Ο αγιος Ευστράτιος

Ο άγιος Ευστράτιος με τα μάτια όσων ξέρουν να αγαπούν και να θαυμάζουν τα ωραία μέρη της πατρίδας μας.
Πηγή των φώτο;;;

 Μα φυσικά το Facebook η ομάδα Λήμνος - Lemnos Island !!!

πηγη: Λήμνος - Lemnos Island

Σαν σήμερα έφυγε ο Κωστής Παλαμάς...

Από το Σαν σήμερα

«Ηχήστε οι Σάλπιγγες»: Η Κηδεία του Κωστή Παλαμά
Σαν σήμερα πριν 61 χρόνια, στις 27 Φεβρουαρίου 1943 έφευγε από τη ζωή, σε ηλικία 84 ετών, ο σπουδαίος Έλληνας ποιητής Κωστής Παλαμάς.

Ήταν βαριά άρρωστος όταν τον συνάντησε ο χάρος στο σπίτι του, στην οδό Περιάνδρου 3 στην Πλάκα. Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 9 Φεβρουαρίου του 1943, είχε πάρει τη γυναίκα του Μαρία.
Το νέο του θανάτου του επιφανέστερου ποιητή της γενιάς του 1880 κυκλοφόρησε με αστραπιαία ταχύτητα στην κατοχική Αθήνα. «Χτες βράδυ μία είδηση ακατανόητη μας ήρθε. Μία είδηση ασύλληπτη. Ο Γέρο-Παλαμάς πέθανε. Είχαμε ξεχάσει πως ήταν θνητός» γράφει στο προσωπικό της ημερολόγιο η Ιωάννα Τσάτσου.

Από νωρίς το πρωί της 28ης Φεβρουαρίου πλήθος λαού άρχισε να συγκεντρώνεται στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας για να αποτίσει το ύστατο χαίρε στον μεγάλο ποιητή, αλλά και για να εκφράσει τα αντικατοχικά του αισθήματα.
Στις 11 το πρωί άρχισε η νεκρώσιμος ακολουθία, χοροσταντούντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Δαμασκηνού. Ο πνευματικός κόσμος της χώρας έδωσε βροντερό «παρών»: Σπύρος Μελάς, Μαρίκα Κοτοπούλη, Κωνσταντίνος Τσάτσος, Γιώργος Θεοτοκάς, Άγγελος Σικελιανός, Ηλίας Βενέζης, Ιωάννα Τσάτσου, Γιώργος Κατσίμπαλης, κ.ά.

 

Άγγελος ΣικελιανόςΟι επίσημες αρχές, προσπαθώντας να περιορίσουν το νόημα της παλλαϊκής συγκέντρωσης, εκπροσωπήθηκαν στην κηδεία από τον ίδιο τον δοτό πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Λογοθετόπουλο και από εκπροσώπους των γερμανικών και ιταλικών κατοχικών δυνάμεων.
Αυτό δεν απέτρεψε τη μετατροπή της κηδείας σε εκδήλωση πατριωτικής έξαρσης.
«Σε αυτό το φέρετρο ακουμπάει η Ελλάδα» είπε εύστοχα ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός (1884-1951), δίνοντας το πνεύμα ομόθυμης παρουσίας του λαού στην κηδεία. Και «με μια φωνή όσο ποτέ δυνατή» απήγγειλε το ποίημα Παλαμάς, που είχε γράψει τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου προς τιμήν του μεγάλου ποιητή:

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! Ένα βουνό
με δάφνες αν υψώσουμε ως το Πήλιο κι ως την Όσσα,
κι αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό,
ποιόν κλεί, τι κι αν το πεί η δικιά μου γλώσσα;

Μα εσύ Λαέ, που τη φτωχή σου τη μιλιά,
Ήρωας την πήρε και την ύψωσε ως τ' αστέρια,
μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά
της τέλειας δόξας του, ανασήκωσ' τον στα χέρια

γιγάντιο φλάμπουρο κι απάνω από μας
που τον υμνούμε με καρδιά αναμμένη,
πες μ' ένα μόνο ανασασμόν: "Ο Παλαμάς !",
ν' αντιβογκήσει τ' όνομά του η οικουμένη !

