Σικέ παιχνίδι...

Μουσική : Χρήστος Ιακώβου 

Στίχοι :Νίκος Ορφανίδης
Ερμηνευτης: Στέλλα Στυλιανού

 Μες στης σιωπής την μοναξιά. 

και η χαρά μου μια πρωταπριλιά,

 βαρύ φορτίο είναι μου θαμπό 

και που να ψάξω όνειρο να μπω.

 Σικέ παιχνίδι η ζωή 

κι εμείς μικροί, θνητοί ,περαστικοί 

κουπιά σπασμένα στον νοτιά πανιά 

σκισμένα στην καταχνιά.

Φτηνές αγάπες της στιγμής 

στο γιουσουρούμ θα βρεις μισοτιμής. 

Κορμιά σπασμένα και νεκρά

 για να ξεχάσεις ότι σε πονά.

 Σικέ παιχνίδι η ζωή

 κι εμείς μικροί, θνητοί ,περαστικοί

 κουπιά σπασμένα στον νοτιά

 πανιά σκισμένα στην καταχνιά.

Νίκος Ορφανίδης

Αρχόντισσα της καρδιάς μας...

 

Αρχόντισσα της καρδιάς μας...
από την
Λουκία Μεταξά Αρμόδωρου

Αρχόντισσα ήσουν για εμάς
τώρα κοιτάς από ψηλά
πρέπει να βλέπεις σιωπηλά
τον πόνο που άφησες σε μας..

Καθόσουν στο μπαλκόνι σου
και αγνάντευες τα πλοία
μέρα και νύχτα ευχόσουνα
να έχουν καλή πορεία...

Βαθιές ρυτίδες χάραζαν
το κουρασμένο πρόσωπο σου
πάντα περίμενες να δεις
και κάποιονε δικό σου.

Ποτέ σου δεν εζήτησες
τίποτα από κανέναν
μόνο αγάπη ήξερες
να δίνεις στον καθένα....

Το φως σκορπούσες γύρω μας
αγάπη απ' την ψυχή σου
σκοτείνιασαν όλα γύρω μας
στην αποχώρηση σου.

Βαρύς ο πόνος της ψυχής
εύκολα δεν περνάει
είναι πόνος αγιάτρευτος
και πάντα θα πονάει..

Πως να μπορέσω να δεχτώ
πως έφυγες μακριά μου
πως να μπορέσω να διαχειριστώ
τον πόνο της καρδιάς μου;

Τύψεις πολλές με πνιγούνε
που δεν ήμουνα κοντά σου
να πέσω στην αγκάλη σου
και να σου πω
εδώ είμαι μανούλα μου
εδώ είμαι κοντά σου..

Λουκία Μεταξά Αρμόδωρου

Σχόλιο από Skouliki
Πολλοί άνθρωποι στην θλίψη τους εκφράζονται ποιητικά, έτσι και η καλή μου φίλη Λουκία , μπροστά στην απώλεια της μάνα της σκάρωσε αυτό το υπέροχο ποίημα καρδιάς. Ευχαριστώ πολύ καλή μου φίλη για την άδεια να φιλοξενήσω εδώ αυτό το ποίημα σου, το αποτέλεσμα της πονεμένης σου καρδιάς.
Ο θεός να αναπαύσει την ψυχούλα της μητέρας σου 

Θυμάμαι τότε ,,,, από την Γιώτα ξένου

Skouliki:
Μια κατάθεση ψυχής από την ξενιτεμένη φίλη μου Γιώτα Ξένου με θέμα την Γερμανική κατοχή στην Ελλάδα....
Μην κουραστείς να το διαβασεις, ειναι μια μόνο περιγραφή την βιαιοτήτων των Γερμανών στην χώρα μας! 

         

Αυτο το ποίημα Ίσως να βαρεθείτε να το διαβάσετε ειναι λίγο μεγάλο ,
Ομως ειναι μια ιστορία, ,μου την διηγήθηκε μια χαριτωμένη γιαγιούλα σε ενα γηροκομείο ,προσπαθώντας να μου
εξηγήςει λίγα από εκείνα που της είχαν απομείνει στη μνήμη από το 1940 ,,την άκουσα και από τα λιγα λόγια που μου ειπε Κλαίγοντας,έβγαλα τα Συμπεράσματα μου γράφοντας αυτο το ποίημα ,,
Στο ορφανοτροφείο παντρεύτηκε ενα από τα παιδιά που διώχτηκαν και Κακοποίησαν οι φίλοι μας οι Γερμανοί ,,,
Ακόμα όμως δεν Βαρέθηκαν να μας χτυπούν !!! και εμεις σιωπηλοί Δίχως να αντιδρούμε περιμένουμε την απόφαση που έχουν πάρει,,,,, Δηλαδή την χαριστική βολή,,,,,,

Θυμάμαι τότε ,,,,,,,,

Άρχισε η σειρήνα να ουρλιάζει
Και παντζούρια έχουν κλείσει από νωρίς,
Ειναι η φοβέρα απλωμένη στο σκοτάδι
Και μες το σπίτι δεν υπάρχει πια θα κάνεις,

Έξω η μπότα του εχθρού κυκλοφοράει
Κσι δεν το αφήνει το παιδί να κοιμηθεί,
Κλείνει τα μάτια από φόβο και ρωτάει
Μανα για πες μου τι συμβαίνει στην αυλή;;

Μάνα για πες μου γιατί καίγονται τα σπίτια ,
Γιατι ο πατέρας μου δεν φάνηκε ακόμα;
Γιατι εσυ δεν μου μιλάς
Και αίμα τρεχει από το ωραίο σου το στόμα;;,

Μανα για πες μου !! τωρα που έφυγες και συ,
Που να να κρυφτώ που να κουρνιάσω
Αφού δεν θα 'χω άλλο πια,
Το αγαπημένο σου το χέρι, πια να πιάσω ,

Κρύβομαι κάτω από το κρεβάτι το δικό σου
Εκει που κάποτε κρυβόμουνα να παίξω,
Κρατιέμαι από την κουβέρτα την Φλοκάτη
Και ξέρω πως με δάκρυα θα την βρεξω ,,

Κοιτάζω το τραπέζι και θυμάμαι
Μια οικογένεια να κάνει το σταυρό της,
Που μεσα την Φτωχή μου την καρδούλα
θαμένο ειναι το ωραίο όνειρο της ,

Μανα δεν ξερω που να πάω, πώς να φύγω;
Το παγωμένο σου το σώμα με φοβίζει,
Προσπάθησα να ακούσω τη καρδια σου ,
Μα η φοβισμένη σου ψυχή πια δεν γυρίζει,

Πιάνο τα χείλη σου δεν Θέλουν να μιλήσουν
Για να μου πουν, πόσο πολύ με αγαπούν,
Άδικα μάνα περιμένω να ξυπνήσεις
Τι κρίμα που δεν εχουνε τραγούδια να μου πουν ,,,

Παίρνω μια κούκλα που μου αγόρασες θυμάμαι
και την κρατώ με φόβο, μες την αγκαλιά μου ,
Αλλά εκείνη δεν δακρύζει σαν κι εμένα
Σκουπίζει όμως τα πικρά το δάκρυα μου,

Κοιτάζω έξω μήπως δω κανένα φίλο
Να του μιλήσω, να ρωτήσω! τι συμβαίνει,
Μα βλεπω άγνωστους εχθρούς ,
Στην Πόρτα της Αυλής μας την σπασμένη,,

Σκέπτομαι έξω για να βγώ ,να τους παρακαλέσω,
Θελω να φύγω να σωθώ, με δύναμη να τρέξω,
Mα η καρδιά στα στήθια μου τρέχει με αγωνία,
Ώσπου μ´αφήνει η λογική τα χείλη μου φωνάζουν,
Και δυο μάτια ξαφνικά, Βλέπω να με κοιτάζουν,

Ειναι τα μάτια του εχθρού,
Σαν κάρβουνα αναμμένα
Δίχως να ξέρω το γιατί
Κοιτούσαν θυμωμένα,

Ενιωσα χέρι δυνατό
Απάνω στο κορμί μου
Σαν να μου Κόβαν ξαφνηκα
Την παιδική ψυχή μου,

Τον κοιτάζα με απόγνωση
Πόνο και ικεσία,
Εκείνος τότε άρχισε
Να με χτυπά με βία ,,

Οταν συνήλθα Αργότερα
Βρέθηκα σε ενα τρένο,
Νόμιζα πως σταμάτησε
Της μνήμης μου το φρένο,

Μεσα στο τραίνο αντίκρυσα ,
Και αλλα παιδιά θλιμμένα,
Ολα τους με κοιτούσανε
Με μάτια δακρυσμένα,

Σύρθηκα δίπλα τους και εγώ
Τους έπιασα το χέρι,
Ενα από εκείνα τα παιδιά
Μου ειπε πως με ξέρει ,

Δεν Γνώρισα πιο ήτανε
Γιατι ήταν ματωμένο ,
Έκλαιγε με αναστεναγμό,
Βαριά τραυματισμένο,

Εκλαιγε και φοβότανε,
Το χέρι μου κρατούσε
Και κάπου κάπου γύριζε
Και μου χαμογελούσε ,,

Αγκαλιαστήκαμε τα δύο
Με φόβο και γωνία
Μιλούσαμε για το άδικο
Αυτής της κοινωνίας,

Οπως το τρένο έτρεχε
Με λύσσα και μανία,
Κλαίγαμε για το άδικο
Το φθόνο και τη βία ,,

Με ρώτησε για να του πω
Που τάχα μας πηγαίνουν;
Μα της ορφάνιας τα παιδιά
Την μοίρα τους την ξέρουν ,

Εμεις θα μεγαλώσουμε
Σε ορφανοτροφείο
Αυτό θα είναι η μάνα μας,
Το σπίτι το σχολείο,

Εκει με τα άλλα τα παιδιά,
Θα κλαίμε κάθε μέρα,
Γιατί δεν θα 'χουμε στοργή
Μανουλα και πατέρα,

Γιώτα ξένου ,,

Μου είχε πει η γιαγιά πως είχαν παρει οι Γερμανοί τον πατέρα της εκείνο το βράδυ,
Και είχαν Σκοτώσει πριν φύγουν τη μάνα της,,ήταν μόνο επτά ετών ,, Κρυμμένη κάτω από το κρεβάτι,,,

Λαέ μου γιατί πάγωσες από την ξενιτεμένη φίλη μου Γιώτα ξένου

Μια κατάθεση ψυχής από την ξενιτεμένη φίλη μου Γιώτα ξένου, το παραθέτω ακριβώς όπως το δημοσίευσε στο FB με σκοπό να παροτρύνει τους Έλληνες και τις Ελληνίδες να μην φεύγουν από την Ελλάδα, αλλά και οι ξενιτεμένοι να επιστρέψουν πίσω...

