Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015
Τρίτη 25 Αυγούστου 2015
Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015
Κυριακή 23 Αυγούστου 2015
Να φτιάξουμε τυρί τύπου Σφέλα!!
Σφέλα!!
Παράγεται στη Νότιο Πελοπόννησο (Μεσσηνία Λακωνία) από γάλα πρόβειο, ή μίγμα αυτού με γίδινο.
Παρασκευάζεται από φρέσκο πρόβειο και ενίοτε κατσικίσιο γάλα σε παραλληλόγραμμα κομμάτια του 1 κιλού. Τα βασικά χαρακτηριστικά του τυριού είναι μέγιστη υγρασία 45% κατά βάρος και ελάχιστη λιποπεριεκτικότητα επί ξηρού 40% κατά βάρος. Είναι ημίσκληρο τυρί άλμης με πολλές μικρές οπές και ημίσκληρη συνεκτικότητα. Έχει σχήμα σε λωρίδες περίπου παραλληλεπίπεδες (σφελίδες) και λευκοκίτρινο χρώμα. 'Αλλο κύριο χαρακτηριστικό είναι ότι ωριμάζει και διατηρείται εντός άλμης.
Το γάλα που χρησιμοποιείται για την παρασκευή του τυριού πρέπει να προέρχεται από φυλές προβάτων και αιγών παραδοσιακά εκτρεφομένων και προσαρμοσμένων στην περιοχή παρασκευής του τυριού αυτού, η διατροφή των οποίων πρέπει να βασίζεται στη χλωρίδα της περιοχής αυτής.
Για την παρασκευή του τυριού αυτού η πήξη του γάλακτος γίνεται σε θερμοκρασία 30-32 οC με παραδοσιακή πυτιά. Ακολουθεί διαίρεση του τυροπήγματος το οποίο αναθερμαίνεται μέχρι τους 38-40 οC υπό συνεχή ανάδευση, και τοποθέτησή του σε τυρόπανα προς στράγγιση. Εν συνεχεία τοποθετείται σε τυροτράπεζα και πιέζεται ελαφρά. Ακολουθεί η κοπή της τυρομάζας σε μακρόστενες λωρίδες (σφελίδες), η προσθήκη επιφανειακά ξηρού αλατιού και η τοποθέτησή της σε άλμη 20 Be σε δοχεία μεταλλικά ή ξύλινα όπου παραμένει για ένα μήνα σε θερμοκρασία περιβάλλοντος. Κατόπιν μεταφέρεται σε χώρους με θερμοκρασία 4-6 οC μέχρι να συμπληρώσει ηλικία 3 μηνών τουλάχιστο
πηγή: ΑΙΓΟΤΡΟΦΕΙΟ
Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015
Τετάρτη 19 Αυγούστου 2015
Γανωματής ή γανωματάς ή γανωτής ή γανωτζής ή καλαϊντζής σε δράση
Γανωματής ή γανωματάς ή γανωτής ή γανωτζής ονομάζεται ο τεχνίτης που επικαλύπτει τα χάλκινα σκεύη με κασσίτερο Ο γανωματής είναι ένα από τα πιο παλιά επαγγέλματα.
Οι γανωτζήδες ήταν συνήθως πλανόδιοι τεχνίτες που αναλάμβαναν το γαλβανισμό και το στίλβωμα των χάλκινων οικιακών σκευών, όπως τα ταψιά, τα καζάνια, τα κουτάλια,τα πηρούνια κλπ.
Παλαιότερα, τα περισσότερα σκεύη που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι για τις καθημερινές τους δουλειές και ιδιαίτερα για τη μαγειρική ήταν χάλκινα (μπακιρένια). Αυτά με τον καιρό και με τη μεγάλη χρήση οξειδώνονταν και γίνονταν επικίνδυνα για δηλητηριάσεις. Έπρεπε λοιπόν να γανωθούν, να καλυφθεί δηλαδή η επιφάνειά τους για προστασία με ένα ειδικό μέταλλο, το καλάι (κασσίτερος).
Τα τελευταία χρόνια το επάγγελμα του γανωτή τείνει να εξαφανιστεί αφού τα μαγειρικά σκεύη είναι πλέον ανοξείδωτα και δεν χρειάζονται επικασσιτέρωση. Σήμερα υπάρχουν ελάχιστοι τεχνίτες στην επαρχία, που υποαπασχολούνται αφού τα εναπομείναντα χρηστικά χάλκινα σκεύη είναι ελάχιστα και τα περισσότερα σκεύη που χρησιμοποιούμε πια είναι ανοξείδωτα βιομηχανικά προϊόντα.
