Αν σε μισήσουν: αγάπησέ τους, Αν σε πληγώσουν: λάτρεψέ τους, Αν σε πικράνουν: συγχώρεσέ τους... Μην ξεχνάς: ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

Άγιος Γεώργιος Των Κρημνών στην Ζάκυνθο

Η Μονή του Αγίου Γεωργίου στα Γκρεμνά που είναι κοντά στο χωριό της Αναφωνήτριας και σε απόσταση από την πόλη της Ζακύνθου περίπου 30 χλμ.





 Ο χαρακτηριστικός πύργος που έφτιαξαν οι μοναχοί για να προστατεύονται  από τους πειρατές...



Όχι μην βιαστείτε να πείτε ότι έκανα λάθος, κι αυτό είναι μέσα από την μονή, δίπλα ακριβώς από την εκκλησία εκεί έχει τον χώρο με τα άλογα, το μαρτυρά άλλωστε και η έντονη μυρωδιά της κοπριάς ....

Αξίζει να το επισκεφτείτε, άλλωστε βρίσκεται στο δρόμο σας για να πάτε στο διάσημο Ναυάγιο....

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

Υπάρχουν κάποιες μελωδίες: Δημήτρης Μητροπάνος,


Υπάρχουν κάποιες μελωδίες

Μουσική: Μάριος Τόκας
Στίχοι: Μιμής Τατάκης
εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος,

Κρυες μπαλαντες και σκυλαδικα
με κατι τσοντες μελωδιες
ψοφια πατηματα ροκαδικα
σε λαικες ακροβασιες.

Προστυχα λογια κ μηνυματα
με φερετζεδες ή και διχως
δεκα συγγνωμες πεντε κριματα
απειρα φαλτσα γιναν ηχος

Kι ολοι μαζι σαν χορωδια τρελαμενων στρατιωτων
που τραγουδουν στο θανατο που σιμωσε
λεμε τραγουδια να ταιριαζουνε στο πνευμα των καιρων
μα υπαρχουν κι αλλα που ο υπνος μας τα φιμωσε

Yπαρχουν καποιες κλειδωμενες μουσικεςκαι καποια λογια που δεν κανουν πεζοδρομιο
ειναι τραγουδια που θα θελαν να τα λες
μα δεν τους δοθηκε ρε φιλε το προνομιο

Λογια ανουσια αγραμματα
λεξεις που μοιαζουν με μπουλουκι
δεν περιμενω πλεον θαυματα
και θα χωθω βαθια στο λουκι

Tρια πατηματα ριζιτικο
με ενα τονο ευρωπαιο
και το ρεφρεν ανατολιτικο
ηταν το παντρεμα μοιραιο

Υπαρχουν καποιες μελωδιες μαγικες
που δεν πνιγικανε στης φτηνιας το ναυαγιο
καποια στιχακια που δεν ειδαν κριτικες
αφου δεν ειχαν ουτε μπαρμπα, ουτε Αγιο.

Πρώτες φώτο από Αμφίπολη!!


Προωθείστε και δυναμώστε το αίτημα για την χρηματοδότηση των έργων αποκατάστασης της ιστορικής Μονής Στροφάδων.


Support Strofadia


Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΤΡΟΦΑΔΩΝ

Στο μεγαλύτερο από τα δύο νησάκια των Στροφάδων που βρίσκονται 40 μίλια νότια του νησιού χτίσθηκε σε άγνωστη εποχή μοναστήρι, που ανακαινίσθηκε τον 13ο αιώνα με την συνδρομή της Ειρήνης Λασκαρίνας, της Παλαιολογίνας. Το 1440, ανακαινίστηκε πάλι από τον Αυτοκράτορα Ιωάννη Παλαιολόγο
Προωθείστε και δυναμώστε το αίτημα για την χρηματοδότηση των έργων αποκατάστασης της ιστορικής Μονής Στροφάδων.

ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΕΙΤΕ την προσωπική ευθύνη που βαραίνει τον καθένα μας , αν αφήσουμε το ευλογημένο , αρχαίο και πανέμορφο αυτό μέρος παρατημένο και ξεχασμένο.

ΥΠΟΓΡΑΨΤΕ και εσείς τώρα , για να χρηματοδοτηθούν τα έργα αποκατάστασης της Ιεράς Μονής Στροφάδων (ΠΑΤΑ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΣΤΟΝ ΙΣΤΟΤΟΠΟ ΥΠΟΓΡΑΦΗΣ)

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Ο Άγιος Νικόλας στο παραπόρτι της Άνδρου...

Σπάνια θα βρεις την εκκλησιά αυτή ανοικτή, στάθηκα τυχερός, την καθάριζαν για την λειτουργία του καλοκαιριού. Κάθε καλοκαίρι πριν τον Δεκαπενταύγουστο γίνεται λειτουργία σε αυτήν την εκκλησία για να κοινωνήσουνε οι ενορίτες....




Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

Έτσι έγινα αδέσποτος…

Οι διακοπές τελειώνουν, να μην αρχίσουν όμως τα βάσανα για τους πιο καλούς μας φίλους όμως ε;;  

Εδώ και λίγες ημέρες μένω σε ένα μικρό τσιμεντένιο δωμάτιο με συρμάτινα πλέγματα. Ακούω τους ανθρώπους να λένε πως το μέρος αυτό ονομάζεται Καταφύγιο. Μα τι καταφύγιο; Πόλεμο έχουμε;
Καταφύγιο για τα αδέσποτα λένε..
Μα εγώ προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι δεν είμαι αδέσποτο.. Αλήθεια σας λέω..
Εμένα που λέτε η οικογένειά μου με φωνάζει Άρη.. Με πήραν όταν ήμουν πολύ μωράκι και με αγάπησαν πολύ.. Περνούσαμε πολύ ωραία και ήμασταν αχώριστοι..
Να και για όποιον έχει αμφιβολία τούτο μόνο θα σας πω: Μέχρι και στις διακοπές μαζί με πήραν!
Τώρα πως βρέθηκα εγώ εδώ μέσα δεν ξέρω…Κάποιο μπέρδεμα έχει γίνει.. Σίγουρα..
Την τελευταία ημέρα των διακοπών μας λίγο πριν επιστρέψουμε στο σπίτι μας μου είπαν: « Άρη εσύ θα μείνεις εδώ τώρα και θα επιστρέψουμε να σε πάρουμε γιατί δεν χωράμε όλοι στο αυτοκίνητο».
Κρύος ιδρώτας με έλουσε.. «Μα πως θα μείνω εγώ μόνος μου εδώ τόσες ώρες; » , σκέφτηκα. Αφού όταν ήρθαμε χωρούσα…
Στην αρχή στενοχωρήθηκα πολύ.. Όμως μετά με χάιδευαν, μου έλεγαν όμορφα λόγια – λες και θα ήταν τα τελευταία που θα άκουγα- και έτσι σιγουρεύτηκα ότι όλα θα πάνε καλά.
«Ανόητε» , σκέφτηκα.. Είναι δυνατόν να σου λένε ψέματα;
Έμεινα να τους περιμένω στο σημείο που με αποχαιρέτησαν.. Οι ώρες όμως περνούσαν.. Το βράδυ έφτασε… Άρχισα να πεινάω.. Αλλά όχι δεν θα φύγω από εδώ.. Θα έρθουν να με πάρουν και θα νομίζουν πως τους ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑ…
Αποφάσισα να κοιμηθώ για να τους ονειρευτώ.. Όταν θα ξυπνούσα ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν δίπλα μου..
Η επόμενη ημέρα ήρθε.. κι όμως κανείς δεν έφτασε…
Μα τι τους έκανα; Μήπως έκανα κάτι κακό και θύμωσαν; Δεν έπρεπε να τσακωθώ με εκείνο το σκυλί εχθές.. Για αυτό με άφησαν.. Τι να με κάνουν εμένα το παλιόσκυλο; Καλά να τα πάθω. ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ.. ΕΓΩ..
Γυρνούσα στους δρόμους να βρώ λίγο νεράκι και λίγο φαί.. Μέσα στη ζάλη μου ούτε που κατάλαβα πόσες ημέρες και πόσες νύχτες πέρασαν από τότε…Από την ημέρα που τους είδα για τελευταία φορά..
Κι όμως εγώ τους φωνάζω.. Δεν είμαι αδέσποτο.. εγώ έχω οικογένεια.
Μα τότε άκουσα κάτι που έκανε την καρδιά μου να σπάσει…
« Άρη μου θα βρεις καινούργια οικογένεια.. Δεν χώραγες πλέον στην καρδιά τους…»
Από εκείνη την ημέρα έγινα αδέσποτος…

Πηγή:dogw0rld.blogspot.gr

Δ Ε Λ Τ Ι Ο Τ Υ Π Ο Υ από τον ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΤΩΝ ΕΝ ΠΕΙΡΑΙΕΙ ΑΝΔΡΙΩΝ "Η ΑΝΔΡΟΣ"

       

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΝ ΠΕΙΡΑΙΕΙ ΑΝΔΡΙΩΝ "Η ΑΝΔΡΟΣ"

Πειραιάς, 25 Αυγούστου 2014.