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ένας λαός,
σηκώνοντας τα μάτια του τη βλέπει...
κι ακέριος φλέγεται ως με τ' άδυτο ο Ναός,
κι από ψηλά νεφέλη Δόξας τονε σκέπει.

Τι πάνωθέ μας, όπου ο άρρητος παλμός
της αιωνιότητας, αστράφτει αυτήν την ώρα
Ορφέας, Ηράκλειτος, Αισχύλος, Σολωμός
την άγια δέχονται ψυχή την τροπαιοφόρα,

που αφού το έργο της θεμέλιωσε βαθιά
στη γην αυτήν με μιαν ισόθεη Σκέψη,
τον τρισμακάριο τώρα πάει ψηλά τον Ίακχο
με τους αθάνατους θεούς για να χορέψει.

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βόγκα Παιάνα ! Οι σημαίες οι φοβερές
της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Στη συνέχεια, ο ποιητής Σωτήρης Σκίπης (1881-1952) από τους τελευταίους εκπροσώπους της Νέας Αθηναϊκής Σχολής, απήγγειλε συγκλονιστικά το ποίημα του Στον Κωστή Παλαμά.


Μέσ' από τα κάγκελλα τ' αόρατα
της απέραντής μας φυλακής,
μέσα στο κελί το σκοτεινό μας,
δεν εβάσταξες στον πόνο της Φυλής
κι έπεσες σα δρυς
από τα χτυπήματα
κάποιων μαύρων ξυλοκόπων
στο σκοτάδι της νυχτιάς της τραγικής,
δίχως να προσμείνεις την αχτίδα
της καινούργιας Χαραυγής.

Κι έπεσες καθώς από σεισμό
πέφτει μια μαρμάρινη κολόνα
κάποιου πανάρχαιου ναού.
Σα ναός, οπού χτυπιέται
απ' τα βόλια των βαρβάρων.
Σαν τον Παρθενώνα,
ήρωα, ποιητή του Αιώνα.

Μάτια στερεμένα από τις τόσες
συμφορές,
δάκρυα δε θα χύσουνε για Σένα.

Θα σε κλάψουνε μια μέρα
οι ίδιοι αυτοί που μας σκοτώνουν
έναν - ένα,
σαν ξυπνήσουν απ' τη μέθη τους
κι αντικρύσουν τι ερημιές
εσκορπίσανε στο διάβα τους
σ' αναρίθμητες καρδιές.

Φεύγεις, πας για το ταξίδι σου
το Αχερούσιο, το στερνό,
ω πρωτότοκε αδερφέ μας,
όμως κοίτα πώς ξοπίσω σου
οι Έλληνες σε χαιρετάνε.
Ο καθένας ένα στίχο σου
ψέλνοντας μελωδικό,
σε ξεπροβοδάνε
με τα μύρια σου τραγούδια,
που βουίζουν σα μελίσσια
πάνω απ' Απριλιού λουλούδια,
σα να προμηνάνε την Ανάσταση,
ω μεγάλε ραψωδέ μας.

Όταν τελείωσε η νεκρώσιμη ακολουθία, ο Σπύρος Μελάς, ο Άγγελος Σικελιανός και νέα παιδιά σήκωσαν το φέρετρο και κατευθύνθηκαν προς τον χώρο της ταφής. Την ώρα που θα εναπόθεταν το φέρετρο μέσα στη γη, πλησίασε ο αντιπρόσωπος του κατακτητή να καταθέσει στεφάνι. Τότε ο λογοτέχνης Γιώργος Κατσίμπαλης άρχισε να τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο: «Σε γνωρίζω από την κόψη...». Ακολούθησε το συγκεντρωμένο πλήθος, «πρώτα δειλά –περιγράφει ο Κωνσταντίνος Τσάτσος– ύστερα η φωνή κατάκτησε όλον τον κόσμο, μυριόστομη. Ήταν η στιγμή η πιο συγκινητική. Ο κόσμος τραγουδούσε με πάθος. Κάποιος φώναξε “Ζήτω η ελευθερία του πνεύματος”. Αλλά ο κόσμος ήθελε ελευθερία σκέτη και φώναζε “Ζήτω η Ελευθερία”»!
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/

Σύγχρονοι Ανδριώτες Ζωγράφοι!!!!!