Οι γανωτζήδες ήταν συνήθως πλανόδιοι τεχνίτες που αναλάμβαναν το γαλβανισμό και το στίλβωμα των χάλκινων οικιακών σκευών, όπως τα ταψιά, τα καζάνια, τα κουτάλια,τα πηρούνια κλπ.
Παλαιότερα, τα περισσότερα σκεύη που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι για τις καθημερινές τους δουλειές και ιδιαίτερα για τη μαγειρική ήταν χάλκινα (μπακιρένια). Αυτά με τον καιρό και με τη μεγάλη χρήση οξειδώνονταν και γίνονταν επικίνδυνα για δηλητηριάσεις. Έπρεπε λοιπόν να γανωθούν, να καλυφθεί δηλαδή η επιφάνειά τους για προστασία με ένα ειδικό μέταλλο, το καλάι (κασσίτερος).
Τα τελευταία χρόνια το επάγγελμα του γανωτή τείνει να εξαφανιστεί αφού τα μαγειρικά σκεύη είναι πλέον ανοξείδωτα και δεν χρειάζονται επικασσιτέρωση. Σήμερα υπάρχουν ελάχιστοι τεχνίτες στην επαρχία, που υποαπασχολούνται αφού τα εναπομείναντα χρηστικά χάλκινα σκεύη είναι ελάχιστα και τα περισσότερα σκεύη που χρησιμοποιούμε πια είναι ανοξείδωτα βιομηχανικά προϊόντα.
Τρίτη 18 Αυγούστου 2015
Το βλέμμα....
Εισαγωγή από το Skouliki:
Μερικοί άνθρωποι δεν έχουν την τύχη που θα έπρεπε, σαν κάτι-κάποιος να τους κατατρέχει... Λες και ειναι σημαδεμένοι η αλλού ταγμένοι...
Ο Νικολός Παλαιοκρασσάς εξαφανίστηκε μια νύχτα του Ιουνίου 2014 χωρίς ποτέ κανείς να μάθει πως και γιατί.
Στην Άνδρο εχουν αρχίσει ήδη να δημιουργουνται μύθοι και ιστορίες γύρω απο την εξαφάνιση του.....
Ο "Λιαντίνη της Άνδρου;;"
Αξίζει να διαβάσει κανείς το άρθρο του Δημήτρης Τάρλοου, που δημοσιεύτηκε στα Νέα, 14/8/2015 με τίτλο το Βλέμμα. Τα σχόλια και τις εντυπώσεις τις αφήνω σε σας...
«Γεια σου ρε Νικολό.», «γειααα», ακουγόταν πάντοτε μακρόσυρτη η απάντηση.
Έντυσε την εφηβεία μου και τα καλοκαίρια μου με αστείρευτο γέλιο· αμούστακα και σκληρά παιδιά καθόμασταν και λέγαμε πολύτιμες ασημαντότητες χαζογελώντας τρεις η ώρα τα ξημερώματα, όταν εμφανιζόταν ο Κουτσουλιάς. «Κάτσε Νικολό». Καθόταν κι άρχιζε την ακατάληπτη, κρυπτική όσο και σουρεαλιστική λογοδιάρροια: «ήτανε καλή αυτή, δεν ήτανε πουτάνα, ήταν καληηή», τα τρία ήτα αντηχούσαν στην άδεια από κόσμο πλατεία Καΐρη, μαζί με τα λαγαρά μας γέλια. «Αλλά τότε ήρθε αυτός κι έγινε το πρόβλημα γιατί ήτανε η λεκάνη η αερικιά», «η ποια;», «η αερικιά η λεκάνη», νέα ασυγκράτητα γέλια.
Υπήρξε άραγε ο Νικολός θύμα των γυναικών; Ίσως. Πάντως, η αγαπημένη του ασχολία ήταν, - πάντοτε αγέλαστος, πάντοτε σκυθρωπός, βαριά συλλογισμένος, με τα χοντρά μυωπικά γυαλιά του, με την μάλλινη ζακέτα του και την χωρίστρα προσεκτικά τακτοποιημένη, ίσως από την μητέρα του - να οργώνει πέρα δώθε τις παραλίες για ν' απολαύσει ένα ψίχουλο γυναικείας ομορφιάς. Ξαπλωμένες ντόπιες και τουρίστριες, κοιτούσαν σχεδόν με τρόμο τον Κουτσουλιά να περιδιαβαίνει με ύφος φυσιοδίφη, που επιχειρεί να αποκρυπτογραφήσει τα μυστήρια του κόσμου τούτου. Κάποτε, πλησίασε τόσο το πρόσωπό του στα υπέροχα λευκά στήθη μιας τουρίστριας που είχαν αποκαλυφθεί (ήταν της μόδας το τόπλες τότε), ώστε αυτή ανοίγοντας τα μάτια άφησε μια κωμική κραυγή κι ο γκόμενός της, υγιής μπρατσαράς με τατουάζ, βγήκε έξαλλος από την θάλασσα για να καθαρίσει: «τι κοιτάς ρε;», «εσύ τα βλέπεις κάθε μέρα, άσε μας κι εμάς να δούμε λίγο», ήρθε αποστομωτική η απάντηση.