Σας στέλνω το λόγο της ψυχής μου , μη το διαβάσετε σαν ποίημα .

Να τον διαβάσετε σαν Μοιρολόι Βγαλμένο μέσα από την καρδιά μου , εχω φυγή από την πατρίδα μας πάνω από 40 χρόνια, σας Άφησα εκεί την ψυχή μου, Αυτή δεν μετανάστευσε πότε , Το σώμα μου όμως είχε πολλά εμπόδια και δεν τα κατάφερε να γυρίσει, ένα σώμα Κουρασμένο από τις ξενιτιάς τα Άγρια μονοπάτια,
Γι' αυτό και θα πω !!!!!!!!!!!! 

Εσείς που φύγετε τώρα ,πριν κάνετε οικογένειες πηγαίνετε να χτίσετε τη φωλιά σας στην πατρίδα μας!!!!!!!

 Όχι μη την χτίσετε τη φωλιά σας σε ξένους τόπους γιατί θα είναι πολύ δύσκολο να Γυρίσετε...
Γιατι μια μερα οταν τα χρονια περάσουν δεν θα Υπάρχει γυρισμός,,,,
Μένουμε Ελλάδα, γυρίζουμε στην Ελλάδα, ζούμε για την Ελλάδα , αγωνιζόμαστε για την Ελλάδα.

Αν χρειαστεί πρέπει να πεθαίνουμε και για την Ελλάδα!!!!!!!

Λαέ μου γιατί πάγωσες

Λαέ μου γιατί πάγωσες
Γιατι πονά η ψυχή σου ,
Που ειναι εκείνη η δύναμη
Που είχες στη ζωη σου ,

Γιατι Άφησες τους Άδικους
Να σε Πυροβολούνε
Και με ενα βλεμα εχθρικό
Έτσι να σε Κοιτούνε ,

Γιατι δεν σήκωσες κορμί
Που´ναι το ανάστημα σου,
Γιατι άφησες και σκότωσαν
Ελπίδες και όνειρα σου ,

Λαε μου γιατι άφησες ,
Τη γη σου να μαυρίσουν ,
Η δύναμη πού´χε η ψυχή
Να στην υποτιμήσουν ,,

Γιατι δεν πήρες το σπαθί
Που φύλαγε η καρδια σου ,
Να προστατέψεις στη ζωη
Πατρίδα και παιδιά σου ,,

Δεν σκέφτηκες τους ήρωες ,
Που είχανε ματώσει ,
Για την δίκη σου Ελευθέρια
Τα νιάτα τους σκοτώσει ,

Γιατι Λαε μου Όμορφε
Το δακρυ σου Κυλάει ,
Γιατι το στόμα σφράγισε
Δεν θέλει να Μιλάει,,

Γιατι Λαε μου δεν ξυπνάς ,
Τον ήλιο ν´ Αντικρίσεις,
Παρ´την Σημαία σου αγκαλιά
Στους δρόμους να γυρησεις ,

Να φοβηθούνε οι εχθροί
Να τρέξουν να Κρυφτούνε ,
Και τη ψυχή του έλληνα
Μπρός τους ,να ξαναδούνε ,,

Εσυ λαε μου εχεις ψυχή ,
Τη δόξα σου Λυπήσου
Το χώμα σου το άγιο
Ειναι η δύναμη σου ,

Οι ρίζες σου Αντέχουνε
Αρκεί να της Ποτίσεις,
Κί´αν άλλοι της Πολιορκούν
Πίσω να τις γυρίσεις,

Ξύπνα και κοίτα γύρω σου
Τις ομορφιές που έχεις
Ξυπνά λαε μου να Χαρείς
Εσύ τον πόνο αντέχεις,,

Εσύ γεννήθηκες αετός ,
Στα ύψη να γυρίζεις,
Πάνω στο Ολύμπου την κορφή
Εκεί φωλιές να χτίζεις,,,

Γιώτα ξένου

25 Οκτωβρίου :Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού

Η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη στην πρόληψη, στη σωστή ενημέρωση και στην ευαισθητοποίηση. Υπολογίζεται ότι 1 στις 8 γυναίκες παγκοσμίως θα εκδηλώσει καρκίνο του μαστού σε κάποια φάση της ζωής της. Παρά τη συχνότητά του, εάν διαγνωστεί έγκαιρα, μπορεί να θεραπευτεί. 

Γι’ αυτό και η ενημέρωση είναι απαραίτητη...
Η έγκαιρη διάγνωση επιτυγχάνεται με την αυτοεξέταση, τη μαστογραφία και την κλινική εξέταση από ειδικό γιατρό.
Η νίκη της μάχης κατά του καρκίνου του μαστού μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την ιατρική έρευνα, την ενημέρωση και κυρίως την πρόληψη.

 Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πρόληψη σώζει ζωές! Το οφείλουμε στον εαυτό μας…

     

Αγορασμένη αγάπη

Αγορασμένη αγάπη

Αγορασμένες μου αγάπες
στην ψυχή μου κάναν στάμπες
με πληγώσανε οικτρά
για μιας απόλαυσης νυχτιά

Συχνά πουλιέται μια ψυχή
όταν η μοναξιά την κυριαρχεί
και ψάχνει τον έρωτα να βρει
αγορασμένη από σάρκας λαϊκή

Με τα λεφτά δεν αποκτάς
όσα στην καρδιά σου λαχταράς
νομίζεις όμορφα ότι περνάς
μα το κενό σου το αφήνουν να πονάς

Αγορασμένες μου αγάπες
πληρωμένες αυταπάτες
ξεγελάω το κορμί μου
τάχα πως είσαι δική μου

Skouliki

Το βλέμμα σου το παγερό

Το βλέμμα σου το παγερό

Αυτό το βλέμμα σου το παγερό
να με κοιτάζει δεν μπορώ,
πως να σε αντικρίσω φιλικά
μέσα από αυτή σου τη μάτια;

Γιατί η ματιά σου η ζεστή
έριξε πάγο και σιωπή
άραγε τι σου χει συμβεί
κι ήρθε αυτή η ανατροπή;

Είμαι η αιτία τωρα εγώ
που έγινε τώρα τόσο ψυχρό
κι αντί για βλέμμα φιλικό
να με αντικρίζεις σαν εχθρό

Στο παγωμένο βλέμμα σου
πεθαίνει κάθε ψέμα σου
πως κάτι ένιωθες για μας
αλήθεια ειναι πως δε με αγαπάς

Και συνεχίζω να κοιτώ
στα μάτια σου ψάχνω να βρω
μια ηλιαχτίδα από παλιά
σαν αυτή που είχα αγκαλιά...

Skouliki

Η σκιά της φωνής σου

Η σκιά της φωνής σου

Όταν το τηλέφωνο χτυπά
από την δική σου την μεριά
τα καρδιοχτύπια μου πολλά
από μια αγάπη που δεν γερνά

Ένα σου μήνυμα χαρά
μου φέρνει μόνο στην καρδιά
δεν έπαψα μάθε πότε
να σε αγαπώ δικέ μου θησαυρέ

Μα ακούω την φωνή σου
ακόμα κι όταν δεν είμαι μαζί σου
παντού η σκιά της με ακολουθεί
αλλά σε τίποτα δεν φταις εσύ

Είναι η σκιά από μια φωνή
που στα αυτιά τώρα ηχεί
από μια αγάπη περασμένη
αλλά ποτέ της ξεχασμένη!
Skouliki

Οι πραγματικοί έρωτες δεν κοιμήθηκαν ποτέ σε άλλες αγκαλιές

   