Η S.G.ART GALLERY παρουσιάζει την έκθεση Σύγχρονοι Ανδριώτες Ζωγράφοι, στην οποία επτά σύγχρονοι καλλιτέχνες με καταγωγή από την Άνδρο, παρουσιάζουν το έργο τους. Πηγή της έμπνευσή τους οι άνθρωποι του νησιού, το τοπίο, το φως και το γαλάζιο του Αιγαίου που μετουσιώνεται δημιουργικά στους πίνακές τους.
Τοποθεσία: S.G.ART GALLERY, Κλεομένους 2, Κολωνάκι, St.George Lycabettus Hotel
Είσοδος ελεύθερη!!!
Ημερομηνία: Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014 και ώρα 7:00 μ.μ
Διάρκεια έκθεσης: 20 Φεβρουαρίου έως 1 Μαρτίου 2014
Ωράριο λειτουργίας: Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή: 11:00 – 14:00 & 18:00 – 21:00, Τετάρτη και Σάββατο 11:00 – 16:00
Συμμετέχουν:
Άννα Γρηγόρα,
Γιάννης Ζαμπλάρας
Ειρήνη Τατάκη
Γιώργος Σαλταφέρος
Μάντη Κουλούθρου
Μανώλης Μακρογκίκας
Χρήστος Ευσταθίου.

Η ρέγγα ή σκουράτζος ή δικηγορος ή σκοπετόνος............

Κάποτε ήταν το φαγητό του φτωχού και του μεροκαματιαρη, δεν θέλει πολλά για την προετοιμασία της, λίγο καψάλισμα -ψήσιμο σε μια παλιοεφημερίδα (σε αυτό το στρατσόχαρτο που την είχαν τυλίξει από το μπακάλικο).
Με έναν σκουράντζο έσκαβαν όλη μέρα στα χωράφια χωρίς διακοπή. Αλλά και με το ίδιο φαγητό δηλαδή έναν σκουράτζο μάζευαν και τις ελιές από ήλιο σε ήλιο....

Στην Ζάκυνθο την ρέγγα εκτός από σκουράντζο την αποκαλούσαν και δικηγόρο διότι ειναι με ανοικτό το στόμα συνεχώς.... (υπονοούμενο για την πολυλογία των δικηγόρων)

 Έπιασα λοιπόν για συναισθηματικούς περισσότερο λόγους να ψήσω μια ρέγγα σε εφημερίδα όπως παλιά έξω στο μπαλκόνι φυσικά.....
Η μυρωδιά που βγήκε πρέπει να κάλυψε 3 τετράγωνα στην γειτονιά..... και το ίδιο και οι μουρμούρες των συνοικούντων μαζί μου...

Πάντως με ένα ξεκοκκάλιασμα, μετά λεμονάκι και λίγο λαδάκι κι έτοιμος ο μεζές όπως τον θυμάμαι με νοσταλγία.... να είχαμε και μερικά τσιγαρολάχανα και θα γύριζα 30 χρόνια πίσω τουλάχιστον....

ΟΙ ΣΕΙΣΜΟΙ: ένα ακόμα ποίημα για την Κεφαλλονιά από τον Βασίλη Μαλλιώρη

        

Απόγιομα τση Κυριακής, μπριτού το καρναβάλι,
οι Ληξουριώτες, σκέφτονται θέμα για φέτος πάλι.
Κάποιος προτείνει τον Ξηρό, τον Δένδρια θέλει άλλος
κι ένας μολάει νια πορδή που σκίζεται ο καβάλος.

Άλλος, με δημοψήφισμα στο κάθε Ληξουριώτη,
να ντύσουνε καρνάβαλο έναν Αργοστολιώτη.
Όλοι τόνε κοιτάξανε, τσου άρεσε η ιδέα
και τ' άρμα θα το στήσουνε κάτω, στη προκυμαία.

Να τσου κοιτά να το κοιτούν, μπροστά στο Λασκαράτο
κι όποιος περάσει και το δει, να πάει το μαντάτο.
Και κει που ήταν έτοιμοι να φύγουνε με γέλια,
ταρακουνήθηκε η γη και τρίξαν τα θεμέλια.