Ο Κουτσουλιάς ήταν από τις Στενιές, το πιο γνωστό ναυτοχώρι της Άνδρου, που βρίσκεται σε απόσταση τεσσάρων περίπου χιλιομέτρων από την Χώρα. Στα νιάτα του, αν δεν κάνω λάθος, είχε μπαρκάρει στα καράβια της γραμμής λοστρόμος, αλλά η κατάστασή του με τα χρόνια χειροτέρεψε κι έτσι ο Νικολός περπατούσε καθημερινά τη διαδρομή Στενιές - Χώρα, αρκετές φορές την ημέρα. Πάντοτε με τη μπεζ-γκρι ζακέτα του, πάντοτε σκυθρωπός. Όσο περνούσαν τα χρόνια όμως, οι γνωστές διαδρομές του Κουτσουλιά, άρχισαν να μετατρέπονται σε δικές μου εσωτερικές διαδρομές. Ωσάν ο Κουτσουλιάς να μετατράπηκε σταδιακά σε ένα είδος μετρονόμου, που με το πέρασμα του χρόνου και των εποχών χτυπούσε όλο και πιο γρήγορα. Χειμώνας, Άνοιξη, Καλοκαίρι και Φθινόπωρο, αίφνης έγιναν μια εναλλαγή πολύ γρήγορη. Στο πρόσωπό του που γερνούσε, έβλεπα τα νιάτα μου να φεύγουν. Είχε γίνει ένας καθρέφτης για την εσωτερική μου ωρίμανση κι ευαισθησία. Η αθώα και σοβαρή μορφή του, έσμιξε κι έγινε ένα με την Ανδριώτικη φύση. Στο βλέμμα του σα να ανακάλυπτα πια μιαν ανείπωτη σοφία. Αυτός που κάποτε μ' έκανε να γελώ, τώρα μου έφερνε δάκρυα στα μάτια! Πόσο παράξενη αυτή η ζωή.
Πριν λίγα χρόνια, επισκεπτόμενος το νησί εκτός σεζόν, τον πέτυχα μεσημέρι στην παραλία στα Γυάλια, έπειτα από μια ήρεμη βόλτα στους δροσερούς μπαξέδες που εκτείνονται εύφοροι πίσω από την αμμουδιά. Φυσούσε δαιμονισμένα. Σοροκάδα, μια πρόωρη φθινοπωρινή κακοκαιρία ίσως, κι αυτός στεκόταν μόνος κι ακίνητος στον αμαξωτό δρόμο, κρατώντας ανά χείρας μια μεγάλη κλειστή, θαυμάσια πολύχρωμη ομπρέλα. Ο άνεμος είχε χαλάσει την πάντοτε περιποιημένη χωρίστρα του. Τραβήχτηκε μια φωτογραφία τότε, όπου ενώ εκείνος κοιτάζει ένα συγκεκριμένο σημείο, εκεί όπου κοιτάζει δεν υπάρχει τίποτα. Δεν κοίταζε εμένα, αλλά μ' έναν τρόπο τον ένιωθα πάνω μου. Αυτή η μελαγχολική ακινησία του κι η εσωτερική του γαλήνη με τρόμαξαν. Ο θυελλώδης Σορόκος μου χάλασε κι εμένα τα μαλλιά καθώς πλησίαζα αργά τον Νικολό· έστρεψα το κεφάλι προς το σημείο που κοίταζε και χωρίς κανέναν προφανή λόγο ανατρίχιασα. Σα να είδα εκείνο που έρχεται κατά πάνω μας, σαν νταλίκα με σπασμένα φρένα. Εκείνος όμως στεκόταν και το περίμενε στωικά. Εκείνη τη στιγμή ήξερα διαισθητικά, ότι δεν θα ξανάβλεπα ποτέ τον Κουτσουλιά. Ήταν ένας αποχαιρετισμός. Και δεν έπεσα έξω: λίγους μήνες αργότερα, άκουσα ότι ο Νικολός εξαφανίστηκε. Οι εικασίες πήγαιναν κι έρχονταν. Φόνος, αυτοκινητιστικό δυστύχημα, τον άρπαξαν οι Ανεράιδες και άλλα πολλά. Εκατό και πλέον άνθρωποι έψαχναν νυχθημερόν και στα πιο απομακρυσμένα ή απόκρημνα σημεία της Άνδρου για πάνω από δύο εβδομάδες, όμως ο Κουτσουλιάς άφαντος. Ουδέποτε βρέθηκε οποιοδήποτε ίχνος του. Εγώ πάντως είμαι βέβαιος για το πού βρίσκεται. Κάπου προς τα κει που κοιτούσε σε κείνην τη φωτογραφία.
