Πόνος και δάκρυα

Καλησπερίζω τη ζωή, και χαιρετώ τη μέρα
που έφυγε και μου άφησε στα στήθη μια σφαίρα.
Δεν είναι ότι πληγώθηκα, μόνος να περπατάω,
είναι που δεν εμπόρεσα στον ουρανό να πάω.
   

Φταίει.......

Σήμερα μετάνιωσα που γραφώ τις σκέψεις μου εδώ.
Ξαφνικά κατάλαβα, ότι μπορώ να παρεξηγηθώ, να μεταφραστούν οι κακές σκέψεις μου κατά την κρίση του καθενός…..
Περισσότερο όμως μετάνιωσα, επειδή ο μόνος άνθρωπος που με περίμενε μέσα στο μονοπάτι της ζωής, στεναχωρεθηκε. Ξαφνικά χωρίς λόγο είδα τον άνθρωπο που βάδισε σε ένα μονοπάτι δύσβατο σαν το δικό μου, και βρέθηκε να διασταυρώνεται με το δικό μου, να νιώθει ενοχές, για κάτι που ποτέ δεν έκανε. Ο άνθρωπος αυτός, που μονό βοήθεια μου προσφέρει και πρόσφερε πάντα αφιλοκερδώς, να νιώθει ότι φταίει. Ο μόνος άνθρωπος που με έκανε να ανοίξω τα χαρτιά της καρδιάς μου, να κλαίει επειδή νόμισε ότι με φόρτωσε με πολλά…..…..
Να νιώθει ενοχές για ότι τραβώ, σε αυτό το γεμάτο αγκάθια μονοπάτι που διάλεξα να βαδίζω…..…
Αν το καλοσκεφτείς, έχει το φταίξιμο του, ένα μεγάλο φταίξιμο!!!!!!!!!!!!!!!
Που φταίει;;;;
Φταίει στο ότι είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ με αληθινά αισθήματα…..
Φταίει που έχει μεγάλη καρδιά που αγκαλιάζει τον κάθε πικραμένο, και νοιάζεται για όλους τους άλλους και όχι για τον εαυτό του…….
Φταίει που με συνάντησε, που μου έδειξε ότι ξέρει να βαδίζει με περηφάνια σε οποιοδήποτε μονοπάτι, χωρίς να βαρυγκωμά, χωρίς να απελπίζεται σαν και εμένα…
Φταίει που ξέρει μόνο να δίνει και να δίνει, χωρίς να ζητά ποτέ…….
Φταίει που η κακία του μοίρα την έφερε να συναντηθεί μαζί μου……..
Φταίει που δεν έχω τη δύναμη να του πω όλα αυτά που με βασανίζουν χρόνια τώρα….
Φταίει που είναι ο μοναδικός άνθρωπος μέχρι σήμερα, που με ξέρει αληθινά…και το πέτυχε αυτό μόνος του…..
Φταίει που ξέρει κάθε στιγμή χωρίς να του πω καμιά κουβέντα, αν πονάω, αν κλαίω αν νιώθω κάτι και τι είναι αυτό που έχω …..
Φταίει που με αγάπησε και με νοιάζεται…..
Φταίει που είναι το αίμα μου μέσα στις φλέβες μου…..
Φταίει, ναι, για όλα τα παραπάνω φταίει αυτός Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ………
Τι να του κάνω;;;
Πώς να τον τιμωρήσω περισσότερο από το ότι τον έκανα να κλαίει;;;;;;;;;
Πες μου πως;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Μετά από όλα αυτά, θέλω να χωθώ να εξαφανιστώ μέσα στα αγκάθια που έχουν τυλίξει την ψυχή μου……………………………………………………..
Ναι για σένα το έγραψα το παραδέχομαι, μόνο για σένα, ελπίζω να μην σε ξαναπικράνω ποτέ πια…….
skouliki

ανέκδοτο με επεκτάσεις στη ζωή

Ένας γύφτος αγοράζει οικόπεδο δίπλα από το σπίτι ενός γιατρού. Φωνάζει λοιπόν ένα μηχανικό και τον βάζει να του κτίσει ένα ίδιο ακριβώς σπίτι. Όταν τελείωσε το σπίτι του ο γύφτος βγαίνει στο μπαλκόνι και φωνάζει το γιατρό.
- Γιατρέ
- γιατρέ!
- Τι είναι ρε παλιόγυφτε; του λέει ο γιατρός
- Να του λέει ο γύφτος εσύ μπορεί να μην με χωνεύεις αλλά εγώ είμαι ίδιος με σένα γιατί έχουμε το ίδιο σπίτι!
- Αποκλείεται του λέει ο γιατρός γιατί δεν έχουμε τα ίδια έπιπλα... Σκυλιάζει ο γύφτος παραγγέλνει τα ίδια ακριβώς έπιπλα με του γιατρού και ξαναβγαίνει στο μπαλκόνι
- Γιατρέ
- γιατρέ ίδιο σπίτι έχουμε ίδια έπιπλα είμαι ίδιος με σένα.
- Τι λες ρε παλιόγυφτε του λέει ο γιατρός έχουμε το ίδιο αυτοκίνητο;; και του δείχνει μια πολυτελή MERCEDES που είχε στο γκαράζ. Σκυλιάζει ο γύφτος βάζει γραμμάτια παίρνει δάνεια και αγοράζει μια ακριβώς ίδια MERCEDES και βγαίνει πάλι στο μπαλκόνι.
- Γιατρέ
- γιατρέ!
- Τι θες ρε παλιόγυφτε; του λέει ο γιατρός
- Είμαι ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ από σένα!
- Γιατί ρε; του λέει ο γιατρός
- Να του λέει ο γύφτος έχουμε ίδιο σπίτι ίδια έπιπλα και ίδιο αυτοκίνητο συμφωνείς;
- Συμφωνώ αλλά από που και ως που είσαι καλύτερος από μένα; του λέει ο γιατρός
- Γιατί εγώ έχω γείτονα γιατρό ενώ εσύ έχεις γείτονα ΓΥΦΤΟ!!!

ΖΩΗ ΓΕΜΑΤΗ

Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε: «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές απάντησαν:
«Ναι, είναι γεμάτο».
Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βοτσαλάκια και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βοτσαλάκια κύλησαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
«Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές γέλασαν και απάντησαν:
«Ναι, είναι γεμάτο».
Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βοτσάλων. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
«Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν:
«Ναι, είναι γεμάτο».
Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλα το υπόλοιπο κενό του βάζου. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε: «Είναι γεμάτο το βάζο;»
και οι μαθητές γέλασαν αυτή την φορά και απάντησαν:
«Ναι, είναι γεμάτο».
Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε το βάζο αυτό ότι αντιπροσωπεύει την ζωή σας. Οι πέτρες είναι τα ποιο σημαντικά στην ζωή σας, τέτοια είναι η οικογένεια, ο σύντροφός σας, η υγεία σας, τα παιδιά σας, οι καλοί σας φίλοι. Οι πέτρες αντιστοιχούν στα ποιο σημαντικά, τόσο σημαντικά, που ακόμα και αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.

Τα βοτσαλάκια είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στην ζωή μας, όπως οι σπουδές μας, η εργασίας μας, το σπίτι μας, το αυτοκίνητο μας, είναι μικρά πράγματα, βοτσαλάκια. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.
Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, τα ποιο μικρά πράγματα της ζωής. Αν βάλεις πρώτα την άμμο στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τα βότσαλα αλλά ούτε και για τις πέτρες.
Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύεται χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα ποιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα ποιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τον σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας και χαρείτε τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας και το αυτοκίνητο σας, να πληρώσετε τον δήμο και το τηλέφωνο. Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητες σας.
Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε:
«Η μπύρα τι αντιπροσωπεύει;»
Ο καθηγητής γέλασε και απάντά:
«Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω: δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις:
ΟΤΙ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΙΓΟΣ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΠΥΡΙΤΣΕΣ.»

λάθος μονοπάτι

Λάθος εποχή γεννήθηκα, σε λάθος τόπο ζω, όλα είναι ένα λάθος………….….
Λάθος δρόμο διάλεξα να περπατώ και νιώθω ότι είμαι ένα λάθος, το κακό είναι ότι αργά το βλέπω αυτό, Τώρα που σουρούπωσε για να γυρίσω πίσω δύσκολο, αργά να πάρω άλλο μονοπάτι….
Ναι το μονοπάτι της ζωής που διάλεξα, άλλα υποσχόταν και αλλού με οδηγεί….
Φαινόταν όλα ρόδινα με πέταλα στρωμένο, μα τώρα που το διάβηκα το βρήκα στρωμένο γεμάτο αγκάθια……………...
Οι φίλοι με προδώσανε, κανείς δεν είναι δίπλα μου, όλοι την έχουν κάνει από άλλο δρόμο…
Με αφήσαν μοναχό μου να κοιτώ στα καθρεφτάκια που κρέμονται από τους θάμνους γύρω μου και προσπαθώ να ξεχωρίσω το είδωλο από την πραγματικότητα, την αλήθεια από το ψέμα. Όσοι ήταν δίπλα μου, έφυγαν παίρνοντας κάτι από μένα, και ότι και να πήραν τους έδωσε χαρά. Τους είδα να φεύγουν χαρούμενοι, χωρίς να ρίξουν ούτε μια ματιά πίσω.
Άλλοι από τυπικότητα κάνουν ότι είναι ακόμα εδώ, αλλά ξέρω πως είναι κάπου αλλού, βρήκαν αυτό που έψαχναν και είναι μακριά μου.
Πεθαμένες καλησπέρες λένε, και αυτό με κάνει χειρότερα κομμάτια……
Στο μονοπάτι της ζωής αυτό πολλά τα σταυροδρόμια, σε όλα λάθος επιλογή θα κάνω, και τώρα που σκοτείνιασε σε λάκκο θα με πάει…………..
Επειδή δεν πρέπει να τα φορτώνουμε τις αποτυχίες μας, πάντα στους άλλους , θέλησα πολλές φορές το λάθος μου να εντοπίσω, αλλά κανείς δεν μου έριξε ένα φως, δεν είπε μια συμβουλή, δεν μου άφησε μια αχτίδα σωτηρίας. Έτσι και εγώ αποφάσισα ξένος μόνος μέσα στο στραβό και δύσβατο μονοπάτι να συνεχίσω και οπού με βγάλει, έτσι και αλλιώς άλλος κανείς δεν μπορεί να διαβεί σε αυτόν τον άγριο τόπο της ζωής μου………….
skouliki