-Σεισμός, όλοι φωνάξανε και πεταχτήκαν έξω.
-Ώρα που βρήκα, ακούστηκε, θέμα για να διαλέξω.
Ο κόσμος τρέχει σκούζοντας, τάζουν, σταυροκοπιούνται,
άλλοι τρομάζουν, βλαστημούν και άλλοι καταριούνται.

Τοίχοι ραγίσαν σα γυαλιά, σπάσαν τα κεραμίδια,
σπάσανε και του δήμαρχου τα δυο του τα καρύδια.
Δρόμοι, λιμάνι, κτίρια, σα να μη τα γνωρίζεις,
πενήντα τρία σκέφτεσαι, θυμάσαι και δακρύζεις.

Γίνεται δεύτερος σεισμός, ξημέρωμα Δευτέρας
κι όλα τα αποτέλειωσε, το φοβερό το τέρας.
Γκρεμίστηκαν οι εκκλησιές, καμπαναριά λυγήσαν
και στου Παρίση το μαντρί, τ' αρνιά χοροπηδήσαν.

Ο κόσμος ειν' ανήσυχος, τάζει κεριά, λαμπάδες,
χέστηκαν όλες οι γριές και τους μοιράζουν πάνες.
Στον Άγιο Χαράλαμπο ανάβουνε κεράκι,
μη πούνε κι οι απέναντι πως τσου χουμε ανάγκη.

Στείλανε τρόφιμα πολλά, στείλαν νερά, πατάτες,
έστειλε κι οι κυβέρνηση δυο γανωμένες λάτες.
Από τον Έβρο στείλανε ως με τον Ψηλορείτη,
στην άκρη οι εθελοντές, στη μέση, η Αφροδίτη.

Τρίτος σεισμός...., πολιτικός, μες του σεισμού το χάλι,
η πληγωμένη Παλική μένει χωρίς κεφάλι.
Κάποιες κυψέλες άνοιξαν και χύθηκε το μέλι
κι οι μέλισσες ορμήσανε να φάνε το Βαγγέλη.

Στη τρίχα την εγλύτωσε, δε θα 'μενε μπουκούνι,
πρόλαβε όμως κι άρπαξε ένα χοντρό μπαστούνι.
Γράφει και νια παραίτηση και δυνατά φωνάζει:
-Πόρτες ανοίξετε πολλές κι από ολούθε μπάζει.

Μα έπιασε το πες και πες με τσ' ώρες ο γαλίφης.
-Βαγγέλη, όπου έφτυσες μετά πως πας και γλύφεις;
Του 'ταξαν ολοκαίνουργιο μπαστούνι να του δώσουν,
μάλιστα υποσχέθηκαν να του το παραδώσουν.

Και έρχονται και εκλογές κι είμαστε μπερδεμένοι
και ποιόνε να εμπιστευτείς, που 'ν' όλοι κουνημένοι;

Κουνιόμαστε, κουνιόμαστε, καράβι που σκοντάβει,
εμείς τα λογαριάζουμε και κείνος κόβει – ράβει.
Εύχομαι να τελειώσουμε χωρίς ψηλό τακούνι,
κυρίως να μη χρειαστεί να ψάχνουμε μπαστούνι.

Ο Ληξουριώτης κι ο σεισμός δεν έχουν φρονιμάδα,
εκείνος τη καταστροφή, εμείς τη ζουρλαμάδα.
Τσι έγνοιες, τα προβλήματα, δέστε τα στο τσουβάλι
κι ας κουνιστεί και ο σεισμός μαζί, στο καρναβάλι.

Βασίλης Μαλλιώρης
πηγη: http://www.inkefalonia.gr/

Το Σκαθάρι του φοίνικα (Rynchophorus ferrugineus)

Το σκαθάρι του φοίνικα είναι από τους μεγαλύτερους εχθρούς των φοινικοειδών.
Στην Ελλάδα εμφανίστηκε λίγο μετά το 2000, όταν έγιναν πολλές ανεξέλεγκτες εισαγωγές φοινίκων τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας 2004. Από τη στιγμή που εμφανίστηκε μέχρι και σήμερα έχει καταστρέψει χιλιάδες φοίνικες σε όλη την χώρα.

Αυτός ο φονιάς των φοινίκων ήρθε στο μπαλκόνι μου να ξαποστάσει....

