Ανέκδοτο...

Ένας αφοσιωμένος Μουσουλμάνος Άραβας μπήκε σε ένα ταξί κάπου στην Αθήνα. Ζήτησε κοφτά από την ταξιτζή να απενεργοποιήσει το ραδιόφωνο, επειδή, όπως συνάγεται από τη θρησκευτική διδασκαλία του, δεν πρέπει να ακούει μουσική, επειδή την εποχή του προφήτη δεν υπήρχε μουσική και κυρίως Δυτική μουσική που είναι η μουσική των άπιστων. 

Ο ταξιτζής σβήνει το ραδιόφωνο, σταματάει το ταξί και ανοίγει την πόρτα. 

Οπότε ο Μουσουλμάνος Άραβας τον ρώτησε,
«Γιατί σταμάτησες, τι κάνεις;»Και ο οδηγός του απαντάει ευγενικά,
«Αγαπητέ μου φίλε στην εποχή του προφήτη όπως γνωρίζεις δεν υπήρχαν ταξί, γι’αυτό κατέβα και περίμενε για καμήλα!»

Έτοιμες οι φωλιές για τα πουλιά..

Μια γυμνή νεραντζιά...

Και ήρθε ο χειμώνας οι ασθένειες των δέντρων και φυτών, και φύγανε τα φύλλα της μα μείναν τα νεράντζια πάνω στα κλαδιά να στολίζουν την νεραντζιά σαν να ειναι ένα σύγχρονο χριστουγεννιατικο δέντρο....

Το θαύμασα με πόνο....

Ο Χαρταετός και η καθαρά Δευτέρα χτες και σημερα!

Εμείς οι κάπως μεγαλύτεροι ηλικιακά, θυμόμαστε τα σχολικά μας βιβλία με τις αναφορές τους στο πέταγμα του χαρταετού.
Όχι δεν πετούσαμε χαρταετό μόνο την καθαρά Δευτέρα, ήταν ένα σπορ που κρατούσε πολυ καιρό, σε μερικές περιπτώσεις ξεκινούσε αμέσως μετά τα Χριστούγεννα, και έφτανε μέχρι το Πάσχα σχεδόν!!
Ο κάθε ένας στο χωριό έφτιαχνε τον δικό του χαρταετό με ότι υλικά έβρισκε:
καλάμι κομμενο ή ξυλάκια από ξυλουργείο οι ποιο πλούσιοι,
εφημερίδες, ναύλον κόλες για χαρταετό,κτλ και για κόλα συνήθως αλεύρι με νερό!και φυσικά ο απαραίτητος  σπάγκος:
από νήμα που έβρισκες στα καταστήματα με κλωστές μέχρι σπάγκο για το δέσιμο των αμπελιών(βουρλοδέσιμο του κορμού του πάνω στα ξύλα στηρίγματα) για τους φτωχότερους.
Και μην θαρρείς ότι οι χαρταετοί με τα πλέον ευτελή υλικά δεν ήταν όμορφοι, πολλές φορές τους κάναμε πολυ πιο όμορφους από αυτούς με τα καλά αγοραστά υλικά.

Το πέταγμα του χαρταετού ήταν μια διασκέδαση με διάρκεια, αλλα και μεγαλη τέχνη...
Διαγωνισμός ποιος θα τον πάει ψηλότερα,
Ποιος θα τον πετάξει τον χαρταετό του πιο κάθετα στον ουρανό!
Γινόταν αγώνας να ρίξεις τον χαρταετό του άλλου (είχαμε και τα τρικ μας, βάζαμε ξυραφάκια σε διάφορα σημεία του χαρταετού για να κόβουμε τον σπάγκο του αντιπάλου εν πτήση και να πέφτει ο αντίπαλος χαρταετός)

Από όλα αυτά νομίζω σας γίνεται εμφανές οτι ένας μόνο χαρταετός δεν μας έφτανε, για να βγάλουμε την σεζόν πετάγματος χαρταετού:
Φτιάχναμε πολλές φορές νέο χαρταετό γιατί άλλος έσπαζε, άλλος σκιζόταν το χαρτί, άλλος χανόταν σκαλωμένος σε κάποιο ψηλό δέντρο, κι άλλος έπεφτε στη θάλασσα...

