Καλημέρα, τελευταία μέρα του 2017!

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ 2017 …ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΙ ΑΝΑΠΟΛΩ από την Άννα Μπιθικώτση

 

Στο ιερό της σκέψης, με σεβασμό φυλάω τις άγιες μέρες εκείνων των χρόνων που έραινε με άστρα τα χρόνια μου το αγγελουδάκι των παιδικών μου ονείρων, κείνα τα αγνά μου χρόνια που έλεγαν τα κάλαντα οι φωνούλες της ψυχούλας μου...

«Φοράω» στη μνήμη μου ξανά εκείνα τα πρώτα μου κόκκινα λουστρίνια και σιγοπερπατώ σε κείνες τις γιορτές του δικού μου παραμυθιού, τότε που έμπαζε η τρύπια στέγη μας λες και ήθελε ο Θεός να κοινωνήσουμε το δάκρυ του..

Τότε που είχαμε για βίβλο ένα καρβέλι ζεστό ψωμί...

Τότε που «κεντούσε» με ιστορίες η γιαγιά μου η Άννα την Άγια Νύχτα μου δίπλα στο ξεπαγιασμένο μου κορμάκι... 

Τότε που με τη φωνή του τη μελένια μας τραγουδούσε ο πατέρας το μικρό τυμπανιστή... 

Τότε που στο τζάμι των ονείρων μου ο Αϊ Βασίλης με κοιτούσε ενώ ζέσταινα τα χεράκια μου στη γκαζιέρα μας για να μη πιάσουν χιονίστρες πάλι... 

Τότε που ονειρευόμουν στολισμένες βιτρίνες στην αγκαλιά της μανούλας μου... 

Τότε που γέμιζε το ταψί μας με χιόνι για να ξεγελάσει τη πείνα μας λέγοντας μας ότι αυτή είναι η Βασιλόπιτα που μας έφτιαξε ο Χριστούλης... 

Αχ! αυτά τα λουστρίνια μου δε θέλω να τα βγάλω ποτέ από της μνήμης μου τα «τρεχαλητά ποδαράκια»..

Με αυτά θα στολίζω κάθε χρόνο το Χριστουγεννιάτικο μου δεντράκι, στολίζοντάς το με το αγγελουδάκι της χαμένης μου αθωότητας .. 

Τώρα που όλα έγιναν μια παιδική ανάμνηση...

 Τώρα που τα έχω όλα, νιώθω σαν «Ιεράρχης δίχως άμφια» γιατί ντρέπομαι που είμαι χορτάτη ανάμεσα σε τόσους πεινασμένους, γιατί δακρύζω αφού κάποτε κι εγώ ονειρευόμουν ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στον ουρανό μου όπως τόσα παιδιά σήμερα και δε μπορώ να τους το προσφέρω, αφού κι εγώ μες της αδελφούλας μου την αγκαλιά περίμενα στο κοινό όνειρό μας τον Αϊ Βασίλη να φέρει τα δώρα μας...

 Φόρεσα κι απόψε τα κόκκινα λουστρίνια μου για να ταξιδέψω στο χρόνο πίσω, για να ξαναβρώ εκείνη τη παιδική μου καρδιά, για να φέρω από τους ουρανούς τον ακριβό μου πατέρα, τη γιαγιά Άννα, το παππού Βαρσαμή, για να είμαστε πάλι όλοι μαζί όπως τότε κι ας ξαναπιάσουν χιονίστρες τα χέρια μου..

Καλύτερα ένα ταψί γεμάτο χιόνι για βασιλόπιτα παρά όλα τα καλά του κόσμου στο στρωμένο μου τραπέζι ... 

Θέλω πίσω τη λατρεμένη μου εκείνη ζωή που μου έφτανε μια αγκαλιά και μια γκαζιέρα... 

Αχ! Και να γύρναγα το χρόνο πίσω! Αχ! Και ας κοιμόμουν στο χιόνι πάλι αφού έτσι κι αλλιώς είμαι η Αννούλα του χιονιά...
Εύχομαι στο νέο χρόνο που έρχεται να νικήσουμε το χιονιά
με τη ζεστασιά της καρδιάς!
Καλή χρονιά!