Άραγε η παλινωδία είναι σύμφυτη με την ελληνική κοινωνία ;
[ή αλλιώς : Η ταλαιπωρία της οικίας όπου γεννήθηκε ο μεγάλος έλληνας φιλόσοφος Θεόφιλος Καϊρης συνεχίζεται...]
~ ~ ~ ~ ~
Για τους παροικούντες στην Άνδρο είναι γνωστές μέσες-άκρες οι φάσεις που διήλθε και οι ταλαιπωρίες που υπέστη κατά την ιστορική του διαδρομή το κτίριο, στο οποίο γεννήθηκε και έζησε επί μακρόν ο μεγάλος έλληνας φιλόσοφος Θεόφιλος Καΐρης.
Μια σύντομη αναδρομή για το εν λόγω κτίριο, αρκεί για να μας πείσει για το αληθές του ανωτέρω λόγου!
Το σπίτι μνημονεύεται για πρώτη φορά το 1708 όταν το αγοράζει ο παππούς του παππού του Θεόφιλου, Τομάζο Μπάλιο, από την Μονή Παναχράντου. Το 1781 ο Τομάζο Καίρης με προικοσύμφωνο το δίνει στον πατέρα του φιλόσοφου Νικόλαο ο οποίος με την σειρά του το έδωσε στον γυιό του Θεόφιλο .
Το 1924 το σπίτι αγοράσθηκε από τον Μιχαήλ Α. Εμπειρίκο , το 1929 από τον Δημ. Μπόνη και το 1930 περιέρχεται στα χέρια του γιατρού Γεωργ. Λ. Βρατσάνου ο οποίος το 1944 το δωρίζει στον Πανάγιο Τάφο.
Το Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων, μετά από αίτημα διακεκριμένων Ανδρίων επιστημόνων, δώρισε το οίκημα τελικά στον Δήμο Ανδρου για να χρησιμοποιηθεί ως ΜΟΥΣΕΙΟ με ενθυμήματα από την ζωή του Ανδρίου σοφού.
Το 1947 το χωρίς καμία συντήρηση σπίτι κηρύχθηκε ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΟ .
Το 1952 , συμπατριώτες μας που είχαν διαπιστώσει την εγκατάλειψη στην τύχη του και την ερήμωση του συγκεκριμένου κτιρίου, επιδίωξαν και πέτυχαν την σύσταση Ερανικής Επιτροπής, μέσω της οποίας συγκεντρώθηκε σημαντικό για την εποχή και επαρκές ποσό για τα απαιτούμενα έργα επισκευής και διαμορφώσεως της οικίας σε χώρο ΜΟΥΣΕΙΟΥ και Βιβλιοθήκης, βάσει σχεδίου του εξ Ανδρου αρχιτέκτονος Αρ. Γουλανδρή.
Τα έργα αυτά εκτελέσθηκαν και ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 το κτίριο ήταν έτοιμο να αποτελέσει ένα πολιτιστικό κύτταρο του νησιού μας, έτσι όπως αρχικώς είχε σχεδιασθεί κατά την διαδικασία της παραχωρήσεώς του από τον Πανάγιο Τάφο προς τον Δήμο της Άνδρου.
Η οικία Θ.Καιρη, διατηρεί τον αρχικό ρυθμό της.
Είναι διόροφος μετά υπογείου και περιμανδρωμένου κήπου.
Ο άνω όροφος είναι κεραμοσκεπής μετά καπνοδόχου και αποτελείται από ένα δωμάτιο, το δάπεδο του οποίου είναι ξύλινο και έχει δυο παράθυρα και μία πόρτα που οδηγεί στην πλακόστρωτη ταράτσα, η οποία περιτοιχίζεται από χαμηλό στηθαίο.
Ο όροφος αυτός συγκοινωνεί με το ισόγειο με ΞΥΛΙΝΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΣΚΑΛΑ.
Το ισόγειο αποτελείται από το σαλόνι, τον κοιτώνα, την κουζίνα και το λουτρό .
Παρόλες όμως τις προσπάθειες και τις δαπάνες, που απαιτήθηκαν σχετικώς, το κτίριο έκτοτε πέρασε από διάφορες φάσεις και χρήσεις και σταδιακά πέρασε στο περιθώριο της πολιτιστικής ζωής της Άνδρου, με τελική κατάληξη την εγκατάλειψή του, γεγονός που το μετέτρεψε κυριολεκτικώς σε σκουπιδότοπο.
Η άσβεστη αγάπη των συμπατριωτών μας και των συλλογικών τους οργανώσεων για το νησί μας και, μεταξύ των άλλων, ειδικότερα για τα μνημεία της πολιτιστικής του κληρονομιάς ,προσήλωσε εκ νέου το ενδιαφέρον τους στην οικία όπου πρωτοαντίκρυσε το φως της ζωής και έζησε ο Θεόφ. Καΐρης, η οποία έχρηζε επισκευής, ανακαινίσεως και εξοπλισμού, έτσι ώστε να επανέλθει η λειτουργικότητά της, ανταποκρινόμενη στον ΜΟΥΣΕΙΑΚΟ της χαρακτήρα.
Προς την κατεύθυνση αυτή και κατά τις αρχές του έτους 2005 ο "ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑΝΔΡΙΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ - Η ΑΝΔΡΟΣ" διά του Διοικητικού Συμβουλίου ,με πολύ μεράκι και αγάπη και με την σύμφωνη γνώμη της τότε Δημοτικής Αρχής ,ανέλαβε την πρωτοβουλία να αποκαταστήσει το σπίτι του Θεόφ. Καΐρη.
Για τον σκοπό αυτόν συγκεντρώθηκαν και δαπανήθηκαν οι όποιες οικονομικές δυνάμεις διέθετε ο Σύλλογός μας καθώς και οι συνεισφορές που για τον σκοπό αυτό συγκεντρώθηκαν από τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου αλλά και από εξέχοντες συμπατριώτες μας, οι οποίες ανήλθαν σε αρκετά σεβαστό ποσόν, συμπεριλαμβανομένου και του ποσού των 3.000,00 ευρώ ,προσφορά του Επαρχείου και του Επάρχου κ.Ι.Μαλταμπέ.