Σήμερα το πέταγμα του χαρταετού ειναι θαρρώ μονό για την καθαρά Δευτέρα, τουλάχιστο για τα παιδιά των μεγαλουπόλεων. Η απόκτηση του ειναι εύκολη σε καθε γωνιά πωλούνται εκατοντάδες χαρταετοί με μικρο κόστος...
Και να που έφτασε η καθαρά Δευτέρα και βρέχει!!!!!
Αναβάλλεται  το έθιμο του χαρταετού για του χρόνου!!!!!!!!
Χρόνια πολλά, καλή σαρακοστή λοιπόν!

Η αμυγδαλιά μας φέρνει το μήνυμα της Άνοιξης

Στριμωγμένη μια αμυγδαλιά ανάμεσα στα μπετά και τα ντουβάρια της μεγαλούπολης, βρήκε την δύναμη, το χρώμα και τον χώρο και άνθισε, δίνοντας το δικό της αιώνιο μήνυμα.:
Υπάρχει ελπίδα μπροστά μας, και για αρχή υποδεχτείτε την άνοιξη!

Σταματήστε λοιπόν σε κάθε μήνυμα ελπίδας και αφουγκραστείτε τι μας λέει!

Υπάρχει δίπλα μας, υπάρχει μέσα μας!!!

Άνοιξη του χρόνου
Άνοιξη στις καρδιές μας
Άνοιξη στις ελπίδες μας
Άνοιξη η ζωή μας!!!!!!!!!!!

Η ελληνική οικονομική κρίση μέσα από τα μάτια του αδέσποτου σκύλου Θανάση

Δείτε στο παρακάτω ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Σοφιανόπουλου, την ελληνική οικονομική κρίση μέσα από τα μάτια του αδέσποτου σκύλου Θανάση.
Η κινηματογραφική ιστορία του Θανάση, έφτασε μέχρι την αγγλική έκδοση του ειδησεογραφικού δικτύου Al Jazeera! Ο Θανάσης έχει σήμερα υιοθετηθεί και ζει ευτυχισμένος με την ανθρώπινη οικογένεια του.
Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στο 36 Φεστιβάλ Δράμας.

Ο Τζακ ήταν αδέσποτος και στην πραγματικότητα.
Ο «Θανάσης» είναι ένας αδέσποτος σκύλος που αφού έζησε κάποια χρόνια στο κέντρο της Αθήνας, είχε την τύχη να υιοθετηθεί από μια πλούσια οικογένεια και να «μετακομίσει» στην Εκάλη. Εκεί απέκτησε καινούργιο όνομα (Μπρούνο), Γερμανίδα γκουβερνάντα και συμπεριφορά νεόπλουτου. Ομως στη συνέχεια ήρθε η κρίση, τα αφεντικά του έχασαν τα πάντα και ο Θανάσης βρέθηκε πάλι στον δρόμο, αναγκασμένος να συνεχίσει τη ζωή του φτωχός και αδέσποτος. Γυρίζοντας πίσω στο κέντρο της Αθήνας, διαπιστώνει ότι τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα. Υπάρχει λίγο φαγητό και πολλή βία. Καλομαθημένος από την εύκολη ζωή των τελευταίων χρόνων, δυσκολεύεται να καταλάβει τι έγινε και άλλαξαν τα πράγματα.

Αν η ιστορία της ταινίας σάς θυμίζει την Ελλάδα και τους Ελληνες, έχετε δίκιο. «Μα, είναι μια παραβολή για την Ελλάδα των τελευταίων χρόνων» λέει ο σκηνοθέτης και συνεχίζει: «Ο κεντρικός ήρωας είναι ένας τυπικός Ελληνας πολίτης. Με τα δίκια του, αλλά και με τις ευθύνες του. Απλώς, ως αδέσποτος σκύλος που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, είναι συμπαθής ακόμη και όταν κάνει μπαγαποντιές προκειμένου να επιβιώσει. Η ταινία είναι γυρισμένη με την υποκειμενική ματιά του “Θανάση”, ο οποίος σχολιάζει όσα βλέπει και όσα τον ενοχλούν. Με χιούμορ, με πίκρα, αλλά και με ισχυρές απόψεις. Ακριβώς όπως οι περισσότεροι Ελληνες, δηλαδή».

Πηγή: http://www2.petsonly.gr/
http://www.espressonews.gr/ 

Κρύο και άμπωτη...