Λένε πως οι μεγάλοι έρωτες χωρίζουν για σοβαρούς λόγους και πως η ζωή δεν τους θέλει πραγματικά μαζί. Κάποιοι άλλοι λένε, πως χωρίζονται και κοιμούνται σε ξένες αγκαλιές αλλά παράλληλα νοσταλγούν την παλιά αγάπη. Πουστιές τους έπαιξε η μοίρα αλλά τόσο θεοί, όσο και δαίμονες συνωμότησαν, για να μην είναι τώρα πια μαζί.
Μαλακίες!
Οι πραγματικοί έρωτες δεν κοιμήθηκαν ποτέ σε ξένες αγκαλιές. Δεν πρόδωσαν ποτέ τον σύντροφο τους, ακόμα κι όταν τʾ έσπασαν για λίγο. Ποτέ δεν πίστεψαν στο πεπρωμένο και πάντα έπαιρναν ευθύνη για τις πράξεις τους.
Οι πραγματικοί έρωτες τσακώνονται για βλακείες και μένουν χώρια για λίγο, κυρίως λόγω ξεροκεφαλιάς. Γιατί τέτοια παιχνίδια κυριαρχίας, θέλουν δυνατούς παίχτες. Ανθρώπους που δεν μασούν τα λόγια τους και που θα πουν αυτό που σκέφτονται, ακόμα κι αν πληγώσουν τον άλλον.
Άνθρωποι δυνατοί κι επιτυχημένοι, συνήθως, που ξέρουν τι ζητάνε, μόνο που καμιά φορά μπερδεύονται και διεκδικούν αυτό που θέλουν από το σύντροφό τους με λάθος τρόπο. Κάποιες φορές πιστεύουν, πως μιλούν σε υπάλληλο και πως αυτό που λένε, είναι και το απόλυτα σωστό. Έτσι καταφέρνουν να τσακώνονται για μικροπράγματα, που θεωρούν σοβαρά αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι.
Μπορούν να λογοφέρουν για το τελειωμένο αφρόλουτρο στο μπάνιο. Για την ακαταστασία στο δωμάτιο ή για την ώρα που ξυπνάει και κοιμάται ο άλλος. Μπορούν να σηκώσουν τη γειτονιά στο πόδι, μες στα χαράματα, επειδή ο ένας απʾ τους δυο έφαγε το τελευταίο κομμάτι σουφλέ σοκολάτας-που είχε ξεμείνει στο ταψί- και νʾ ανταλλάξουν βαριές κουβέντες μεταξύ τους.
Θα το φτάσουν στʾ άκρα απειλώντας με χωρισμό, χωρίς όμως πραγματικά να το εννοούν. Ίσως και να κάνουν μέρες να μιλήσουν στο τηλέφωνο. Οι φίλοι το μαθαίνουν και ταράσσονται, βάζοντας στο νου τους τα χειρότερα. Ρωτούν αν παίχτηκε κέρατο κι αυτοί απαντούν καθησυχαστικά «καμία σχέση».
Συνήθως η καλύτερη απάντηση που δίνεται στους φίλους είναι το «ε να, για μαλακίες μωρέ».
Πραγματικά οι λόγοι είναι γελοίοι. Κανένα ζευγάρι που καψουρεύτηκε κι αγαπήθηκε στʾ αλήθεια, δε χώρισε ποτέ για σοβαρούς λόγους. Γιατί στα δύσκολα ο ένας ήταν πάντα εκεί, να στηρίζει τον άλλον. Κανένα ζευγάρι που ερωτεύτηκε παράφορα δεν έβαλε τίτλους τέλους, όταν συνάντησε αναποδιές.
Πεισματάρηδες κι οι δυο τους τα καταφέρνουν κόντρα σʾ ό,τι κι αν συναντήσουν. Εξίσου πεισματάρηδες και ξεροκέφαλοι, όμως, που μπορούν να πνιγούν σε μια κουταλιά νερό. Περιμένουν απʾ τον σύντροφό τους να κάνει το πρώτο βήμα, γιατί τις περισσότερες φορές νιώθουν αμήχανα και δεν έχουν τι να πουν. Έτσι κρατούν αρνητική στάση, ενώ κατά βάθος καίγονται να τα ξαναβρούν.
Είναι θέμα κακής διαχείρισης λόγου. Όσο καλά κι αν γράφουν, όσο ορθά κι αν σκέφτονται σʾ άλλους τομείς. Μπροστά σʾ αυτόν τον έναν και μοναδικό άνθρωπο δεν έχουν λόγια να πουν κι αν έχουν, σίγουρα δεν τα εκφράζουν σωστά.
Γιʾ αυτό ποτέ δεν τα βρίσκουν με τις λέξεις. Απλά ο ένας ορμάει στον άλλον και του κλείνει το στόμα μʾ ένα φιλί. Τον τραβάει πάνω του και τον αγκαλιάζει, όσο πιο σφιχτά μπορεί, ψιθυρίζοντάς του «ξεκόλλα επιτέλους». Έπειτα θα ηρεμήσουν και θʾ αρχίσουν να λένε, πόσο λάθος είχαν και πόσο χαζά συμπεριφέρθηκαν. Θα ξενυχτήσουν μιλώντας για θέματα που τους απασχολούν και θα κοιμηθούν χαράματα.
Δεν υπάρχουν καταραμένα, καρμικά ζευγάρια. Αυτά είναι παπαριές που εφηύραν φυγόπονοι, για να κατηγορούν οτιδήποτε άλλο, εκτός βέβαια απʾ τους ίδιους τους εαυτούς τους. Οι πραγματικοί μεγάλοι έρωτες κλείνουν τα προβλήματα στο σπίτι. Δεν τα συζητούν μʾ άσχετους και δε δίνουν δικαίωμα σε κανέναν, να πει κακιά κουβέντα για το ταίρι τους. Ό,τι κι αν γίνει.
Θα αφήσουν ελάχιστους να μάθουν τι πραγματικά συμβαίνει και δε θα βγουν παρέα με τη χορωδία του δήμου, να διατυμπανίσουν τα προβλήματα τους, γιατί δεν έχουν μάθει να τους λυπούνται.
Διαπληκτίζονται εύκολα και τα βρίσκουν μεταξύ τους δύσκολα. Όμως κάθε φορά που γίνεται αυτό, δένονται όλο και πιο πολύ, γιατί λύνουν τα θέματά τους ένα προς ένα και δεν τʾ αφήνουν να μαζεύονται.
Τα ζευγάρια αυτά υπάρχουν ανάμεσα μας και σου επιτρέπουν να δεις μόνο την καλή πλευρά της σχέσης τους. Κάθε καβγάς είναι γι’ αυτούς ένα οριστικό τέλος και κάθε συμφιλίωση μία ακόμα πιο δυνατή αρχή. Μόνο αυτοί έχουν το δικαίωμα να λένε πως αγαπάνε. Μπορεί να χωρίζουν για μαλακίες, όμως βαθιά μέσα τους γνωρίζουν, πως θα τα ξαναβρούν.
Όλοι οι υπόλοιποι μπορούν να τη βγάλουν με ταινίες του Ξανθόπουλου και της Μάρθας Βούρτση. Να κλαίγονται και να πονούν για πρώην, μιας και δεν είχαν τʾ αρχίδια να τους διεκδικήσουν.
Μια φράση μόνο γιʾ εσάς. Καλά να πάθετε.

Συντάκτης: Γιάννης Καλαμπούκας

πηγη: http://www.pillowfights.gr/alitheia-i-tharros/

Η μουσική παράσταση " ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ... ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ 1922- 2005" στην Ζάκυνθο!

" ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ... ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ 1922- 2005"

ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ   ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΟΜΟΤΙΤΛΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ 17η ΣΥΝΕΧΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΘΑ ΛΑΒΕΙ ΧΩΡΑ ΜΕ ΕΙΣΟΔΟ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ "ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ" ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΑΡΑΚΙΝΑΔΟΥ ΣΤΙΣ 7.30 Μ.Μ 

Μερικά  άπω τα λόγια της  δημιουργού ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ για το μουσικό αυτό αφιέρωμα:

Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του βιβλίου μου με το τίτλο " Από το ημερολόγιό μου... Γρηγόρης Μπιθικωτσης 1922- 2005" για τις δράσεις και τους σκοπούς του Συλλόγου Ζακύνθου "Το όνειρο του παιδιού" τη Κυριακή 22 Νοεμβρίου στο πολιτιστικό Κέντρο Σαρακινάδου στις 7.30 μ.μ, θα ταξιδέψω μέσα απο τις αφηγήσεις μου νοητά το Ζακυνθινό κοινό,μνήμη τη μνήμη, τραγούδι το τραγούδι, στη ζωή και το έργο του ακριβού μου πατέρα Γρηγόρη,του μύθου Μπιθικωτση έτσι όπως τη βίωσα, μου την αφηγήθηκε ο ίδιος και τη κατέγραψα στο ημερολόγιο μου που έγινε βιβλίο και κυκλοφόρησε το 2006 από τις εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΆ ΓΡΆΜΜΑΤΑ αποτελώντας πνευματικό μου έργο. Ο σκοπός ιερός. Η είσοδος ελεύθερη και το ευχαριστώ μου μεγάλο στον πρόεδρο του Συλλόγου υπέροχο ερμηνευτή και μαέστρο Δημήτρη Κάνδηλα ,τα εξαίρετα μέλη του Συλλόγου, τους διακεκριμένους μουσικούς και την εξαίρετη χορωδία "Το όνειρο του παιδιού" που φιλικά θα συμμετέχουν μαζί με τους καταξιωμένους συνεργάτες μου, τον ερμηνευτή Σωτήρη Δογάνη στο τραγούδι και την Κατερίνα Μεγάλου στο τραγούδι και στο πιάνο . Ευχαριστώ ολοθερμα όλους τους ευγενικούς υποστηρικτές της μουσικής μου παράστασης που για 17η χρονιά παρουσιάζω με μεγάλη επιτυχία σε Ελλάδα και εξωτερικό έχοντας ξεπεράσει τις 500 και πλέον παραστάσεις. Τέλος κι αρχή η μνήμη εδώ δεν έχει.!

ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ




ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ- ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ- ΧΡΟΝΙΚΟΓΡΑΦΟΣ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ SER ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ....