Με χορηγό τον Σύλλογό μας, ο οποίος είχε και την γενικότερη εποπτεία, την επιμέλεια και την φροντίδα του έργου και με τις εργασίες του κ. Ευάγγελου Λουκίσσα, μπορέσαμε να επισκευάσουμε πλήρως (κουφώματα, πατώματα, τοίχους κλπ.), να ανακαινίσουμε αλλά και να διακοσμήσουμε και εξοπλίσουμε (με έπιπλα, κουρτίνες, σκεύη, οικογενειακά κειμήλια κ.ά. που παρέπεμπαν στην εποχή του) την οικία του Θεόφιλου Καΐρη, την οποία με υπερηφάνεια παραδώσαμε στον Δήμο της Άνδρου, για να προστεθεί στα αξιοθέατα του νησιού μας, που αξίζει να επισκεφθούν οι επισκέπτες του.
Η οικία αυτή, στις 24/7/2005 εγκαινιάσθηκε από τον Δήμο της Άνδρου ως μουσειακός χώρος με τον τίτλο: "Το σπίτι όπου γεννήθηκε ο μεγάλος έλληνας φιλόσοφος Θεόφιλος Θ. Καΐρης" κι έκτοτε επιτελούσε την λειτουργία της ως τόπος ευλαβούς αναμνήσεως, όπως την ήθελε και ο βιογράφος του Θεόφιλου Καΐρη συντοπίτης μας ιστορικός ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ, ο οποίος, στο βιβλίο του και ακριβώς κάτω από την φωτογραφία του σπιτιού αυτού αναφέρει « ΝΟΜΙΖΟΜΕΝ ΟΤΙ Η ΟΙΚΙΑ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΠΑΥΣΗ ΔΙΑΤΙΘΕΜΕΝΗ ΕΙΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΝ ΧΡΗΣΙΝ, ΑΛΛ΄ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΟΥΜΕΝΗ ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ ΩΣ ΤΟΠΟΣ ΕΥΛΑΒΟΥΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΣ, ως η παλαιά οικία του Βολταίρου, η εν Βαιμάρη οικία του Γκαίτε, ο εν Στρεατφόρδη οίκος του Σαιξπήρου…….»
Η ιστορία όμως του πολύπαθου τούτου έθνους έχει πολλαπλώς δείξει ότι από εμάς τους ίδιους κυρίως αναιρείται και δοκιμάζεται, και δυστυχώς από αυτήν την "αρετή" μας δεν ξέφυγε ούτε η οικία του Θεόφιλου Καΐρη, η οποία προσφάτως επελέγη -- ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΩΣ, ΑΠΟ ΠΟΙΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ -- για να στεγάσει το Ψηφιακό Μουσείο της Άνδρου, του οποίου τα εγκαίνια έλαβαν χώρα στις 19/7/2014 ,για δε την υλοποίησή του χρειάσθηκε να αλλάξει άρδην το ύφος του κτιρίου και να απομακρυνθούν όλα τα κινητά στοιχεία του εξοπλισμού του, ( ακόμα και η πινακίδα με την ένδειξη της συμμετοχής του ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΑΝΔΡΙΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ) που μετά από μεγάλους κόπους, δαπάνες και περισσές φροντίδες και αγάπη είχαν αγορασθεί, αποκτηθεί, επισκευασθεί και προσφερθεί!
Κι όλα τούτα που παραπάνω εκτέθηκαν, βλέποντάς τα στην διαδρομή του χρόνου, αυθόρμητα σου ανεβάζουν ένα αίσθημα πικρίας, που σε πνίγει από τα πολλά ερωτήματα που σου γεννώνται και που συνήθως μένουν αναπάντητα, γιατί ποτέ δεν βρίσκουν μια λογική και βάσιμη απάντηση :
Άραγε δεν υπήρχε άλλο αναξιοποίητο μέρος ή κτίριο της Άνδρου, για να αναδειχθεί και αυτό, στεγάζοντας εκεί το Ψηφιακό Μουσείο της Άνδρου ;
Άραγε ταιριάζει με το πνεύμα και τον χαρακτήρα του παλαιού αυτού κτιρίου και τις ιστορικές μνήμες που το συνοδεύουν και που αυτό αναδίδει με την επιλεγείσα νέα χρήση του, που στηρίζεται στην τεχνολογία αιχμής ;
Άραγε είναι σωστό και αποδεκτό το έργο που επιτελεί ένας φορέας, με την έγκριση μάλιστα του Δήμου της Άνδρου, μετά από λίγο καιρό να ξηλώνεται και να πετιώνται στα άχρηστα τα συστατικά του, για να εγκατασταθεί πάνω στα απομεινάρια του πρώτου κάτι άλλο ;
Άραγε αυτή η τακτική του ράβε - ξήλωνε βρίσκει σύμφωνους τους δημοτικούς άρχοντες και όσους συνέβαλαν με οποιονδήποτε τρόπο στην αποκαθήλωση της μνήμης του Θεόφιλου Καΐρη από την ίδια του την οικία ;
Ερωτήματα βασανιστικά και πικρίες, που όσο και αν τα περιφέραμε δεν βρήκαν απάντηση ή παρηγοριά ...
Για το Διοικητικό Συμβούλιο Του Συνδέσμου των εν Πειραιεί Ανδρίων Η ΑΝΔΡΟΣ
Βασιλική Λινού Πρόεδρος