 

Σήμερα Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015 σελήνη 29 ημερών και ο καιρός έδειξε πάλι τα δόντια του: ψοφόκρυο και χιονιάς ακόμα και στα παράλια της Αττικής. Όχι δεν θάρρεψα ότι σώθηκαν τα κρύα και ο Χειμώνας από τώρα, αλλά βρε αδερφέ, το 2015 μας έκανε τόσα κρύα όσα δεν είχαν γίνει πότε τα τελευταία χρόνια. Και να σκεφτείς ότι δεν έχουμε καν διασχίσει τον δεύτερο μήνα του έτους... Αν ήταν σε άλλη χρονική στιγμή εκτός αυτής της οικονομικής κρίσης που ζούμε τώρα, κανείς δεν θα έδινε σημασία στο γεγονός αυτό, αλλά ο περιορισμός θέρμανσης, μας κάνει να τα λογαριάζουμε όλα, αλλά και να κοιτάμε προσεκτικότερα την φύση γύρω μας....

Για παράδειγμα σήμερα πρόσεξα ότι η στάθμη της θάλασσας στον κόλπο της Σαλαμίνας έχει κατέβει σε σχέση με τις προηγούμενες ημέρες κατά 40 περίπου εκατοστά. Όχι δεν είχα βάλει κανένα σημάδι για να κάνω τις μετρήσεις αυτές, απλά είδα τα θαλάσσια φυτά και τα μύδια εκτός νερού πλέον.....
Κι επειδή δεν περιμένω κανένα τσουνάμι, μάλλον είναι το φαινόμενο της πλημμυρίδας και της άμπωτης.... Η σελήνη πάλι κάνει τα θαύματα της!

Ένα τραπέζι Ελλάδα - 11/10/2014 στην Ζάκυνθο!

Με μαγικές εικόνες,γεύσεις και ακούσματα από την Ζάκυνθο μας....

Διονύσης Σαββόπουλος: Ο κόκορας ξυπνάει

Στίχοι: Γιώργος Χατζηπιερής
Μουσική: Γιώργος Χατζηπιερής
Ερμηνευτής: Διονύσης Σαββόπουλος

Ο κόκορας ξυπνάει μα οι κότες όλες λείπουν
άδειο το κοτέτσι και τον πιάνει πανικός
βγαίνει έξω αλαφιασμένος τις κοτούλες του να ψάξει
"βρε που πήγαν, που γυρνάνε" συλλογίζεται ο φτωχός

Και τις βρίσκει αραγμένες στις ξαπλώστρες της πισίνας
με χυμούς και με φραπέδες και πολύχρωμα μαγιώ
άλλες με γυαλιά ηλίου κακαρίζουνε με χάρη
άλλες κάνουν μακροβούτια κι άλλες τρώνε παγωτό

κικιρικου κικιρικου..
κοκοκοκοκοκοκο
κικιρικου κικιρικου..
κοκοκοκοκοκοκο

Βρε κοτούλες μου τους λέει πάμε μέσα στο κοτέτσι
και υπόσχομαι να γίνω ο καλύτερος γαμπρός
θα σας φέρνω κάθε μέρα πίτουρα πολυτελείας
στις ποτίστρες θα `χω γάλα κι όλες θα σας αγαπώ

Μα οι κότες ξαναμμένες απ’ την ηλιοθεραπεία
του γυρίζουνε την πλάτη με γλυκά χασμουρητά
κι είναι τόσο ευτυχισμένες που δε θέλουν πια ν’ ακούσουν
για κοτέτσια, για ποτίστρες, για κοκόρια και αυγά

15 Φεβρουαρίου: Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου

Με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ένωσης Γονέων με Καρκινοπαθή Παιδιά (ICCCPO), γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Φεβρουαρίου, η , με στόχο την ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης για τις παιδικές νεοπλασίες (καρκίνους) και για την ευαισθητοποίηση του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος σχετικά με τις ανάγκες των παιδιών που νοσούν από καρκίνο σε όλο τον πλανήτη.
Κάθε χρόνο, περίπου 250.000 παιδιά νοσούν από καρκίνο, από τα οποία μόνο ποσοστό 20% έχει δυνατότητα πρόσβασης σε σωστή ιατρική φροντίδα. Το 80% από αυτά, προέρχεται από χώρες μέσου και χαμηλού εισοδήματος. Πάνω από 150.000 θάνατοι κάθε χρόνο, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, εάν υπήρχε δυνατότητα έγκαιρης διάγνωσης και εξειδικευμένης θεραπείας σε όλα τα παιδιά. 

πηγη:http://mumcreations.blogspot.gr/

Για όσους δεν πιστεύουν...