Μαρία Ιστορία έκτη: από την Αγγελική Δ. Παπασταύρου

Γι α να δείτε την Πρώτη Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ
Γι α να δείτε την Δεύτερη Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ
Γι α να δείτε την Τρίτη Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ
Γι α να δείτε την Τέταρτη Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ
Γι α να δείτε την Πέμπτη Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ

   

Έργο του Martin Hudáček,

Μαρία Ιστορία έκτη
Με λένε Μαρία … και όπως μου αρέσει να μου λένε όλοι είμαι μεγάλη και όχι μωρό.
Μου είπε η μαμά μου σήμερα ότι θα μου μάθει να λέω που μένω ώστε αν ξαναχαθώ να μπορώ να το πω και να με βρούνε πιο εύκολα αν και δεν θέλω να ξανανιώσω το φόβο αυτόν, αλλά όπως είπε και ο παππούλης μου, τελικά είμαι ακόμη μωρό.
Μου έμαθε η μαμά μου σήμερα πως με λένε Μαρία και είμαι τεσσάρων , σε μερικούς μήνες βέβαια μου είπε, δεν ξέρω πόσο είναι αυτό αλλά είμαι σίγουρη πως θα μου πουν, γιατί τότε θα μου κάνουν αυτό που λένε πάρτι γενεθλίων με μια μεγάλη τούρτα και κεριά για να τα κάνω φου φου και να τα σβήσω, το ξέρω , το θυμάμαι και μου άρεσε πολύ.
Μου είπε επίσης ότι αν τύχει και ξαναχαθώ να προσπαθήσω να βρω μια καλή κυρία να της τα πω και πως μένω εδώ στο σπίτι μου στην Μελάς οδό,στον αριθμό 14, στον Κορυδαλλό. Τα είπαμε πολλές φορές για να τα θυμάμαι,αχρείαστα να είναι μου είπε και μου είπε πως πολύ με αγαπά και μου έφτιαξε και κέικ σοκολάτας η γιαγιά και έκλαιγε με λυγμούς ο μπαμπάς στο μπάνιο μα είπε πως πλένονταν και δεν ήταν δάκρυα αυτά αλλά τελικά δεν είμαι και τόσο μωρό.
Το βράδυ με έβαλε η μαμά μου για ύπνο, με πήρε αγκαλιά και μου είπε γλυκά πόσο πολύ με αγαπά και πόσο πολύ φοβήθηκε σήμερα που με έχασε για λίγο αλλά δεν με μάλωσε πολύ όπως περίμενα . Τελικά είναι πολύ καλή η μαμά μου και την στεναχώρησα σήμερα δεν το ήθελα όμως ήταν τελείως τυχαίο, είμαι μεγάλη και καλό παιδί.
Μετά ήρθε ο μπαμπάς μου και με φίλησε για καληνύχτα και η γιαγιά με τον παππού με κοίταξαν με τα μεγάλα κατακόκκινα μάτια τους και με χάιδεψαν γλυκά . Τότε δεν ξέρω γιατί αλλά υποσχέθηκα όπως κάνουν οι μεγάλοι,ότι δεν θα το ξανακάνω και χάρηκαν πολύ.
Το φως μου σβήσανε και έμεινα μόνη μου να σκέφτομαι το σοκ της σημερινής μέρας που στα αλήθεια δεν θέλω να ξανά συμβεί. Μικρό παιδάκι είμαι και εγώ και φοβήθηκα πάρα πολύ, μα δεν ήθελα να τους το πω να μην τους στεναχωρήσω ακόμη πιο πολύ,άλλωστε εγώ έφταιγα και όχι αυτοί.
Είχαμε πάει το πρωί στο μεγάλο εμπορικό κατάστημα στην μεγάλη την πόλη εκεί που τόσο μου αρέσει να παίζω και στην μαμά μου τόσο της αρέσει να πιάνει τα πράγματα εκεί και μετά να διαλέγει πιο θα αγοράσει.
Εμένα μου αρέσει στον πρώτο τον όροφο που έχει τα παιχνίδια που βλέπω στην τηλεόραση και τα βιβλία και τα CD με των ζουζουνιών την μουσική.
Μόλις περάσουμε από κει στους υπόλοιπους ορόφους η μαμά μου κάνει σαν μικρή , όλα θέλει να τα δει και για όλα με χαρά κάτι καλό έχει να πει, όμως εγώ βαριέμαι εκεί πολύ.

Έτσι τις κυλιόμενες κατέβηκα για να πάω στα παιχνίδια μιας και η μαμά μου κουβέντιαζε με τον πωλητή για ένα μεγάλο που ήθελε να πάρει καφέ χαλί.

Στον κάτω όροφο ήθελα να πάω να παίξω με τα παιχνίδια που ήταν μπόλικα χύμα εκεί για δοκιμή. Όμως αν πήγαινα και λίγο παρακάτω δεν θα ήταν και τόσο κακό να κάνω έναν όροφο μετά παραπάνω για να ανέβω με τις κυλιόμενες σκάλες που μου άρεσαν πολύ για παιχνίδι.

Βγήκα έτσι στην καφετέρια και μου μύρισε το ζεστό το κέικ της σοκολάτας που τόσο νόστιμο φαινόταν ακριβώς ίδιο με την γιαγιάς μου και η κοιλίτσα μου γουργούριζε πολύ.

Είχα χρήματα από τα ρέστα που πήρα το πρωί από τα εισιτήρια του λεωφορείο που μου τα έδωσε η μαμά γιατί το λεωφορείο έφευγε και δεν προλάβαινε να ανοίξει την μεγάλη τσάντα και μετά το μικρό τσαντάκι που βάζει τα ψιλά. Στην τσέπη μου τα έβαλε και μου είπε πως είμαι μεγάλη και μπορώ να τα φυλάξω για να πάρουμε κάτι νόστιμο να φάμε μετά.

Τώρα όμως εγώ ήθελα να φάω το κέικ έτσι πήγα στην καλή κυρίαπου το μαγείρεψε και της ζήτησα ένα κομμάτι .

Με κοίταξε καλά και με ρώτησε που είναι η μαμά μου και αν έχω λεφτά.

Έχω της είπα, η μαμά μου τα έδωσε γιατί είμαι μεγάλη τώρα και πρέπει να πάρω αυτή την λιχουδιά. Σκεπτική ήταν για λίγο, το βλέμμα της με τρόμαξε δεν ήθελε να μου δώσει το γλυκό, όμως είχε πολύ κόσμο που περίμενε και έτσι μου το έδωσε το κέικ και πήρε τα λεφτά μου.

Στο καρεκλάκι δυσκολεύτηκα να κάτσω όμως το έβαλα πείσμα και ήθελα πολύ να φάω το γλυκό μου και τα κατάφερα να ανέβω και τώρα σαν μεγάλη το κέικ μου τρώω.

Σκεφτόμουνα πως θα πάω στην μαμά μου σε λίγο και θα τις πως τι έκανα και με καμάρι θα με αγκαλιάσει και θα πει και στον παππού να μη με ξαναπεί μωρό.

Να μη ξεχάσω να της πω και τι παιχνίδι θα ήθελα να μου πάρει στα γενέθλιά μου και τα Χριστούγεννα και στην γιορτή μου αλλά και το Πάσχα έτσι γιατί είναι ευτυχώς πολλές οι γιορτές που μας παίρνουν δώρα και μου αρέσει πολύ.

Με αυτές τις σκέψεις η ώρα πέρασε και νύσταξα.

Έπρεπε να πάω στον όροφο πάνω από τον πρώτο που ήταν τα παιχνίδια να βρω την μαμά που ήθελε να αγοράσει αυτό το καφέ χαλί να φύγουμε γιατί κουράστηκα πήγε μεσημέρι και θα μας περιμένει η γιαγιάκα μου η καλή.

Στις κυλιόμενες τις σκάλες πήγα μα αυτές μόνο κατέβαιναν που να ήταν αυτές που ανέβαιναν ; Έψαξα πολύ όλο το μαγαζί μα δεν τις έβλεπα και έτσι ρώτησα ένα μεγαλύτερο παιδί που μου είπε πως πρέπει να βγω έξω από το μαγαζί και μετά να πάω στο δίπλα το στενό και να μπω από την άλλη πόρτα για να ξανά ανέβω στο πάνω το μαγαζί με τα παιχνίδια.

Τον ευχαρίστησα απορημένη, μα δεν κατάλαβε πως ήμουνα μόνο ένα μωρό και μου ήταν δύσκολο όλο το δρομολόγιο αυτό;

Την εξώπορτα πέρασα και στον μεγάλο δρόμο βρέθηκα , κόσμος πολύς πάνω κάτω πήγαινε και πολλά αυτοκίνητα και λεωφορεία και εγώ μόνη εκεί στην γωνία.

Μα τι μου είπε το μεγάλο το παιδί , δεν θυμόμουν ακριβώς όμως κάτι για το δίπλα το στενό μα να ήταν άραγε αυτό το σωστό ;

Τώρα φοβόμουνα πάρα πολύ, άλλο με την μαμά και άλλο μόνη μέσα στην τόση φασαρία και στον ξένο κόσμο που βιαστικός τρέχει πέρα δώθε.

Στην αρχή ο φόβος με έκανε να μη μπορώ ούτε να κουνηθώ, μετά όμως ένα δάκρυ άρχισε να με γαργαλάει στο μάγουλο και μετά άλλο και άλλο …. Δεν μπορούσα να δω από τα δάκρυα και φοβόμουνα πολύ στο τοίχο πίσω μου κόλλησα την πλάτη και περίμενα, δεν ξέρω τι.

Η κυρία η καλή που μου έδωσε το κέικ από το μαγαζί περνάει μπροστά μου βιαστική. Την πιάνω δειλά μετο χέρι μου και ευτυχώς με βλέπει, τρομάζει που μόνη μου είμαι κει και με παίρνει αγκαλιά και γρήγορα με ξαναβάζει μέσα στο μαγαζί.

Με ρωτάει γλυκά πως με λένε, που είναι η μαμά, πως βρέθηκα εκεί.

Ξέρω μόνο να της πως πως με λένε Μαρία και η μαμά μου ψωνίζει ένα μεγάλο καφέ χαλί.