Δημήτρης Τάρλοου, 2/8/2015
Δημοσιεύτηκε στα Νέα, 14/8/2015 από τον Θανάση Θ. Νιάρχο
φωτογραφία: Στέλλα Γιοβάνη
Μερικοί άνθρωποι δεν έχουν την τύχη που θα έπρεπε, σαν κάτι-κάποιος να τους κατατρέχει... Λες και ειναι σημαδεμένοι η αλλού ταγμένοι...
Ο Νικολός Παλαιοκρασσάς εξαφανίστηκε μια νύχτα του Ιουνίου 2014 χωρίς ποτέ κανείς να μάθει πως και γιατί.
Στην Άνδρο εχουν αρχίσει ήδη να δημιουργουνται μύθοι και ιστορίες γύρω απο την εξαφάνιση του.....
Ο "Λιαντίνη της Άνδρου;;"
Αξίζει να διαβάσει κανείς το άρθρο του Δημήτρης Τάρλοου, που δημοσιεύτηκε στα Νέα, 14/8/2015 με τίτλο το Βλέμμα. Τα σχόλια και τις εντυπώσεις τις αφήνω σε σας...
 |
| φωτογραφία: Στέλλα Γιοβάνη |
Το βλέμμα
Ο Νίκος Παλαιοκρασσάς ήταν ένας από κείνους τους ανθρώπους που σχεδόν κανείς δεν ξέρει με το πραγματικό του όνομα. Ήταν για τους πάντες «ο Κουτσουλιάς». Ένας σαλός. Μια γνώριμη όσο κι αγαπητή φιγούρα της Άνδρου.«Γεια σου ρε Νικολό.», «γειααα», ακουγόταν πάντοτε μακρόσυρτη η απάντηση.
Έντυσε την εφηβεία μου και τα καλοκαίρια μου με αστείρευτο γέλιο· αμούστακα και σκληρά παιδιά καθόμασταν και λέγαμε πολύτιμες ασημαντότητες χαζογελώντας τρεις η ώρα τα ξημερώματα, όταν εμφανιζόταν ο Κουτσουλιάς. «Κάτσε Νικολό». Καθόταν κι άρχιζε την ακατάληπτη, κρυπτική όσο και σουρεαλιστική λογοδιάρροια: «ήτανε καλή αυτή, δεν ήτανε πουτάνα, ήταν καληηή», τα τρία ήτα αντηχούσαν στην άδεια από κόσμο πλατεία Καΐρη, μαζί με τα λαγαρά μας γέλια. «Αλλά τότε ήρθε αυτός κι έγινε το πρόβλημα γιατί ήτανε η λεκάνη η αερικιά», «η ποια;», «η αερικιά η λεκάνη», νέα ασυγκράτητα γέλια.
Υπήρξε άραγε ο Νικολός θύμα των γυναικών; Ίσως. Πάντως, η αγαπημένη του ασχολία ήταν, - πάντοτε αγέλαστος, πάντοτε σκυθρωπός, βαριά συλλογισμένος, με τα χοντρά μυωπικά γυαλιά του, με την μάλλινη ζακέτα του και την χωρίστρα προσεκτικά τακτοποιημένη, ίσως από την μητέρα του - να οργώνει πέρα δώθε τις παραλίες για ν' απολαύσει ένα ψίχουλο γυναικείας ομορφιάς. Ξαπλωμένες ντόπιες και τουρίστριες, κοιτούσαν σχεδόν με τρόμο τον Κουτσουλιά να περιδιαβαίνει με ύφος φυσιοδίφη, που επιχειρεί να αποκρυπτογραφήσει τα μυστήρια του κόσμου τούτου. Κάποτε, πλησίασε τόσο το πρόσωπό του στα υπέροχα λευκά στήθη μιας τουρίστριας που είχαν αποκαλυφθεί (ήταν της μόδας το τόπλες τότε), ώστε αυτή ανοίγοντας τα μάτια άφησε μια κωμική κραυγή κι ο γκόμενός της, υγιής μπρατσαράς με τατουάζ, βγήκε έξαλλος από την θάλασσα για να καθαρίσει: «τι κοιτάς ρε;», «εσύ τα βλέπεις κάθε μέρα, άσε μας κι εμάς να δούμε λίγο», ήρθε αποστομωτική η απάντηση.