Πληροφορίες ¨Περίγυρος Κινημ.Λέσχης Ανδρου , 3/6/2011
Αρχειο Δημ. Ν.Γιαννίση
Aνδριακη επιθεωρηση 25/3/1958 τευχος Α αρ.5

Το ραντεβού με τον Θεό.....!!!!!!!!!

   

Το ραντεβού με τον Θεό
Ένας ερημίτης προσευχόταν πολύ σκληρά και επίμονα, ζητώντας να συναντηθεί με τον Θεό.
Επιτέλους κατάφερε να "κλείσει" ένα ραντεβού μαζί του.
"Αύριο, πάνω στο όρος" του είπε ένας άγγελος.
Την επόμενη ημέρα ο ερημίτης σηκώθηκε πολύ πρωί και κοίταξε το όρος, ήταν τελείως καθαρό από σύννεφα.
Ξεκίνησε , λοιπόν, χαρούμενος και με δέος, προς την κορυφή του βουνού. Κάποια στιγμή , εκεί που περπάταγε κατά μήκος του μονοπατιού συνάντησε έναν άνθρωπο που είχε πέσει κάτω μέσα στα αγκάθια και του ζήτησε βοήθεια.
"Λυπάμαι, βιάζομαι, έχω "ραντεβού" με τον Θεό" απάντησε ο ερημίτης και συνέχισε τον δρόμο του.
Λίγο πιο κάτω συνάντησε μια γυναίκα που έκλαιγε δίπλα στο άρρωστο παιδί της
"Βοήθησε με σε παρακαλώ".
"Λυπάμαι, δεν έχω χρόνο, ο Θεός με περιμένει στην κορυφή του βουνού."
Προχώρησε ακόμα πιο γρήγορα για να μην αργήσει, αλλά εκεί που το μονοπάτι έγινε πιο δύσκολο, είδε ένα ηλικιωμένο εξαντλημένο, που του έδινε ένα ασκί
"Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο, σε παρακαλώ πήγαινε να μου γεμίσεις το ασκί με νερό από την πηγή εδώ πιο κάτω.
"Κάνε υπομονή, καλέ μου άνθρωπε, έχω ένα ραντεβού με τον Θεό και δεν θέλω να αργήσω!"
Όταν ο ερημίτης έφτασε επιτέλους στην κορυφή του βουνού, στην πόρτα της καλύβας, όπου επρόκειτο να συναντηθεί με τον Θεό , βρήκε κρεμασμένο ένα μήνυμα:
" Συγχώρεσε με που δεν είμαι εδώ, αλλά πήγα να βοηθήσω εκείνους που δεν βοήθησες εσύ στο διάβα σου."

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Γιορτάζει ο Άγιος μας!

Από σήμερα 23 και αύριο 24 Αυγούστου όπως κάθε χρόνο γιορτάζει ο Άγιος της συγνώμης. ο Άγιος Διονύσιος της Ζακύνθου ο προστάτης...

Χρόνια πολλά σε όλους και βοήθειά μας!

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Η μονή Υπεραγάθου ή αλλιώς Περάγκαθος στην Ζακυνθο

Από το 1993 είχα να πάω στον Περάγκαθο, ήταν τότε που πήγαμε τελευταία φορά πριν αφήσει για πάντα τον μάταιο τούτο κόσμο με τον πατέρα μου. Είχαμε πάει μαζί, όπως συνηθίζαμε να κάνουμε τα τελευταία χρόνια αμέσως μετά του αγίου. Κάτι με φόβιζε να επισκεφτώ το μέρος αυτό: Αναμνήσεις.....




Εφέτος όμως έσπασα τους φόβους μου και πήγα....(μαζί κόντεψα να σπάσω και το αυτοκίνητο)
Αλήθεια τόσα χρόνια κι έναν δρόμο της προκοπής δεν κάνανε, κόντεψα να σπάσω το ΙΧ....
Αρχικά το μέρος εξωτερικά οφείλω να ομολογήσω ότι έχει αλλάξει τελείως.... 
 Μαντρότοιχος περιφράξεις εξώπορτα. Όλα δείχνουν ότι το μοναστήρι φροντίζεται πλέον!...
Ένα ζευγάρι Ελλήνων απο την περιοχή έχει εγκατασταθεί εκεί ως επιστασία απο την εκκλησιά για την περιουσία της Μονής, και πιστέψτε με είναι πολύ μεγάλη.

Μπαίνοντας στο παλιό μοναστήρι, βλέπεις την σκιά μιας καλογριάς που μονάζει εκεί: Μια καλογριά εκ Ρουμανίας που φιλοξενεί μια φίλη της Ρουμάνα.... Φυσικά η σκιά αυτή μου απαγόρευσε φώτο μέσα από την εκκλησία.... ας οψετε όμως... Και μετά το ανάμα κεριού φρόντισε να διαφημίσει τα εικονίσματα και άλλες χειροτεχνίες που είχε προς πώληση, πλην όμως δεν είχε καν την εικόνα της Υπεράγαθου. Όταν ζήτησα επιμόνως μια εικόνα της μου είπε μα όλες οι Παναγίες είναι ίδιες.... κάθε συζήτηση σε σπαστά ελληνικά δεν είχε νόημα ......


Και από μέσα το μοναστήρι δείχνει την συντήρηση που έχει γίνει....