Με αγάπη
Άννα Μπιθικώτση

Σχόλιο απο Skouliki: ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Αννα για την τιμή που μου κάνει επιτρέποντας μου να δημοσιεύω εδώ μερικά από τα έργα της...


ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ- ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ- ΧΡΟΝΙΚΟΓΡΑΦΟΣ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ SER ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ...

Όταν...

όταν...

Όταν σε πνίγει η μοναξιά
ρίξε δίπλα σου μια ματιά
είμαι εκεί και στέκω σιωπηλά
για να σε πάρω αγκαλιά!

Δεν σου ζητάω τίποτα πια

 θέλω μόνο εσύ να σαι καλά

 κι αν δάκρυ στα μάτια σου κυλά

 να ειναι δάκρυ μόνο από χαρά

Κι αν πίκρα κάποτε νιώσεις 

κι αυτή να μου την δώσεις 

έχω αντοχή  πολύ σε   αυτές

μου φτάνει μόνο να μην κλαις


Σκέψου μόνη σου δεν είσαι

το παρελθόν σου τώρα κλείσε

 τώρα σου αρχίζει η ζωή

 που από μικρή εχείς ονειρευτεί...

Χαίρε ω χαίρε Ελευθερία!

Καλημέρα, Ο άγιος Βασίλης ξεκίνησε, να είστε καλά παιδιά...

Χρόνια πολλά, κόψαμε κι φέτος την κουλούρα μας

Καλά Χριστούγεννα, να μας έχει ο θεός πάντα καλά!

Το ναυάγιο χειμώνα από ψηλά χωρίς κόσμο επιτέλους!

Εφιάλτης...

Εφιάλτης....

Είδα στον ύπνο μου εχθές
όνειρο που ναι για να κλαις
όλοι οι φίλοι μου νεκροί
στα φέρετρα τους σιωπηλοί.

Και ήταν οι τάφοι τους ρηχοί
χώμα δεν τους έριχναν εκεί
κι έλεγα αύριο θα βγουν
μια καλημέρα να μου πουν.

Μόνος να στέκω να κοιτώ
χωρίς να τους αποχαιρετώ
με μένα σαν νεκροθάφτης μισερός
άθαφτος μένει κάθε νεκρός....

Μέσα στο όνειρο αυτό
σε κλάμα πεφτω γοερό
και ξύπνησα με μεγάλη ένοχη
που ζούσα. κι αυτοί ήταν νεκροί....

Skouliki

Τι στέκεις τόσο σιωπηλή...

   

Τι στέκεις  τόσο σιωπηλή...

Συννεφιασμένη η αυγή
με βρήκε να μαι πάλι εκεί
δίπλα σε σε  σαν τάφους σιωπηλούς
να σου μιλώ κι εσύ να μην ακούς

Κρατας μια φώτο μιας άλλης εποχής
εκεί που λες ότι ακόμα ζεις
στα χειλη σου ένα χαμόγελο αχνό
που μου φέρνει κόμπο στο λαιμό

Και στέκω δίπλα και σου μιλώ
μα που έχεις εσύ τώρα το μυαλό
πες μου γιατί έτσι τάχα με κοιτάς
άραγε εκεί που είσαι τώρα πονάς;

κι αν με διώξει απο σενα η ζωη
εσύ θα στέκεις πάντα εκεί
να καρτερείς στο λίγο φως
να ρθω μα να μαι όμως σιωπηλός...

Skouliki

Ας πάμε στην παραλία Λίμνη Κεριού τον Χειμώνα....

Άλλη μια ρομαντική κι ωραία βόλτα την ήμερα ειναι στην παράλια της Λίμνης Κεριού στην Ζάκυνθο..
Μην ξεχάσεις να πάρεις το καφεδάκι σου μαζί, διότι όπως ειπαμε κανείς δεν θα σε σερβίρει εκεί στην παραλία καφέ, αν και υπάρχει τον χειμώνα καφενείο σε λειτουργιά και κόσμος που ζει μόνιμα..
Αν θες καμιά τυρόπιτα η ψωμοτύρι λειτουργεί φούρνος και μπακάλικο για να κάνεις και το κολατσιό σου....
Κάτσε στα βότσαλα κι απόλαυσε την μέρα σου με θεά το πέλαγος και το Μαραθονήσι....
Το νησάκι αυτό που απο μακρυά μοιάζει σαν μια τεράστια χελώνα καρέτα -καρέτα....