Ο τζίτζικας

Περιδιαβαίνοντας τον κήπο έξω από τη δουλειά, μου τράβηξαν την προσοχή, οι φωνές από τα τζιτζίκια. Αμέσως θυμήθηκα την γνωστή σε όλους μας ιστορία του τζίτζικα και του μέρμηγκα.
Εκείνο όμως που ήρθε στη συνέχεια στο μυαλό μου είναι τα παρακάτω στραβά της ζωής και της φύσης…..
Όλοι ακούμε και μας τραβούν την προσοχή οι φωνές του τεμπέλη τζίτζικα, ενώ κανείς δεν προσέχει το αδιάκοπα εργαζόμενο μερμήγκι. Έτσι στεκόμαστε να θαυμάσουμε το τραγούδι του τζίτζικα, και ταυτόχρονα πατάμε πάνω στο σκληρά εργαζόμενο μερμήγκι…..
Έτσι είναι και στη ζωή, τους φαφλατάδες και όσους κομπάζουν ότι κάτι κάνουν, ενώ τίποτα δεν κάνουν, τους έχουμε σημαία. Τους θαυμάζουμε τους ακούμε και μπορώ να πω ότι πιστεύουμε ότι αποδίδουν…
Αντίθετα όσους εργάζονται αθόρυβα και σιωπηλά, κανείς δεν τους δίνει σημασία…..
Λοιπόν ένα συμπέρασμα που έβγαλα ασυναίσθητα, ακόμα και στη φύση επιβιώνουν αυτοί που είναι τεμπέληδες και ψεύτες.
Αυτοί που κάθονται και είναι μόνο παχιά λόγια….
Οι υπόλοιποι;;;; Ας πάνε να πεθάνουν στη δουλειά. Εμείς σαν δίκαιοι θα πατάμε πάνω στα πτώματα τους….……………
Αναγνώριση καμία!!!!!!!!!!!
skouliki

Κυριακή πρωί

Κυριακή πρωί
Σηκώθηκα πολύ πρωί, προτού να βγει ο ήλιος
Ήθελα πράγματι να δω, αν είναι εδώ ένας φίλος
Κάθισα στο μπαλκόνι μου πίνοντας καφεδάκι
Η ώρα περνούσε γρήγορα χωρίς ούτε ένα σημαδάκι

Ούτε ο ήλιος έβγαινε ούτε φίλος κανένας άλλος
Στον ουρανό κάποια στιγμή, έλαμψε ο ήλιος φάρος
Για λίγο και με φώτισε, μου πε πως ξημερώνει
Μα η καρδιά μου σφιχτηκε, κάτι βαρύ πλακώνει

Δεν είναι το σύννεφο αυτό, που μου χαλά τη μέρα
Είναι που η αγαπημενη μου ,   έριξε μια σφαίρα
Είπε πως τα κεσάτια της είναι ανεβασμένα
Πως δεν μπορεί να ζει μονή χωρίς κανένα

Που να την σκέφτεται σωστά, και να την αγαπάει
Λες και δεν κατάλαβε ποτέ, η καρδιά μου πως χτυπάει
Με αυτή τη σκέψη το θολή την χιλιοπαιδεμενη
Η μέρα δεν ξημέρωνε, έμεινε συννεφιασμένη
Μαζί με τα σύννεφα αυτά, με έσφιξε μέγα θλίψη
Μέχρι που το κατάλαβα καλά, ότι δεν έχω εγώ τύχη……..
….
skouliki

Συννεφιασμένη Κυριακή

Ξημέρωσε και ενώ όλα χτες έμοιαζαν ότι σήμερα θα είχαμε μια ζεστή ηλιόλουστη μέρα, ο πρωινός ήλιος δε θέλει να βγει. Σύννεφα στον ουρανό αποφάσισαν να τον εμποδίσουν να φτάσει μέχρι τη γη να μας ζεστάνει.
Ενώ ξύπνησα με καλή διάθεση, καθισμένος στο μπαλκόνι μου, περιμένοντας το ξημέρωμα, αυτό άργησε να έρθει. Τα σύννεφα παρετείναν την άφιξη της αυγής…, και μαζί με την αργοπορία του ξημερώματος άρχισε να χαλάει και η διάθεση μου. Όχι
Δεν χάλασε η διάθεση μου, ψέματα λέω… μόνο που άρχισε να με πιάνει ένα σφίξιμο στην καρδιά.
Άρχισε να με τυλίγει μια γλυκιά μελαγχολία, όπως ακριβώς τύλιξαν τη γη τα σύννεφα……….
Το μυαλό και η ψυχή μου άρχισε να ταξιδεύει αλλού……... Ένας γλυκός πόνος με τυλίγει.
Άραγε θα έχουμε μετά και βροχή, από τα ματιά, όπως ετοιμάζεται να κάνει και ο ουρανός;;
Μαζι με τον καιρό θα έχουμε νεροποντή από τα βάθη της ψυχής;;;;;;
Μαζί με το ξέσπασμα της φύσης, θα έρθει και το δικό μου ξέσπασμα, για να λάμψει μετά το ουράνιο τόξο και να ξεπλυθεί κάθε κακία σκέψη και πόνος από μέσα μου;;
Μην βιαζόμαστε, η μερα είναι μεγάλη, θα δείξει…
Καλημέρα σας λοιπόν και περιμένετε το ξέσπασμα, δεν θα αργήσει νομίζω………….
skouliki

Βάφτιση

Βάφτιση
Μέσα στις τόσες κοινωνικές υποχρεώσεις, είναι και η συμμετοχή σαν προσκεκλημένος σε βάφτιση.
Χτες λοιπόν παραβρέθηκα για ακόμα μια φορά σε βάφτιση ενός κοριτσιού.
Μέσα στα πολλά που περιλαμβάνει η βάφτιση είναι και το ξεγύμνωμα του μικρού και η βάφτιση του στο νερό της κολυμπήθρας. Εκεί λοιπόν είχαμε το ωραίο. Όσο κρατούσε η μητέρα το μικρό για να το παραδώσει στον παπά, για να το βάλει μέσα στη κολυμπήθρα, αυτό ούρησε πάνω στη μαμά………..…
Μην γελάς….
Αυτή η σκηνή μου θύμισε την δική μου περίπτωση, που κρατώντας αντίστοιχα εγώ την Ελευθερία στη βάφτιση της, καθώς η σύζυγος μου κρατούσε την Κατερίνα, (βαφτίσαμε τα μικρά μαζι την ίδια μερα σαν δίδυμα), η Ελευθερία άρχισε να κατουραει πάνω μου. Το μονό που έκανα είναι να με πιάσουν τα γέλια και να με αγριοκοιτάξει ο παπάς…..
Δεν υπάρχει τίποτα κακό…
Άλλωστε τα ούρα ενός μικρού παιδιού τι κακό μπορούν να κάνουν;;
Μερικοί θυμάμαι τότε είπαν γούρι, γούρι, άλλοι περίμεναν να πάω να αλλάξω ρούχα λες και έγινε τίποτα κακό, σιγα την ζημιά…. Το μόνο που έκανα ηταν να παραμείνω έτσι βρεγμένος ακόμα και στο τραπέζι που είχαμε στη συνέχεια…………....
Από τότε μέχρι σήμερα η Ελευθερία κάθε άλλο παρά με αγνοεί. Δεν με εχει γραμμένο, ούτε θα έλεγα ποτέ ότι …….χέστηκε για μένα!!!!!!!!!!!!!!!!
Να είστε πάντα καλά
Τα συμπεράσματα δικά σας!!!!!!!!
Αλήθεια να σας ζήσει το μικρό……………….
skouliki

Η φιλία

Αφορμή για το σημερινό άρθρο μου, πήρα από την προσωρινή αλλά απότομη εξαφάνιση ενός φίλου με τον οποίο μιλώ καθημερινώς εδώ μέσα…
Πάντα οι σχέσεις των ανθρώπων ήταν ένα αντικείμενο που με προβλημάτιζε έντονα στη ζωή μου. Έμαθα από μικρός ότι πρέπει να δίνεις στους άλλους, χωρίς να ζητάς τίποτα ανταλλάγματα. Έτσι με αυτά τα μυαλά, παρέες κάνω με διάφορα άτομα, αλλά φιλίες ελάχιστες. Και όταν λέμε φίλο, λέμε κάτι σαν αδερφό, σαν μάνα, σαν να είναι κομμάτι από τον εαυτό σου…
Ο φίλος σου, είναι αυτός που θα βρίσκεται στο πλευρό σου, από την αρχή μέχρι το τέλος σε κάθε κατάσταση. Ό,τι ώρα και να τον χρειαστείς, και οποίο κόστος για σένα ή αυτόν έχει η συμπαράσταση αυτή…
Με τέτοια κριτήρια φιλίας λοιπόν έχω ελάχιστους φίλους- αδέρφια, οι οποίοι μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Με την πάροδο του χρόνου, κάποιες γνωριμίες μπορεί να μετατραπούν σε φιλία, αλλά αλάθητος κριτής είναι η αντοχή στο χρόνο καθώς και το να βρίσκεται δίπλα σου σε κάθε δυσκολία της ζωής…
Περιμένοντας και όχι επιδιώκοντας την φιλία , εχω αποκτήσει την εμπειρία να έχω υπομονή αλλά και να διακρίνω τα καλά στοιχεία μέσα σε έναν άνθρωπο. Ξέρω δεν έχω το χάρισμα των ζώων και ειδικά της Μητσης, στο να διακρίνω την καλοσύνη ή όχι των ανθρώπων, αλλά σίγουρα νομίζω ότι βρίσκομαι σε καλό δρόμο…
Για τον φίλο λοιπόν αυτό, που έπαψε ξαφνικά να δίνει σημεία ζωής, το ένστικτο μου λέει ότι αξίζει για φίλος αληθινός…


