Αποχαιρετώντας τον παλιό χρόνο με μια αγκαλια

Ο χρόνος που φεύγει μου δώσε μια αγκαλια
έτσι να μου θυμίσει και πάλι για λίγο τα παλιά
πληγές θέλει να μην μου κλείσει
και με την γλύκα της να με αφήσει

Όσες πίκρες όμως κι αν πέρασα
με την αγκαλια σου τις ξεπέρασα
γερε χρόνε τώρα που σε αποχαιρετώ
έχω ένα κόμπο από γλύκα στο λαιμό

Είναι από εκείνο το φιλί
που μου ξανάδωσε ζωή
χρόνε να συνεχίσω να αναπολώ
να μην σε σβήσω από το μυαλό

Στις τελευταίες ώρες της χρονιάς
ήρθε η γλύκα μιας αγκαλιάς
τις πίκρες με μια μονοκονδυλιά
να σβήσει μέσα από την καρδια

Ας ήταν λοιπόν και την νεα χρονιά
όλοι να γίνουμε μια αγκαλια
να νιώθουμε αγάπη και στοργή
όσο στεκόμαστε ακόμα ορθοί!

Skouliki

Paulo Coelho Ι Όποτε ο Θεός θέλει να σώσει έναν άνθρωπο στέλνει κάποιον να τον αγαπήσει

Αλλά και άλλες φράσεις-σκέψεις του γνωστού συγγραφέα που στολίζονται από την αγάπη σας τις παραθέτω:

"η αγάπη δεν είναι συνήθεια, καθήκον ή χρέος. Η αγάπη είναι, αγάπα και μη ρωτάς πολλά, μονάχα αγάπα."

Στον κόσμο αυτό υπάρχει πάντα ένα άτομο που περιμένει ένα άλλο, είτε στη μέση μιας ερήμου,
είτε στη μέση μιας μεγάλης πόλης

Κι όταν οι δύο αυτοί άνθρωποι διασταυρώνονται και οι ματιές τους σμίγουν, το παρελθόν και το μέλλον χάνουν τη σημασία τους και το μόνο πράγμα που υπάρχει είναι εκείνη η στιγμή, μαζί με την απίστευτη βεβαιότητα ότι τα πάντα κάτω από τον ήλιο είναι γραμμένα από το ίδιο Χέρι, το Χέρι που αφυπνίζει την Αγάπη…

Η αγάπη ποτέ δεν εμποδίζει έναν άνθρωπο ν’ακολουθήσει τον Προσωπικό Μύθο του. Όταν κρύβει κάτι τέτοιο, τότε δεν πρόκειται για την αληθινή Αγάπη, εκείνη που μιλά τη Γλώσσα του κόσμου.

Η ζωή είναι πάντα σε αναμονή της κατάλληλης στιγμής για τη δράση .

Οι άνθρωποι λένε πίσω από την πλάτη σου ό,τι να ΄ναι και μπροστά στα μάτια σου ό,τι βολεύει .

Ό,τι συνέβη μια φορά μπορεί και να μη συμβεί ποτέ ξανά. Αλλά αυτό που έχει γίνει δύο φορές , σίγουρα θα γίνει και τρίτη.

Εκεί που μας περιμένουν, πάντα ερχόμαστε πάνω στην ώρα .

Αν είναι ο άνθρωπός σου , τότε είναι δικός σου , αν όμως τον τραβάει και κάπου αλλού, τότε τίποτα δεν θα τον κρατήσει και δεν αξίζει ούτε τα νεύρα ούτε την προσοχή .

Φτάνοντας στο τέλος , οι άνθρωποι γελούν με τους φόβους που τους βασάνιζαν στην αρχή.

H ζωή είναι μερικές φορές απίστευτα φειδωλή – για ημέρες ολόκληρες , εβδομάδες , μήνες , χρόνια , ο άνθρωπος μπορεί να μη λαμβάνει ούτε ένα νέο ερέθισμα . Και μετά όταν μισοανοίξει την πόρτα , πέφτει επάνω του ολόκληρη χιονοστιβάδα .

