Η φράση «το μο@νί σέρνει καράβι», δηλώνει την μεγάλη εξάρτηση ενός άνδρα από μια γυναίκα, ή αλλιώς, την επιρροή που ασκεί μια γυναίκα σ' έναν άνδρα, με βασικό μοχλό το ερωτικό στοιχείο, η οποία ωστόσο μπορεί να οδηγεί στην προσπάθεια επίτευξης στόχων. Κατά την αρχαιότητα, όταν δεν είχε κατασκευασθεί ακόμα η διώρυγα της Κορίνθου, που ενώνει τον Σαρωνικό με τον Κορινθιακό κόλπο, τα καράβια που ήθελαν να ταξιδέψουν στην δυτική Ελλάδα και στο Ιόνιο, ή κατ' επέκταση στη δυτική Μεσόγειο, ήταν αναγκασμένα να κάνουν τον γύρο της Πελοποννήσου. Υπήρχε ωστόσο και η εναλλακτική λύση, η οποία όμως ήταν και αρκετά επίπονη: Έβγαζαν το καράβι στον Ισθμό, πάνω στη στεριά, κι αφού το τοποθετούσαν πάνω στον λεγόμενο δίολκο, το έσερναν με μεγάλα σκοινιά, μέχρι να το βγάλουν στον Κορινθιακό Κόλπο. Η διαδικασία αυτή, παρ' ότι συντόμευε το ταξίδι, εν τούτοις ήταν πολύ κουραστική. Κατά μήκος της διαδρομής, απ' όπου περνούσαν τα καράβια που έσερναν οι ναύτες, υπήρχαν πολλοί οίκοι ανοχής (λαϊκιστί «μπουρδέλα» ή «σπιτάκια»), όπου οι εταίρες (πόρνες) πρόσφεραν μερικές στιγμές «ξεκούρασης» (με το αζημίωτο βέβαια) στους ταλαιπωρημένους και εξαντλημένους ναυτικούς. Επειδή λοιπόν, παρά το ότι η διαδρομή ήταν κουραστική, οι ναύτες την προτιμούσαν, λόγω των πορνών, επικράτησε η φράση «το μο@νί σέρνει καράβι» (ή «το μο@νί καράβι σέρνει»). Παρόμοια είναι και η φράση «αν δεις καράβι στο βουνό, μο@νί θα τό 'χει σύρει».
Ένας άνθρωπος προχωράει απελπισμένος στην έρημο. Μόλις έχει πιει την τελευταία σταγόνα νερό από το παγούρι του. Ο ήλιος που καίει πάνω από το κεφάλι του και οι γύπες που τον περιτριγυρίζουν, προμηνύουν το επικείμενο τέλος του. “Νερό!” φωνάζει. “Νερό! Λίγο νερό!“ Βλέπει από δεξιά να έρχεται προς το μέρος του ένας βεδουίνος πάνω σε μια καμήλα. “Δόξα τω Θεώ!” λέει. “Νερό σε παρακαλώ…νερό!“ “Δεν μπορώ να σου δώσω νερό” του λέει ο βεδουίνος. “Είμαι έμπορος, και το νερό είναι απαραίτητο για να ταξιδεύει κανείς στην έρημο.“ “Πούλησέ μου λίγο νερό” τον εκλιπαρεί εκείνος. “Θα σε πληρώσω…“ “Αδύνατον “εφέντη”. Δεν πουλάω νερό, πουλάω γραβάτες.“ “Γραβάτες;;;;“ “Ναι, κοίτα τι ωραίες γραβάτες…Αυτές εδώ είναι ιταλικές και είναι προσφορά, οι τρεις δέκα δολάρια…Κι αυτές εδώ, από ινδικό μετάξι, αθάνατες…Κι αυτές εδώ…“ “Όχι…Όχι…Δεν θέλω γραβάτες, νερό θέλω…Φύγε! Φύγεεεε!“ Ο έμπορος συνεχίζει το δρόμο του, και ο διψασμένος εξερευνητής προχωράει σταθερά μέσα στην έρημο. Σκαρφαλώνει σ’ ένα αμμόλοφο και βλέπει να έρχεται από αριστερά άλλος έμπορος. Οπότε, τρέχει προς το μέρος του και του λέει: “Πούλησέ μου λίγο νερό, σε παρακαλώ…“ “Νερό δεν γίνεται” του απαντάει ο έμπορος, “έχω όμως να σου προσφέρω τις καλύτερες γραβάτες της Αραβίας…“ “Γραβάτες!!! Δεν θέλω γραβάτες! Θέλω νερό!” φωνάζει ο άνθρωπος απελπισμένος. “Έχουμε προσφορά” επιμένει ό άλλος. “Αγοράζοντας δέκα γραβάτες, παίρνεις ακόμη μία δωρεάν…“ “Δεν θέλω γραβάτες..!!!