Αν τον πλήγωσα διότι πριν εξαφανιστεί είχε κάποιο θέμα και δε του συμπαραστάθηκα όσο έπρεπε, του ζητώ συγνώμη…..
Ένα μόνο θέλω, να είναι καλά………
Φίλε δώσε σημείο ζωής τουλάχιστον να σταματήσω να αγωνιώ για σένα
skouliki

Μήπως είμαι τρελός;;

Η σύζυγος μου είναι από την Άνδρο, αλλά εγώ πριν παντρευτώ είχα πάει μονό δυο φορές και αυτές στην πόλη φυσικά. Μετά τον γάμο μου αρκετό καιρό και ευρισκόμουν στην Αθήνα είδα ένα έντονα ζωντανό όνειρο. Ήμουν λέει στην Άνδρο με φίλους και είχα πάει σε ένα ξωκλήσι που ήταν μέσα σε μια ρεματιά. Η εκκλησιά αυτή ήταν λέει της παναγίας της πέτρινης.
Όταν ξύπνησα ρώτησα την σύζυγο μου αν υπάρχει τέτοια εκκλησία στην Άνδρο και μου απάντησε ότι δεν γνώριζε. Εκεί ξέχασα το όνειρο. Μετά από αρκετό καιρό κουβεντιάζοντας με τον πεθερό μου, αυτός μου ανάφερε ότι στην Άνδρο υπάρχει μια εκκλησία της Παναγίας που την λένε Πετρένια (όχι πέτρινη), την οποία όμως είχε επισκεφθεί μόνο μία φορά. Αποφάσισα έτσι το καλοκαίρι, που θα πήγαινα διακοπές, να πάω με τον πεθερό μου να δώ την εκκλησία αυτή από κοντά. Πράγματι ένα απόγευμα ξεκινήσαμε να πάμε…...
Και εδώ αρχίζει το όλο παράξενο για μένα. Στην αρχή και μέχρι να φτάσουμε στο χωριό που βρίσκεται πριν το εκκλησάκι, αυτό με καθοδηγούσε ο πεθερός μου (αν και δεν θυμόταν καλά το δρόμο), καθώς δεν είχα ξαναπάει προς τα μέρη αυτά. Όσο πλησιάζαμε όμως άρχισε το μέρος να μου είναι γνώριμο, ήταν το ίδιο με αυτό από το όνειρο μου…..
Σε λίγο δεν χρειαζόταν πλέον ο πεθερός μου να με κατευθύνει, αλλά αντίθετα άρχισα εγώ να του περιγράφω τι θα συναντούμε, ποιο δεντράκι την απότομη στροφή του δρόμου, την έξοδο από τον κεντρικό δρόμο σε έναν χωματόδρομο όχι και τόσο συντηρημένο κτλ.. Ο άνθρωπος άρχισε να μην πιστεύει ότι δεν είχα ξαναπάει και έλεγε ότι τον δούλευα, αλλα τι να του εξηγήσω τώρα πια………….
Κάποια στιγμή τον οδήγησα στο εκκλησάκι, το οποίο σημειωτέων δεν είναι και τόσο ορατό από τον κεντρικό δρόμο. Τα πάντα γύρω μου ήταν γνωστά και τα θυμόμουν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, δυστυχώς στην τότε επίσκεψη μου ήταν κλειδωμένη η εκκλησία και δεν μπόρεσα να μπω μέσα , πράγμα που έκανα σε επόμενη βόλτα μου στο μέρος. Αλλά δεν χρειαζόταν, όλα τα είχα ξανακάνει με την σκέψη μου σε μια άλλη φάση της ζωής μου ……… το είχα κάνει στον ύπνο μου, σε ένα ανύποπτο χρόνο που δεν γνώριζα καν την ύπαρξη της εκκλησίας αυτής….
Τώρα μπορείτε να πείτε ότι είμαι τρελός…………………………………….

skouliki

Θετική ενέργεια…

Καλησπέρα
Είμαι εδώ επειδή ακόμα ζω……
Είμαι εδώ για να μπαίνω στο μάτι του χάρου που του έχω ξεφύγει ακόμα, κάθε στιγμή που περνά είναι μια νίκη μου!!!!!!!!!!!
Με αυτά τα λίγα λόγια με καλησπέρισε ο φίλος μου που πάσχει από καρκίνο. Με αυτά τα λίγα λόγια με έκανε να νιώσω πως ο αγώνας για την ζωή είναι ένας άνισος καθημερινός αγώνας για επιβίωση. Ότι και να λέμε η αγωνία για την ζωή είναι μεγάλη, και θέλει αποθέματα δύναμης για να την ξεπεράσεις…. .
Κατάλαβα ότι μόνο όταν φτάσεις στο άκρο του γκρεμού, τότε κοιτάς πώς να μην πέσεις στο κενό. Όσο νιώθουμε ασφαλείς και σίγουροι για την ζωή μας, είμαστε όλο μεγάλα λόγια, αλλά όταν στενέψει ο κύκλος και πλησιάσει η στιγμή της συνοδείας μας από τον χάρο, τότε βλέπουμε την αληθινή γλύκα της Ζωής.
Αυτά τα λόγια μου έδωσαν μια νότα αισιοδοξίας, μια δόση ηθικής ικανοποίησης που ο φίλος μου, μέσα στον πόνο του σκέφτεται και μιλά σαν νικητής. Που βλέπει τη ζωή με μια μεγάλη δόση χιούμορ….
Να είσαι φίλε μου εδώ πάντα, να βγάλεις το μάτι του χάρου, πάντα να είσαι εσύ ο μεγάλος νικητής…..
Συγνώμη φίλε που σου έκλεψα τα λόγια….
skouliki

Παιδικές Αναμνήσεις

Μικρά παιδιά σαν ήμασταν, τέσσερα τον αριθμό, είχαμε χωριστεί σε δυο ομάδες,, τα μεγάλα έκαναν παρέα και έπαιζαν μεταξύ τους και εμείς τα μικρά άλλη παρέα, να προσπαθούμε να κερδίσουμε την εύνοια τους και να παίξουμε μαζί τους.
Μα δεν ήταν τόσο εύκολο να δεχτούν τα μικρά αδερφάκια τους στο παιχνίδι και στις συζητήσεις τους. Έτσι τα δυο μικρά καταντήσαμε σκανδαλιάρικα και ζιζάνια . Σε χωριό ζούσαμε, σε εξοχική κατοικία μέναμε, και όπως συνηθιζόταν κάθε εξοχικό είχε και τα οικόσιτα ζώα του. Σήμερα θα εξιστορήσω μια ιστορία από τις πολλές που μας κόστισε ένα γερό χέρι ξύλο.
Τα αδέρφια μου σαν μεγάλα που ήταν, πήγαιναν σχολείο λοιπόν, και εμείς τα διαβολάκια ήμασταν δεν ήμασταν τεσσάρων χρονών, μέναμε σπίτι μόνα. Οι γονείς έφευγαν νωρίς για να πάνε στη δουλειά. Μάζεμα ελιάς από νύχτα σε νύχτα για να μα μεγαλώσουν. Μέναμε λοιπόν σπίτι μονά και όταν μικρά ζιζάνια μένουν μόνα, μόνο σκανταλιές μπορούν να σκεφτούν να κάνουν.
Είχαμε στο σπίτι από πίσω, μια κλούβα με κουνέλια, που είχαν μικρά κουνελάκια γεννηθεί. Είδαμε τα κουνελάκια που ήταν λίγο βρώμικα και τι μας σκαρφίστηκε: να κάνουμε δουλειά, να πλύνουμε τα κουνέλια. Γεμίσαμε μια λεκάνη λοιπόν με νερό από το πηγάδι, παγωμένο φυσικά, και πιάναμε ένα ένα μικρό και το πλέναμε. Μετά από ώρα όταν τελειώσαμε το πλύσιμο, είδαμε ότι τα μικρά όχι μόνο δεν καθάρισαν αλλά έτρεμαν από το κρύο, χειμώνας ήταν άλλωστε.
Τρέξαμε λοιπόν να ανάψουμε το τζάκι για να τα ζεστάνουμε. Ανάψαμε το τζάκι με κάτι εφημερίδες και χαρτιά όπως ακριβώς είχαμε δει να κάνει η μάνα μας, αλλά δεν βγάλαμε μια κουρτίνα που είχε εκεί κοντά κρεμασμένη η μάνα μας για να κρύβει τα πράγματα σε ένα ράφι, κάτι σαν ντουλάπι δηλαδή. Βάλαμε σε ένα τελάρο όλα τα κουνέλια που κόντευαν να πεθάνουν από το κρύο και τα επήγαμε δίπλα στο τζάκι για να τα ζεστάνουμε. Αχ πόσο λυπάμαι ακόμα και σήμερα για την ανοησία μας αυτή να πλύνουμε τα κουνέλια. Βάζαμε λοιπόν ξύλα και τα ζεσταίναμε να στεγνώσουν, αλλά από την πολύ φλόγα άρπαξε φωτιά και η κουρτίνα που ήταν δίπλα, και κάηκε ολοσχερώς. Άλλος πανικός τότε σε εμάς. Το ένα κακό διαδεχόταν το άλλο εκείνη τη μέρα. Ευτυχώς δεν εξαπλώθηκε η φωτιά στο υπόλοιπο σπίτι…
Τα κουνελάκια άλλα στέγνωσαν και επέζησαν, άλλα πέθαναν από το κρύο, άλλα έμειναν έτσι μαζεμένα και αρρωστημένα από το βασανιστήριο που υπέστησαν από μας…………
Όταν το βράδυ επέστρεψαν οι γονείς μας, τα μεγάλα αδέρφια έτρεξαν να μας καρφώσουν για τα καμώματα μας. Τώρα τι να θυμηθώ;;
Το ξύλο που έφαγα σαν μεγαλύτερος των μικρών και μάλιστα αγόρι;;;
Την θλίψη και πόνο ψυχής για την βλακεία μου να γίνω εμπρηστής και δολοφόνος, ετών τεσσάρων;;;;;
Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη τιμωρία μου, που με κυνηγά ακόμα………..
Σκότωσα έστω και άθελα μου, πλάσματα τα οποία αργότερα κατάλαβα ότι με είχαν για θεό….
Τέτοιο θεό όμως, κανείς δεν τον θέλει…
Ας με συγχωρήσει η ψυχούλα τους…