 

Η ΤΥΦΛΗ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ

Μια φορά κι έναν καιρό στην χώρα των μαχαραγιάδων με τα παλάτια και τους ψηλούς πύργους, ζούσε ένας βασιλιάς που είχε μια πεντάμορφη κόρη, αλλά δυστυχώς ήταν τυφλή.
Όταν γεννήθηκε η καλή της μοίρα για να απαλύνει τον πόνο του Βασιλιά και της Βασίλισσας στάθηκε πάνω από την κούνια της νεογέννητης πριγκίπισσας και με δυνατή φωνή είπε:
«Δεν μπορώ ν’αλλάξω τα δώρα του Θεού, έχω όμως την δύναμη και το δικαίωμα να μοιράνω το μωρό, γι'αυτό λέω, ότι θα παραμείνει τυφλή η πριγκίπισσα αλλά μέχρι τα είκοσι χρόνια της. Τότε ένα παράξενο και συγκλονιστικό γεγονός θα της επαναφέρει το φως, στα όμορφα γαλάζια της μάτια».
Αυτά είπε η μοίρα και ανοίγοντας τα χέρια σαν φτερά, χάθηκε μέσα σε ένα δυνατό φως.
Όλοι οι παρευρισκόμενοι κοίταζαν περίεργα κι απορημένα γύρω τους, μέχρι που η δυνατή αλλά και χαρούμενη φωνή του βασιλιά του έφερε στην πραγματικότητα.
«Δόξα το Θεό, θα δει το φως λαμπερού ήλιου στα είκοσί της χρόνια. Θα ξαναδεί! Θα ξαναδεί»!
Σε λίγο οι καλεσμένοι έφυγαν κι απόμεινα μονάχοι. Η βασίλισσα πήρε το μωρό στην αγκαλιά της κι άρχισε να του τραγουδά:

Γλυκιά μικρή πριγκίπισσα
Καμάρι των γονιών σου
Θα λουλουδίζει η στράτα σου
Ως νάρθει και το φως σου. 