“ “Μπορείς να πληρώσεις σε τρεις άτοκες δόσεις και με πιστωτική κάρτα. Έχεις πιστωτική κάρτα;“ Φωνάζοντας έξαλλος, ο διψασμένος συνεχίζει το δρόμο του προς το πουθενά. Λίγες ώρες αργότερα κι ενώ σέρνεται πια, ο ταξιδιώτης σκαρφαλώνει σ΄έναν ψηλό αμμόλοφο κι από ΄κει ατενίζει τον ορίζοντα. Δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που βλέπουν τα μάτια του. Μπροστά, στα χίλια μέτρα, βλέπει καθαρά μια όαση. Μερικούς φοίνικες και μια απίστευτη βλάστηση γύρω από τη γαλάζια αντανάκλαση του νερού. Ο άντρας τρέχει προς τα εκεί φοβούμενος μήπως είναι οφθαλμαπάτη. Δεν είναι όμως, η όαση είναι αληθινή. Το μέρος φυλάσσεται. Το προστατεύει ένας φράκτης με μία μόνο είσοδο που τη φυλάει ένας φρουρός. “Σας παρακαλώ, αφήστε με να περάσω. Χρειάζομαι νερό…νερό. Σας παρακαλώ…“ “Αδύνατον, κύριε. Απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος χωρίς γραβάτα.“
Στην καθημερινή μας ζωή αποφασίζουμε σχεδόν για καθετί που κάνουμε και καθετί που σταματάμε να κάνουμε. Η συμμετοχή στη ζωή μας είναι όχι μόνο εφικτή, αλλά και αναπόφευκτη. Είμαστε αναγκαστικά συνένοχοι για όλα όσα μας συμβαίνουν, γιατί με τον άλφα ή βήτα τρόπο έχουμε επιλέξει να μας συμβούν. “Ε, καλά…εγώ όμως πρέπει κάθε μέρα να πάω στη δουλειά…. δεν μπορώ να κάνω τίποτε γι’ αυτό…ακόμη κι αν δεν θέλω και δεν το επιλέγω, πάλι πρέπει να πάω. Δεν μπορώ να δώσω στον εαυτό μου την άδεια να μην πάω αύριο στη δουλειά.” Αν είμαι διατεθειμένος να πληρώσω το τίμημα, μπορώ. Είτε το ξέρεις προκαταβολικά είτε όχι, πάντα υπάρχει ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσεις. “Α, έτσι…Αν όμως πληρώσω το τίμημα, αύριο τα παιδιά μου δεν θα έχουν να φάνε.” Ωραία, αυτό θα είναι το τίμημα. Οπότε, επιλέγω να πάω στη δουλειά. Και επιλέγω να συνεχίσω να δουλεύω, να κρατήσω τη δουλειά μου. Επιλέγω να μπορώ να θρέψω τα παιδιά μου. Και μου φαίνεται σωστό που κάνω αυτή την επιλογή. Όμως, εγώ το επιλέγω, έτσι; Εγώ είμαι αυτός που αποφασίζει. Σύμφωνα με τις αρχές μου, είναι πιο σημαντικό να μπορώ να θρέψω τα παιδιά μου από το να ικανοποιήσω την επιθυμία μου να χουζουρεύω μέχρι αργά στο κρεβάτι. Αυτό μου φαίνεται σωστό. Είναι δική μου απόφαση. Και ακριβώς επειδή είναι δική μου απόφαση, έχει αξία. Ένας από τους όρους της αυτοεξάρτησης, είναι ότι μέσω της άδειας που έχω δώσει στον εαυτό μου να είμαι αυθεντικός, συνειδητοποιώ αυτομάτως ότι μου αξίζει οποιαδήποτε ανταμοιβή παρουσιάζεται, για τις σωστές αποφάσεις που παίρνω. Γιατί, ότι έκανα δεν ήταν υποχρέωσή μου, αλλά δική μου απόφαση. Μπορούσα να πάρω αυτήν ή την άλλη απόφαση, συνεπώς, μου ανήκει ο έπαινος για την επιτυχία.
Στην μακρινή μας Ινδία διηγούνται ένα παραμύθι, απ' αυτά που σου αφήνουν κάποιο χαμόγελο, γιατί έχουν ένα αναπάντεχα διδακτικό τέλος..
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας αυτοκράτορας, που είχε διαλέξει σαν προσωπικό του σύμβουλο ένα πολύ σοφό γέροντα που όμως είχε ένα μεγάλο ελάττωμα, συνεχώς επαναλάμβανε, "ότι σου συμβαίνει είναι για το καλό σου... ότι σου συμβαίνει είναι για το καλό σου"... Ο αυτοκράτορας όμως παρόλο που το "ελάττωμα" του σοφού τον εκνεύριζε, τον κρατούσε κοντά του γιατί οι συμβουλές και η σοφία του, τού ήταν πολύ χρήσιμα και γι΄ αυτό το λόγο, τον έπαιρνε πάντα μαζί του, ειδικά όταν απομακρυνόταν από το παλάτι. Μια βροχερή μέρα, ο αυτοκράτορας αποφάσισε να καλλωπιστεί και αφού τον έπλυναν οι γυναίκες της αυλής, ζήτησε από τον κουρέα να τον ξυρίσει και να του κάνει μανικιούρ. Την ώρα όμως που ο κουρέας του έκοβε τα νύχια, ακούστηκε ένας κεραυνός τόσο δυνατός