skouliki

Ιντερνετική ζωή

Κάθισα και σκέφτηκα μετά από καιρό, τις ψυχολογικές επιπτώσεις που έχει το ιντερνετ σε μένα και στην κατάσταση μου. Έκανα λοιπόν ένα απολογισμό και διαπίστωσα τα παρακάτω
Καταρχάς έχει θετικά σημεία, όπως η συζήτηση με άλλα άτομα, ανταλλαγή απόψεων, ενημέρωση για ότι συμβαίνει γύρω μας σφαιρικά και όχι όπως θέλουν να τα παρουσιάζουν οι δημοσιογράφοι.
Είδα όμως και αρνητικά σημεία, όπως το δέσιμο με αγνώστους ανθρώπους , προσωπικότητες που δεν ξέρεις και παρουσιάζουν ένα διαφορετικό πρόσωπο από το αληθινό τους και το κάνουν μόνο και μόνο για να γίνουν αρεστοί στους άλλους. Όμως στην πρώτη ευκαιρία θα σε πουλήσουν και θα σε προδώσουν. Όταν τους επαινείς και τους κολακεύεις είναι όλα καλά, όταν όμως σταματήσεις να τους κολακεύεις και να τους στηρίζεις τότε στην καλύτερη περίπτωση εξαφανίζονται…………..
Μα θα μου πεις και στη ζωή έτσι είναι οι λυκοφιλίες……
Έχεις δίκιο, έτσι είναι!!!!!!!!!!!!!!! Ποιο είναι το κακό; Να ελπίζεις και να τρέφεις ελπίδες σε συμπαράσταση από τέτοια άτομα………...
Όταν θες ένα φίλο να μιλήσεις βρίσκεις ένα τοίχο αδιαπέραστο πάγου, ενώ όταν σε έχεις ανάγκη εσύ τρέχεις για βοήθεια….
Λοιπόν το ιντερνετ μαζί με αυτή την ιστοσελίδα κοινωνικής δυκτίωσης, εμένα μου έδωσε για άλλη μια φορά μαθήματα. Έμαθα ότι παντού και πάντα οι άνθρωποι είναι ίδιοι, καλοί , κακοί, απατεώνες , αγνοί, φιλικοί εχθρικοί κτλ. Χαίρομαι που μαθαίνω μα περισσότερο για της διευκόλυνση να ξεδιπλώσω τα συναισθήματα μου στους άλλους, καθώς πάντα ήμουν κλειστός χαρακτήρας. Χαίρομαι που μου δόθηκε η αφορμή να ξαναρχίσω αυτό που σταμάτησα πολύ νωρίς στη ζωή μου, να εκφράζομαι με κάθε τρόπο,……
Έμαθα εδώ μέσα ότι αυτό που θαύμαζα το θαυμάζουν και πολλοί άλλοι ότι δεν είναι ντροπή να θαυμάζεις και την ταπεινότητα. Έμαθα ότι μπορώ τον πόνο του αλλού να τον κάνω απαλότερο με δυο λέξεις από εδώ μέσα, άσχετα που δεν τον ξερώ και φυσικά δεν με ξέρει, αλλά το κυριότερο, δεν περιμένω να μου το ανταποδώσει.
Τελικά βάζοντας στη ζυγαριά τα θετικά και τα αρνητικά σημεία του μέσου αυτού που λέμε σήμερα ιντερνετ και ιστοσελίδες, βλέπω ότι υπερτερούν τα θετικά. Υπερτερούν με την προϋπόθεση να μπορείς να διακρίνεις την αληθινή ζωή από την εικονική που προσφέρει απλόχερα το σύστημα….
Θέλει δύναμη να μην κολλήσεις στο ψεύτικο κόσμο αυτό, και αντοχή να ζεις στην αληθινή ζωή που όπως και να το κάνουμε είναι πολύ πιο δυσάρεστη και δύσκολη από την ζωή στο δίκτυο….
Σας μπέρδεψα;;
Αν ναι τότε είμαι σε καλό δρόμο…
skouliki

Ταπεινή Φύση

Περνώντας και περπατώντας κάθε μέρα μέσα στη φύση, δεν έχουμε την δύναμη να προσέξουμε πράγματα τα οποία , δεν είναι θηριώδη αλλά αν είχαμε την άνεση και την διάθεση να σκύψουμε πάνω τους θα βλέπαμε μια απερίγραπτη ομορφιά….

Θα αναφερθώ από το μικρό μερμηγκάκι και τα έντομα γενικά, όπως επίσης και τους ταπεινούς θάμνους γύρω μας.

Ναι σε αυτά θέλω να αναφερθώ στα μικρά σε μέγεθος οντά γύρω μας, που κρύβουν μια μεγάλη αγαλλίαση και ομορφιά. Όταν ήμουν παιδί, καθόμουν με τις ώρες και χάζευα τα μερμήγκια με τι κόπο κουβαλούσαν την τροφή τους, αλλά και με τη τάξη το έκαναν αυτό. Ήταν ένα παιχνίδι για μένα, το ίδιο προς μεγάλη μου χαρά είδα να κάνουν και σήμερα τα παιδιά…… παρατηρούσαν την εργατικότητα των εντόμων αυτών.

Μα δεν είναι μόνο τα μερμήγκια που εντυπωσιάζουν, και οι μέλισσες το ίδιο κάνουν, αλλά ξέρεις τις έχουμε παρεξηγήσει λόγω της δυνατότητας τους να αμυνθούν τσιμπώντας μας.

Μάθαμε να κοιτάμε τα πανύψηλα δέντρα με την παχιά σκιά και δεν κοιτάμε τη ρίγανη, τη θρούμπη, το αγκάθι που μοιάζουν τόσο ταπεινά αλλά που κρύβουν τόση δύναμη μέσα τους.

Φαρμακείο της φύσης τα λένε, μα και της καρδιάς απόλαυση αν τα προσέξεις, που θα βρεις τέτοια χρώματα μέσα στο λίβα του καλοκαιριού εκτός από αυτά τα ταπεινά φυτά;;

Μόνο σε αυτά….

Λοιπόν την επόμενη φορά που θα πάτε έξω, σκύψετε και δείτε τα ταπεινά αυτά φυτά και ζώα, δεν είναι ντροπή, να σκύβεις σε αυτές τις περιπτώσεις….

Και όταν τα παρατηρήσεις τότε μόνο θα καταλάβεις την δύναμη του ταπεινού ……………

Γιατί και οι ταπεινοί κρύβουν μια ατελείωτη δύναμη μέσα τους………….

skouliki

Κάπαρη

Σήμερα μαζί με το μπανάκι, είπα να μαζέψω κάπαρη, στο όλο εγχείρημα βοήθησε και η Ελευθερία. Τελικά μαζέψαμε δυο βαζάκια……….. .

Δεν είναι θέμα οικονομίας ενέργεια μου αυτή, είναι το ότι να δημιουργείς απλά καθημερινά πράγματα, έστω και τόσο απλά, σε γεμίζουν ικανοποίηση επειδή δημιουργείς. Είναι η ευχαρίστηση του να κάνεις κάτι, ηθική πάνω από όλα ικανοποίηση….

Επιπλέον για να πω μια αλήθεια παραπάνω είναι και θέμα γεύσης. Η κάπαρη που πουλάνε στα καταστήματα έχει μια έντονη γεύση από άρμη, που την κάνει αηδιαστική για μένα, η δικής μου παραγωγής μοσχοβολάει θάλασσα………

Μαζέψαμε λοιπόν κάπαρη, την βάλαμε σε δυο μπουκαλάκια του νερού, και τα γέμισα με νερό θαλασσινό. Για τρεις μέρες θα αλλάζω αυτό το νερό. Με αυτό τον τρόπο, θα ποτίσει η κάπαρη αλάτι και αυτή είναι και η ποσότητα αλατιού που θα έχει για να συντηρηθεί. Είναι μια συνταγή που μου έμαθε ο πεθερός μου και την εφαρμόζω χρόνια τώρα με επιτυχία. Άντε να την ετοιμάσω τώρα για να την βάλουμε στη σαλάτα μας αργότερα…..

Μερικά πράγματα μας τα προσφέρει η φύση, αρκεί να ξέρουμε να τα εκμεταλλευόμαστε κατάλληλα….

Δυστυχώς η γνώση και η αξιοποίηση των φυσικών αυτών αγαθών από τους νεότερους, είναι σχεδόν μηδαμινή. Τα θέλουν όλα έτοιμα, κρίμα να χάνονται με το πέρασμα του χρόνου οι γνώσεις αυτές που με κόπο απέκτησαν οι παππούδες μας…..

