνισμα. Γύρω μου, οι μεγάλοι ψάλλουν χαμηλόφωνα το τροπάριο της ημέρας. Στο κέντρο ένα τραπέζι φορτωμένο με άρτους ζυμωμένους με γλυκάνισο και πασπαλισμένους με ζάχαρη άχνη. Λάδι και κρασί συμπληρώνει την προσφορά.
–‘Μαμά, πότε θα φάμε από το γλυκό ψωμάκι;’ ακούω τον εαυτό μου να ρωτά, με την φωνή του εγγονού μου.
–‘Σσσστ μη μιλάς, θα μεταλάβεις πρώτα και μετά’, μου απαντά, του απαντώ.
Η Λειτουργία τέλειωσε, ο κόσμος βγήκε στο προαύλιο και μοιράστηκαν οι άρτοι. Ευχήθηκαν ο ένας στον άλλο ‘Χρόνια Πολλά’, ‘Και του χρόνου με υγεία’, ‘βοήθειά σας!’ και άλλα τέτοια. Βρεθήκαμε και με άλλα ξαδέλφια που ήρθαν να προσκυνήσουν.
–‘Βρε Αριάδνη, πότε μεγάλωσες εσύ κι έγινες γιαγιά;’ Μου λένε, βλέποντας τα μικρά να τρέχουν στην αυλή, όπως έτρεχα κάποτε κι εγώ, όπως έτρεχαν κάποτε και οι πατεράδες και οι παππούδες μας.
–‘Μεγάλωσα; Ίσως… Όταν όμως μπαίνω μέσα σ’ αυτό το εκκλησάκι, ξαναγίνομαι παιδί, τόσο δα μικρό και όσο θα εξακολουθώ να έρχομαι, δεν πρόκειται να μεγαλώσω ποτέ.

Αριάδνη Μεσογείτη, 22 Νοεμβρίου 2010

Σχόλιο από Skouliki: Ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Αριάδνη Μεσογείτη,που μου επέτρεψε να δημοσιεύσω την διήγηση αυτη, μια διήγηση ζωής της θα έλεγα....

Η εκκλησιά ειναι στην οδο Αγ. Κωνσταντίνου 10, στο Μαρούσι, οι φώτο της πήρα από με την βοήθεια της τεχνολογίας απο το street view!!!

Σε περιμένω να τελειώσεις!

Για να αφαιρέσεις το ρετσίνι απο το αυτοκίνητο

   

Ο καλύτερος και φυσικός τρόπος να αφαιρέσεις το ρετσίνι από το αυτοκίνητο ειναι το ελαιόλαδο!

όταν είναι ακόμα φρέσκο το ρετσίνι πάνω στην μπογιά του αυτοκίνητου σου, το να το αφαιρέσεις ειναι σχετικά εύκολη υπόθεση. Βάλε σε ένα κομμάτι βαμβάκι λάδι ελιάς και τρίψε όπου έχει ρετσίνι, μέχρι να το αφαιρέσεις ολοκληρωτικά. Αν το ρετσίνι έχει ΄πετρώσει΄ πάνω στο αυτοκίνητο, άσε το εμποτισμένο σε λάδι βαμβάκι για αρκετή ώρα και μετά τρίψε μέχρι να φύγει ο λεκές ρετσινιού. Φυσικά μετά την απομάκρυνση του ρετσινιού, πρέπει να φύγει με απορρυπαντικό το λάδι για να μην μαζεύει σκόνες....

Graffiti art η τέχνη στον τοίχο σε κοινή θέαση 2ο μέρος!!

Άγνωστοι καλλιτέχνες του δρόμου τους αποκαλώ, όχι δεν κάνουν καμία έκθεση πουθενά αναγνωρισμενη, απλά παράνομα σε τοίχους συνήθως που ειναι ντροπή της πόλης φτιάχνουν τα έργα τους και ομορφαίνουν την ζωή μας.
Εκτός απο την διακόσμηση μέσα από τα Graffiti οι καλλιτέχνες περνάνε τα δικά τους μηνύματα.

Αλλά χωρίς πολλά λόγια ας δούμε μερικά απο τα έργα τους στην μέρος 2ο....

Καλησπέρα από την Άνδρο!!!

Graffiti art η τέχνη στον τοίχο σε κοινή θέαση 1ο μέρος!!

Άγνωστοι καλλιτέχνες του δρόμου τους αποκαλώ, όχι δεν κάνουν καμία έκθεση πουθενά αναγνωρισμενη, απλά παράνομα σε τοίχους συνήθως που ειναι ντροπή της πόλης φτιάχνουν τα έργα τους και ομορφαίνουν την ζωή μας.
Εκτός  απο την διακόσμηση μέσα από τα Graffiti οι καλλιτέχνες περνάνε τα δικά τους μηνύματα.

Αλλά χωρίς πολλά λόγια ας δούμε μερικά απο τα έργα τους στην "παλιά" Αθήνα μέρος 1ο....