Η διαολόστερνα εξωτερικά ούτε που αναγνωρίζεται... και μου είπαν οτι ναι: στερεύει πλέον τα καλοκαίρια σε αντίθεση με την υπόσχεση του σατανά όταν την έφτιαχνε στον καλόγερο να μην στερεύει πότε! (Πάτα εδώ για  μια  εξιστόρηση της κατασκευής της)


Ποδήλατα αντίκα αντι- πάρκινγκ!!!

Κάποτε , όχι και τόσο παλιά, σαν κύριο μέσω μεταφοράς μέσα στην Χώρα ήταν το ποδήλατο. Τα χρονιά πέρασαν και τα μηχανάκια καθώς και τα ΙΧ έγιναν περισσότερα και από τους ανθρώπους.
Που να τα παρκάρεις όλα αυτά;; ακόμα και πάνω σε πεζόδρομους, εφόσον κανένας δεν δίνει σημασία σε αυτήν την χώρα.
Ε λοιπόν ενα κατάστημα στην Χώρα στην Ζάκυνθο βρήκε τον τρόπο να περιορίσει τη λαίλαπα του παρκαρισμένου ΙΧ και μηχανών μπροστά από αυτό: Πάρκαρε μόνιμα τα παλιά ποδήλατα διακοσμημένα με φυτά οπότε και την πρόσοψη του δεν κλείνουν τα ΙΧ και ομορφαίνει το τοπίο....


Τώρα αυτό το κάπως ποιο σύγχρονο ποδήλατο που μοιάζει και λειτουργικό αν εινα κι για τις εργασίες στην πόλη δεν ξέρω, αλλά θα χαιρόμουν να μου έλεγαν οτι τις μετακινήσεις του ο ιδιοκτήτης του καταστήματος τις κάνει με αυτό .
.



Ο ΑΗΤΟΣ ΚΙ Η ΠΕΡΔΙΚΑ (παραμύθι για μεγάλους): του Μάριου Ζαμπίκου (Μαράκος)


Μιά φορά κι ένα καιρό, όπως λέν στα παραμύθια, σε μια κόχη βράχου σ ένα ψηλό βουνό, ζούσε μονάχος του ένας περήφανος αητός.
Κάτω απ τα πόδια του ,  απλωνότανε ένας πλούσιος κάμπος με κάθε λογής ζωντανά, απαραίτητα για την καθημερινή του τροφή , από χελώνες ως μικρά ζαρκάδια..
΄Ητανε μόνος εδώ και πολλά χρόνια αφού το ταίρι του το είχανε σκοτώσει κυνηγοί. Δεν υπήρχε κανένας άλλος αητός εκεί γύρω για να κάνουνε παρέα και ένοιωθε πολύ μεγάλη μοναξιά.
"Αχ να είχα κάποιον να μιλήσω, να πούμε έστω δυο κουβεντούλες" έλεγε πάνω στον καυμό του και στην μοναξιά που βολόδερνε μέσα του.
Ομως τοσο τα ζώακια όσο και τα πουλιά δεν θέλανε κουβέντες μαζί του γιατί τον φοβόντουσαν.
Όποτε λοιπόν έκανε την τσάρκα του στους ουρανούς και έπεφτε η σκιά του στη γή, τρέχανε όλα πανικοβλημένα να κρυφτούνε. Εκείνο λοιπόν το πρωινό, άνοιξε ξανά τις μεγάλες του φτερούγες όπως έκανε κάθε μέρα. 
"Τα ίδια και τα ίδια, φαί, χώνεψη και ύπνος, σκέτη ρουτίνα η ζωή μου " μονολόγησε με θλίψη κάνοντας την συνηθισμένη του δρασκελιά στο κενό. Μετά άνοιξε τις φτερούγες του και άρχισε απο ψηλά πλανάροντας να ψάχνει για κάτι το φαγώσιμο.
Κάποια στιγμή το μάτι του είδε μια χελώνα που πάσχιζε να κρυφτεί κάτω απο ένα θάμνο.
"Πάλι χελώνα γαμώτο, δεν θέλω μια απ τα ίδια, μόλις που χώνεψα τη χθεσινή και φτύνω ακόμα καβούκι" Την άφησε λοιπόν ήσυχη στο αργό βάδισμά της και συνέχισε απο ψηλά να ερευνά τον κάμπο με τα διαπεραστικά του μάτια. Εδώ ο μεζές, εκεί ο μεζές, που ειν ο μεζές?
"Α..ααα αυτό μάλιστα ,μιά πέρδικα!.. πρώτης τάξεως μεζές και καρδαμωμένηηηη, ας κάνουμε λοιπόν την εφόρμηση μας".
Μάζεψε που λέτε τις μεγάλες φτερούγες και άφησε τό σώμα του να πέσει σαν μολύβι στη γη,.. μετά τίς άνοιξε απότομα και προσγειώθηκε πολύ κοντά της.
Ομως καθώς έπεφτε απο ψηλά, κάτι πήρε το μάτι του,... μιά αλεπού που είχε στήσει καρτέρι στο γεύμα του.
" έ κυρά Αλεπού τι κάνεις εδω πέρα, δεν είδες τη σκιά μου πάνω στη γή?
Πού να την δώ Βασιλιά μου, έχω μια τέτοια πείνα, που δεν βλέπω τίποτα  παρα μόνο τούτη την αφράτη πέρδικα.
"Κάνε στην άκρη μη σε κάνω κομμάτια με το ράμφος μου και τα γαμψά μου νύχια" της απάντησε εκείνος οργισμένα .¨¨Δίνε του λοιπόν χωρίς δεύτερη κουβέντᨨ.
Η αλεπού. όμως αν και "πονηρή", φέρθηκε εντελώς χαζά και δεν έδωσε σημασία στα λόγια του διπλαρώνοντας την άτυχη πέρδικα. Ο αητός λοιπόν τα πήρε στο κρανίο και με ένα σάλτο βρέθηκε πάνω στην ράχη της, αρχίζοντας να της ξεκολλάει τρίχες και δέρμα απο πάνω της. Την έκανε καλοκαιρινή με λίγα λόγια. Εκείνες τις στιγμές του αλεπουδομαδήματος, η πέρδικα βρήκε την ευκαιρία να το βάλει στα πόδια για να γλυτώσει κι απ τους δύό.