Ποτέ δεν κάνει να εγκαταλείπουμε το όνειρο μας ! Τα όνειρα τρέφουν την ψυχή μας όπως ακριβώς η τροφή τρέφει το σώμα μας . Όσες φορές κι αν χρειαστεί να γευτούμε πίκρες στη ζωή μας και να βλέπουμε τις ελπίδες μας να ναυαγούν, εμείς πρέπει να συνεχίσουμε παρ’ όλα αυτά να ονειρευόμαστε .

Αυτό που ψάχνεις εσύ, σε ψάχνει επίσης .

Μόλις βρήκα όλες τις απαντήσεις αμέσως άλλαξαν όλες οι ερωτήσεις .

Ο άνθρωπος κάνει πάντα το αντίθετο . Βιάζεται να μεγαλώσει και στη συνέχεια ανατρέχει στο παρελθόν της παιδικής του ηλικίας . Θυσιάζει την υγεία του χάριν των χρημάτων και στη συνέχεια σπαταλάει τα χρήματα για να βελτιώσει την υγεία του . Προβληματίζεται σχετικά με το μέλλον με τέτοια ανυπομονησία ώστε να αγνοεί το παρόν κι εξαιτίας αυτού δεν έχει ούτε παρόν ούτε μέλλον . Ζει με τέτοιο τρόπο λες και δε θα πεθάνει ποτέ και πεθαίνει σαν να μην έχει ζήσει ποτέ .

Οι άγγελοί μας είναι πάντα μαζί μας και συχνά χρησιμοποιούν τα χείλη κάποιου άλλου για να μας πουν κάτι .

Το να αισθάνεται κανείς δυστυχισμένος συνεχώς είναι μια ανεπίτρεπτη πολυτέλεια .

Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν για να περάσουν τη ζωή τους μόνοι , αυτό δεν είναι ούτε κακό ούτε καλό , είναι απλώς ζωή .

Τις πιο σημαντικές λέξεις στη ζωή μας τις προφέρουμε με τη σιωπή .

Το να χαθείς αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για να βρεις κάτι ενδιαφέρον .

Το πιο σκοτεινό χρονικό όριο είναι ακριβώς πριν την αυγή .

Αν η αγάπη μεταμορφώνει ένα άτομο με γοργό ρυθμό , η απελπισία το κάνει ακόμα πιο γρήγορα .

Τα πάντα στον κόσμο δεν είναι τίποτα άλλο παρά διαφορετικές εκδηλώσεις του ίδιου πράγματος .

Μερικές φορές χρειάζεται να γυρίσετε όλο τον κόσμο για να καταλάβετε ότι ο θησαυρός είναι θαμμένος στο δικό σας σπίτι .

Ορισμένες φορές η ζωή χωρίζει δύο άτομα μόνο και μόνο για να δείξει πόσο σημαντικοί είναι ο ένας για τον άλλον .

Το να περιμένεις είναι το πιο δύσκολο .

Αν είσαι σε θέση να δεις την ομορφιά , αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή φέρεις την ομορφιά μέσα σου . Ο κόσμος είναι ένας καθρέφτης στον οποίο ο καθένας βλέπει το είδωλό του.

Χρόνια πολλά, έτσι η ελιά είναι πάντα ευλογημένη!