Ο Κουτσουλιάς ήταν από τις Στενιές, το πιο γνωστό ναυτοχώρι της Άνδρου, που βρίσκεται σε απόσταση τεσσάρων περίπου χιλιομέτρων από την Χώρα. Στα νιάτα του, αν δεν κάνω λάθος, είχε μπαρκάρει στα καράβια της γραμμής λοστρόμος, αλλά η κατάστασή του με τα χρόνια χειροτέρεψε κι έτσι ο Νικολός περπατούσε καθημερινά τη διαδρομή Στενιές - Χώρα, αρκετές φορές την ημέρα. Πάντοτε με τη μπεζ-γκρι ζακέτα του, πάντοτε σκυθρωπός. Όσο περνούσαν τα χρόνια όμως, οι γνωστές διαδρομές του Κουτσουλιά, άρχισαν να μετατρέπονται σε δικές μου εσωτερικές διαδρομές. Ωσάν ο Κουτσουλιάς να μετατράπηκε σταδιακά σε ένα είδος μετρονόμου, που με το πέρασμα του χρόνου και των εποχών χτυπούσε όλο και πιο γρήγορα. Χειμώνας, Άνοιξη, Καλοκαίρι και Φθινόπωρο, αίφνης έγιναν μια εναλλαγή πολύ γρήγορη. Στο πρόσωπό του που γερνούσε, έβλεπα τα νιάτα μου να φεύγουν. Είχε γίνει ένας καθρέφτης για την εσωτερική μου ωρίμανση κι ευαισθησία. Η αθώα και σοβαρή μορφή του, έσμιξε κι έγινε ένα με την Ανδριώτικη φύση. Στο βλέμμα του σα να ανακάλυπτα πια μιαν ανείπωτη σοφία. Αυτός που κάποτε μ' έκανε να γελώ, τώρα μου έφερνε δάκρυα στα μάτια! Πόσο παράξενη αυτή η ζωή.
Πριν λίγα χρόνια, επισκεπτόμενος το νησί εκτός σεζόν, τον πέτυχα μεσημέρι στην παραλία στα Γυάλια, έπειτα από μια ήρεμη βόλτα στους δροσερούς μπαξέδες που εκτείνονται εύφοροι πίσω από την αμμουδιά. Φυσούσε δαιμονισμένα. Σοροκάδα, μια πρόωρη φθινοπωρινή κακοκαιρία ίσως, κι αυτός στεκόταν μόνος κι ακίνητος στον αμαξωτό δρόμο, κρατώντας ανά χείρας μια μεγάλη κλειστή, θαυμάσια πολύχρωμη ομπρέλα. Ο άνεμος είχε χαλάσει την πάντοτε περιποιημένη χωρίστρα του. Τραβήχτηκε μια φωτογραφία τότε, όπου ενώ εκείνος κοιτάζει ένα συγκεκριμένο σημείο, εκεί όπου κοιτάζει δεν υπάρχει τίποτα. Δεν κοίταζε εμένα, αλλά μ' έναν τρόπο τον ένιωθα πάνω μου. Αυτή η μελαγχολική ακινησία του κι η εσωτερική του γαλήνη με τρόμαξαν. Ο θυελλώδης Σορόκος μου χάλασε κι εμένα τα μαλλιά καθώς πλησίαζα αργά τον Νικολό· έστρεψα το κεφάλι προς το σημείο που κοίταζε και χωρίς κανέναν προφανή λόγο ανατρίχιασα. Σα να είδα εκείνο που έρχεται κατά πάνω μας, σαν νταλίκα με σπασμένα φρένα. Εκείνος όμως στεκόταν και το περίμενε στωικά. Εκείνη τη στιγμή ήξερα διαισθητικά, ότι δεν θα ξανάβλεπα ποτέ τον Κουτσουλιά. Ήταν ένας αποχαιρετισμός. Και δεν έπεσα έξω: λίγους μήνες αργότερα, άκουσα ότι ο Νικολός εξαφανίστηκε. Οι εικασίες πήγαιναν κι έρχονταν. Φόνος, αυτοκινητιστικό δυστύχημα, τον άρπαξαν οι Ανεράιδες και άλλα πολλά. Εκατό και πλέον άνθρωποι έψαχναν νυχθημερόν και στα πιο απομακρυσμένα ή απόκρημνα σημεία της Άνδρου για πάνω από δύο εβδομάδες, όμως ο Κουτσουλιάς άφαντος. Ουδέποτε βρέθηκε οποιοδήποτε ίχνος του. Εγώ πάντως είμαι βέβαιος για το πού βρίσκεται. Κάπου προς τα κει που κοιτούσε σε κείνην τη φωτογραφία.
Δημήτρης Τάρλοου, 2/8/2015
Δημοσιεύτηκε στα Νέα, 14/8/2015 από τον Θανάση Θ. Νιάρχο
φωτογραφία: Στέλλα Γιοβάνη
Να φτιάξουμε Φρέσκο αιγοτύρι σε ρολό!