Η γυναίκα και οι δουλειές (Μύθοι του Αισώπου) .

               

Η γυναίκα και οι δουλειές (Μύθοι του Αισώπου)

Ζούσε κάποτε μια χήρα, που ήτανε πλούσια κι είχε δούλες. Είχε σπίτι μεγάλο και χωράφια κι ήτανε τόσο εργατική ώστε μόλις λαλούσε ο πετεινός της, σηκωνότανε από το κρεβάτι της, ξυπνούσε και τις δούλες κι άρχιζε αμέσως τις δουλειές. Έπρεπε να συγυρίσουν το σπίτι, να ζυμώσουν, να ψήσουν ψωμί, να μαγειρέψουν, να ταΐσουν και τις κότες, να βγάλουν και την κατσίκα και τη γελάδα στο λιβάδι για να βοσκήσουν, να κουβαλήσουν το ψωμί και το φαγητό σε εκείνους που δούλευαν στα χωράφια.
Οι δουλειές ήταν αμέτρητες κάθε μέρα κι οι δούλες βαρυγκωμούσαν,
- Δεν είναι κατάσταση αυτή, έλεγαν.
- Θα πεθάνουμε στα πόδια μας.
- Μας ξυπνάει προτού καλά-καλά χαράξει.
- Μόλις λαλήσει εκείνος ο καταραμένος ο πετεινός της.
Μια δούλη είπε τότε στις άλλες.
- Εκείνος ο πετεινός της τα φταίει όλα. Αν δεν λαλούσε, νύχτα ακόμα, εμείς θα κοιμόμαστε ως το πρωί.
- Πετεινός είναι, θα λαλήσει. Πώς θα τον εμποδίσουμε;
- Να τον πνίξουμε, πρότεινε μια δούλα.
Οι άλλες βρήκαν σωστή τη συμβουλή της και, το ίδιο βράδυ μπήκαν κρυφά στο κοτέτσι κι έπνιξαν τον πετεινό.
Αλλά βγήκε χειρότερα γι' αυτές. Γιατί, η χήρα, τώρα που δεν είχε τον πετεινό της να την ξυπνάει με το λάλημά του ξυπνούσε πολύ πιο νωρίς, γιατί φοβότανε μήπως δεν προφτάσει τις δουλείες της και ξυπνούσε, από εκείνη την ώρα και τις δούλες της. (Μύθοι του Αισώπου)

ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ απο την Ελένη Σεργίου

“When sorrows come, they come not single spies. But in battalions!”
[William Shakespeare, Hamlet]


ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ

Η θλίψη ήταν ένα παράξενο, παράδοξο πουλί
που ονειρεύτηκε να γίνει γυναίκα
-όχι μια οποιαδήποτε γυναίκα-
με γυναικείο κορμί, αντρικό μυαλό, παιδική καρδιά,
αγγελική ψυχή, θεϊκό βλέμμα και διαβολική φωνή
από σαγηνευτικά χείλη που παρασύρει
σε πάθη, πόθους, παράφορους.

Πριν πολλά χρόνια -δεν θυμάμαι τον αριθμό- άνοιξα τα μάτια
κι αυτό το παράξενο πουλί βρισκόταν μπροστά μου.
(Ήταν το πρώτο πράγμα που αντίκρισα
ανοίγοντας τα μάτια μου στον κόσμο.)
Τα έκλεισα και το είδα μέσα μου παραδομένο.
Δεν ξέρω αν το όνειρό του έγινε πραγματικότητα
ούτε γιατί διάλεξε εμένα,
αλλά από τότε νοιώθω συχνά να έχω φτερούγες
-κι ας μην τις έχω χρησιμοποιήσει ακόμα-και ράμφος.
Γι’ αυτό δεν μπορώ να μασήσω σκληρές τροφές
και καταπίνω αμάσητα «έντομα» που μου σερβίρουν
οι ερωτύλοι ποιητές.
Και όταν ακούω να μιλούν για την θλίψη των ματιών μου
γυρίζω απότομα σαν ν’ ακούω το όνομά μου.

Πριν μερικές στιγμές -ίσως χρόνια-
τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά σου
και είδα το άλλο μου πρόσωπο˙ το άλλο πρόσωπο της θλίψης.
Ποιο ήταν το όνομά σου αλήθεια;
Δεν το έμαθα ποτέ.
Επέτρεψε μου να σε φωνάζω Χαρά
στα παραληρήματά μου.