Το βράδυ που γεννήθηκε ο Χριστός έκανε πολύ κρύο. Η σπηλιά ήταν κρύα και η Παναγία δεν ήξερε τι να κάνει. Τότε ο Ιωσήφ σκέφτηκε να ανάψει φωτιά για να ζεσταθούν λίγο, μα δεν έβρισκε πουθενά ξύλα. Βγαίνει έξω από τη σπηλιά, κάνει μια βόλτα, μα τίποτα. Ξαναμπαίνει πάλι μέσα, παίρνει λίγα άχυρα από τη φάτνη και ανάβει φωτιά. Μόλις τα είδε η Παναγία δάκρυσε και είπε να είναι πάντα χρυσά.
Όμως ύστερα από λίγο τα άχυρα έσβησαν. Η σπηλιά ξαναπάγωσε. Βγήκε πάλι ο Ιωσήφ και τα πόδια του μπερδεύτηκαν σ’ ένα ξερό κλαδί. Ήταν δεντρολίβανο. Ο Ιωσήφ το άναψε και η Παναγία ευχήθηκε να μοσχομυρίζει και να στολίζει τις εικόνες των Αγίων. Μα η φωτιά κράτησε λίγο και η παγωνιά δυνάμωσε.
Τότε ο Ιωσήφ άκουσε μέσα από το σακούλι του φωνές που του έλεγαν: Πήγαινε Ιωσήφ στη μάνα μας την ελιά, πάνω απ’ τη σπηλιά και πες της πως κινδυνεύει ο Χριστός. Θα στενοχωρηθεί πολύ που το ξέραμε και δεν της είπαμε τίποτα. Ήταν μια χούφτα ελιές που τις είχε φυλάξει μαζί με λίγο ψωμί για ώρα ανάγκης.
Ο Ιωσήφ πήγε στην ελιά και εκείνη άρχισε να σπάει κομμάτια ξύλου από το γέρικο κορμό της και να τα σπρώχνει προς την είσοδο της σπηλιάς. Όλη τη νύχτα έκαιγε η φωτιά και η ζεστασιά απλώθηκε γύρω από τον νεογέννητο Χριστό.
Το πρωί το δέντρο δεν υπήρχε παρά μόνο ένα κούτσουρο ρίζας. Όταν το είδε η Παναγία δάκρυσε, έσκυψε, το χάιδεψε και είπε. Την ευχή μου να ’χεις και να μην ξεραίνεσαι ποτέ. Το λάδι σου να τρέφει και να φωτίζει τους ανθρώπους. Το βράδυ να φωτίζεις το καντήλι του Χριστού. Έτσι κι έγινε. Μέχρι το βράδυ η ελιά ξανάγινε μεγάλη όπως ήταν πριν. Από τότε η ελιά δε γερνά. Ξεραίνεται, μα από τις ρίζες της ξαναβλασταίνει και ξανανιώνει.

καλά Χριστούγεννα, έτοιμη η κουλούρα μας αύριο

για να δεις την συνταγή πάτα εδώ!

Χριστούγεννα αύριο, να τα πούμε;;

Σε ένα ραδιόφωνο βουβό

 

Σε ένα ραδιόφωνο  βουβό

Δίπλα στο ράδιο το κλειστό
στήνω αυτί να αφουγκραστώ
τις λέξεις που θα θελα να πεις
πριν στην σιωπή σου εξαφανιστείς

Όμως αυτό εκεί βουβό
τόση σιωπή δεν την μπορώ
θα θελα τώρα να ακουστεί
της ψυχής μου η φωνή

σε ένα ραδιόφωνο βουβό
μόνος μου τώρα τραγουδώ
όλα όσα είχα να σου πω
από ένα τηλέφωνο κλειστό

σε ένα ράδιο χωρίς ακροατή
φωτίζω της ψυχής μου την πτυχή
που δεν τολμάει να σου πει
πως νιώθει για σένα στην ζωή

Skouliki

!5-12-2018: Νησιώτικο γλέντι στο Σκουλικάδο Ζακύνθου

Άσε να ζω το ψέμα μου

Άσε με στο ψέμα μου να ζω
αλήθειες να μην μπορώ να δω
πως με νοιάζονται οι συγγενείς
κι ας μην με νιώθει πια κανείς

το σπίτι κι αν στόλισα
τις πόρτες κι αν άνοιξα
ψυχή δεν εχει εμφανιστεί
στη μοναξιά μου να σταθεί

Κανείς το βλέπω δεν θα ρθει
στην ερημιά μου να με βρει
και το τηλέφωνο μου σιωπηλό
άσκοπα με λαχτάρα να το κοιτώ

Άσε λοιπόν στην αυταπάτη μου
πως καποιος ειναι πλάι μου
ειναι το ψέμα κι αυτό μια λύση
προτού τελείως να έχω λαλήσει...