Μου δίνει μια πορτοκαλάδα και ένα ακόμη πιο μεγάλο κομμάτι κέικ και μάλιστα δεν μου ζήτησε λεφτά γιαυτά, στιγμή δεν με αφήνει από τα μάτια της και μετά από λίγο έρχεται η μαμά μου δακρυσμένη και σαστισμένη και με βουτάει στην αγκαλιά της και με φιλά.

Τι μου έκανες παιδάκι μου, τι, με ρωτάει, Δεν με νοιάζει που μέσα στο κλάμα της μου φωνάζει με νοιάζει μόνο που με έχει αγκαλιά και δεν θέλωνα βγω από κει, μόνο εκεί νοιώθω σιγουριά.

Ευχαρίστησε την καλή μαγείρισσα και εκείνη με φίλησε γλυκά και με αποχαιρέτησε.

Στο σπίτι η μαμά ο μπαμπάς ο παππούς και η γιαγιά είχαν συμβούλιο σήμερα το απόγευμα για τα καμώματά μου όπως μου είπαν και η απόφαση βγήκε να μου μάθουν καταρχήν πως δεν φεύγουμε ποτέ από το χέρι τους ή μακριά τους και πως πρέπει να ξέρω πως με λένε που μένω και το τηλέφωνό μας,

Ξέχασα μέσα στην σαστιμάρα μου απόψε να κάνω την προσευχήμου ,Χριστούλη μου σε παρακαλώ κάνε με γρήγορα μεγάλη, βοήθησέ με να μη ξανάξεχαστώ και χαθώ και να μη τους ξαναστεναχωρήσω αλλά προπάντων να μη ξανά φοβηθώ, η φίλη σου Μαρία.

Συγγραφέας
Αγγελική Δ. Παπασταύρου

ΣΧΟΛΙΑ
Σχόλιο 1ο της Αγγελική Δ. Παπασταύρου

" ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΜΟΥ ."

Σχολιο 2ο της Αγγελική Δ. Παπασταύρου

ΚΑΠΟΤΕ ΕΓΡΑΦΑ . ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΒΡΑΒΕΙΟ . ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΧΑ ΟΝΕΙΡΟ ΝΑ ΕΚΔΟΣΩ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΧΑ ΒΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ "ΜΑΡΙΑ" (ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ) ΕΝΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΦΟΥ ΜΟΥ ΠΑΙΝΕΨΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ,ΜΟΥ ΕΚΟΨΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΜΦΟΡΟ ΝΑ ΕΚΔΩΣΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝΤΕ ΠΛΕΟΝ ΟΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑ ΜΟΥ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΘΑΦΤΗΚΕ ΒΑΘΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ....

Σχόλιο Απο Skouliki:
Ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Αγγελική Δ. Παπασταύρου που μου επέτρεψε να δημοσιεύσω μερικές από τις ιστορίες αυτές!

Μαρία Ιστορία πέμπτη: από την Αγγελική Δ. Παπασταύρου

Γι α να δείτε την Πρώτη Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ
Γι α να δείτε την Δεύτερη Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ
Γι α να δείτε την Τρίτη Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ

Γι α να δείτε την Τέταρτη  Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ
   

  Μαρία Ιστορία πέμπτη
Με λένε Μαρία… δεν θυμάμαι όμως ηλικία, ούτε επίθετο, οδό και αριθμό.Στον κόσμο τούτο δεν ξέρω τι κάνω, που πάω, τι ζητάω.
Είμαι απλά η Μαρία και αυτό μου φαίνεται αρκετό.
Κοιτάζω τηλεόραση , το κουτί του διαβόλου , που πολλοί έτσι το χαρακτήρισαν με τις κεραίες του σαν κέρατα που στις ταράτσες των σπιτιών καλά κρατούν.
Νέα πολλά, νέα άσχημα με βομβαρδίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, νέα που με τρομοκρατούν, νέα που με καθηλώνουν και με υποτάσσουν στις ιδέες των ισχυρών, αυτών που με το ζόρι με βάζουν να θέλω όλο και πιο πολλά από τα υλικά αγαθά, που τι κι αν μου είναι άχρηστα, χρήσιμα μου τα δείχνουν.
Ο κόσμος όλος με ένα πάτημα του κουμπιού στο σαλόνι μου,πίσω από το γυαλί. Άλλος πεινάει , άλλος πονάει, άλλος γελάει, μα εγώ ακόμηεκεί.
Δεν αντέχω άλλο και θέλω να ξεφύγω , να ρίξω μια αληθινήματιά στην ζωή.
Την πόρτα μου επιτέλους ανοίγω , το σπίτι και την πολυθρόνα μου αφήνω, τον ήλιο ζητάω να δω, όπως έκανα κάποτε κάθε πρωινό.
Έτσι βγαίνω στον ήλιο να με λούσει η ζεστασιά του, μα δενκάνει μου λένε .
Τον ήλιο τον ευεργέτη τον χάλασαν και τώρα σκορπά τον τρόμο και δεν τον κοιτάνε κατάματα πια. Η σάρκα αρρωσταίνει από το χάδι του πια.Κρύβομαι στα ρούχα μου και αν και κατακαλόκαιρο μακρυμάνικο με ανάγκασαν να φορώ, με σκούφο και με γάντια μέσα από το μαύρο το πλαστικό ότι μπορώ να δω ,αλλιώς πρέπει να πάω πίσω σπίτι να του κρυφτώ.
Στον καθαρό αέρα επιθυμώ τώρα να βρεθώ να γεμίσω τα πνευμόνια μου , να αναζωογονηθώ. Απαγορεύεται μου λένε και αυτό. Διοξείδιο του άνθρακα πολύ που δεν είναι πια φυσιολογικό μου απαγορεύει να αναπνεύσω. Θαρρώ πως είδα κάποιον να πουλά το οξυγόνο με το κιλό. Στο κουτί του διαβόλου το εντόπισα και αυτό .
Νερό αποφάσισα να πιω καθάριο να τρέχει από την πηγή. Το θυμάμαι καλά αυτό , άφθονο, κρυστάλλινο και δροσερό σε κάθε γωνιά υπήρχε μια πηγή αργότερα της έβαλαν και βρύση. Όχι μου λένε απαγορεύεται και αυτό.Μολύνθηκε και βρώμισε, απέκτησε και οσμή και χρώμα. Άσε που λιγόστεψε μα υπάρχει μόνο καθαρό στο διαφανές το πλαστικό και το πληρώνεις αρκετά, στην τηλεόραση το έμαθα καλά και αυτό.
Λέω απλά να περπατήσω μόνη μου στον έξω κόσμο, μα μήπως είχα πολύ καιρό να βγω;
Ο δρόμος γεμάτος με κόσμο και με σπρώχνει η λαοθάλασσα μαζί της στο κάτω κόσμο, εκεί στο μετρό.Παλεύω στην επιφάνεια της γης επιτέλους να μείνω, προσπαθώ πολύ να τους αντισταθώ. Δεν θέλω μέσα στη γη ζωντανή να θαφτώ.
Θέλω να ξεφύγω από όλα αυτά , μα δε θέλω να γυρίσω στο σπίτι πίσω, θέλω και άλλα να δω, όπως τα πουλιά που πετούν ελεύθερα ψηλά στον καθαρό τον ουρανό. Μα το μόνο που βλέπω είναι ένα γκρίζο να τον καλύπτει και τα πουλάκια στο σιδερένιο το κλουβί στο μαγαζί.
Α ναι το είχα ξεχάσει, απαγορεύτηκε και αυτό, τώρα είναι είδος προς εξαφάνιση τα πτηνά και διατίθενται μόνο σε μεταλλικό κουτί για την προστασία τους,, από τους ανθρώπους φυσικά.
Την θάλασσα πεθύμησα , τα κύματα να σκάνε χαλαρά στην ακτή,παιχνίδια με την άμμο τα παιδάκια να παίζουν στην αμμουδιά την καθαρή. Να κολυμπήσω μου ήρθε μια λαχτάρα, να αφεθώ απλά στην γλυκιά της αγκαλιά, ακριβώς όπως έκανα παλιά. Μια πινακίδα με αποτρέπει σιωπηλά. Είναι μολυσμένα μου λέει τα νερά.
Κοιτάζω το ρολόι μου και είναι ήδη πολύ αργά, μα η νυχτιά δεν φαίνεται πια πουθενά. Τα φώτα της πόλης εκτυφλωτικά, μέρα συνεχόμενη και αυτή, καλά μου τα είπαν στην τιβί.
Περιμένω να δω τα αστέρια στον ουρανό όπως έκανα με τους φίλους μου παλιά μα τι κι αν η ώρα είναι κοντά στην πρωινή, ο ουρανός σκεπασμένος με ένα φωτεινό πέπλο ροζ δεν με αφήνει ούτε αυτή την επιθυμία μου να εκπληρώσω. Φυσικά είναι η αντανάκλαση από τα πολλά και δυνατά φώτα της πόλης που ποτέ δεν κοιμάται .
Έτσι ήρθε το πρωί στο σπίτι γυρνώ, την τηλεόραση κοιτώ και παραδίνομαι στον ψεύτικο κόσμο της, που τελικά κατάφεραν και μας τον έκαναν αληθινό.
Όμως αναρωτιέμαι γιατί ; που πήγε ο κόσμος όπως τον θυμόμουνα ; που ήμουν εγώ τόσο καιρό ;
μήπως ενώ νόμιζα ότι ήμουν ξύπνια, εγώ κοιμόμουνα;
Νοιώθω μόνο φόβο, αγανάκτηση, και αηδία.
Δεν ξέρω τίποτα πια, μόνο… πως με λένε Μαρία.
Ίσως τελικά να είμαι απλά μια οπτασία , ένα κακό όνειρο στον δικό σου μυαλό.
Ίσως να είμαι η δική σου κραυγή αγωνίας για το μέλλον που τελικά φαντάζει θολό !!!
Συγγραφέας
Αγγελική Δ. Παπασταύρου

ΣΧΟΛΙΑ
Σχόλιο 1ο της Αγγελική Δ. Παπασταύρου

" ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΜΟΥ ."