     

Ο Χρήστος Βέργος, επιστρατευμένος στον πόλεμο της Κορέας, διηγείται:
«Ήμουν ανθυπασπιστής στο τάγμα της Κορέας. Δεν πίστευα πουθενά, παρά μόνο στη δύναμη των Βαρέων όπλων πού κατεύθυνα. Επί πλέον ήμουν αδιόρθωτα βλάσφημος. Όλες οί βλασφημίες μου συγκεντρώνονταν στην Παναγία. Όσοι με άκουγαν ανατρίχιαζαν.
Οι φαντάροι μου έκαναν... τον σταυρό τους, για να μην τους βρει κακό. Οι ανώτεροι μου διαρκώς με παρατηρούσαν καί με τιμωρούσαν. "Ωσπου μια νύχτα έζησα ένα ολοφάνερο Θαύμα.
Ξημέρωνε ή 7η "Απριλίου 1951. Με τη διμοιρία μου είχα καταλάβει μια πλαγιά σε ύψωμα κοντά στον 38ο παράλληλο. Μέχρι τα ξημερώματα έμεινα άγρυπνος στο όρυγμα μου μαζί με τον στρατιώτη Σταύρο Άδαμάκο. Όταν ρόδιζε ή αυγή, οπότε δεν υπήρχε φόβος αιφνιδιασμού, αποκοιμήθηκα. Είδα τότε ένα όνειρο πού με συνετάραξε:
Μία γυναίκα στα μαύρα ντυμένη, με αγνή ομορφιά καί γλυκύτατη φωνή, με πλησιάζει καί με ρωτά ακουμπώντας το χέρι στον ώμο μου: - θέλεις να βρίσκομαι κοντά σου Χρήστο;
Ένοιωσα τότε μια βαθειά αγαλλίαση. - Καί ποια είσαι συ; τη ρώτησα. Τότε εκείνη άλλαξε έκφραση καί με παρατήρησε αυστηρά: - Γιατί, Χρήστο, διαρκώς με βρίζεις;
— Πρώτη φορά σε βλέπω! διαμαρτυρήθηκα. Πώς είναι δυνατό να βρίζω μια άγνωστη μου;
- Ναί, Χρήστο, επέμεινε εκείνη πιο αυστηρά. Με βρίζεις. Εγώ όμως είμαι πάντα κοντά σε σένα καί σ' όλους τους στρατιώτες του τάγματος. Γιατί δεν πηγαίνετε στο Πουσάν, ν' ανάψετε κεριά στ' αδέλφια σας πού έχουν ταφεί εκεί; Μ' αυτή τη φράση ξύπνησα τρομαγμένος. Ο Σταύρος δίπλα μου με κοίταζε σαστισμένος. - Κύριε ανθυπασπιστά, κάτι έχεις, μου είπε. Βογκούσες καί παραμιλούσες στον ύπνο σου. Του διηγήθηκα το όνειρο μου καί καταλήξαμε πώς ήταν αποτέλεσμα κοπώσεως καί συζητήσεων γύρω από τους νεκρούς του Πουσάν.
Ενώ όμως λέγαμε αυτά, ξαναβλέπω τη γυναίκα του ονείρου μου μπροστά μου. — Άδαμάκο! βάζω μια φωνή. Ή γυναίκα... Αυτή... Να... τη βλέπεις; Εκείνος προσπαθούσε να με καθησυχάσει, αλλά που εγώ! Ή μαυροφορεμένη γυναίκα με την αγνή ομορφιά καί τη γλυκύτατη φωνή στάθηκε κοντά μου καί μου είπε:
- Μη φοβάσαι... Μη φοβάσαι, παιδί μου. Είμαι ή Παναγία. Σάς προστατεύω όλους παντού καί πάντοτε. 'Αλλά θέλω από σένα να μη με βρίσεις ούτε στίς δυσκολότερες στιγμές της ζωής σου. Πέφτω αμέσως ταραγμένος να φιλήσω τα πόδια της. Εκείνη όμως είχε γίνει άφαντη. Έκλαψα τότε άπ' τα βάθη της καρδίας μου ένα κλάμα ανακουφίσεως καί χαράς, εγώ πού δεν είχα κλάψει ποτέ στη ζωή μου».

ΠΗΓΗ: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2015/02/blog-post_46.html

Θεέ μου Πλημμύρισε τις καρδιές των ανθρώπων με αγάπη.....

Μην με κοιτάς που ερήμωσα έχω δική μου ζωη

Βλέπεις κάποιους ανθρώπους περασμένης ηλικίας και ξέρεις οτι έχουν ζωή ακόμα πολυ μέσα τους...
Το ίδιο συμβαίνει και με μερικά κτίρια ή σπίτια...