ΕΛΕΝΗ ΣΕΡΓΙΟΥ

Σχόλιο απο Skouliki : Ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Ελένη Σεργίου για την τιμή που μου κάνει να μου επιτρέπει να δημοσιεύω εδώ μερικά από τα έργα της.

ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ "ΓΙΑΤΙ" ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ απο την Άννα Μπιθικώτση

                 

Οι λαοί πολεμούν τόσα χρόνια, θα μάθουμε άραγε στα παιδιά μας το γιατί;
Μπρος οι σημαίες και πίσω τα όπλα... Γιατί;
Στρατευμένα νιάτα στον θάνατο, Θεέ μου... γιατί;
Αφού η ζωή είναι ένας κήπος γεμάτος άνθη, γιατί επιτρέπουμε να φυτρώσουνε όπλα ολέθρου; Γιατί;
Γιατί τον αθώο ύπνο τον τυραννούν αντίλαλοι εμβατηρίων;
Γιατί μια τόσο δα γη χωράει τόσο πόνο;
Γιατί βρέχει φέτος τόσο πολύ απόγνωση;
Γιατί η αλήθεια καίγεται;
Τις χρυσές πολιτείες σου κόσμε ποιος τις βλέπει;
Την Αλήθεια σου ζωή ποιος την κοιτάζει στις μέρες μας σε αίθριο φως;
Την διψασμένη αγωνία σου αγρότη, εργάτη, νοικοκυρά, μάνα, πατέρα, παιδί μου, ποιος την ξεδιψάει;
Γιατί δεν γίνεται ένας πόλεμος που να σκοτώνει τις λεηλατημένες μέρες μας;
Γιατί δεν γράφεται η ιστορία με της ευτυχίας την πένα;  Η ευτυχία δεν έχει πια μελάνι . Μου είπανε τελείωσε από την εποχή του Αδάμ και της Εύας.
Γιατί δεν φτιάχνουμε χάρτινα καραβάκια, σαΐτες με όνειρα που να καρφώνονται στο ταβάνι του κόσμου; Γιατί;
Γιατί σφυροκοπούν τις καρδιές; Ποιος τους είπε ότι είναι από μέταλλο;
Ποιος σου είπε ζωή ότι ο άνθρωπος θέλει να γερνάει;
Πόσο λάθος να γερνάει το κορμί, ενώ η καρδιά μένει πάντα νέα, η λαχτάρα παιδί, και τα θέλω επιμένουν να θέλουν... Γιατί;
Στις δύο πληγωμένες παλάμες σου φίλη και φίλε μου διακρίνεις γραμμές, στο αυλακωμένο πρόσωπό σου από τον χρόνο αυλακιές, πολλή η μνήμη σου, πολλή η νόησή σου, μα πιο πολλά τα γιατί σου. Προσπάθησε, πάλεψε ακόμα, ζήσε το τώρα ,ζήσε την κάθε στιγμή σου, ποτέ δεν είναι αργά όσο η ζωή προχωράει. Ανακάλυψε στιγμές που προσπέρασες. Φτάνει μια στάλα ελπίδας. Κράτα το χέρι του συντρόφου σου, κι αν εκείνος έχει φύγει... του παιδιού... του εγγονιού σου... του φίλου ... Και αν δεν έχεις κανένα, σφίξε το χέρι σου, αυτό το χέρι που έσφιξε χέρια αγαπημένα ακόμα και αυτούς που σε πρόδωσαν… Σφίξε αυτή την πληγωμένη παλάμη που η μια γραμμή δείχνει την γραμμή της ζωής σου...
Έχεις πορεία ακόμα...
Έλα χαμογέλα… δεν κοστίζει ποτέ το χαμόγελο …
Μ΄ ακούς;

Απόσπασμα απο το βιβλίο "ΗΧΗΡΕΣ ΣΙΩΠΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ" της ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ
Ευχαριστώ πολυ την καλή μου φίλη Αννα Μπιθικώτση για την τιμή που μου κάνει επιτρέποντάς μου να δημοσιεύω εδώ μερικά από τα κείμενα της!