Φρέσκο αιγοτύρι σε ρολό!!!
Θερμαίνομαι το γάλα στους 22-26 βαθμους προσθέτουμε 1%-2% καλλιέργεια οξυγαλακτικών βακτηρίων (μπορούμε να τα αντικαταστήσουμε με γιαούρτη )
Διάρκεια επώασης 2-3 ώρες.
Προσθήκης πυτιάς στους 22-26ο με 0,1-0,2 μλ στα 10 λίτρα γάλατος με αραίωση της πυτιάς με νερό ( η ποσότητα της πυτιάς είναι πολύ λίγη διότι η πήξη του γάλατος θα γίνει με όξυνση )
Διάρκεια πήξης: 14-18 ώρες
Δεν προβαίνουμε σε διαίρεση του τυροπήγματος απλα μεταφέρουμε κομμάτι κομμάτι σε καλούπι ύψους μέχρι 10 εκ και το αφήνουμε 30 λεπτά σε ηρεμία κατόπιν αυξάνουμε μια μερική πίεση για 1-3 ώρες ετσι ώστε να γίνει μια συμπαγές μάζα.
Διαφορετικά βάζουμε το τυρόπηγμα σε τσαντίλα την οποία κρεμάμε για 10-24 ώρες ετσι ώστε η αποστράγγιση να γίνει αργά με το βάρος του
Ανακατεύουμε καλά το στραγγισμένο τυρί με προσθήκη 0,8%- 1% αλάτι ( σ αυτή την φάση μπορούμε να βάλουμε μυρωδικά της αρεσκείας μας ) το απλώνουμε σε λαδόκολα σε στρώμα πάχους 1 εκ και το ψύχουμε στους 6ο βαθμούς για 10-20 λεπτά.
Το βγάζουμε και το τυλίγουμε σε ρολό πασπαλίζοντας εξωτερικά με διάφορα βότανα ή μπαχαρικά.
Αν το τυρί μας είναι πολύ μαλακό δεν έχει μείνει πολύ στην ψύξη αν πάλι σπάει στο τύλιγμα σημαίνει ότι το έχουμε αφήσει πολύ ώρα στην ψύξη .
διατηρείται στην κατάψυξη χωρίς να αλλοιώνεται η υφή και η γεύση του
πηγή: ΑΙΓΟΤΡΟΦΕΙΟ
Δευτέρα 17 Αυγούστου 2015
Ο Λάζαρος και το Λαζαράκι...
Δεν υπάρχει παιδί και έφηβος στην Άνδρο που να μην έχει δείξει το θάρρος του κάνοντας μια βουτιά από την φυσική αυτή εξέδρα του βράχου εκεί κάτω στην καμάρα....
Την μεγαλη αυτή προεξοχή του βράχου κατάλληλη για τολμηρές βουτιές την ονόμασαν για άγνωστο λόγο ΛΑΖΑΡΟ....
Κάθε συνειρμός με την ανάσταση του Λαζάρου μάλλον τυχαία και σημειολογική ειναι.....
Για τους λιγότερο τολμηρούς ο χαμηλότερος βράχος - εξέδρα δίπλα στον Λάζαρο, με την ονομασία Λαζαράκι προσφέρεται για τις βουτιές τους...
Την μεγαλη αυτή προεξοχή του βράχου κατάλληλη για τολμηρές βουτιές την ονόμασαν για άγνωστο λόγο ΛΑΖΑΡΟ....
Κάθε συνειρμός με την ανάσταση του Λαζάρου μάλλον τυχαία και σημειολογική ειναι.....
Για τους λιγότερο τολμηρούς ο χαμηλότερος βράχος - εξέδρα δίπλα στον Λάζαρο, με την ονομασία Λαζαράκι προσφέρεται για τις βουτιές τους...
Κυριακή 16 Αυγούστου 2015
πεταλίδες: ένας μεζές μόνο για όσους ξέρουν από θάλασσα..
Τις βλέπουμε κολλημένες γερά στα βράχια...
Αρκετοί τις ξέρουν σαν ένα καλό δόλωμα για τα ψαρέματα τους....
Όσοι όμως ξέρουν από μεζέδες ξέρουν ότι ειναι ένας ωραιότατος και περιζήτητος καλοκαιρινός μεζές...
Με ένα μαχαίρι τις ξεκολλάς απο τον βράχο που ειναι αρπαγμένες και χωρίς άλλη επεξεργασία απλά τρως το εσωτερικό της..
Συνήθως ένα κέλυφος από μία πεταλίδα ειναι καλό εργαλείο για να βγάζεις τον μεζέ μέσα απο τα κελύφη των άλλων πεταλίδων, αλλα και ότι άλλο αντικείμενο κι αν χρησιμοποιήσεις όπως: μαχαίρι η κουτάλι η δουλειά γίνεται αρκεί εσύ να δεις ποια μέθοδος σε βολεύει...