Σχολιο 2ο της Αγγελική Δ. Παπασταύρου
ΚΑΠΟΤΕ ΕΓΡΑΦΑ . ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΒΡΑΒΕΙΟ . ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΧΑ ΟΝΕΙΡΟ ΝΑ ΕΚΔΟΣΩ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΧΑ ΒΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ "ΜΑΡΙΑ" (ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ) ΕΝΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΦΟΥ ΜΟΥ ΠΑΙΝΕΨΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ,ΜΟΥ ΕΚΟΨΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΜΦΟΡΟ ΝΑ ΕΚΔΩΣΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝΤΕ ΠΛΕΟΝ ΟΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑ ΜΟΥ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΘΑΦΤΗΚΕ ΒΑΘΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ....

Σχόλιο Απο Skouliki:

Ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Αγγελική Δ. Παπασταύρου που μου επέτρεψε να δημοσιεύσω μερικές από τις ιστορίες αυτές!

Καλημέρα, καλή εβδομάδα!

ΜΑΡΙΑ Ιστορία τέταρτη από την Αγγελική Δ. Παπασταύρου

Γι α να δείτε την Πρώτη Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ
Γι α να δείτε την Δεύτερη Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ
Γι α να δείτε την Τριτη Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ
                 

ΜΑΡΙΑ Ιστορία τέταρτη

Με λένε Μαρία… και είμαι ζωγράφος. Τουλάχιστον μέχριπέρυσι τέτοιο καιρό.

Τότε ήταν που με έπιασε η μεγάλη μου μελαγχολία και σταμάτησα να έχω έμπνευση και δεν ξανάπιασα, μέχρι σήμερα το πρωί, το πινέλο στο χέρι μου.
Πάντα οι πίνακες μου ήταν ολοφώτιστοι με πολλά χρώματα, έντονα και ζωντανά σαν και μένα. Ήμουν χαρούμενη και ευτυχισμένη με την μικρή μου οικογένεια και αυτό φαινόταν καθαρά σε αυτούς. Ο γιος μου Γιάννης είχε έρθει να συμπληρώσει την χαρούμενη εικόνα μας πριν τρία χρόνια και όλα φάνταζαν τέλεια, αν … και έβλεπα σαν μάνα κάποιες στιγμές, να τον χάνω, αλλά δεν ήθελα να πιστέψω ότι κρυβόταν πίσω από την αφηρημάδα αυτή κάτι κακό.
Είχα ήδη γεμίσει το γκαράζ μας με του πίνακές μου, που όλοι όσοι τους έβλεπαν μόνο καλά λόγια είχαν να μου πουν και το όνειρό μου ήταν πάντα να κάνω μια έκθεση . Μια έκθεση δική μου. Κατά δική μου!!!
Τις μέρες που είχα έμπνευση ζωγράφιζα ώρες ατελείωτες και το παιδί μου έπαιζε στην αυλή. Καμιά φορά τον παρατηρούσα από μακριά και τον έβλεπα χαμένο στις δικές του σκέψεις και … η ομιλία του είχε αργήσει λίγο να φανεί, αλλά οι περισσότεροι με καθησύχαζαν πως τα αγόρια γενικά αργούν να μιλήσουν λόγω τεμπελιάς.
Λόγου του ότι είναι μόνος του, έλεγα στον εαυτό μου και μόλις τελείωνα τον πίνακα τον έπαιρνα για μια τρελή βόλτα στην παιδική χαρά δίπλα στην θάλασσα που του άρεσε τόσο πολύ.
Καλού κακού τον πήγα στο νοσοκομείο για εξετάσεις αν και ήξερα ότι δεν θα έβρισκαν τίποτε το ανησυχητικό, αλλά και πάλι … δεν ξέρω κάτι με φόβιζε, μιας και οι στιγμές που το βλέμμα του καρφωνόταν σιωπηλό για αρκετή ώρα πάνω σε αντικείμενα ήταν όλο και πιο πολλές!
Η γνωμάτευση για τον αυτισμό του, καρφώθηκε σαν μαχαίρι και έσκισε την καρδιά μου. Αισθάνθηκα ανίκανη σαν μητέρα, αισθάνθηκα τύψεις για τις ώρες που τον άφησα μόνο του με τα παιχνίδια του, όταν εγώ για τους δικούς μου εγωιστικούς λόγους ζωγράφιζα, αισθάνθηκα ότι άδειασα από συναισθήματα και έφαγα ένα γερό χαστούκι !
Θέλω να βρω τον κατάλληλο λοστό να σπάσω το γυαλί που μας χωρίζει, όταν εκείνος χάνεται στον εαυτό του και εγώ μένω απέξω και παλεύω να τον αγγίξω με λέξεις και με χάδια. Κάνω φασαρία , φωνάζω, ουρλιάζω , κλαίω , μα μάταια … εκείνος απαθής συνεχίζει να έχει την πόρτα της επικοινωνίας διπλοσφράγιστα κλειστή!
Έχει χαθεί στον δικό του μαγικό κόσμο και είναι ολομόναχος!
Ένα χρόνο τώρα παλεύω με τους δαίμονές μου, με τον εαυτό μου , την έμπνευσή μου, που το μόνο που μου δίνει για να ζωγραφίσω είναι μαύρες και μοβ εικόνες.
Αν και η πορεία του πολύ θετική και αρκετά πιο βελτιωμένη από πέρυσι, η καρδιά μου νοιώθει, ελαφριά μόνο αισιοδοξία για το αβέβαιο μέλλον του…
Η σχέση μας έχει γίνει πολύ πιο στενή. Είμαι συνέχεια κοντά του.
Έχω γίνει ο ίσκιος του, η φωνή που δεν έχει , η άμυνά του απέναντι στα αδιάκριτα βλέμματα και τους ψιθύρους στις εξόδους μας.
Αχ, πόσο κακός μπορεί να γίνει ο κόσμος! Πόση κακία βγάζουν τα λόγια των άλλων παιδιών που αμέσως ξεχωρίζουν το διαφορετικό και το στιγματίζουν, το εξαιρούν από τις παρέες τους και το κοροϊδεύουν !!! Μα πιο πολύ φταίνε οι γονείς και η κοινωνία που το διαφορετικό , ότι κι αν είναι αυτό, το ξεχωρίζουν το πατάνε και μετά το πετάνε!!!
Χτες το απόγευμα ήμασταν στην αγαπημένη του παιδική χαρά , εκεί δίπλα στην θάλασσα και έκανε κούνια ευτυχισμένος. Μας ξέρουν πια μιας και πάμε κάθε απόγευμα εκεί , μας αποδέχτηκαν μετά από έναν ολόκληρο χρόνο , αν και στην αρχή είχαμε και εμείς προβλήματα με τους αδιάκριτους! Μα έμαθα να αμύνομαι με τα πύρινα λόγια μου για χάρη του!
Στην δίπλα κούνια ήρθε ένα κοριτσάκι με ένα καπελάκι στο άδειο από μαλλιά κεφαλάκι του . Είχε καρκίνο.
Αμέσως άρχισαν οι ψίθυροι από τις υπόλοιπες μαμάδες και τα αδιάκριτα βλέμματα καρφώθηκαν πάνω του. Εκείνο δεν το πρόσεξε , ούτε ο γιος μου που της χαμογέλασε γλυκά, όμως το πρόσεξαν οι γονείς της που ντράπηκαν και την πήραν άρον άρον από την παιδική χαρά και έτσι το μέρος βρήκε ξανά τους κανονικούς του ρυθμούς...
Φεύγοντας η μικρή με τα μεγάλα γλυκά γαλάζια μάτια, έριξε μια ματιά στον γιο μου και τον χαιρέτισε. Άραγε θα την ξαναδούμε ή δεν θα προλάβει λόγο της αρρώστιας της, σκέφτηκα…
Χτες το πρωί πήραμε την αξιολόγηση και τουλάχιστον οι ελπίδες του άντρα μου αναπτερώθηκαν . Θέλησε να μου κάνει ένα δώρο για να μπορέσει η οικογένειά μας να ξαναβρεί , ότι κι αν σημαίνει πια αυτό, τους κανονικούς της ρυθμούς όπως χαρακτηριστικά μου είπε ενθουσιασμένος.
Να κάνουμε την έκθεση που πάντα ονειρευόμουνα. Οι πίνακες βρίσκονταν στην αποθήκη. Ένα χρόνο τώρα δεν τους είχα δει καν. Τα είχε κανονίσει ήδη όλα , τον χώρο, τις προσκλήσεις όλα μα όλα.
Έπρεπε μόνο να διαλέξω ποιος από όλους θα ήταν ο κύριος , το θέμα της έκθεσης ,ο κεντρικός , αυτός που θα αντιπροσώπευε όλα μου τα συναισθήματα, το είναι μου, ο καλύτερος δηλαδή!
Δύσκολη η απόφαση, γιατί τίποτα από αυτά που είχα μέχρι πέρυσι ζωγραφίσει δεν αντιπροσώπευε τον καινούργιο μου εαυτό . Κανένας!
Η έκθεση είναι κανονισμένη για τα τέλη του μήνα . Μέχρι τότε έχω τον χρόνο να σκεφτώ. Έχω χρόνο, ίσως να φτιάξω και έναν, αλλά κάτι σε γκρι δεν νομίζω να τους αρέσει…
Το βράδυ έφτασε και η σκέψη του κοριτσιού με τα γαλάζια μάτια ήταν μονίμως καρφωμένη στο μυαλό μου . Οργή ένοιωθα για την κοινωνία, για τις υπόλοιπες μητέρες για τον τρόπο που την κοιτούσαν αλλά και θλίψη για το τραγικό δικό της μέλλον. Και εκεί φαίνεται αποκοιμήθηκα…
Ξάφνου βλέπω μια ζωγραφιά μπροστά μου που όλο και μεγαλώνει. Έχει τώρα πιάσει όλο τον τοίχο . Την θαυμάζω. Θέλω να την ακουμπήσω, αλλά τα χέρια μου είναι βαριά και δεν μπορώ να τα κουνήσω. Έτσι αρκούμαι στο να την θαυμάζω.
Η ζωγραφιά δείχνει ένα απλό δέντρο σε ένα μεγάλο δάσος , μα έχει πάνω της κάτι το μαγικό . Τα μάτια μου παραμένουν για ώρα καρφωμένα σε αυτή την ζωγραφιά η οποία ξαφνικά ζωντανεύει και αλλάζει.
Το δέντρο όλο και μεγάλωνε, φούντωνε και γέμιζε την ζωγραφιά. Σε αντίθεση το δάσος όλο και μίκρυνε και μίκραιναν τα δέντρα και έχαναν τα φύλλα τους την λεβεντιά τους και σκέβρωναν οι κορμοί τους και γίνονταν όλο και πιο καχεκτικά, έως ότου στο τέλος παραμορφώθηκαν τελείως.
Κάτι σε αυτό το δέντρο μου φαινόταν τόσο οικείο, ένοιωθα όμορφα και στοργικά όταν το κοίταζα και δεν έβλεπα σε αυτό τα φύλλα και τα κλαδιά του αλλά την ψυχή του. Ήταν σαν να έβλεπα το πρόσωπο ενός αγγέλου, το πρόσωπο του γιου μου, ήταν όμορφο συναίσθημα σας λέω, αχ πόσο με ηρεμούσε…
Στη βάση του κορμού του άρχισαν να δημιουργούνται οι φιγούρες ανθρώπων, μικρών παιδιών με τους γονείς τους, δασκάλες, άνθρωποι της πόλης, επιστήμονες με άσπρές στολές και γάντια.
Ακούγονταν και ήχοι στο δάσος, ήχοι από τα χιλιάδες πουλάκια, τα γέλια και οι φωνές από τα παιδιά του σχολείου που είχαν πάει εκεί για εκδρομή , ήχοι από τα αυτοκίνητα που έφερναν τους επιστήμονες για την έρευνα τους στο δέντρο , αλλά και από τους άλλους ανθρώπους που κοίταζαν, (γιατί άραγε;), το πελώριο πια δέντρο που καμάρωνε για την λεβεντιά και ομορφιά του.
Όμως έτσι ξαφνικά άρχισε να παραμορφώνεται πάλι αυτή η γαλήνια ζωγραφιά.
Σύννεφα πολλά μαζεύτηκαν πάνω από το πελώριο δέντρο, μα το υπόλοιπο δάσος εξακολουθούσε να το ραντίζει με φως ο ήλιος.
Κοιτώντας τώρα καλύτερα είδα ότι το δέντρο το κοιτούσαν οι άνθρωποι με πολύ κακία, επικράτησε πανικός και οι γονείς απομάκρυναν τα παιδιά τους κλείνοντας τους μάλιστα τα μάτια με τα χέρια για να μην βλέπουν πια το δέντρο. Οι δασκάλες απομάκρυναν γρήγορα τα παιδιά κοντά από το δέντρο και συνέχισαν την εκδρομή τους στο υπόλοιπο δάσος.
Οι κάτοικοι της πόλης έφυγαν για τις δουλειές τους και οι επιστήμονες αφού πήραν τα δείγματα που ήθελαν εξαφανίστηκαν και αυτοί. Όλοι απέφευγαν αυτό το δέντρο και προτιμούσαν τα υπόλοιπα γιατί αυτό απλά ήταν διαφορετικό, και αυτό τους τρόμαζε, τους φόβιζε, τους παραξένευε!
Ησυχία επικράτησε, ούτε τα πουλάκια ακούγονταν πια μιας και εκείνα εξαφανίστηκαν από το δέντρο και εκείνο πια έστεκε μόνο και θλιμμένο.
Ένοιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι μου γιατί ένοιωθα τον πόνο του την απορία του την μοναξιά του. Μου ήταν γνώριμο το συναίσθημα αυτό...Ένα δάκρυ άρχισε να κυλά καυτό στο μάγουλό μου και σε λίγο άλλο ένα και άλλο, μαζί με έναν κόμπο που ανέβαινε στο λαιμό και ψέλλισα ένα «γιατί;».
Όμως η ζωγραφιά πάλι παραμορφώθηκε .
Παρατήρησα μια παιδική φιγούρα να ξεπροβάλλει από τον κορμό. Δύο χεράκια να το αγκαλιάζουν, δύο χειλάκια να το φιλάνε και ένα χαμόγελο να του χαρίζεται απλόχερα.
Αυτή η παιδική αθώα ψυχούλα που είδε πέρα από το περιτύλιγμα, μέσα από την βιτρίνα, βαθύτερα μέσα στην καρδιά του, πιο πέρα από το σύνολο και το κατεστημένο , που ακόμη δεν γνώριζε τι πάει να πει κακία και φθόνος, του άπλωσε το χέρι, το δέχτηκε γιαυτό που ήταν και του πρόσφερε ότι πιο πολύτιμο είχε,δίχως αντάλλαγμα, την αγάπη.
Άραγε υπάρχει ελπίδα σκέφτηκα αμέσως και μέχρι να μπορώ να σκουπίσω το δάκρυ της χαράς πια που κύλησε αυτή τη φορά, κατάφερα να διαβάσω την υπογραφή κάτω από τον πίνακα που έγραφε… το όνομά μου!!!
Το πρωί που ξύπνησα δεν μπορούσα να πιστέψω πως αυτό που είδα ήταν ένα απλό όνειρο. Ήταν μια θεϊκή έμπνευση που μου δόθηκε, ένα μήνυμα για να το στείλω με τον δικό μου μοναδικό τρόπο, την ζωγραφική, σε όλο τον κόσμο.
Ήταν το «δέντρο της ντροπής» που κατάφερε να γίνει το «δέντρο της ελπίδας».
Είχα βρει τον τίτλο της έκθεσής μου αλλά προ πάντων είχα βρει τον εαυτό μου,την ελπίδα μου, την αισιοδοξία μου. Έστησα τον καμβά μου πήρα τα πινέλα μου και ξεκίνησα για να δημιουργήσω την δική μου εικόνα με το δέντρο της δικής μου Ελπίδας .
Είναι βράδυ και είμαι χαρούμενη μετά από ένα ολόκληρο χρόνο. Το παιδί μου κοιμάται γαλήνιο και ευτυχισμένο στο κρεβάτι του και εγώ το κοιτώ με ικανοποίηση , στοργή και αγάπη. Είναι το δικό μου διαφορετικό μικρό θαύμα στη ζωή και είμαι περήφανη.
Σε ευχαριστώ Θεέ μου που μου έδειξες τον δρόμο … η δούλη σου Μαρία!!!