Skouliki

Η σπηλιά του Δαμιανού στον Αγαλά Ζακύνθου

Εκεί στον Αγαλα στην Ζάκυνθο στέκει μια δίπατη σπηλιά που όπως όλα τα φυσικά φαινόμενα έτσι κι αυτή συνοδεύεται από την δική της δοξασία.
Ο Ανδρονιός, λέει η παράδοση της περιοχής Αγαλά, ήταν δράκος ψηλός 300 μέτρα που έφτιαξε τα 12 πηγάδια του Αγαλά. Τα πηγάδια πήραν το όνομά του, όπως και η κοιλάδα, στην οποία φτιάχτηκαν.
Ο καλός άρχοντας του χωριού και προστάτης του, ο Δαμιανός υποχρέωσε τον κακό δράκο Αντρονιό να μονομαχήσει μαζί του και τον νίκησε. Σαν τιμωρία του επέβαλε να φτιάξει 12 πηγάδια, ένα κάθε μήνα του χρόνου, για το καλό των ανθρώπων του χωριού. Από τη σπηλιά του, ο Δαμιανός, παρακολουθούσε τον Αντρονιό για να εκτελεί καλά το έργο-τιμωρία του.

 Τα πηγάδια φτιάχτηκαν. Τα 12 πηγάδια του Αντρονιού. Οι κάτοικοι είχαν πια νερό. Όταν ο Αντρονιός ξαναεπαναστάτησε, ο Δαμιανός τον σκότωσε και το απολίθωμά του «βρίσκεται» σήμερα στην ομώνυμη σπηλιά.

Χθες το βράδυ στο όνειρο μου.....

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΡΑΓΚΟΣ 

ΣΤΙΧΟΙ-ΓΙΩΤΑ ΞΕΝΟΥ 

ΜΟΥΣΙΚΗ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Χθες το βράδυ στο όνειρο μου

Μίλησα με το Θεο μου
Χθες το βράδυ στο όνειρο μου ,
Και μου είπε χίλια δυό
ενα απο ολα που μου είπε
Τους ζητιάνους να αγαπώ ,

Να τους δίνω τη ψυχη μου
Το μισο απ το ψωμί μου
ζεστασιά για το χειμώνα
Και τον άλλο μου Χιτώνα

Μου είπε ειναι αδικο παιδια
να ζουν στους δρομους
πως δεν αντέχει αλλο πια
Να βλέπει παρανόμους ,

Μου είπε ο κοσμος πίστεψε
Το χρημα για Θεο του ,
Και δάκρυα κυλούσανε
Στο Αγιο Πρόσωπό του

Μου είπε οι άγριοι εκτελούν
Τους δίκαιους σκοτώνουν ,
οι χριστιανοί που έμειναν
Το αδικο πληρώνουν ,,

Μου είπε η γη που έφτιαξε
Οι άθεοι την γκρεμίζουν
Χαος συντρίμμια και καπνό
Το κοσμο αυτο μαυρίζουν ,,

Και εγω έπεσα στα γόνατα ,
Για να τον προσκυνήσω ,
Με μια λαχτάρα στη ψυχη
Έλεος να ζητήσω!

ΓΙΩΤΑ ΞΕΝΟΥ

"Στην υποκρισία του καθωσπρεπισμού...." από την Άννα Μπιθικώτση

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ "ΗΧΗΡΕΣ ΣΙΩΠΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ"

     

"Στην υποκρισία του καθωσπρεπισμού...."
Πόσοι από μας δεν κάναμε συμβιβασμούς ζωής και δεν“ξεδιψάσαμε”, γιατί θελήσαμε να υπάρχουμε για τους άλλους προσπερνώντας τα “θέλω” μας…
Εκείνους τους κραυγαλέους συμβιβασμούς περπατώντας στωικά μαζί τους συνοδοιπόροι στο μονοπάτι του “σωστού” μα τόσο λάθους;
Πόσοι από μας δεν πυρπολήσαμε όνειρα μέσα σε υποκριτικές πλάνες κι άμυνες ψυχής απέναντι σε συντηρητισμούς κοινωνικούς, σκλαβώνοντας ανατολές καρδιάς και υποδουλώνοντας τις δικές μας ανάγκες
για ελεύθερες ανάσες σβήνοντας το χρώμα, γιατί η βολική συνενοχή με των άλλων τα “θέλω” πάντα μας ντύνει το “άχρωμο” ;
Πόσοι τολμήσαμε να καθαγιάσουμε μιαν αγάπη πουήρθε αργά κρατώντας την σαν άγιο δισκοπότηρο, σαν ένα κομμάτι αιωνιότητας;
Πόσοι τολμήσαμε να κλείσουμε την πόρτα στην τελματωμένη και βολεμένη μας ζωή, για να ακολουθήσουμε τη φωνή της καρδιάς να μας λέει: «Χρωστάς αγάπη και για σένα;»
Στις Ηχηρές σιωπές του έρωτα, πρωταγωνιστής μπορεί να
είσαι εσύ, εγώ, εμείς… που θα πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη ζωή που μας διάλεξε και στην υπέρβαση ενός μεγάλου έρωτα… Της αθώας ενοχής μας… Της ηχηρής σιωπής μας…
Κι είμαστε εμείς, είναι οι περαστικοί στον δρόμο, οι θεατές στο θέατρο, οι συνάδελφοι στο γραφείο, οι άγνωστοι στο μετρό, οι γνωστοί που τόσο λίγο ξέρουμε.Είναι οι άλλοι κι εμείς… που σπάνια επικοινωνούμε δίχως“τοίχους” για το συμμάζεμα της πραγματικής μας βιωμένης αλήθειας, στην υποκρισία του καθωσπρεπισμού…
ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ

Σχόλιο απο Skouliki: ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Αννα για την τιμή που μου κάνει επιτρέποντας μου να δημοσιεύω εδώ μερικά από τα έργα της...

ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ- ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ- ΧΡΟΝΙΚΟΓΡΑΦΟΣ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ SER ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ...

Ο Αφανής Ναύτης στην καμάρα..... η ανάποδα;

Αφανή μου ναύτη, ήρθες από τα συννεφα η τα έφερες τώρα;
Θεέ μου τι αύρα έχει βάλει;;;
Με τα βίας στέκομαι στα πόδια μου η κάμερα κινείται στις ριπές του. Μια φώτο καλή τελικά δεν θα με αφήσει να βγάλω, όλες κουνημένες....
Όμως εσυ εκεί αγέρωχος να χαιρετάς για τους ναυτικούς που έφυγαν, πας να τους βρεις;.....
Αληθεια για την σύζυγο μυτερά παιδί του αφανή ναύτη σε ποιο σημείο θα πρεπει να στηθεί άγαλμα;

Στην καμάρα εκει που ενώνει το παρελθόν του κάστρου με το παρόν της πόλης;;

Φάτσα εκεί στα σκαλιά για την κάμαρα πρώτα να βλέπεις αυτούς που έμειναν πίσω και μετά τον αφανή ναύτη που.... έφυγε;;;;

Πάνω στο κάστρο να ειναι φάρος στα ταξίδια των ναυτικών;

Η στον Λάζαρο, να κανουν  οι  έφηβοι  τα άλματα θάρρους;

Στο Παραπορτι της Άνδρου σαν έρθει φθινόπωρο

Τελείωσαν οι διακοπές και όλοι οι παραπορτιανοί σχεδόν αναχώρησαν για τα μέρη που επέλεξαν να ζουν μόνιμα πλέον,
Κλείδωσαν τα σπίτια, τα αμπάρωσαν,
Σκέπασαν τις πόρτες και τα παράθυρα για να γλυτώσουν τάχα τις υγρασίες η να μην του δουν να φεύγουν έτσι άκαρδα
παράτησαν τις γάτες να γυρίζουν απελπισμένα να βρουν να φανε κάτι
Η Θάλασσα αγριέψει στην απότομη μοναξιά της
Ο ουρανός σκέπασε το μελαγχολικό Παραπόρτι με τα αδιάφορα συννεφα...
Ο Παγωμένος αέρας σφύριξε και ρίγησαν τα λιγοστά φύλλα απο τα δέντρα...
Λίγοι τυχεροί ομως έμειναν πισω να απολαύσουν την φύση και την ηρεμία της ζωής ....

Τα συγκινητικά λόγια της Χάρις Αλεξίου για τον Δημήτρη Μητροπάνο!!

Την Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2018 διοργανώθηκε συναυλία προς τιμήν του αθάνατου Δημήτρη Μητροπάνου με τίτλο: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ "Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ" στο ΩΔΕΙΟ ΗΡΩΔΟΥ ΤΟΥ ΑΤΤΙΚΟΥ με συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών.
Όμως το κλείσιμο της συναυλίας η Χάρις Αλεξίου τα είπε όλα....
Ακούστε την και ριγήστε!