Skouliki

τι;;;;;;;;;

Τι να έχει η μικρούλα
Και ρουφάει τη μυτούλα;;
Ποια σκληρή ανατριχίλα
Της κάνει τρέμουλο στα χείλια;;
Ποια κακούργα σκέψη κάνει
Πως την αγαπά η πλάνη;;

Δεν την ξέχασε η ζωή
Μα μαζί της είναι αυτή
Βρε κουμπάρα για σταμάτα
Στη γη έλα και πάτα
Η ζωή είναι σκληρή
Θέλει θαρρος και πυγμή

Για να κάνεις στη ζωη
εκειό που θες εσυ
άλλως ολοι σε πληγώνουν
Και τον ερωτά σκοτώνουν
Αχ Μαράκι αχ Μαριω
Τι το θες το κουρνιαχτό;

Τι τη θες τη φασαρία
Είσαι εσυ πολύ κυρία
Ξερεις να αγαπάς μονάχα
Και δεν εισαι ποτέ τάχα…

skouliki

Επιθυμίες

Ξύπνησα πολύ πρωί,

κοίταξα εδώ και εκεί,

είδα λίγο φως να μπαίνει

την αράχνη να υφαίνει,
το σπουργίτι φτερούγα,

τα κανάρια πλουμιστά  

Συμπτώσεις

Πριν από δυο μήνες όταν γεννηθήκαν τα καναρινιά και έβγαλαν τα πρώτα τους φτερά, σαν κτητικά οντά που είμαστε εμείς οι άνθρωποι, υιοθετήσαμε ο καθένας από ένα μικρό καναρίνι, μάλλον τυχαία θα έλεγα και όχι με κάποιο συγκεκριμένο κριτήριο, καθότι μέσα στη φωλιά δεν είχαμε και πολλά διακριτικά σημεία πλην κάποιων λωρίδων από φτερά, στο κεφάλι κίτρινων…..

Έτσι μετά όταν μπόρεσαν τα μικρά να βγουν από τη φωλιά τους, είδαμε ότι εγώ πήρα για δικό μου, ένα κιτρινακι που του λείπουν πούπουλα από το κεφάλι σαν να έχει καράφλα, η σύζυγος μου ένα καφέ κίτρινο που έχει περισσότερο καφέ πτέρωμα, η μεγάλη μου κόρη ένα με πολύ κίτρινο και τέλος η μικρή ένα που μοιάζει με σπουργίτι.

Μετά από τόσο καιρό, κάθε πουλάκι ήδη έχει αρχίσει και δείχνει μια διαφορετική προσωπικότητα,.

Το δικό μου που το λεμέ Μητση είναι ζιζάνιο και πειράζει τα υπόλοιπα, της συζύγου μου που το λέμε Σακη δεν βάζει γλώσσα μέσα του, της μεγάλης κόρης μου είναι χοντρουλή και το λέμε Κούλη, και τέλος το σπουργίτάκι είναι λεπτοκαμωμένο αεικίνητο και σκέτο διαβολάκι………...

Κοιτώντας τα λοιπόν, αναλογίζομαι: τυχαία επιλογή κάναμε τότε η αυτά τα μικρά πήραν στοιχεία από τους θετούς γονείς τους δηλαδή εμάς;;;

Ένα ερώτημα που με βάζει σε σοβαρούς προβληματισμούς για την επίδραση του ανθρώπου πάνω στα ζώα και αντίθετα.

Είχα ακούσει ότι τα ζώα μοιάζουν στον ιδιοκτήτη τους, αλλά σε πουλάκια μέσα σε κλουβί που δεν τα αγγίζεις μάλιστα,, πως μπορείς να λες από τα τέσσερα αυτό είναι δικό μου , και αυτό τελικά να σου μοιάζει;;

Ίσως να είναι συμπτώσεις όλα αυτά, αλλά η διαπίστωση είναι όλων μας, το καθένα έχει πάρει κάτι από μας…….

Να μας ζήσουν…

Αλήθεια ήταν ανάγκη να μου πάρει την έλλειψη μαλλιών το μικρούλη;;;

skouliki

Το κινητό μπανάκι

Σήμερα το θερμόμετρο έπιασε κόκκινο, εγώ στη δουλειά να ιδρώνω και να ξεϊδρώνω σαν ατμομηχανή. Ο ιδρώτας πότισε κάθε κομμάτι του είναι μου καθώς και όλα τα ρούχα που φορούσα…

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες θερμοκρασίας και καύσωνα έκανα πολλά μπανακια από ιδρώτα.

Περισσότερο τυχεροί είναι όσοι δεν δουλεύουν αυτές τις μέρες και μπορούν να απολαύσουν τα μπανακια τους στη θάλασσα. Μια από αυτούς είναι και η σύζυγος μου. Πήρε λοιπόν τα παιδιά και μια και δυο πήγαν στη παραλία να απολαύσουν τη δροσιά της θάλασσας και την ζέστη της άμμου. Μα τι σου είναι οι γυναίκες!!!!!!!!!

Δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς κουτσομπολιό ούτε στιγμή. Φυσικά η δικιά μου δεν πάει πίσω. Πήρε μαζί της λοιπόν και τα δυο κινητά για να έχει να μιλά με της σουσουράδες τις φίλες της ….

Μα έλα που η πολύ ζέστη και περισσότερο η απροσεξία της, την έκαναν να ρίξει στη θάλασσα και τα δυο κινητά για να ξεϊδρώσουν….

Βλέπεις το είχαν ανάγκη ένα κρύο μπανακι, με τόσες ώρες να μιλάει με αυτά, είχαν πάρει φωτιά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Γυρίζοντας λοιπόν στο σπίτι με περίμενε μια δυσάρεστη για μένα έκπληξη, δυο κινητά τηλέφωνα αρμυρισμένα και έτοιμα να μπουν στο βαζάκια να τα κάνω τουρσί. Ας είναι καλά τα καταστήματα ηλεκτρονικών, πάλι θα τα οικονομήσουν από μένα, ξηλώσου βλάκα !!!!!!!!!!!!!

Αχ να ξέμενε για λίγο χωρίς τηλέφωνο να σωθεί η ιονόσφαιρα από την άσκοπη πολυλογία της….

Αλήθεια θέλει κανείς τουρσί κινητό;;;;;;;;

skouliki

Σχολικοί αποχαιρετισμοί

Σήμερα η σχολική γιορτή ξεκίνησε από πολύ νωρίς το απόγευμα. Μαζευτήκαν τα παιδιά από νωρίς νωρίς το απόγευμα στο προαύλιο του σχολείου και άρχισαν τις πρόβες τους. Οι πρόβες στα τραγούδια ήταν για αυτά η αρχή της γιορτής, οι παιδικές φωνές συνοδευμένες από τα μουσικά όργανα έφταναν στο μπαλκόνι του σπιτιού σαν μια ουράνια μελωδία. Υστέρα ηρθε η στιγμή της επανάληψης , η στιγμή που κληθήκαμε εμείς οι γονείς να θαυμάσουμε τα μικρά μας φιντανάκια.

Οπλισμένος λοιπόν με μια φωτογραφική μηχανή και με ανάμεικτα συναισθήματα μπήκα στο προαύλιο του σχολείου.

Μπαίνοντας λοιπόν μέσα εκεί, άλλαξε και η διάθεση μου, έγινα ένα παιδί, ταξίδεψα αμέσως πολλά χρόνια πριν, τότε που ήμουν και εγώ μαθητής και κάναμε παρόμοιες εκδηλώσεις. (τότε κάναμε γυμναστικές εκδηλώσεις).

Είδα τα παιδιά παρολη την δίωρη πρόβα να χοροπηδούν και να τιτιβίζουν σαν πουλάκια. Το πρόγραμμα ξεκίνησε με τραγούδια, τραγουδημένα από πολλούς διάσημους τραγουδιστές: τα παιδιά μας. Ναι από αυτούς τους διάσημους και λατρεμένους μας τραγουδιστές, ακούσαμε τραγούδια που άθελα τους πάλι με ταξίδεψαν στο παρελθόν. Τραγούδια όπως:

Δημήτρη μου Δημήτρη μου μου το έκλεισες το σπίτι μου….

Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ …..

Βρε Λάμπη Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε….

Και πολλά αλλά τραγούδια εποχης………….

Με αυτό το πανέμορφο πρόγραμμα συνοδευμένο από χ

ορευτικά των παιδιών, μας ταξίδεψαν στα δικά μας παιδικά χρονιά και ταυτόχρονα μας ανέβασαν στον έβδομο ουρανό από την περηφάνια για αυτά που φέραμε στο κόσμο και αφήνουμε πίσω μας. Στο τέλος της παράστασης ηρθε η στιγμή των ευχών για το καλοκαίρι και αποχωρισμού για ορισμένα αλλά παιδιά……………………….

Αυτή η τόσο δύσκολη στιγμή που σε κάνει να θέλεις να φανείς δυνατός, αλλά τελικά λυγάς στο πρώτο αγκάλιασμα από τα μικρά αυτά πλασματάκια. Να βλέπεις σκληρούς δασκάλους να σκουπίζουν κρυφά τα δάκρυα τους , ενώ άλλοι αφήναν απροκάλυπτα τα δάκρυα να κυλούν σαν χείμαρροι στα πρόσωπα τους.

Πάει λοιπόν και αυτή η σχολική χρονιά για τα μικρά μου περιστέρια, ένα χρόνο μεγαλύτερα και ακόμα σοφότερα.

Καλή πρόοδο να έχετε μικρά μου!!!!!!!!!!!!!!