Συγγραφέας
Αγγελική Δ. Παπασταύρου

ΣΧΟΛΙΑ
Σχόλιο 1ο της Αγγελική Δ. Παπασταύρου

" ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΜΟΥ ."

Σχολιο 2ο της Αγγελική Δ. Παπασταύρου

ΚΑΠΟΤΕ ΕΓΡΑΦΑ . ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΒΡΑΒΕΙΟ . ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΧΑ ΟΝΕΙΡΟ ΝΑ ΕΚΔΟΣΩ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΧΑ ΒΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ "ΜΑΡΙΑ" (ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ) ΕΝΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΦΟΥ ΜΟΥ ΠΑΙΝΕΨΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ,ΜΟΥ ΕΚΟΨΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΜΦΟΡΟ ΝΑ ΕΚΔΩΣΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝΤΕ ΠΛΕΟΝ ΟΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑ ΜΟΥ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΘΑΦΤΗΚΕ ΒΑΘΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ....

Σχόλιο Απο Skouliki:
Ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Αγγελική Δ. Παπασταύρου που μου επέτρεψε να δημοσιεύσω μερικές από τις ιστορίες αυτές!

Τα άστρα κρατάνε μυστικά;

Τα άστρα κρατάνε μυστικά;

Πιασαν τα άστρα να κρυφτούν
σα να μην θέλουν να με δουν
σαν κλέφτης να φεύγω στα κρυφά
γεμάτος από τα δικά σου τα φιλιά

Κάθε ξημέρωμα βλέπω ξανά
της νύχτας τα παθιασμένα τα φιλιά
πλημμυρισμένη από πάθος η καρδία
μου φέρνει χαμόγελα πλατιά!

Στο γλυκοχάραμα έχουν κρυφτεί
τα άστρα και η δική μου η φυγή
από την ζεστή σου αγκαλιά
ήλιε μου κράτα μυστικά!