που ο αυτοκράτορας και ο κουρέας τρόμαξαν τόσο πολύ που ο κουρέας έκοψε το μικρό δαχτυλάκι του αυτοκράτορα... Κραυγές, πόνου και θυμού κυρίευσαν τον αυτοκράτορα που έπεσε πάνω στον κουρέα με μεγάλη οργή: "Γρήγορα στην φυλακή, ανάξιε, έκοψες το δάχτυλο του αυτοκράτορα, θα σαπίσεις μέσα στην φυλακή για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής σου!" Τότε επενέβη ο σοφός γέρος και άρχισε πάλι να επαναλαμβάνει: "ότι σου συμβαίνει είναι για το καλό σου..., ότι σου συμβαίνει είναι για το καλό σου"... Ο αυτοκράτορας γεμάτος οργή, φώναξε: "Φτάνει πια, με αυτές τις ανοησίες, σε βαρέθηκα όλα αυτά τα χρόνια και εσύ στην φυλακή, έτσι θα μπορείς ν' ακούς μόνος σου τις βλακείες σου μέχρι το τέλος της ζωής σου!" Την επόμενη μέρα ο αυτοκράτορας, για να ξεθυμώσει και να χαλαρώσει, αποφάσισε να πάει κυνήγι στο δάσος, βέβαια μόνος του, μια και είχε φυλακίσει τον γέροντα σοφό που συνήθως τον ακολουθούσε παντού. Ενώ βρισκόταν στο δάσος, ξαφνικά τον περικύκλωσαν οι πολεμιστές-αιρετικοί της θεάς Κάλι, τον συνέλαβαν και ήταν πολύ ευτυχισμένοι που βρήκαν ένα θύμα για να το θυσιάσουν στην θεά τους. Ο αυτοκράτορας, φώναξε, ούρλιαξε, παρακάλεσε, αλλά τίποτα. Εκείνοι είχαν αποφασίσει να τον θυσιάσουν στη θεά Κάλι που ήταν η θεά του κακού και γιόρταζε εκείνη τη μέρα. Τον έντυσαν λοιπόν με το ειδικό ράσο, τον άλειψαν με το ιερό τους λάδι, τον έδεσαν στον βωμό και ενώ ο αρχηγός ήταν έτοιμος να του μπήξει το μαχαίρι στην καρδιά, είδε, με τρόμο, πως από το θύμα έλλειπε ένα μέλος- το μικρό του δαχτυλάκι, βρίζοντας και φτύνοντας τον έλυσε, γιατί δεν επιτρεπόταν να θυσιάσουν κάποιον που δεν ήταν αρτιμελής και έτσι τον άφησαν να φύγει... Ακόμα ζαλισμένος, ο αυτοκράτορας γρήγορα έτρεξε στο παλάτι του και στο δρόμο κατάλαβε τι είχε γίνει,ο σοφός γέροντας είχε δίκιο και ευτυχώς που σε εκείνο το ατύχημα τού έκοψε ο κουρέας το δάχτυλο και έτσι σώθηκε η ζωή του. Τι σημασία είχε ένα δαχτυλάκι λιγότερο μπροστά στον κίνδυνο που είχε διατρέξει; Καλύτερα ζωντανός και με ένα δάχτυλο λιγότερο παρά νεκρός! Φτάνοντας στο παλάτι ο αυτοκράτορας, πήγε αμέσως στις φυλακές και ελευθέρωσε τον κουρέα και μετά πήγε στον σοφό γέροντα, μπήκε στο κελί τον αγκάλιασε και του είπε: "Φίλε μου, συγχώρεσε με, για το κακό που σου έκανα, τι τυφλός που ήμουνα. Με συνέλαβαν οι αιρετικοί της θεάς Κάλι και ενώ ήταν έτοιμοι να με θυσιάσουν, είδαν πως μου έλειπε το μικρό μου δαχτυλάκι και με άφησαν να φύγω, είχες δίκιο φίλε μου, "ότι μας συμβαίνει είναι για το καλό μας!" Συγχώρεσε με φίλε μου, θα είσαι πάντοτε κοντά μου και όλο το βασίλειο σου ανήκει... Αλλά τώρα πες μου σε παρακαλώ πολύ, εσύ, που σε έβαλα φυλακή, "που είναι το καλό που συνέβηκε σε σένα;" Με ηρεμία ο γέροντας κοίταξε τον αυτοκράτορα και του απάντησε: "Βλέπετε εξοχότατε, εάν δεν με είχατε φυλακίσει θα σας είχα συνοδέψει, όπως πάντα, στο κυνήγι σας στο δάσος και σε εμένα δεν λείπει κανένα δάχτυλο...! "Ότι μας συμβαίνει είναι για το καλό μας". Πηγή : https://ainafetst.wordpress.com/
Θέλει τον χρόνο του για να δεις το βίντεο, αλλά σίγουρα θα σας συναρπάσει, προβλήθηκε στο σχολείο της κόρης μου και τα παιδιά έμειναν άναυδα όλα, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.........