Καλή ξεκούραση και καλές διακοπές να έχετε!!!!!!!!!!!!!!

skouliki

Τα σχολεία κλείνουν

Τα παιδιά έκαναν μέσα στο απογευματινό δείλι, την αποχαιρετιστήρια γιορτή τους

Είναι ένα αξιοθαύμαστο γεγονός να σε ταξιδεύουν μαζί τους στις λύπες που πέρασαν μέσα στο σχολικό έτος αλλά και τις χαρές που σίγουρα αυτές τους έμειναν στις παιδικές ψυχές τους.

Πως το ξέρω αυτό;

Μα αν έβλεπες τα δάκρυα τους κατά την διάρκεια του αποχαιρετισμού με τους δασκάλους τους αλλά και μεταξύ τους, θα αντιλαμβανόσουν αμέσως την λύπη του έστω και για λίγο αποχωρισμού…..

Να βλέπεις μικρές αγκαλιτσες να σφίγγουν με θερμή δασκάλους και συμμαθητές, τα φιλιά να πέφτουν σαν αστροπελέκια. Αχ αυτές οι εικόνες με έκαναν να ζηλέψω αυτούς τους ξένους για μένα που κατάφεραν και έκλεψαν την αγάπη των παιδιών μου. Να είστε πάντα καλοί και άξιοι δάσκαλοι , έτσι να σας αγαπούν και να σας αγκαλιάζουν με θέρμη τα παιδιά όλου του κόσμου!!!!!!!!!!!!!

.skouliki

Εγκαύματα

Επειδή και εγώ κάποτε ήμουν παιδί, τώρα μπορώ ακόμα να καταλάβω γιατί θέλουν να παίζουν συνεχώς. Ναι έχουν αστείρευτη ζωντάνια και κουράγια που εγώ δεν μπορώ να έχω. Δεν τα καταβάλει η κούραση ποτέ!!!!!!!!

Σαν μηχανές ηλεκτρικές με μπαταρίες Durasel, που δεν φορτίζονται ποτέ!!!!!!!!.

Λοιπόν σήμερα με τέτοια ζεστή, όλα γύρω μαζί, γέροι και παιδιά θέλαμε θάλασσα , και περισσότερο η μέρα μαζί με μας φώναζε; Θάλασσα θάλασσα… έτσι πήγαμε πάλι για μπανακι, σε άλλη παραλία φυσικά, αυτή τη φορά με άμμο παχύ και πολύ κόσμο!!!!!!

Μια θάλασσα λάδι, μια θάλασσα γαλάζια να μας φωνάζει έλα εδώ στην αγκαλιά μου. Μπήκα λοιπόν αμέσως μέσα χωρίς δεύτερη σκέψη, τα παιδιά φυσικά πριν φτάσουμε εκεί είχαν ήδη βουτήξει μέσα…………………………...

Μακροβούτια , γέλια χαρές, η ζωή ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους και να ακούγεται γύρω σε όλη την ατμόσφαιρα

Μια ζωντάνια που μόνο αυτά μπορούν να έχουν. Κάποια στιγμή τα ζήλεψα, τότε θυμήθηκα τα νιάτα μου που και εγώ σαν παιδί ετσι έκανα, δεν χόρταινα τη ζωή με τίποτα. Μόνο που άλλες συνθήκες ζωής τότε, άλλες τώρα..

Αλλά μην το χαλάσουμε το σημερινό με άτοπες αναμνήσεις .

Έκανα το μπανάκι μου, ένα μπανάκι διαρκείας με παιχνίδι και βουτιές μαζί με τα παιδιά, μέχρι που ένιωσα τις δυνάμεις μου να με προδίδουν, άλλωστε και μέσα στο νερό ο ήλιος έκαιγε, βρήκα λοιπόν έξω να κάτσω στη σκιά της ομπρέλας, αλλά μέχρι να φτάσω εκεί, κατάλαβα ότι κάπου ψηνόταν κρέας. Ήταν οι πατούσες μου που καίγονταν από την καυτή άμμο……………..

Που βρέθηκε αλήθεια τόση καυτή άμμο;;

Κάθισα στη σκιά και ακόμα ένιωθα τον ήλιο να τρυπά το πανί της ομπρέλας και να έρχεται να με βρει. Διπλά μου η γυναίκα μου έβαλε αντιηλιακό και καπελάκι. Εγώ άργησα να βάλω από αυτό το άσπρο γράσο για τον ήλιο, φοβούμενος μην περάσει από εκεί η τύχη μου και δεν μπορώ να την πιάσω, έτσι πέρασε ο ήλιος και έπιασε εμένα.

Με έπιασε παντού, ακόμα και στο μέρος του κεφαλιού μου από όπου έχουν αυτοκτονήσει οι τρίχες και έκανα καράφλα………….

Αύριο θα μαδώ σα φίδι, αλλα μου αρέσει. Τα παιδιά τρεις ώρες τσαλαβουτούσαν στα νερά και εγώ ψηνόμουν στη σκιά, με μερικά διαλλείματα για βουτιά μην και σβήσω τη φωτιά που χε πάρει το κορμί μου.

Εντύπωση επίσης μου έκανε ότι όπως τα παιδιά ετσι και μερικές καλλονές από βόρεια Ευρώπη δεν ένιωθαν την κάψα του ήλιου. Με το μπικινάκι τους αυτές και τις ρώγες τσιτωτές μάζευαν ήλιο στην πετσέτα τους χωρίς να διαμαρτύρονται, νηφάλιες και κάνοντας ότι διαβάζουν αρλεκιν. (Μα και γιατί να διαμαρτυρηθούν;; κάψα αυτές μοίραζαν σε όλα τα αρσενικά γύρω με την στάση τους). Και εγώ θα ήθελα ένα βιβλίο να κάνω πως διαβάζω για να μην με εντοπίσει η κυρά ότι χάζευα αυτά τα κορμιά….... Αλλά το μάτι δεν κρύβεται, καρφώνεται εκεί που δεν πρέπει (πάλι θα έχουμε σκηνές το νιώθω στον αέρα). Τέλος πάντων.

Μετά λοιπόν από τις φλόγες που έφαγα από τον ήλιο αλλά και τις γύρω παρουσίες, και με γεμάτες μπαταρίες, γυρίσαμε στο σπίτι για να συνεχίσουμε τη δύσκολη δουλειά της μέρας: ξάπλαααααααααααα

Άντε πάντα τέτοια.

skouliki

Ελα λοιπόν!!!!!!!!!!!!!!

Έλα μωρό μου, έλα εδώ σου λέω

Γιατί δεν βλέπεις ότι μακριά σου κλαίω;;

Έλα εδώ τώρα και μην αργείς καθόλου

Το τι θα πει ο κόσμος μην λογαριάζεις διόλου

Και αν σε πειράζει ο κόσμος, για σένα τι θα πει

Σκέψου αξίζει περισσότερο από τη δική σου τη ζωή;

Είναι λόγος αυτός, να χάνεις την βραδιά σου

Και να κλωτσάς έτσι μακριά την ευτυχία σου;;

Μα αν ακόμα έχεις τον φόβο στη καρδιά

Σκέψου μοναχά όλα τα βράδια τα κρυφά

Που περάσαμε μονάχοι εμείς οι δυο

Σε ένα δωμάτιο από όλους μυστικό

Θυμήσου τα ατελείωτα, ερωτικά μας βράδια

Γεμίζοντας το σώμα μας με ατέλειωτα χάδια

Με υποσχέσεις όνειρα φόβους και παραινέσεις

Να μην χωρίσουμε ποτέ, ποτέ να μην πονέσεις

Τώρα για πες τι άλλαξε και σκέφτεσαι τον κόσμο;

Τι σε σοβάρεψε άσχημα και νιώθεις τέτοιο πόνο;;

Άσε τον κόσμο να βοά, να λέει ότι θέλει

Και έλα να βουτήξουμε το δάκτυλο στο μέλι…

Σε κειό το μέλι το γλυκό, το μέλι το ωραίο

Που όταν το γευόμασταν μας έστελνε στο θέο

Να προσκυνάμε αγκαλιά ο ένας πλάι στον άλλο

Και λέγαμε θεούλη μου να αντέξω και για άλλο!!!!!!

Έλα λοιπόν και μην το καθυστερείς καθόλου πια

Για να βρεθείς μες τη δική μου αγκαλιά

Ξέρω μακριά μου πως και εσύ δεν υμπορείς

Πόσο θα αντέξεις μονάχη σου να ζεις;;;;;;;;

skouliki

Θεά φύση!!!!!!!

Σήμερα μια μέρα ακόμα, μια μέρα όμορφη , μια μέρα που σε καλεί να ξεχυθείς στη θάλασσα και να βουτήξεις στα καταγάλανα νερά της Χίου. Αν εγώ νιώθω έτσι με αυτόν τον καιρό, φαντάσου τα παιδιά τι λαχτάρα έχουν να βουτήξουν στα δροσερά νερά, να παίξουν στην άμμο και να κάνουν ένα ακόμα αναζωογονητικό μπανάκι. Σε νησί είμαστε, η θάλασσα είναι δωρεάν ακόμα, και είναι μια απόλαυση. Λοιπόν γρήγορα όλοι για μπάνιο, νέοι και γέροι, μικροί και μεγάλοι.

Όλες οι παραλίες γεμάτες από ανθρώπινα κορμιά, σαν μια έκθεση διαφόρων σωματοτύπων: χοντροί , κανονικοί, λεπτοί, αγύμναστοι, γυμνασμένοι,…… όλα όμως κορμιά διψασμένα για χάδια από το αλμυρό νερό της πανέμορφης ελληνικής θάλασσας.

