ΣΠΑΡΑΓΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ -
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΣΤΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ...
Είδα κάτι δάκρυα να ποτίζουν το αγιόκλημα της ζωής παιδιών που έσπειρε ο καρκίνος τα σημάδια του στο κορμί τους.
Άκουσα κάτι λυγμούς που πνίγηκαν στο μαξιλάρι του πόνου τους.
Έραψα στους ώμους τους φτερά για να πετάξουν πάνω από τις παιδικές χαρές των ονείρων τους.
Μύρισα κάτι λογάκια που μοσχοβολούσαν ζωή.
Γεύτηκα μια μπουκιά ελπίδα από τα ματάκια τους.
Ρώτησα το Θεό ποιος τα αγάπησε πιο πολύ από τη μάνα, τον πατέρα, τα αδέλφια τους..
Σώπασε..
Ρώτησα τους δρόμους που έπαιζαν, που κρύφτηκαν τα βηματάκια τους;
Ρώτησα τη θύελλα, πού σκόρπισε το γέλιο τους;
Ρώτησα το κρεβατάκι τους, γιατί πάγωσε η ζέστη του;
Ρώτησα τα τριαντάφυλλα, μήπως κοκκίνισαν από της αγάπης τα αίματα που τα πορφύρωσαν;
Ρώτησα τη φλόγα ενός κεριού , γιατί τους μοιάζει τόσο;
Ρώτησα τους γιατρούς, μου χτύπησαν με νόημα τη πλάτη και σώπασαν…
Ρώτησα τον ήλιο κι εκείνος κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα.
Ρώτησα το φως και μου έδειξε το σκοτάδι.
Ρώτησα τους ναυαγούς και μου έδειξαν το ναυάγιο.
Ρώτησα τα παιδιά και μου έδειξαν το μέλλον.
Ρώτησα τη μάνα και μου έδειξε τη Παναγιά.
Ρώτησα τον πατέρα και «γέννησε»,ένα αχ!.
Ξαναρώτησα τον Θεό γι αυτή την σκληρή πραγματικότητα, την άνιση μάχη για ζωή και Εκείνος αποκρίθηκε:
-Μα οι άνθρωποι κινδυνεύουν μόνο στη γη.
Ξαναρώτησα τους γιατρούς, την Επιστήμη κι μου απάντησαν για νέες προόδους, για συνεχή επαγρύπνηση, « όλα για τον άνθρωπο», μου είπαν.
Ρώτησα ένα άρρωστο κοριτσάκι:
-Θα γίνω καλά, θα γίνω μανούλα …θα γίνω γιαγιά, μου αποκρίθηκε.
Ρώτησα ένα άρρωστο αγοράκι:
-Θα βγω από εδώ, δεν θα ξανακάνω κανέναν από όσους αγαπώ να κλάψουν, θα γίνω επιστήμονας, γιατρός θα γίνω και θα ανακαλύψω το φάρμακο του καρκίνου, θα πάω στρατιώτης, θα κάνω παιδιά που θα γίνουν γιατροί…Θα έχω μακριά μαλλιά…
Ρώτησα τις χημειοθεραπείες και μου έδειξαν ένα χλωμό φεγγάρι.
Σταμάτησα να ρωτώ…κι άρχισα να προσεύχομαι για όλα αυτά τα παιδιά. Τις νύχτες θα βλέπω να ανατέλλουν ήλιοι μες τα μάτια τους, μες στο σκοτάδι χαμόγελα θα ψηλαφίζω στο προσωπάκι τους.
Όχι, όχι…δεν θα ξανά βουρκώσω Άγγελέ μου, στο ορκίζομαι στο ταξίδι μας αυτό, στη στιγμή που το σκεπάζει.
Σε άκουσα , διέκρινα το γνώριμο ήχο της μελένιας φωνούλας σου και όσα σήμερα μου ζητάς θα πράξω. Αφού εσύ μου λες ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα που κοιμάται και ξυπνά μαζί με τον «σπαραγμό των Αγγέλων», αφού εσύ ακούς το τραγούδι τους, αφού εσύ διακρίνεις το εικόνισμα που σκύβει από πάνω τους. Αφού εσύ ο μικρός «Χριστός» μου γίνεσαι εικόνισμα που τους νανουρίζει με λόγια πίστης για τη νέα μέρα που τους ξημερώνει.!
Σχόλιο απο Skouliki: ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Αννα για την τιμή που μου κάνει επιτρέποντας μου να δημοσιεύω εδώ μερικά από τα έργα της...
ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ- ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ- ΧΡΟΝΙΚΟΓΡΑΦΟΣ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ SER ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ...