Πως ήταν η κοσμοπολίτικη Σμύρνη στα παράλια της Δυτικής Ανατολίας, στις αρχές του 20ου αιώνα; Πως ζούσαν οι Έλληνες, η πιο μεγάλη Χριστιανική κοινότητα, δίπλα στους Μουσουλμάνους, τους Λεβαντίνους, τους Αρμένιους και τους Εβραίους;
Γιατί ήταν τόσο μοναδικό αυτό το λιμάνι της Μεσογείου , στα πλαίσια της Οθωμανικής Αυτοκρατοριάς, που ακόμη και σήμερα, 90 χρόνια μετά την Καταστροφή συνδέεται με τη χαρά της ζωής για τα καλά χρόνια και τους θρήνους για την Καταστροφή που ήρθε ξαφνικά τον Σεπτέμβριο του 1922; Mέσα από άγνωστο αρχειακό φωτογραφικό και φιλμικό υλικό που σταχυολογήθηκε και συντηρήθηκε προσεκτικά από την μη κερδοσκοπική εταιρεία Πρωτέας στην Αμερική και στην Ευρώπη, η σκηνοθέτις Μαρία Ηλιού, ο ιστορικός σύμβουλος Αλέξανδρος Κιτροέφ και οι συνεργάτες τους, ξεδιπλώνουν μια συναρπαστική ιστορία σε μια ταινία ντοκιμαντέρ που στην πρώτη της έξοδο στην Ελλάδα, στο Μουσείο Μπενάκη τον Ιανουάριο 2012 προβλήθηκε εώς τον Μάρτιο του 2012 και δημιούργησε τεράστιες ουρές. Η Μαρία Ηλιού και ο Αλέξανδρος Κιτροέφ, μετά από τέσσερα χρόνια συνεργασίας και έρευνας, φέρνουν πίσω στο κοινό, εικόνες ξεχασμένες σε «κλειστά» αρχεία αλλά και μια νέα οπτική που συμπεριλαμβάνει όλες τις κοινότητες στη ζωή της Σμύρνης, καθώς και τα δραματικά γεγονότα του 1922. Ενενήντα χρόνια μετά την καταστροφή, οι δυο συνεργάτες θέλουν να τιμήσουν τον κόσμο που χάθηκε το 1922 αλλά και συγχρόνως την επιστήμη της ιστορίας. Ιστορικοί από την Αμερική και την Ευρώπη μιλούν για τη μεγάλη Ιστορία, ενώ Σμυρνιοί, πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς, αφηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες. Μάλιστα, τρεις από αυτούς, ξετυλίγουν οικογενειακές μικροϊστορίες σε σχέση με τα γεγονότα, από την Ελληνική, την Αρμενική και την Τουρκική πλευρά, από τα χρόνια του κοσμοπολιτισμού ως τα χρόνια της καταστροφής. Το ντοκιμαντέρ τεκμηριώνεται με σπάνιο φωτογραφικό και κινηματογραφικό υλικό από αρχεία των Η.Π.Α και της Ευρώπης. Για πρώτη φορά δημοσιεύονται άγνωστες εικόνες της Σμύρνης από ιδιωτικές συλλογές, όπως αυτή του Pierre de Gigord, και από τα αρχεία της Library of Congress, του Πανεπιστημίου του Princeton και του Harvard, του Near East Relief, του Imperial War Museum, της Pathe, της Albert Kahn Fondation και άλλων ιδρυμάτων της Ελλάδας και του εξωτερικού. Το ιστορικό ντοκιμαντέρ και η έκθεση είναι μεγάλης σημασίας όχι μόνο γιατί το κοινό θα δει άγνωστες εικόνες από τη Σμύρνη, αλλά και γιατί συγχρόνως οι δυο συνεργάτες, φέρνουν μια νέα ματιά στον τρόπο με τον οποίο διηγούνται την ιστορία. Μια ματιά που κρατά αποστάσεις τόσο από μια υπέρμετρα εθνικιστική αφήγηση όσο και από νεώτερες απόπειρες που αποσιωπούσαν τα τραγικά γεγονότα της καταστροφής, παραμορφώνοντας την αλήθεια. Για την ηχητική επένδυση της ταινίας η μοντέρ εικόνας και ήχου Αλίκη Παναγή χρησιμοποίησε ήχους εποχής προκειμένου να ζωντανέψουν τα γεγονότα, ενώ ο μουσικός Νίκος Πλατύραχος, βασίστηκε σε τραγούδια από τη Σμύρνη και επιτυχίες της εποχής για να συνθέσει την πρωτότυπη μουσική του. Ένα κείμενο της Μαρίας Ηλιού (σενάριο, σκηνοθεσία) Η ΣΜΥΡΝΗ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ Γεννήθηκα στη Σμύρνη πριν από 90 χρόνια. Δεν ήμουν εγώ, ήταν ο πατέρας μου ο Ανδρέας που μεγάλωσε στο Κορδελιό, έμαθε επτά γλώσσες και από μικρός ανακάλυψε τη χαρά της ζωής, σε αυτό το λιμάνι όπου η ανατολή και η δύση διασταυρώνονταν με κάθε τρόπο. Το 1922, μετά την Καταστροφή, παιδί ακόμη, ο Αντρέας ήρθε στην Αθήνα. Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου η Σμύρνη με στοίχειωνε. Υπήρχε παντού στη ζωή μας, στο διαμέρισμα της οδού Σόλωνος όπου μεγάλωνα. Υπήρχε στις κουβέντες μας, στα όνειρά μας και στους εφιάλτες μας. Η αποδοχή του διαφορετικού, οι καινούργιες ιδέες, η μουσική, τα γέλια αλλά και η νοσταλγία για το μαγικό τόπο που περιέγραφε ο πατέρας μου, υπήρχε με κάθε τρόπο στην καθημερινότητά μας. Καμιά άλλη πόλη στη γη δεν ήταν τόσο μοναδική. Η φράση «Τα δαχτυλίδια πέφτουν, τα δάχτυλα μένουν» επέστρεφε συχνά, όπως και η ιδέα ότι η πραγματική φιλία είναι πάνω απ’ όλα, οι ανθρώπινες σχέσεις, η δημιουργικότητα και όχι τα υλικά αγαθά που μπορούν να εξαφανιστούν σ’ ένα λεπτό. Στους εφιάλτες μου η Σμύρνη καιγόταν και η θάλασσα γέμιζε πτώματα, γινόταν κατακόκκινη και εγώ προσπαθούσα να σωθώ στριφογυρίζοντας στο κρεβάτι μου. Ήδη από τότε προσπαθούσα να φανταστώ τη ζωή της πόλης πριν την Καταστροφή, αλλά οι φωτογραφίες είχαν χαθεί στην πυρκαγιά. Ήδη από τότε ήθελα μέσα από μια κλειδαρότρυπα ή μέσα σε ένα μαγικό φανό, να δω την καθημερινή ζωή αλλά και το τι ακριβώς συνέβη και φτάσαμε στην Καταστροφή. Στις ελπίδες μας η Σμύρνη ήταν πάντα εκεί, θυμίζοντάς μας πως οι κοσμοπολίτικες πόλεις δεν θα σταματούσαν ποτέ να υπάρχουν και ας μετακόμιζαν αλλού. Όταν έφυγα για σπουδές στο εξωτερικό και όταν αργότερα έζησα σε διαφορετικές χώρες, έμεινα έκπληκτη όταν ανακάλυψα πως η δική μας Σμύρνη, του κοσμοπολιτισμού και της χαράς της ζωής αλλά και η Σμύρνη της καταστροφής, ήταν άγνωστη στο κοινό στην Ευρώπη και στην Αμερική. Και τότε διάβασα τη φράση του Henry Miller: «Η Σμύρνη έχει σβηστεί από τη μνήμη της ανθρωπότητας». Η ιδέα να κάνω μια ταινία για τη Σμύρνη άρχισε να γίνεται εμμονή. Για χρόνια περίμενα τη σωστή στιγμή για να διηγηθώ την ιστορία της Σμύρνης. Η ευκαιρία ήρθε πριν από λίγα χρόνια, όταν στην Αμερική, την ίδια περίοδο που δουλεύαμε για Το Ταξίδι. Το Ελληνικό Όνειρο στην Αμερική (που παρουσιάστηκε στο Μουσείο Μπενάκη το 2007), ανακάλυψα άγνωστο κινηματογραφικό και φωτογραφικό υλικό σε σχέση με τη Σμύρνη. Ένοιωσα τότε ότι είχε φτάσει η στιγμή να δω επιτέλους μέσα από πραγματικές εικόνες την πόλη της Σμύρνης. Συγχρόνως είχε ήδη ξεκινήσει από Το Ταξίδι, το Ελληνικό Όνειρο στην Αμερική, μια ευτυχισμένη συνεργασία με τον ιστορικό Αλέξανδρο Κιτροέφ. Ξαναρχίσαμε να συνεργαζόμαστε και για τα επόμενα τέσσερα χρόνια ήταν σα να σκάβαμε το ίδιο τούνελ από διαφορετικές πλευρές. Εγώ από την μεριά του κινηματογραφιστή, που οι εικόνες γίνονται μέσα του αφηγηματικό υλικό, ο Αλέξανδρος από τη μεριά του ιστορικού. Κι έτσι έφτασε η στιγμή να μιλήσουμε, τόσο για την κοσμοπολίτικη Σμύρνη όσο και για την Καταστροφή, τιμώντας τους Έλληνες και τους Αρμένιους που χάθηκαν το 22 αλλά και την επιστήμη της ιστορίας. Το ντοκιμαντέρ αυτό παρουσιάζεται 90 χρόνια μετά την Καταστροφή. Από τη μια, φέρνουμε πίσω τις ξεχασμένες εικόνες σε κλειστά ντουλάπια από Ευρωπαϊκά και Αμερικανικά αρχεία, από την άλλη μια νέα ματιά στην ιστορία της Σμύρνης: Mια ματιά που κρατά αποστάσεις, τόσο από μια εθνικιστική αφήγηση όσο και από νεώτερες απόπειρες που αποσιωπούσαν τα τραγικά γεγονότα της Καταστροφής, παραμορφώνοντας την αλήθεια. Η ταινία αυτή έγινε με την πεποίθηση πως η Σμύρνη παρόλο που καταστράφηκε με τραγικό τρόπο, εξακολουθεί να υπάρχει. Η Σμύρνη εξακολουθεί να είναι μια ιδέα, ένας τρόπος ζωής, που έχει να κάνει όχι μόνο με τη Σμύρνη των θρήνων και της καταστροφής, αλλά και με τις καλές στιγμές, με τον κοσμοπολιτισμό και τη χαρά της ζωής. Τη Σμύρνη μπορεί να την έχει κανείς πάντα μαζί του.