Βουτάμε λοιπόν και εμείς στην πραγματικά καθαρή και πανέμορφη θάλασσα και διώχνουμε το άγχος της εβδομάδας και όχι μόνο. Πέλαγος η ομορφιά της και προσπαθούμε με βουτιές και πλατσουρίσματα να ξεκλέψουμε λίγη από την γαλήνη της και τη δροσιά της. Μεγάλη μάνα η θάλασσα, όλους μας αγκαλιάζει, σήμερα μας δροσίζει και ξεπλένει τους καημούς μας, μας χαρίζει λίγη δύναμη από την αστείρευτη δική της.

Όση ώρα και να είσαι εκεί δεν την χορταίνεις. Έξω από το νερό, ο ήλιος καίει αφόρητα, η άμμος και τα βότσαλα είναι πυρωμένα σαν να τα έχεις βάλει στο φούρνο. Είναι λοιπόν μια μέρα που η φύση θέλησε να μας χαρίσει τα δώρα της και εμείς τα απολαμβάνουμε. Να είναι καλά που μας φροντίζει και μας αγαπά παρόλη την αδιαφορία μας για αυτή…………….

Ευτυχώς ρύπανση και σκουπίδια δεν είδα, φρόντισαν να τα μαζέψουν την 5 Ιουνίου όλοι μαζί, λίγοι ντόπιοι και πολλοί ξένοι, Ποιοι ξένοι;;

Μα αυτοί που στέλνει η πατρίδα εδώ στη Χίο για να φυλάξουν Θερμοπύλες…..

Να είστε καλά και σας ευχαριστούμε που είστε τόσο ευαίσθητοι με το περιβάλλον….

Ευχαριστούμε και σένα θεά φύση που μας χαρίζεις την ομορφιά σου και τις χάρες σου απλόχερα!!!!!!!!!!!!!!!

skouliki

Σκέψεις.

Άλλη μια μέρα πέρασε σε τούτη τη ζωη μου

Χωρίς ουσιαστικά να κάνω κάτι που θα ήθελα, αλλά περισσότερο κάτι που θα έμενε σαν καλή ανάμνηση. Προσπαθώ καθημερινώς εργο σωστό να κάνω, μα το σύστημα με βγάνει από κάτω. Την μια σε τρώγει με την βλακεία του να κανείς πράγματα ανούσια, την άλλη να μην ταράξεις τα λιμνάζοντα νερά, την άλλη κάτι άλλο θα βρεθεί πίσω να σε γυρίσει. Αλήθεια σκεφτήκατε ποτέ, τι ουσιαστικό πράξατε στο πέρασμα της μέρας;;

Τι είναι αυτό που θέλατε και στο τέλος τι κάνατε;;

Εγώ καθημερινά, με το κλείσιμο της μέρας αυτό συλογάμε και κατατασσω την ημέρα σε επικοδομιτικη ή όχι. Στο τέλος κάθε χρόνου, κάνοντας απολογισμό βλέπω ότι λίγες μέρες είχαν έργο να δείξουν, οι άλλες ήταν ανούσια χαμένες από τη ζωή μου. Αν είναι ουσία το να βγω να πιω καφέ , να παω βόλτα να χαζέψω τότε αλλάζουν τα δεδομένα μου, όλες οι μέρες γεμάτες ήταν.

skouliki

Κατάντια

Ελλάδα του σήμερα κυνηγημένη

που σε στριμώξανε οι πουλημένοι

πολιτικοί σου αχ τι ντροπή τους.

Σε καταντήσανε τσιφλίκι τους

σε ξεπουλάνε και σε μοιράζουνε

για να μπορούνε εξουσία να έχουνε.

την ιστορία σου δεν λογαριάζουνε

το μονό που ξερουνέ ειν΄να μοιράζουνε

ψευδή και χρέη με το τσουβάλι

και φεύγουν και έρχονται οι ίδιοι πάλι

και λένε αύριο θα είστε πιο καλά,

αρκεί να μας δώσετε και άλλα πολλά

Εκείνοι τι δίνουν στη χώρα τους όμως;;

όπού περνάνε φυτρώνει ο πόνος

η φτώχια η μιζέρια χαμένη ελπίδα……ελπιδα;;;;;;;

μα που κρύφτηκε ;; εγώ δεν την είδα

ενώ τραγουδούσα ελπίδα έλα έξω

με έκαναν να νιώθω, κι είμαι απέξω…..

Σε τούτη τη χώρα, όπου σε κάθε στενό της

βρίσκεται αντιμέτωπη με το διάβολο της

που στην έχει στημένη με το πιστόλι
Για να μου πάρει και το πορτοφόλι

Αχ Ελλαδιτσα πως σε αφανίσαν

αυτά τα ρεμάλια πως σε καταντήσαν

την ομορφιά σου την αρχοντιά σου

να μην γνωρίζεις πια τα παιδιά σου

να νιώθουνε ξένα και κείνα ακόμα

να παίρνουν βαλίτζες για ένα ταξίδι

πολύ μακριά σου γιατί δεν αντέχουν

από τη ζωή πια να απέχουν

Μαύρα σκυλιά ξεπουλημένα

πολιτικοί σου πίνουν το αίμα

και υστέρα έρχονται με θράσος πολύ

ζητάν και τα ρέστα να πάρουν αυτοί!

Έλληνα σε θέλουν χωρίς ικανότης

σε κάναν να είσαι πλανόδιος ιππότης,

και αφού σου αναιρέσανε την πανοπλία

όλος τυχαίος αλλάξανε και την ιστορία:

σε μάθαν πως στριμωχτήκατε σε ένα λιμάνι

και έβαψε λένε τη θάλασσα κόκκινο μελάνι

και ο Οδησσέας και η Τροία ήτανε λένε

ψεύτικα λόγια και ούτε εδώ φταίνε

Μα τα κουρέλια κυβέρνηση θέλουν

πουλάνε αγοράζουν, στο πόνο κωφεύουν

τις μπάκες γεμίζουν χρυσό και ασήμι

εσέ το παιδί σου το θέλουν αγρίμι

το θέλουν αγράμματο, μισομορφωμενο

για να ναι αυτοί πατρίδας πεπρωμένο

Σήκω βρε Έλληνα και πάρε στα χέρια

για την πατρίδα σου άλλα μαχαίρια

καθάρισε τον τόπο από τα αχρεία

άχρηστα υποκείμενα στη μπουζουαρια

και ύστερα έλα με δόξα τιμή

προσπάθησε πάλι για νέα ζωή

για μια δοξασμένη Ελλάδα ξανά

που όλο πεθαίνει και όλο πονά.

skouliki

Επανάσταση

Κάθε μέρα νέα αρχή,

μες΄ σε τούτη τη ζωή!

Κάθε μέρα καλημέρα

λέω και φωνάζω αέραααααααα

Και αν αισιόδοξα μπροστά κοιτάζω,

kι αν θέλω τη ζωή μου να σιάζω

βλέπω πως στο τέλος φθάνει γοργά

χάνω μέρα με τη μέρα τα μυαλά

-Τι σου λείπει; Τι δεν κανείς;;

Τι , φοβάσαι μην πεθάνεις;;

Την ζωή σου κουμανταρεις;;

Τι θα ήθελες να πάρεις;;

-Μα ειν΄ ερώτημα αυτό;

Της ζωής μου το ρυθμό..

Να ΄μαι άρχοντας και κύρης,

της ζωής μου καραβοκύρης…….

-Μα αν θες μπορείς να το ΄χεις

την ζωή σου να γλυτώσεις,

πάρε θάρρος και αντοχή,

σκότωσε οποιαδήποτε ανοχή….

Δώσε μια γερή κλωτσιά,

στην ανθρώπινη σκλαβιά

χτύπα με το καμιτσίκι

ότι στην ζωή σε πνίγει.

Μην κλειδώνεις τα όνειρα σου,

μην σκοτώνεις την καρδιά σου,

δώσε αέρα στα πανιά σου

για να εβρεις την υγειά σου.

Επανάσταση τώρα να κανείς,

όλους για να τους τρελάνεις

και παντού το ίδιο πάλι

να σου υγειάνει το κεφάλι.

Η καρδιά σου θα βρει τόπο

έτσι να χτυπά με κρότο,

να σου λέει: Μα εσύ ζεις!!!!

Έτσι θα αναζωογονηθείς……..

-Καλά λες, μα....., μπορώ;;

Έχω τέτοια δύναμη εγώ;

-Έχεις και πολύ μεγάλη

όταν η περίσταση το επιβάλει!!!!!!!!!!!

skouliki

To στραβολίθαρο

Το στραβολίθαρο

Μια ιστορία μυστηρίου από τη πατρίδα μου την Ζάκυνθο.

Πηγαίνοντας στη ρίζα του όρους Βραχίωνα, το μεγαλύτερο βουνό της Ζακύνθου, εκεί κοντά στο χωριό Γαλάρο, υπάρχει μια περιοχή με αυτό το όνομα. Σήμερα είναι ένα εγκαταλημένο νταμάρι…

Πηγαίνοντας εκεί λοιπόν με τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου για κυνήγι, κάποτε μου είπε και τον θρύλο για το πώς πηρέ το όνομα η περιοχή. Παρακάτω θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω τον θρύλο αυτό:

Τα παλιά χρόνια, τότε που η φτώχια και η πείνα στη Ζάκυνθο ήταν ένα από τα μεγάλα πλήγματα της, όλοι έκαναν πολλές δουλειές για να βγάλουν το ψωμί τους. Έτσι και ένας τσοπάνης εκεί που έβοσκε τα πρόβατα του, όλο το καλοκαίρι, είχε ένα καλέμι και ένα σφυρί και έκοβε ένα βράχο για να το κάνει λιθάρι για το ελαιοτριβείο, προκριμένου να το πουλήσει και να βγάλει πέντε δραχμές. Εδώ πρέπει να κάνω μια περιγραφή του τρόπου κατασκευής των λιθαριών αυτών.