Αφού λοιπόν ξεμπέρδεψε με την αλεπού ο αητός, άρχισε να ψάχνει για την πέρδικα. Εδώ η πέρδικα, εκεί η πέρδικα.. να η πέρδικα. Την ξετρύπωσε την έρμη χωμένη σ ένα λαγούμι.
"Με λαχάνιασες χοντρούλα και μου άνοιξες πιο πολύ την όρεξη, τώρα πια τρέχουνε τα σάλια μου, δεν την γλυτώνεις πια". Εκείνη τρέμοντας έκλεισε τα μάτια της περιμένοντας το τέλος. Και τότε, πέντε μικρά κεφαλάκια φάνηκαν κάτω απο το κουρνιασμένο της σώμα.
"Μπά τι είναι τούτα δώ που ξεπρόβαλαν κάτω απ τα φτερά σου κυρά πέρδικα?" Η πέρδικα προσπάθησε να τα κρύψει απ τα μάτια του αητού, αλλά δεν γινότανε. Βλέπετε τα μικρά πουλάκια ήτανε περίεργα.
"Φάε εμένα Βασιληά των πουλιών, άσε τα μικρά μου να ζήσουνε σε παρακαλώ".
Ο αητός έριξε ένα αγέρωχο βλέμμα στη μάνα και μετά χαμήλωσε το κεφάλι ...πρώτη φορά έβλεπε μικρά πουλάκια να τρέχουνε άφοβα γύρω του.
"Με προβλημάτισες πέρδικα, άν σε φάω πώς θα ζήσουνε τα μικρά σου?".Εκεινα εν τω μεταξύ είχαν αρχίσει ένα τρελό χορό γύρω απο τον Βασιλιά των πουλιών τιτιβίζοντας χαρούμενα. Κάποια απο τα πιο ζωηρά άρχισαν να περιεργάζονται τα δυνατά του πόδια και να τσιμπούνε τα ακονισμένα του νύχια.
"Χαχαχαχα,πλάκα έχουνε τα μικρά σου,άχ τι μου θύμισες χοντρούλα,τί μου θύμισες". Γυρισε το κεφάλι του σε άλλη μεριά και δάκρυα κύλισαν απ τα μάτια του. Εκείνη ξεθάρρεψε και τον πλησίασε.
"Τι σου θύμισαν άρχοντα μου, πες μου σε παρακαλώ, το δικαιούμαι σαν τελευταία μου επιθυμία".
Δεν ήξερε πως ν αρχίσει την ιστορία του, ήτανε πρώτη φορά που άνοιγε την καρδιά του σε κάποιον.
"Η δύστυχη η αετίνα μου κλωσούσε το αυγό μας, περιμέναμε το αητοπουλό μας και...".Είχε σκύψει το κεφάλι του και ένας κόμπος του είχε κλείσει τον λαιμό,ενώ εκείνη κόπιασε πιο σιμά του.
"Συνέχισε μη σταματάς σε παρακαλώ,συνέχισε αητέ,και τί έγινε λοιπόν, τί έγινε?" Εν τω μεταξύ τα μικρά είχαν απομακρυνθεί απο κοντά τους πάνω στα παιχνίδια τους και δεν τα είχανε πάρει είδηση.
"Τα παιδιά μου,τα παιδιά μου". Εκείνος γύρισε πρός το μέρος της και σπρώχνοντας την με το ένα φτερό την υποχρέωσε να ανέβει στη ράχη του.
"Κρατήσου καλά πέρδικα,θα τα βρούμε μην ανησυχείς". Αμέσως μετά το μεγάλο πουλί άνοιξε τα φτερά του και με ένα σάλτο απογειώθηκε για να τα εντοπίσει απο ψηλά.
"Ζαλίζομαι Βασιληά, ζαλίζομαι". Ξαφνικά κατω απ τα πόδια τους κάτι σάλεψε μεσα στα ψηλά χόρτα,..ένα φίδι.
"Νά, βλέπω και τα μικρά σου, είναι πολύ κοντά στο ερπετό,τους την έχει στημένη, κρατήσου κατεβαίνω".
Με ένα "βολ πλανέ" το μεγαλο πουλί χαμήλωσε πάνω απ τον στόχο του, ενω η περδικα με κλειστά τα μάτια ίσα που συγκρατιώτανε στην ράχη του. Το φίδι βέποντας την σκιά του να μεγαλώνει όλο και πιό πολύ και να το σκεπάζει, έβγαλε ένα σφυριχτό ήχο που ακούστηκε ανατριχιαστικά μέχρι τα μικρά πουλάκια. Εκείνα αμέσως κούρνιασαν το ένα δίπλα στ άλλο κατατρομαγμένα περιμένοντας το τέλος τους
Ο αητός όμως δεν άφησε περιθώρια και προσγειώθηκε κατ ευθείαν πάνω στο κεφάλι του ,αποκόβοντας το με ορμή απ το υπόλοιπο σώμα .
Η πέρδικα γύρισε το κεφάλι της γεμάτη αποστροφή για το ερπετό, ενώ τα μικρά τρέξανε χαρωπά προς το μέρος της.
"Έσωσες τη ζωή των παιδιών μου και σ ευχαριστώ,είσαι πραγματικός Βασιλιάς αητέ. Τώρα μπορώ να πεθάνω ησυχη". Εκείνος άφησε το κεφαλι του φιδιού στην άκρη και πλησίασε με το αργό και άχαρο του βάδισμα προς το μέρος της.
"Ποτέ δεν θα στερούσα μια μάνα απ τα παιδιά της,ακούς ?"
Τα δύό πουλιά κούρνιασαν δίπλα δίπλα μέχρι που τ αστέρια έλαμψαν στο στερέωμα.
"Μπορώ να μείνω κοντά σας απόψε?.."της είπε σχεδόν παρακλητικά. Εκείνη έτριψε συγκινημένη το ράμφος της στο δικό του .
"Μα και βέβαια γενναίε μας,μπορείς να μείνεις όσο σου κάνει κέφι,αλλά ήσουνα πεινασμένος το ξέχασες?"
Ο αητός γύρισε και την κοίταξε τρυφερά στα μάτια,ενώ με τις μεγάλες του φτερούγες σκέπαζε μητέρα και παιδιά,
"Μα ξέχασες το φίδι καλή μου, ήτανε πρώτης τάξεως μεζές και με χόρτασε για τα καλά"
Οταν ήλιος φάνηκε πίσω απ τα βουνά, το μεγάλο πουλί άπλωσε ξανά τα φτερά του για την καθημερινή του αναζήτηση,αφήνοντας πίσω του μια καινούργια οικογένεια να τον περιμένει.
Πέρασαν μήνες και τα δυο πουλιά δέθηκα με μεγάλη αγάπη και συντροφικότητα έστω κι αν έλειπε απο τη σχέση τους το ερωτικό στοιχείο. Πάντα εκείνος φρόντιζε για την ασφάλειά τους,αλλά και εκείνοι του έδιναν την θαλπωρή μιας οικογένειας που τόσο του είχε λείψει. Μια μέρα λοιπόν που τα περδικόπουλα μεγάλα πια είχανε φύγει απο κοντά της και έμενε μόνη, ο αητός της δεν φάνηκε πάνω απ τον κάμπο.
Πέρασε καιρός και γερασμένη πιά έσερνε τα πόδια της περιμένοντας το τέλος της με συντροφιά της τίς αναμνήσεις της. Δεν μπορούσε να τρέξει , έρμαιο πιά του κάθε σαρκοφάγου.
Ακουσε ένα θόρυβο πίσω απ τα ψηλά χόρτα να πλησιάζει,.....ήτανε η αλεπού
."Χαχαχαχα..ψοφολόγησε ο προστάτης σου απο βόλια κυνηγών δεν τ άμαθες? , χαχαχα.. να δούμε τώρα τι θα κάνεις γεροπέρδικα."
Εκανε ένα βήμα ακόμα πρός εκείνη που ανήμπορη είχε στρέψει το κεφάλι προς το ουρανό, με την ελπίδα στο βλέμμα της...