Χαράζει η αυγούλα, λαλούνε τα πουλιά -- λα λα Και μεις με τη δροσούλα ας πιάσουμε δουλειά -- λα λα Ο λα λα ο λα λα και ας πιάσουμε δουλειά -- λα λα Ο λα λα ο λα λα ναι ας πιάσουμε δουλειά -- λα λα
Και πριν να χωριστούμε ακούραστα παιδιά -- λα λα Ας γλυκοφιληθούμε με έρωτως φιλιά -- λα λα Ο λα λα ο λα λα και ας πιάσουμε δουλειά -- λα λα Ο λα λα ο λα λα ναι ας πιάσουμε δουλειά -- λα λα
Το άβατο της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων της δεκαετίας του ‘80. Ένα σύστημα που απλώνει την παγωμένη του ανάσα σε αγνές νεανικές ψυχές. Στερημένη νιότη, μυστικοί κώδικες, δίψα για τη ζωή και τον έρωτα, όνειρα, απογοητεύσεις, καταστροφικές συγκρούσεις, κραυγή για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη. Ένας έφηβος και η σκληρή πορεία του προς μια απρόσμενα γρήγορη ενηλικίωση. Ο Ορέστης Παυλίδης, γιος απλών ανθρώπων του μόχθου, τελειώνοντας το λύκειο φεύγει από την επαρχία κυνηγώντας το όνειρό του και εισάγεται στη Σχολή Ευελπίδων. Στο ξεκίνημα της νέας του ζωής οι τεταρτοετείς Πετρόπουλος και Αθηνογένους, μαζί με το σκοτεινό τους περίγυρο, κάνουν τα πάντα για να τον τσακίσουν. Στον απόλυτο αντίποδα, οι τεταρτοετείς Μύρωνας και Γεωργαλής, μέσα από τις αντιφάσεις των χαρακτήρων τους, προσπαθούν να τον βοηθήσουν επηρεάζοντας αναπόφευκτα τη στάση και αντιλήψεις του. Μια ολιγάριθμη παρέα πρωτοετών αποτελεί το εφαλτήριο των εφηβικών του ανησυχιών. Δυο κοπέλες αγγίζουν την καρδιά του... Ένα σκληρό «πόκερ» παίζεται για μια ολόκληρη χρονιά, με σημαδεμένη τράπουλα και πολλούς «άσσους». Από τη Βάρη και την Αθήνα μέχρι την Καστοριά και από τις Κεχριές μέχρι την Πάρο......
Στη ζυγαριά που με μετράς λάθεψες τα καντάρια άλλα τα βάρη για μικρούς κι άλλα για παλικάρια(2) Φίλος ήσουν από μέτρο κι υπολογισμό για χαρά σου και πληρώνω το λογαριασμό..(2). Μαζί τον εγυρνούσαμε της μπερμπαντιάς τον μύλο μα στου συμφέρου το χαρτί ήσουν κριμένο φύλλο (2) Φίλος ήσουν από μέτρο κι υπολογισμό για χαρά σου και πληρώνω το λογαριασμό (2)
To παντρεμένο ζευγάρι δειπνεί σε ένα πανάκριβο και πολυτελές εστιατόριο, όταν μια πανέμορφη, ξανθιά, εντυπωσιακή γυναίκα, σκέτη κούκλα, περνάει δίπλα από το τραπέζιαι ανταλάσσει μερικούς θερμούς χαιρετισμούς με τον σύζυγο. Αμέσως μετά φεύγει. - -"Ποιά ήταν αυτή;" απαιτεί η σύζυγος. -"Aν νομίζεις ότι πρέπει να το ξέρεις", της απαντά ψυχρά, "τότε είναι η ερωμένη μου". -"Η ερωμένη σου; Και έχεις το θράσσος να το λές έτσι, σαν να μην τρέχει τίποτα; Ε λοιπόν, θέλω αμέσως διαζύγιο!!!" -"Είσαι σίγουρη ότι θα ήθελες να εγκαταλείψεις μια πλούσια ζωή, ένα μεγάλο σπίτι στα βόρεια προάστια, την Mercedes σου, τις γούνες, τα κοσμήματα και διακοπές στην Ελβετία;" Η κυρία σκέφτεται λίγο και δεν ξαναμιλά. Συνεχίζουν το φαγητό τους σιωπηλοί, όταν παρατηρεί στο απέναντι τραπέζι ένα γνωστό τους και λέει στον άντρα της: -"Αυτός, εκεί κάτω, δεν είναι ο Γεωργιάδης; Ποιά είναι αυτή μαζί του;" -"Aυτή είναι η ερωμένη του". -"Πφφφ", λέει τρώγοντας μια μπουκιά από το επιδόρπιό της, "η δική μας είναι πιό ωραία"
Με τον λάθος τίτλο: Από πού κρατάει η σκούφια σου; το Vrisko.gr μέσω τηλεφωνικών καταλόγων προσδιορίζει γεωγραφικά τον τόπο διαμονής όσων έχουν ίδιο επίθετο με εσένα
Αντιπροσωπεύει την πυκνότητα τηλεφώνων που είναι καταχωρημένα στο επιλεγμένο επίθετο ανά 10.000 τηλεφωνικές συνδέσεις. Προσμετρούνται μόνο οι περιοχές στις οποίες το επιλεγμένο επίθετο εμφανίζεται σε τουλάχιστον 2 τηλεφωνικές συνδέσεις. Η συγκεκριμένη υπηρεσία έχει δημιουργηθεί για καθαρά ψυχαγωγικούς λόγους. Τα στοιχεία που παρουσιάζονται είναι κατά προσέγγιση και σε καμία περίπτωση δεν αποκαλύπτονται προσωπικά δεδομένα.
Σύμφωνα με τα σύγχρονα δεδομένα «μορφωμένος άνθρωπος» είναι αυτός που έχει διαβάσει πολλά βιβλία, έχει τελειώσει πανεπιστήμιο, γενικά αυτός που θεωρητικά έχει γνώσεις. Όταν, όμως, ρώτησαν τον Σωκράτη να τους δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου, δεν ανέφερε τίποτε για την συσσώρευση γνώσεων. «Η μόρφωση είναι θέμα συμπεριφοράς», είπε. «Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρώ μορφωμένους; 1. Πρώτα απ' όλους αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις , αντί να ελέγχονται από αυτές. 2. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα & λογική. 3. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές. 4. Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα. 5. Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους. 6. Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες & τις αποτυχίες τους. 7. Τελικά αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους.»