Σαν πέρασαν μερικοί μήνες αποφάσισαν οι γονείς της να την βαφτίσουν. Την ονόμασαν Ζάρα. Έτσι η μικρή πριγκίπισσα μεγάλωνε με την φροντίδα των γονιών της και της πιστής παραμάνας της. Μια μέρα πήρε η παραμάνα την μικρή Ζάρα να κάνουν βόλτα στο διπλανό δάσος.
Ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά τους ένα πανέμορφο ελάφι που μόλις τους είδε φοβήθηκε και έφυγε τρέχοντας σε κάποιο παράξενο μονοπάτι. Η μικρή Ζάρα από την λαχτάρα της να το ακολουθήσει ξέφυγε από τα χέρια της παραμάνας της κι έτρεξε να βρει το ελάφι. Η μικρούλα έτρεχε κι έτρεχε και χωρίς να το καταλάβει χάθηκε μέσα στο δάσος.
Η καημένη η παραμάνα έκατσε σε μια πέτρα κι άρχισε να κλαίει για το κακό που την βρήκε. Τι θα έλεγε στον βασιλιά και στην βασίλισσα;
Τότε άκουσε πίσω της μια φωνή. Γύρισε και είδε μια χελώνα που μίλαγε με ανθρώπινη φωνή.
- Καταλαβαίνω τον καημό σου, είπε η χελώνα, μα η πριγκίπισσα θα μείνει στο δάσος, διότι έτσι είναι το γραπτό της, έως τα 20 της χρόνια που θα ξαναδεί το φως της.
- Μα, πως έβλεπε κι έτρεχε; ρώτησε η παραμάνα με απορία.
- Το ελάφι που παρουσιάστηκε μπροστά σας είμαι ο μαγεμένος πρίγκιπας του κόκκινου βουνού. Εκείνος λοιπόν της ‘έδειχνε τον δρόμο, έως ότου έφτασε στο παράξενο μονοπάτι που έχει την φωλιά του. Θα κάτσει λοιπόν μαζί του τα υπόλοιπα χρόνια της μέχρι να γίνει 20 χρονών. Γύρισε λοιπόν πίσω και πες στον βασιλιά τα μαντάτα για να μην ανησυχεί.
Τι να κάνει λοιπόν η παραμάνα, γύρισε πίσω λυπημένη στο παλάτι. Εξήγησε τα νέα στους γονείς της μικρής Ζάρας. Εκείνοι απελπισμένοι, αλλά πονετικοί άνθρωποι, συγχώρεσαν την πιστή παραμάνα που άθελά της έγινε η αιτία για το κακό και διέταξαν τους στρατιώτες να ψάξουν σ’όλο το δάσος μήπως έβρισκαν την πριγκίπισσα. Δυστυχώς γύρισαν άπρακτοι. Έτσι το πήραν απόφαση οι γονείς της παρακαλώντας τον Θεό να την έχει καλά. Τώρα στο δάσος η μικρή Ζάρα σαν αντάμωσε με το ελάφι, έγιναν αχώριστοι φίλοι. Τι κρίμα όμως δεν έβλεπε, που το ελάφι ήταν πανέμορφο και τα δύο μεγάλα καστανά ματιά του έτρεχαν δάκρυα, που τα δικά της, της είχαν στερήσει το φως του Ήλιου, τα αστέρια του ουρανού, το χρώμα των λουλουδιών και το γαλάζιο της θάλασσας.
Μια μέρα η Ζάρα καβάλησε το ελάφι και κείνο τρέχοντας καμαρωτά έφτασαν σ’ένα κάστρο στο βάθος του δάσους, όπου δεν μπορούσε να το βρει κανείς παρά μονάχα το ελάφι. Σαν έφτασαν κατέβηκε η Ζάρα και κρατώντας το ελάφι από την ουρά ανέβηκαν τα σκαλοπάτια μπήκαν στο κάστρο εκείνο με ανθρώπινη φωνή, την οδηγούσε, ώσπου έφτασαν σ’ένα δωμάτιο τόσο μεγάλο, που η φωνή τους έκανε αντίλαλο.
Στην μέση του δωματίου υπήρχε ένα μαρμάρινο συντριβάνι, αλλά ήταν τόσο βαθύ, που μόνο ένα χέρι μπορούσε να πιάσει το διαμάντι μες τα ρουμπίνια στο βυθό του. Και το χέρι αυτό το είχε ορίσει η μάγισσα που είχε μαγέψει το ελάφι. Καταλαβαίνετε λοιπόν πως το χέρι αυτό ήταν της πριγκίπισσας.
- Τι είναι εδώ; Ρώτησε η Ζάρα.
Το ελάφι τότε άρχισε να της εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια τι έπρεπε να κάνει, διότι σε τρεις μέρες θα είχε τα γενέθλιά της. Θα γινόταν 20 χρονών.
Της είπε λοιπόν ότι το διαμάντι με τα ρουμπίνια πρέπει να το πιάσει μόνη της. Να το ακουμπήσει στα μάτια της τρεις φορές και τότε θ’αρχίσει να χιονίζει. Τότε θα πρέπει να πάει έξω στην αυλή και πιάνοντας το χιόνι να πει:

« Κυρά του Χιονιού
το χιόνι το λευκό
στα μάτια μου να δω.
Για το ελάφι το πιστό,
Το μαγεμένο το νερό
Να ψάξω νάβρω να το πω
Να ξαναγίνει βασιλιάς
Και μες το θρόνο της καρδιάς
Εμένα θε να βάλει.

Και το διαμάντι που κρατώ,
Για πέστου σε παρακαλώ
Το φως μου να μου δώσει
Να βλέπω όλη μας τη γη
Τα αστέρια και την δροσερή πηγή».