Λίγο λεμονάκι σου δίνει μια άλλη αίσθηση, αλλα και χωρίς αυτό ειναι πολυ νόστιμες...
Καλή όρεξη λοιπόν!!!
Αρκετοί τις ξέρουν σαν ένα καλό δόλωμα για τα ψαρέματα τους....
Όσοι όμως ξέρουν από μεζέδες ξέρουν ότι ειναι ένας ωραιότατος και περιζήτητος καλοκαιρινός μεζές...
Συνήθως ένα κέλυφος από μία πεταλίδα ειναι καλό εργαλείο για να βγάζεις τον μεζέ μέσα απο τα κελύφη των άλλων πεταλίδων, αλλα και ότι άλλο αντικείμενο κι αν χρησιμοποιήσεις όπως: μαχαίρι η κουτάλι η δουλειά γίνεται αρκεί εσύ να δεις ποια μέθοδος σε βολεύει...
Λίγο λεμονάκι σου δίνει μια άλλη αίσθηση, αλλα και χωρίς αυτό ειναι πολυ νόστιμες...
Καλή όρεξη λοιπόν!!!
Σάββατο 15 Αυγούστου 2015
Γελάτε βρε..
"Αγαπητοί επιβάτες σας μιλάει ο πιλότος βρίσκεστε στη πτήση 560 για Μόσχα.Ο καιρός είναι θαυμάσιος και ... πρόσεχε πρόσεχε θα πέσει! Ω Θεέ μου!"
Σιωπή.
Μετά από πέντε λεπτά ακούγεται και πάλι ο πιλότος να ανακοινώνει:
"Συγνώμη για πριν που σας τρόμαξα αλλά μια απρόσεκτη αεροσυνοδός έριξε τον καφέ πάνω μου.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως έγινε το παντελόνι μου μπροστά"!!!
Και τότε ακούγεται ένας επιβάτης να λέει:
Που να δεις πως έγινε το δικό μου πίσω"...
Παρασκευή 14 Αυγούστου 2015
Κατάθλιψη και τι;;
Τι καλοκαίρι ειναι κι αυτό
όπου περνάω θεέ μου πάλι
στον κόσμο μου μέσα να κλειστώ
κατάθλιψη νομίζω πως με πιάνει....
Κανείς δεν νιώθει μοναξιά
μιλώντας με τον εαυτό του
και το ξεπέρασα τώρα πια
το δεικτικό το δάκτυλο του....
Όχι τον κόσμο δεν τον εμισώ
για μένα όπως πολλοί θαρρουνε
τον εαυτό μου προσπαθώ
οι άλλοι να μην τον βρούνε:
γιατί μου τον επετσοκόψανε
κομματια με έχουν κάνει
βαριές οι κουβέντες που είπανε
δεν θέλω να έχω κι άλλες, φτάνει!
Κανείς δεν ζει την μοναξιά
της ζησης σου δεν ξέρει
κάθε καημός μου μαχαιριά
κάθε καημός μου μαχαιριά
σε μενα απο το δικό μου χερι....
skouliki
skouliki
Να φας αχινό, οχι όμως να τον πατήσεις....
Για όλους είναι οδυνηρό να πατήσεις αχινό η να καρφωθείς με τα αγκάθια του αχινού...
Όμως ένας νόστιμος θαλασσινός μεζές ειναι και οι αχινοί....
Όταν τον ανοίξεις στο εσωτερικό του θα βρεις ένα πορτοκαλί υλικό σαν αυγά, καθώς και διάφορα υγρά...
Βγαζεις με λίγη προσοχή τα περιττά από μέσα το κέλυφος και με ενα κουταλάκι τρως τα πορτοκαλί εσωτερικό του....
Πολλοί προτιμούν να κάνουν βούτες και παπάρα με ψωμάκι στο εσωτερικό του αχινού...
Δεν έχουν όλοι οι αχινοί φαγώσιμο εσωτερικό, παρά μόνο όσοι κοκκινίζουν κάπως τρώγονται, ενώ άλλοι λένε ότι πολυ φαγώσιμο εσωτερικό έχουν οι αχινοί λίγο πριν την πανσέληνο...
Μια δοκιμή ίσως σας πείσει για την γευστική απόλαυση του αχινού....
Χμ... κάπου άκουσα ότι ειναι προστατευόμενο είδος.....
Όμως ένας νόστιμος θαλασσινός μεζές ειναι και οι αχινοί....
Όταν τον ανοίξεις στο εσωτερικό του θα βρεις ένα πορτοκαλί υλικό σαν αυγά, καθώς και διάφορα υγρά...