Δημήτρη
Μου ζήτησαν να είμαι η γέφυρα ανάμεσα στους νεότερους και σένα...
Και, τι.......
Την γέφυρα την έχτισες μόνος σου, γιατί είσαι παρών, ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΠΑΡΩΝ!!!!!
Μα τι έκανες ρε φίλε λέω, και σε αγάπησε τόσο πολύ, τόσο πολύ και τόσο πολύ όλοι
Τι έκανες εσύ που δεν έκαναν άλλοι τις γενιάς μας....
Τραγούδησες τους καλύτερους:
Κι άλλοι....
Απευθύνθηκες σε όλους τους Έλληνες:
Κι άλλοι...
Ιδεαλιστής κι αγωνιστής:
Κι άλλοι...
Κι άλλα, κι άλλα , κι άλλα: Όπως κι άλλοι
Όμως δε βλέπουμε συχνά αυτή την λατρεία, για ενα σύγχρονο μας, σαν κι αυτή που δείχνει ο κόσμος για σένα!
Όλοι μιλάνε για τον Μήτσο , τον δικό τους, τον φίλο.... , ακόμα και για την αδερφή ψυχή!!
Είναι πολύ δύσκολο αυτό που καλέστηκα να κάνω απόψε, γιατί έπρεπε να ειναι ειλικρινές , καθαρό, σαν αυτό που έκανες εσύ.
Θα κάνω λοιπόν ότι έκανες εσύ: Όχι πολλά λόγια, θα προσπαθήσω μόνο, να σου γνέψω από εδώ, όπως τόσες χιλιάδες άνθρωποι φίλοι σου, που ειναι απόψε εδω.
Να σου γνέψω λατρευτέ συνοδοιπόρε της γενιάς μου, από τον Άγιο Φεβρουάριο μέχρι και απόψε!
Χάρις Αλεξίου

Φύγε από τα όνειρά μου

Φύγε από τα όνειρά μου

Τι ήρθες στον ύπνο μου ξανά
να γίνουν τα όνειρα μου πάλι θολά
απ όταν έφυγες δεν έχω δει
όνειρο που να μην είσαι μέσα εσύ

Πάψε στα όνειρά μου να γυρνάς
ξέρω πως έπαψες να με αγαπάς
σταμάτα επιτέλους να με πονάς
μου έγινε κι ο ύπνος μου βραχνάς

Σε είδα στον ύπνο μου ξανά
σαν μια αγάπη που πίσω δεν γυρνά
τι κι αν η καρδια μου δεν μπορεί'
μέρα και νύχτα να σε απαρνηθεί
ξέρεις η ζωή για να συνεχιστεί
με νέα όνειρα πρεπει να χτιστεί

Skouliki

Η Παραλία Βότσαλο στη Μαραθία Ζακύνθου!

Μια από τις παμπολες παραλίες της Ζακύνθου ειναι και αυτή στη Μαραθία  το Βότσαλο πίσω από την ταβέρνα Βότσαλο που  έχει πάρει την ονομασία αυτή απο την παραλία μάλλον.
Η πρόσβαση γίνεται μόνο με τα πόδια , που εκεί οδηγεί ένας πρόχειρα φτιαγμένος χωματόδρομος -μονοπάτι μερικών δεκάδων μέτρων, ανάμεσα στην πυκνή άγρια βλάστηση και ελαιώνες.

Φτάνοντας στην παραλία αρχικά νομίζεις οτι η παραλία περιορίζεται μόνο σε αυτή την μικρή έκταση ανάμεσα στα βράχια που βρίσκονται δεξιά και αριστερά στο κύμα...

Αυτός ο Βράχος κρύβει το μυστικό..... Βρέξε τα πόδια σου και θα το δεις!

Όμως αν βρεξεις λίγο τα ποδαράκια σου δεξιά απο τον βράχο θα διαπιστώσεις, ότι απλώνεται μια αρκετά μεγάλη παραλία και αρκούντως οργανωμένη μάλιστα , με ομπρέλες, ξαπλώστρες και...... καντίνα πλεούμενη!

Ξέρω μερικές φωτο ειναι λίγες για να δείξουν την μαγεία της παραλίας αυτής!
Την επόμενη φορά που θα βρεθείς στην Ζάκυνθο δεν έχεις παρά να την επισκεφθείς!

Skouliki