Πως έκαναν τα λιθάρια λοιπόν;;

Έβρισκαν ένα μεγάλο βράχο συμπαγή και σκληρό, με το κοπίδι και το σφυρί έκαναν έναν διάδρομο στη μια πλευρά περίπου δυο μετρά σε βάθος , αφήναν μετά βράχο σε πάχος του λιθαριού που ήταν περίπου σαράντα εκατοστά και έκαναν και από την άλλη πλευρά πάλι διάδρομο ίδιων διαστάσεων, δηλαδή έμενε ένας τοίχος πάχους σαράντα εκατοστών και διαστάσεων δυο μετρά επί δυο.

Όταν τελείωνε η διαμόρφωση αυτού του τοίχου από βράχο, τότε σκάλιζαν την περίμετρο από πάνω προ τα κάτω διαμορφώνοντας τον σαν ρόδα.

Όταν η ρόδα αυτή ήταν έτοιμη έκοβαν και το κάτω μέρος της από το βράχο έτσι ξεκόλλαγε από τον βουνό. Μετά τον μετέφεραν κυλώντας τον σιγά σιγά όπως μια ρόδα αυτοκινήτου κοντά σε μέρος που μπορούσε να πάει κάρο, για να φτάσει με αυτόν τον τρόπο στον προορισμό της.

Ας συνεχίσουμε όμως μετά από αυτή τη αναγκαία διακοπή, την ιστορία μας:

Λοιπόν ο τσοπάνης αυτός, όλο το καλοκαίρι έφτιαχνε το λιθάρι και τον Σεπτέμβρη είχε ολοκληρώσει το μέγιστο μέρος της δουλειάς, και απέμενε να κόψει τη βάση του λιθαριού, προκειμένου να το μετατοπίσει κάτω στο λιοστάσι, όπου και θα το έβαζε σε κάρο για να το πουλήσει και να βγάλει το ψωμί του…………..

Σε αυτή την φάση τον πέτυχαν κάποιο χωραϊτες κυνηγοί, που βλέποντας το έργο του το θαύμασαν και είπαν:

Όρε τι λιθάρι είναι τούτο βρε , πανέμορφο!!!!!!!!!!

Εδώ αρχίζει το παράδοξο της παράδοσης αυτης. Με το που είπαν οι χωραΐτες τη φράση αυτή, έδωσε μια ο βράχος- λιθάρι αυτό και στράβωσε σαν να ήταν από ζυμάρι, έγινε στραβό σαν ‘ς’ και φυσικά άχρηστο πλέον για οποιαδήποτε χρήση. Ο κακομοίρης ο βοσκός μόλις είδε τον κόπο του να αχρηστεύεται έτσι, τρελάθηκε πέταξε τα σφυριά και τα καλέμια του και έφυγε απελπισμένος με την ατυχία του, που πήγε χαράμι ο κόπος του, καθώς και η ελπίδα να βγάλει ένα επιπλέον μεροκάματο για να θρέψει την οικογένεια του.

Έτσι η περιοχή αυτή ονομάστηκε στραβολίθαρο, σε ανάμνηση του παραπάνω συμβάντος.

Τώρα τι ήταν αυτό που έκανε ένα βράχο να στρεβλώσει έτσι;;;

Όλοι λένε μάτι, και δεν έχω λόγω να μην το πιστεύω, έτσι λέμε ακόμα ότι το μάτι (μάτιασμα) στραβώνει πέτρες, τον άνθρωπο φαντάσου τι μπορεί να κάνει……..

skouliki

λαχταρίσματα

Σήμερα λαχτάρησα, είπα να κάνω αλλαγή στα καναρινάκια μου και να βαλέ τα μωρά μόνα τους χωρίς τη μαμά τους. Το λάθος μου ήταν οτι το έκανα, όταν ήμουν στο μπαλκόνι. Μια αδέξια κίνηση και το μικρο κιτρινακι, η Μήτση το έσκασε απο το χέρι μου και έφυγε.......

Τα χρειάστηκα!!!!!!!!!

Τώρα τι κάνω;;

πάει το μικρο μου.....

Το μικρο, πήγε και κάθισε σε ψηλό κλαδί δέντρου απέναντι απο το μπαλκόνι.

Κάθομαι λοιπόν στο μπαλκόνι και το κοιτάζω με ελπίδα

να νυχτώσει και να κοιμηθεί εκεί,

σαν τη γάτα να ανέβω

και να το επαναφέρω στο κλουβί.

Εκεί λοιπόν που περιμένω με ανυπομονησία να δω τι θα γίνει, βλέπω το Μήτση να φεύγει και να πηγαίνει σε άλλο δέντρο, πιο μακριά, αλλά σε χαμηλό κλαδί. Τρέχω αμέσως με τη φανέλα και μια μπλούζα στο χέρι, πλησιάζω το δέντρο και χωρίς πολύ σκέψη πετάω τη μπλούζα πάνω του, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να το κάνω να φύγει από εκεί, και να πάει να καθίσει σε ένα θάμνο στο πεζοδρόμιο. Αυτό ήταν!!!!!!!!!!!

Αυτή την φορά η μπλούζα το σκέπασε για τα καλά!!!!!!!!!!!!!!!!!. Μαζί με την μπλούζα ο δραπέτης ήρθε στο σπίτι, όπου εκεί τον συνέλαβα κανονικά και τον έβαλα στο κλουβί με τα αδερφάκια του.

Τέλος η ελευθερία, ξανά μέσα Μητση μου, ξέρεις εκεί έξω δύσκολο να επιζήσεις, δεν είσαι για ελεύθερη ζωή εσύ..............

skouliki

Στην αδερφή μου

Αδερφουλα καλησπέρα

σου φωνάζω κάθε μέρα

με φωνή τρεμουλιαστή

μην τυχών δεν ακουστεί...........

Είσαι άγγελος για μένα

και στο χέρι μου η πένα

τρέμει μην τυχόν και πω

κάτι και παρεξηγηθώ!

Δεν σε ήξερα πολύ,

μα σε είδα στο γυαλί

είδα εκεί τον άνθρωπο μου

που γιατρεύει το μυαλό μου.

Άραγε εκεί πως ζεις;;

μακριά μας πως μπορείς;;

μες τα ξένα, Ελληνίδα,

να αναπολούμε τα ιδία.

Τόσα χρόνια, περασμένα...........

από όλους ξεχασμένα

μόνο εγώ και εσύ

πίνουμε παλιό κρασί!!!!!!!

Αδερφουλα σε λατρεύω,

ψάχνω λόγια για να έβρω

να σου πω πως σε αγαπώ

πιο πολύ και απο θεό.

Μην θυμώνεις και μην κλάψεις

και να με αγαπάς μην πάψεις,

να θυμάσαι πάντα εγώ

θα σε έχω στο μυαλό!!!!!!!!

Δύσκολες στιγμές και αν ζούμε,

καλησπέραααα, εμείς πάντα θα πούμε.

Καλημέραααα, αδερφουλα,

φεύγω, πάω στη ραχουλα……

skouliki

Πισωγυρίσματα

Κάθε μέρα που περνάει

μες στη θλίψη με κυλάει

πως μπορώ εγώ να ζήσω;

αχ δεν θα ξαναγαπήσω…..

Κάθε νύχτα που ζυγώνει

η ψυχή μου βαλαντώνει

πως θα ξενυχτήσω πάλι

μόνος με το προσκεφάλι;;;;

Ήρθε η ώρα να πλαγιάσω

και νομίζω πως θα πιάσω

με της σκέψης την ζωντάνια

της Ζωής μου την ορφάνια

Άραγε μπορώ και εγώ

ζωντανός να αγαπηθώ;;

Άραγε πότε θα είναι η ώρα

Να με πνίξει αυτή η μπόρα.

Μοιρολάτρης έχω γίνει

που τον πόνο καταπίνει

περιμένω στο σκοτάδι

ένα γυναικείο χάδι

Που είναι ο νέος που πετούσε;;

που τα πάντα αψηφούσε;;

που νόμιζε πως αγαπούσε

και τον έρωτα αδικούσε;

Πέταξαν τα χρόνια εκείνα

και ήρθε της ψυχής η πείνα

μες στη θλίψη μου πνιγμένος

μόνος και στεναχωρημένος.

Τι και αν κλαίω τι κερδίζω;;

πόσους έρωτες πισωγυρίζω;;

τόσες γερασμένες μέρες

περιμένοντας όλες τις βέρες……

Τώρα ο καιρός περνάει

και στη σκέψη μου γυρνάει

κάθε περιττή στιγμή

που εσκόρπισα στη γη

Μόνος κλείνομαι στο σπίτι

σαν τον έρημο σπουργίτι,

με τη θλίψη συντροφιά

να μου τρώγει τα σωθικά!

skouliki

Είναι κάτι δειλινά

Εγώ γιορτάζω πάντα όταν πονάω
κι άσπρα φορώ όταν πενθώ
να με λυπούνται οι άλλοι δεν το πάω
και κάνω πως δε σ' αγαπώ

Δεν ταίριαξα στις λογικές του κόσμου
δεν μ' είχε η αγάπη στα δεξιά
καλύτερός μου φίλος ο εαυτός μου
και κολλητή μου η μοναξιά

Μα είναι κάτι δειλινά
που άλλο δεν αντέχω
λέω θα πάρω τα βουνά
λέω θα τρελαθώ
και απαιτώ να 'ρθεις ξανά
και απαιτώ να σ' έχω
έστω και για μια φορά
πριν να σκοτωθώ

Εγώ είμαι μυστήρια ιστορία
κόντρα πηγαίνω στον καιρό
και βάζω την καρδιά μου τιμωρία
αν καταλάβω πως πονώ

Κομμάτια κι αν με κάνει η ορφάνια
λέξη για σένανε καμιά
το βράδυ με κοιμίζει η περηφάνια
και με ξυπνάει η ερημιά