Αυτό το σπίτι  στο κέντρο της Αθήνας αντιστάθηκε στην αντιπαροχή, στην ισοπέδωση  και τώρα μαντρωμένο με προστατευτικα περιμενει λένε τον θάνατο...
Σαν σάβανο του έχουν βάλει μια ποδιά για να μην πέσει κανένα χάλασμα σε περαστικό και τον στειλει στο νοσοκομείο...

Όμως ακόμα κι έτσι μια αρχοντιά στην εμπνέει!!

 

Απο τα σπασμένα παντζούρια των παράθυρων του περιμένεις να βγει η ένοικος να σε χαιρετίσει...

Και στο μπαλκόνι δεν φυτρώνει πλέον ο βασιλικός αλλα κάποια αγριόχορτα ...
Όμως σαν να βλέπεις μια σκιά να βγαίνει απο την μισανοιχτη μπαλκονόπορτα με το ποτιστήρι για να ποτίσει την ανυπαρξία της ζωής....

Κρίμα που πάψαμε να πιστεύουμε στα φαντάσματα, έχασαν αυτά τα σπίτια τους ενοίκους τους...

Τοίχος με ....χρώμα και έμπνευση!!!

Πόσοι από εμάς ξενιτευτήκαμε στην ίδια την ζωή μας: απο την ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ

Μικραίνει η ζωή μέρα με τη μέρα και όσοι νομίζουμε ότι είναι ατελείωτη, αφήνουνε τις στιγμές της να χάνονται και τα καημένα χρόνια μας να τριγυρνούν ξυπόλητα ψάχνοντας σάρκα να ντυθούν. Απορώ πώς κάνουμε ισορροπία σ' ένα πόδι ενώ μπορούμε να βαδίζουμε με τα δύο.

Απορώ γιατί δεν αντιδρούμε όταν φοβισμένα πετά η καρδιά μας. 

Απορώ για όλη αυτή την αδικία που γύρω μας σέρνει αλυσίδες κι ενώ ξεκινάμε με μαύρα μαλλιά όταν γίνονται λευκά δεν έχουμε ακούσει ακόμα τον ήχο του δίκιου.

Πόσο απέχει η ανθρώπινη όαση από το σπίτι μας; 

Βάλε το χέρι στην καρδιά και πες μου εσύ που τούτη την στιγμή που διαβάζεις τούτα μου τα λόγια, πόσες φορές γέλασες και πόσες έκλαψες;

Ποιος είδε κείνες τις σιωπές σου να μιλούν με κουβέντες που καίνε σαν κάρβουνο;

Πες μου θαρρετά με τη φωνή του παιδιού, του εφήβου, την φωνή του ώριμου νου σου, σ' αγάπησαν όσο αγάπησες; 

Πήρες όσα έδωσες; 

Ηρθαν στιγμές που ήθελες να πνιγείς σ' ένα ποτήρι δάκρια;

Ενιωσες ποτέ σαν ένα μοναχικό τραγούδι που έψαχνε ένα γραμμόφωνο για να πει τον πόνο του; Ηρθαν στιγμές που μέθυσες από μια ζεστή αγκαλιά; 

Επαψες ποτέ να περιμένεις τη δικαίωση;

Σε παρακαλώ μην πάψεις να ελπίζεις και μην το βάλεις ποτέ κάτω... μ' ακούς; 

Ποτέ!!... 

Να δες το ακρογιάλι... κείνο το ακρογιάλι της γαλήνης... κοντεύεις... σε λίγο φτάνεις και τότε θα με θυμηθείς!
ΚΕΙΜΕΝΟ:ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ

Σχόλιο απο Skouliki: ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Αννα για την τιμή που μου κάνει  επιτρέποντας μου να δημοσιεύω εδώ μερικά από τα έργα της...

ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ- ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ- ΧΡΟΝΙΚΟΓΡΑΦΟΣ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ SER ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ....

Τα μανουσάκια ανθίζουν και πάλι!!

Ο νάρκισσος είναι γνωστός και σαν μανουσάκι ανθίζει στην Ζάκυνθο αυτήν την εποχή
Αυτοφυές στα αμπέλια τις σταφίδες και τα λιοστάσια σε όχτους και όπου δεν πάει εύκολα το τρακτέρ με την φρέζα και το υνί...

Καλημέρα καλό μήνα!