Κι έτσι έκανε η πριγκίπισσα και μόλις τέλειωσε και τα τελευταία λόγια ένας μεγάλος ανεμοστρόβιλος σήκωσε όλο το χιόνι, και από μέσα βγήκε η κυρά του Χιονιού κρατώντας το χρυσό της ραβδάκι και ένα κουβάρι από μαλλί. Στάθηκε μπροστά στην τυφλή πριγκίπισσα και της είπε:
- Είμαι η κυρά του Χιονιού. ¶άκουσα που με φώναξες και ήλθα να σε βοηθήσω. Πρώτα να σου ευχηθώ χρόνια πολλά και να τα εκατοστίσεις που κλείνεις σήμερα τα είκοσί σου χρόνια, και στη συνέχεια πάρε το διαμάντι και κάνε όπως σου είπε το ελάφι.
Ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε. Τα τζάμια έτριζαν, αστραπές γέμισαν τον ουρανό, το διαμάντι έσπασε, μια μεγάλη φωτιά βγήκε μέσα από το τζάκι και η μικρή Ζάρα φοβισμένη κρατούσε το κεφαλάκι της πεσμένη στο πάτωμα.
Η κυρά του Χιονιού ταυτόχρονα άγγιζε με το μαγικό της ραβδάκι τα ματάκια της, που άνοιξαν διάπλατα και κοιτούσαν με απορία και με λαχτάρα όσα συνέβαιναν γύρω της.
Σαν είδε την κυρά του Χιονιού την ευχαρίστησε μέσα από τα βάθη της καρδιάς της. Εκείνη τότε της έδωσε το κουβάρι από μαλλί και της είπε.
- Βγες από το κάστρο κι άρχισε να ξετυλίγεις το κουβάρι. Ακολούθησέ το και όπου σταματήσει μπες μέσα. Εκεί θα βρεις την πηγή με το μαγεμένο νερό. Σκύψε να πιεις. Και περίμενε να δεις τι θα γίνει.
Πράγματι η Ζάρα ακολούθησε το κουβάρι κι εκείνο σταμάτησε σε μια πέτρινη σπηλιά. Η Ζάρα βρήκε την πηγή και ήπιε από το μαγεμένο νερό. Τότε μέσα στο νερό της πηγής είδε να αντιφεγγίζεται το πρόσωπο ενός Βασιλιά.
- Θεέ μου! ξεφώνισε με λαχτάρα.
Γύρισε τότε τα γαλάζια ματάκια της, είδε τον βασιλιά, ο οποίος την αγκάλιασε και την φίλησε λέγοντας.
- Σ’ευχαριστώ για ότι έκανες, αλλά μονάχα εσύ ήταν γραπτό να το κάνεις όλο αυτό. Έλυσες τα μάγια που με είχαν κάνει ελάφι. Και νάμαι τώρα ολοζώντανος μπροστά σου, να πάμε μαζί στους γονείς μας να αναγγείλουμε τα ευχάριστα.
Εκείνη την ώρα ερχόταν και η κυρά του χιονιού όπου τους έφερνε την άμαξα με τα άσπρα άλογα. Αφού την ευχαρίστησαν ανέβηκαν και ξεκίνησαν για το παλάτι όταν ξανά ένας ανεμοστρόβιλος από χιόνι πήρε την κυρά του χιονιού και εξαφανίστηκε.
Καταλαβαίνετε τι μεγάλες γιορτές έγιναν στα παλάτια του βασιλιά και της όμορφης Ζάρας. Κράτησαν μέρες οι χοροί και τα τραγούδια, δάκρυζαν και γελούσαν οι γονείς τους, φιλούσαν τα παιδιά τους για την ευτυχία τους.
Και περίμενα και εγγονάκια από το βασιλικό τους γάμο.
Τι ευτυχία λοιπόν! Όλα τέλειωσαν όμορφα κι ωραία αφού αυτοί έζησαν καλά μα εμείς ζούμε καλύτερα.

Γιαγιάκα Αννα

Μια βόλτα στην παραλία του Γέρακα Ζακύνθου καταχείμωνα....

Ποιος είπε ότι οι παράλιες μας δίνουν ζωή μόνο το καλοκαίρι;;
Μα το καλοκαίρι ειναι γεμάτες ζωή από επισκέπτες, τον χειμώνα όμως δίνουν ζωή κι όνειρα στους μοναχικούς επισκέπτες και φυσικά στους ζευγαρωμένους...
Τι ποιο όμορφο και ρομαντικό από μια βόλτα στην έρημη πλέον από κόσμο παραλία του γέρακα στην Ζάκυνθο, με το άνεμο να σε χαϊδεύει με τα παγωμένα του χέρια στο πρόσωπο και τα συννεφα να σε προστατεύουν σαν μια μεγάλη ομπρέλα από τον χλωμό ήλιο.
Καθισμένος στα βότσαλα να αγναντεύεις το πέλαγος και να απολαμβάνεις το καφεδάκι σου( ε πάρε μαζί τον καφέ, μην περιμένεις να σε σερβίρει καποιος εκεί καταχειμωνα!)
Όχι δεν χρειάζεσαι μουσική και Φβ στο κινητό..... στα προσφέρει αυτά απλόχερα η φύση εκεί με τους ήχους της και τα μηνύματα με τα κυματα που σκάνε μπροστά σου ίσως κάπως μονότονα.
Αλλά τι σας λέω..... απολαύστε μερικές φώτο από το φανταστικό αυτό χειμωνιάτικο τοπίο...