Θ’ αρχίσω πικραμένος θ’ αρχίσω πικραμένος θ’ αρχίσω πικραμένος τα πάθη μου να πω, θ’ αρχίσω πικραμένος τα πάθη μου να πω για μια ξανθομαλλούσα την κόρη π’ αγαπώ.
Περνάω και διαβαίνω περνάω και διαβαίνω περνάω και διαβαίνω μήπως και την ιδώ, περνάω και διαβαίνω μήπως και την ιδώ μήπως και κάμ’ η κόρη σε μένα ψυχικό.
Γλυκό είν’ το πρόσωπό της γλυκό είν’ το πρόσωπό της γλυκό είν’ το πρόσωπό της τα μάτια τα γλαρά, γλυκό είν’ το πρόσωπό της τα μάτια τα γλαρά κι όποιος τα θεωρήσει του καίνε την καρδιά.
Το βράδυ δίχως άλλο το βράδυ δίχως άλλο το βράδυ δίχως άλλο έλα και μην αργείς, το βράδυ δίχως άλλο έλα και μην αργείς φιλάκι να σου δώσω καπάρο να κρατείς.
Μα ‘γώ φιλί α’ σου δώσω μα ‘γώ φιλί α’ σου δώσω μα ‘γώ φιλί α’ σου δώσω σαν τι καλό θα ιδώ; μα ‘γώ φιλί α’ σου δώσω σαν τι καλό θα ιδώ; αντίς για ελεημοσύνη εγώ θα κολαστώ.
Ο χαρταετός - Από το δίσκο: "¨Όταν μιλούν τα τέλια" - 1984.
Τώρα μην ψάχνεις για εξηγήσεις, όλα τα βλέπω ανθρώπινα
ακόμα πιο πικρό το δάκρυ αν μού’δινες θα τό’πινα
τώρα μην ψάχνεις για εξηγήσεις, όλα τα βλέπω ανθρώπινα
και άλλο σφάλμα πιο μεγάλο αν έκανες θα τό’σβηνα
Εγώ είμ’ένας χαρτετός κι όσο ψηλά ανεβαίνω
τόσο καταλαβαίνω και τόσο συγχωρώ
εγώ είμ’ένας χαρταετός και απ’τ’ουρανού τα βάθη
τ’ανθρώπινα τα λάθη τα βλέπω και γελώ
Στης Κυριακής μου το σακάκι σε είχα το γαρύφαλλο
όμως παράπονο κανένα που μ’έριξες σε ύφαλο
στης Κυριακής μου το σακάκι σε είχα το γαρύφαλλο
τώρα μην ψάχνεις για εξηγήσεις, μην ψάχνεις σε παρακαλώ
Εγώ είμ’ένας χαρταετός κι όσο ψηλά ανεβαίνω
τόσο καταλαβαίνω και τόσο συγχωρώ
εγώ είμ’ένας χαρταετός και απ’τ’ουρανού τα βάθη
τ’ανθρώπινα τα λάθη τα βλέπω και γελώ
Στη Ζάκυνθο σήμερα, Καθαρή Δευτέρα, δεν φτιάχνουν, όπως στα άλλα μέρη, μία, αλλά 7 καλόγριες, όσες και οι βδομάδες της Σαρακοστής.
Η κάθε μια έχει και τα σύμβολα της Κυριακής της. Η πρώτη, της Ορθοδοξίας, μια εικόνα.
Η τρίτη, της Σταυροπροσκύνησης τον σταυρό ή το ματζετάκι με την λεβάντα και τις βιολέτες κλπ. Οι 6 πρώτες φορούν μαύρα. Η τελευταία κόκκινα. Τις τοποθετούν σε ένα δοκάρι και κάθε μέρα γέρνουν αυτήν της εβδομάδας, όπου εκπροσωπεί.
Έτσι το Σάββατο έχει εξαφανισθεί. Η τελευταία, η κόκκινη, εξαφανίζεται το Μ. Σαββάτο, λίγο πριν την Ανάσταση.
Στην φωτογραφία οι 7 καλόγριες, όπως τις έφτιαξαν οι μαθητές της δασκάλας Άννας - Μαρίας Λιβέρη στην τάξη τους.
Ο Διονύσης Φλεμοτομος με τις αναρτήσεις του στο facebook υπενθυμίζει τα ήθη , έθιμα και παραδόσεις της Ζακύνθου μας και μάλιστα πολυ παραστατικά και τεκμηριωμένα.. Τον ευχαριστώ πολυ! Πηγή: Διονυσης Φλεμοτομος
Χαρακτηριστικό έθιμο της σημερινής Κυριακής της Τρυνής είναι στη Ζάκυνθο "το κρέμασμα του μαρουλοκρέμμυδου".
Στις 6 το απόγευμα, ο νόντσολος των Αγίων Πάντων προσεισμικά και μετασεισμικά του μητροπολιτικού ναού του Αγίου Νικολάου των Ξένων, κρεμά από το καμπαναρίο μία δέσμη από μαρούλια και κρεμμύδια, ενώ χτυπά πένθιμα την καμπάνα.