Βγαζεις με λίγη προσοχή τα περιττά από μέσα το κέλυφος και με ενα κουταλάκι τρως τα πορτοκαλί εσωτερικό του....
Πολλοί προτιμούν να κάνουν βούτες και παπάρα με ψωμάκι στο εσωτερικό του αχινού...
Δεν έχουν όλοι οι αχινοί φαγώσιμο εσωτερικό, παρά μόνο όσοι κοκκινίζουν κάπως τρώγονται, ενώ άλλοι λένε ότι πολυ φαγώσιμο εσωτερικό έχουν οι αχινοί λίγο πριν την πανσέληνο...
Μια δοκιμή ίσως σας πείσει για την γευστική απόλαυση του αχινού....
Χμ... κάπου άκουσα ότι ειναι προστατευόμενο είδος.....
Λειτούργησε και το εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου στην Άνδρο!
Αν και η καμπάνα ήχησε 3 φορές καλώντας τους πιστούς να προσέλθουν στο εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου, οι πιστοί ακόμα και της μικρής γειτονιάς του προτίμησαν να συνεχίσουν τον ύπνο τους....
Με άλλα λόγια λίγος ο κόσμος που προσήλθε στην θεία λειτουργία στο εκκλησάκι που σπάνια ανοίγει!
Και του χρόνου λοιπόν, βοήθειά μας ο Άγιος...
Πέμπτη 13 Αυγούστου 2015
Μια θαλάσσια χελώνα καρέτα -καρέτα στην Άνδρο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Μια ευχάριστη συνάντηση είχα αναπάντεχα στην καμάρα της Χώρας στην άνδρο:
Εκεί που απολάμβανα το μπανάκι μου με την μάσκα και τα βατραχοπεδιλα, ήρθα μούρη με μούρη με μια χελώνα καρέτα καρέτα....
Αρχικά θα έλεγα τρόμαξα, αλλα αμέσως κατάλαβα ότι ήταν χελώνα οπότε κάθισα να την χαζέψω...
Μια ενήλικη θα έλεγα καρέτα καρέτα και μήκος ένα μέτρο περίπου, αν και με την μάσκα φαινόταν πολυ μεγαλύτερη.... αλλα πολυ χαριτωμένη και ευκίνητη...
Φυσικά η θαλάσσια χελώνα δεν ειναι τόσο κοινωνικό ζώο, έτσι όταν με ένοιωσε (κοντά στο μισό μέτρο βρέθηκα κοντά της) με λίγες απλωτές χάθηκε στο πέλαγος...
Μαρτυρίες λένε οτι έχει θεαθεί τις τελευταίες ημέρες συνεχώς στην περιοχή της καμάρας να κόβει βόλτες...
Κρίμα να μην εχω υποβρύχια κάμερα να την αποθανατίσω οπότε σας δίνω μια φώτο του είδους από το ίντερνετ, όπως περίπου την είδα κι εγώ...
Εκεί που απολάμβανα το μπανάκι μου με την μάσκα και τα βατραχοπεδιλα, ήρθα μούρη με μούρη με μια χελώνα καρέτα καρέτα....
Αρχικά θα έλεγα τρόμαξα, αλλα αμέσως κατάλαβα ότι ήταν χελώνα οπότε κάθισα να την χαζέψω...
Μια ενήλικη θα έλεγα καρέτα καρέτα και μήκος ένα μέτρο περίπου, αν και με την μάσκα φαινόταν πολυ μεγαλύτερη.... αλλα πολυ χαριτωμένη και ευκίνητη...
Φυσικά η θαλάσσια χελώνα δεν ειναι τόσο κοινωνικό ζώο, έτσι όταν με ένοιωσε (κοντά στο μισό μέτρο βρέθηκα κοντά της) με λίγες απλωτές χάθηκε στο πέλαγος...
Μαρτυρίες λένε οτι έχει θεαθεί τις τελευταίες ημέρες συνεχώς στην περιοχή της καμάρας να κόβει βόλτες...
Κρίμα να μην εχω υποβρύχια κάμερα να την αποθανατίσω οπότε σας δίνω μια φώτο του είδους από το ίντερνετ, όπως περίπου την είδα κι εγώ...
 |
| πηγή φώτο :http://www.zanteisland.com/ |
Από την όχι και τόσο ερημική παραλία στο Λήδι Ανδρου
Μπορεί η παραλία στο Λήδι της Άνδρου να μην έχει οδική πρόσβαση, αλλα πολλοί λουόμενοι την επιλέγουν σαν παραλία ονειρική που ειναι...
Άλλωστε και λίγη πεζοπορία ποτέ δεν έβλαπτε!!!!!
Άλλωστε και λίγη πεζοπορία ποτέ δεν έβλαπτε!!!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)