Και τότε μια μεγάλη σκιά σκέπασε τον κάμπο,μια πελωρια σκιά ατέλειωτη, τεράστια. Η αλεπού αμεσως το έβαλε στα πόδια, γνωρίζοντας του τι θα επακολουθούσε. Ομως δεν φαινότανε εκείνος, παρα μόνο η σκιά του, μιά σκιά χωρίς υπόσταση που είχε σταθεί πάνω της και την σκέπαζε στοργικά. Ενοιωθε τόσο ζεστά, τόσο όμορφα...
"Έλα αγαπημένη,έλα να πετάξουμε παρέα ψηλά στ αστέρια,.. εκεί ζω πιά, έλα ακολουθησέ με".
Η τελευταία εικόνα που πρόλαβε να δεί πρίν σφαλίσουν τα μάτια  ήταν ότι απόκτησε.. αετίσια φτερά. Δυο τεράστιες σκιές πλανάρησαν για λίγο πάνω απ τον κάμπο σβήνοντας αχνά προς την πλευρά του ήλιου... Ηταν οι σκιές δυο ερωτευμένων αετών στο πέταγμα τους προς την αιωνιότητα.

Μαράκος
Μάριος Ζαμπίκος
(Μαράκος)

Ευχαριστώ τον Δάσκαλο και φίλο Μάριο Ζαμπίκο (Μαράκος) για την άδεια που μου έδωσε να αναδημοσιεύσω μερικά έργα του....