    

Ο άνθρωπος της χαρά μας..

Ο άνθρωπος της χαρά μας..

Μια δροσερή αναπνοή
μας δίνεις πάντα στην ζωή
με ένα γέλιο μια χαρά
γεμίζεις την κάθε μια καρδιά

Mε ένα χαμόγελο ζεστό
μας λες πάντα το σε αγαπώ
τίποτα λες δεν σε ενοχλεί
πλέον σε τούτη την ζωή

Φτιάχνεις την μέρα μας με μιάς
με καλημέρες της καρδιάς
μια λέξη σου μόνο μας αρκεί
για να ανεβούμε στην στιγμή

Όχι, δάκρυα από σένα δεν θα δω
τα πνίγεις μέσα σου από καιρό
κάτω από χαμόγελα πλατιά
να δείχνεις άνθρωπος έξω καρδια

Κι αν πόνεσες ή αν πονάς
έμαθες μόνο για σε να το κρατάς
στους άλλους αφήνεις την χαρά
άλματα στην ζωή κανείς μπροστά...

Skouliki

Του τυφλού το όνειρο,,,, απο την Γιώτα ξένου

   

Του τυφλού το όνειρο,,,,

Παιδί τυφλό, με ενα ραβδί λευκό στο χέρι,
Βήματα ακούει βιαστικά τον προσπερνάνε ,
Τα μάτια όμως σφαλιστά και δάκρυα δεν κυλάνε,


Εχει μεσα στην καρδια του
Μια πηγή γεμάτη δακρυ,,,
Και με το λευκό μπαστούνι
Ψάχνει να βρει κάποια άκρη ,,

Ψάχνει να βρει κάποια γωνία να κοιμηθεί ,
Κάποιο σημείο να'χει ήλιο να ζεσταίνει ,
Και οταν ο ύπνος θα τον παίρνει αγκαλιά
Τότε θα βλέπει στο όνειρο του πως χωρευει ,

Και μες στην φαντασία του ονείρου ,
Θα ακούει πως οι άνθρωποι μιλούν ,
Θα βλέπει πως του δίνουνε το χέρι ,
Θα βλέπει πως γλυκά χαμογελούν ,

Θα βλέπει πως οι άνθρωποι αγαπάνε ,
Θα βλέπει πως του δίνουνε στοργή ,
Θα βλέπει πως μαζί τους τραγουδάει
Και πως με αγάπη του προσφέρουνε ψωμί
Και μες στου ονείρου την γλυκιά την φαντασία ,
Θα ψιθυρίζει ,,,,τη όμορφη που εισαι βρε ζωη ,,,,

Γιώτα ξένου ,,,

Στον άγιο Σώστη στην Ζάκυνθο τον χειμώνα..

Το λιμανάκι του άγιου σωστή το καλοκαίρι σφύζει από ζωή, τουριστικά σκάφη και σκάφη αναψυχής γεμίζουν τους βραχίονες του λιμανιού καθώς και κόσμος που πάει για το ιδιωτικό γραφικό νησάκι Cameo με το ξύλινο γεφυράκι που το ενώνει με το λιμενοβραχίονα.
Τον χειμώνα μια απολυτή ησυχία παντού, τα περισσότερα σκάφη έξω για να ξεκουραστούν η για επισκευή.... και το γεφυράκι του Cameo με σανίδες ξηλωμένες για να αποτρέπουν τους περίεργους να πάνε στο νησάκι....
Όμως κι εδώ ειναι ένα ιδανικό μέρος για ρομαντικούς περιπάτους , και μάλιστα χωρίς αδιάκριτα βλέμματα....