Είναι το δείγμα πως σε λίγο ξεκινά η Μεγάλη Σαρακοστή!!!
Το μαρουλοκρέμμυδο μένει εκεί κρεμασμένο έως το μεσημέρι του Σαββάτου του Λαζάρου, όπου το βγάζουν και στη θέση του κρεμούν πανηγυρικά το βαγί.
Και αυτό μένει έως τα χαράματα του Μεγάλου Σαββάτου, όπου με την Γκλόρια θα αντικατασταθεί με ένα κλαδί δάφνης. Ο Διονύσης Φλεμοτομος με τις αναρτήσεις του στο facebook υπενθυμίζει τα ήθη , έθιμα και παραδόσεις της Ζακύνθου μας και μάλιστα πολυ παραστατικά και τεκμηριωμένα.. Τον ευχαριστώ πολυ! Πηγή: Διονυσης Φλεμοτομος
Τελετουργικό είναι στη Ζάκυνθο το αποψινό δείπνο της Κυριακής της Τυρινής, που απαραίτητα πρέπει να έχει:
μακαρόνια, βραστά
αυγά,
ρυζόγαλο και
μαντολάτο.
Ο μεγαλύτερος της οικογένειας προτρέπει όλους να φένε τρεις πηρουνιές από τα μακαρόνια. Μετά τους λέει να κρατήσουν το τραπεζομάντηλο και τους ρωτάει 3 φορές:
- Φάγατε; Αυτοί απαντούν
- Φάγαμε. Μετά τους ξαναρωτάει άλλες 3 φορές:
- Χορτάσατε; Αυτοί απαντούν:
- Χορτάσαμε. Και ο νοικοκύρης λέει:
- Τον Κύριο δοξάσαμε. Στο τέλος στα τσόφλια των αυγών βάζουν και πίνουν κρασί. Το τραπέζι δεν σηκώνεται, για να έρθουν, όπως λένε, να φάνε οι ψυχές των οικείων.
Επίσης αφήνουν ένα αυγό για να φάει η στρίγκλα!!!
Ο Διονύσης Φλεμοτομος με τις αναρτήσεις του στο facebook υπενθυμίζει τα ήθη , έθιμα και παραδόσεις της Ζακύνθου μας και μάλιστα πολυ παραστατικά και τεκμηριωμένα.. Τον ευχαριστώ πολυ! Πηγή: Διονυσης Φλεμοτομος
Αφιερωμένο το ποίημά μου με αφορμή σήμερα τη γιορτή της Γυναίκας, στη μάνα, τη σύζυγο, την εργαζόμενη, την άνεργη, την μοναχική, τη φίλη, τη γιαγιά… (Τόσοι πολλοί ρόλοι και υποχρεώσεις ! Σήμερα, προσπαθήστε να δώσετε χώρο στη μέρα σας και να σκεφτείτε εσάς...) Με σεβασμό και αγάπη ♡ Αντί σιωπής… Άννα Μπιθικώτση
Σχόλιο απο Skouliki: ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Αννα για την τιμή που μου κάνει επιτρέποντας μου να δημοσιεύω εδώ μερικά από τα έργα της...
ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ- ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ- ΧΡΟΝΙΚΟΓΡΑΦΟΣ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ SER ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ...
Εργάτης ήμουν άριστος τα περασμένα χρόνια Πότε για τρύγο επήγαινα και ξαρίζω αλώνια Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον, Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον
Στο δρόμο μου επήγαινα απάντηξα μια χήρα Μου λέει «έχεις σύνεργα καλά και ντούρα ψεκαστήρα» Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον, Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον
Ευθύς τα συμφωνήσαμε πάω την άλλη μέρα Βλέπω τα αμπέλι χέρισο της χήρας πέρα ως πέρα Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον, Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον
Τραβάω πρώτη μηχανή, τραβάω και δευτέρα Τραβάω κι άλλες τέσσερις προτού να φύγει η μέρα Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον, Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον
Κυρά μου σώθηκε ο χαλκός και βγήκανε τ' αστέρια «τι να μου κάνουν χριστιανέ μονάχα έξι χέρια» Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον, Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον
Στο χάλι που ναι το κτήμα μου εσύ να το δροσίσεις Τουλάχιστον 10 φορές πρέπει να το ..ραντίσεις Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον, Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον
Και εκεί που ετοιμαζόμουνα τη μηχανή να λύσω Να πλύνω το σωλήνα τση και να τον καθαρίσω Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον, Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον
Αρπάζει τη ραντιστήρα μου με πιάνει χέρι-χέρι Να τση περάσω ήθελε ακόμα ένα χέρι Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον, Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον
Και δω στου βίρα με ορμή και δύναμη μεγάλη Αλλά χαλκό η μηχανή δεν είχε πια να βγάλει Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον, Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον
Αρπάζω το σακάκι μου περνώ τη ψηκαστήρα μου Στο δρόμο μου εβλαστήμαγα τ' αμπέλι και τη χήρα Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον, Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον
Σας συνιστώ βρε φίλοι μου εσείς οπού ραντάτε Σε κτήμα ακαλλιέργητο ,χήρας ποτέ μην πάτε -- Γιατί???????..... Γιατί όποιος με χήρας κτήματα τολμήσει και τα βάλει Θα σπάσει η ψεκαστήρα του, κι ας είναι απ 'ατσάλι
Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον, Το χαλκό το χαλκό Κύριε ελέησον