Κανένα μάτι μην με δει
πως από την πόρτα σου έχω βγει
είναι ο έρωτας μας ο κρυφός
που αποφεύγει του ήλιου το φως

Σε αυτόν τον έρωτα το κρυφό
θεέ μου πόσο ακόμα καιρό
μπορώ από όλους να κρυφτώ
που όλα το λεν με κομπασμό;

Skouliki

ΜΑΡΙΑ Ιστορία Τρίτη, από την Αγγελική Δ. Παπασταύρου

   

Γι α να δείτε την Πρώτη Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ
Γι α να δείτε την Δεύτερη Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ

ΜΑΡΙΑ Ιστορία Τρίτη

Με λένε Μαρία…στην ζωή μου στάθηκα πάντα πολύ τυχερή. Σήμερα όμως το κατάλαβα πολύ καλά αυτό και ευχαριστώ τον Θεό για την καλή αυτή μου… τύχη.
Από τα σχολικά μου χρόνια θυμάμαι ότι αν και τεμπέλα ποτέ δεν έτυχε να με εξετάσει ο καθηγητής σε μάθημα που για μια κακή συγκυρία, δεν «έτυχε» να ανοίξω βιβλίο ή να τύχει πάλι εκείνη την «άτυχη» μέρα να γράψω διαγώνισμα ακόμη κι αν ήταν προγραμματισμένο, πάντα κάτι θα τύχαινε και θα την γλίτωνα. Ήμουν πάντοτε τυχερή , έτσι στάθηκα και στον γάμο μου, με το παιδί μου ακόμη και με την δουλειά μου .
Όμως σήμερα το μεσημέρι έγινε κάτι που με ταρακούνησε συθέμελα και με έκανε για πρώτη φορά στη ζωή μου να φοβηθώ ότι η καλή τύχη που με συντρόφευε τόσα χρόνια , ίσως να με εγκατέλειψε και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο.
Χρόνια τώρα είχα αποκτήσει μια πολύ κακιά συνήθεια, το κάπνισμα!
Γνώριζα βέβαια τις καταστροφικές για τον οργανισμό μου επιπτώσεις αλλά μπρος στην απόλαυση και την προσωπική μου ικανοποίηση αυτά μου φάνταζαν πολύ μακρινά . Έτσι το πακετάκι, μου έγινε κολλητός φίλος και σύντροφος, ιδιαίτερα τις ατέλειωτες ώρες της οδήγησης από το γραφείο στο σπίτι .Μένουμε σε ένα προάστιο της πόλης αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της, με το καυσαέριο και την φασαρία της. Και σε αυτό, τον τομέα του σπιτιού, πάλι τυχερή υπήρξα. Μεζονέτα στην εξοχή, δίπλα στο κατάφυτο βουνό, το οποίο μου εξασφάλιζε το πολυπόθητο οξυγόνο, την βόλτα στην εξοχή και την ορειβασία στο βουνό ότι ώρα το επιθυμούσα! Δροσιά το κατακαλόκαιρο, μαγευτικό βουνίσιο χιονισμένο περιβάλλον τον χειμώνα. Ένας μικρός παράδεισος, ακριβώς λίγα χιλιόμετρα έξω από το πέπλο του μαύρου βρωμερού νέφους του καυσαερίου της μεγαλούπολης.
Όπως κάθε μέρα έτσι και σήμερα έφυγα το μεσημέρι από το γραφείο μου και δεν έβλεπα την ώρα να πάω να χαλαρώσω στο κρεβάτι μου, αγναντεύοντας από το παράθυρο το υπέροχο τοπίο, που σαν ζωγραφιά μεγάλου καλλιτέχνη που σε ολοζώντανο καμβά μέσα σε πράσινό και μπλε φόντο ξεπρόβαλε η μορφή του δικού μου παραδείσου, του γειτονικού μας βουνού!!!
Η κίνηση τέτοια ώρα φοβερή και το καυσαέριο στα ύψη. Οι αντοχές μας το ίδιο, είχαν και εκείνες χτυπήσει κόκκινο, το ίδιο και η θερμοκρασία. Το ραδιόφωνο που με συντρόφευε στο μοναχικό μου ταξίδι με πληροφορούσε πως κάπου στην ενδοχώρα μια μεγάλη εστία φωτιάς κατέτρωγε τα σωθικά ενός παρθένου δάσους,άλλα όπως χαρακτηριστικά είπε ο εκφωνητής «ευτυχώς δεν απειλήθηκαν κατοικημένες περιοχές».
«Εμπρηστές» σκέφτηκα, «πως μπορούν και το κάνουν αυτό; Πως καταστρέφουν τους κόπους μιας ζωής; Πως θέτουν σε κίνδυνο τις ανθρώπινες ζωές;» Συγχύστηκα πάλι , σκέφτηκα και άναψα ένα τσιγάρο.
Η κάπνα του μου φάνταζε ακριβό άρωμα, μπροστά στις εξατμίσεις τωνφορτηγών και των ταξί!
Κουράγιο Μαρία, σκέφτηκα όπου νάναι φτάνεις στο δικό σου επίγειο παράδεισο και οι βαθιές εισπνοές του οξυγόνου εκεί θα σε ανταμείψουν !
Μετά από κάμποσα τσιγάρα και αρκετά κορναρίσματα και μπόλικο εκνευρισμό έφτασα στην τελευταία διασταύρωση της μεγαλούπολης που πλέων θα με έβγαζε στην τελική ευθεία για τον δικό μου παράδεισο.
Εκεί στους πρόποδες του βουνού θαύμασα το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία που μικροσκοπικό και κάτασπρο μας καλούσε κάθε καλοκαίρι στην αυλή του για την καθιερωμένη πια πανήγυρη . Ευκαιρία για πεζοπορία αλλά και θρησκευτική κατάνυξη μέσα στο μεγαλείο της φύσης!!! Το φανάρι πλέον πράσινο και συνεχίζω…
Κόντευα στο σπίτι όταν ξαφνικά, κάποιος πέρασε μπροστά μου με κόκκινο φανάρι και ευτυχώς δεν μου έκανε ζημιά, αλλά η λαχτάρα μου φτάνει για να ταραχτώ και να μου πέσει από το χέρι που είχα έξω από το παράθυρο, το τσιγάρο.Μέσα στην σύχιση δεν το καταλαβαίνω; Δεν δίνω την ανάλογη σημασία; Δεν ήταν άλλωστε και η πρώτη φορά που το πέταγα κάτω στην άσφαλτο, νομίζω ότι είμαι με τους υπόλοιπους καπνιστές συνυπεύθυνη για το θλιβερό θέαμα των αποτσίγαρων στους δρόμους και στα πεζοδρόμια !!!
Ένα χιλιόμετρο ακόμη σκέφτηκα με χωρίζει από το ησυχαστήριό μου, και έκανα υπομονή .
Φτάνοντας στο σπίτι, φανερά ακόμη σοκαρισμένη ξεντύθηκα, πλύθηκα και αφού τράβηξα τις κουρτίνες να βλέπω το πρασινωπό ζωντανό καμβά μου αποκοιμήθηκα.
Με ξύπνησαν οι ήχοι τις πυροσβεστικής. Ακούγονταν στην αρχή κάπου βαθιά μέσα στα κύτταρα του κουρασμένου μου μυαλού, μα όσο περνούσε η ώρα οι ήχοι δεν έλεγαν να σωπάσουν για να ξεκουράσω την τόσο κουρασμένη μου ψυχή και το σώμα μου που είχε βαρύνει και εκείνο από την κούραση αντιστεκόταν σθεναρά αλλά μάταια…
Πετάχτηκα πάνω όταν μύρισα το καμένο χόρτο! Η ματιά μου καρφώθηκε στο άλλοτε καταπράσινο ζωντανό καμβά μου που τώρα ήταν πιο συννεφιασμένος και θολωμένος κι από το πιο βρωμερό νέφος . Δεν υπήρχε αυτό το όμορφο τοπίο ,έβλεπα μόνο μια μαυρίλα μια κάπνα . Το μπαλκόνι μου ήταν γεμάτο στάχτες.
«Θεέ μου», αναφώνησα «καίγεται το βουνό»!!!
Ντύθηκα χωρίς δεύτερη σκέψη, όρμησα έξω από το σπίτι και κατευθύνθηκα στους πρόποδες του βουνού , εκεί στην διασταύρωση που έγινε το «παρ ολίγον»ατύχημα, το μεσημέρι.
Εκεί ήταν μαζεμένοι και οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής μας. Δύο οχήματα της πυροσβεστικής με τέσσερις πυροσβέστες βρίσκονταν από ώρα εκεί και πάλευαν με τη μάνικα που σαν αγριεμένο φίδι με μανία και ορμή έβγαζε το ιερό νερό που θα έτρωγε την φλόγα και θα έπνιγε την φωτιά.
Σχόλια πολλά από τους τριγύρω. Σενάρια για το πώς ξεκίνησε η φωτιά μέχρι τι όμορφοι που είναι οι πυροσβέστες!
Όμως εγώ ήθελα να βοηθήσω, όχι να μείνω να κοιτώ την καταστροφή σαν απλός θεατής και σχολιαστής των πραγμάτων.
Καιγόταν ο καμβάς μου , το οξυγόνο μου , η ελπίδα μου ότι αναπληρώνω το οξυγόνο στους πνεύμονές μου από το τσιγάρο που καπνίζω και … τσιγάρο;;; Κάποιος ανέφερε ότι ίσως η φωτιά να προκρίθηκε από κάποιον αφελή που πέταξε ένα αναμμένο τσιγάρο στον δίπλα δρόμο, στην δίπλα διασταύρωση … εκεί που μου έπεσε το αναμμένο τσιγάρο σήμερα το μεσημέρι… Ω Θεέ μου τι έκανα! Έκαψα τον καμβά μου; Το οξυγόνο μου; Είμαι εμπρηστής;;;
Τώρα είχα χλωμιάσει, τα χέρια μου έτρεμαν, το μυαλό μου θόλωσε στην σκέψη του εμπρηστή , εγώ εμπρηστής !!! Πήγα πιο πέρα να στηριχθώ σε μια πέτρα ,ένοιωθα ζάλη και είχα έντονη την τάση για εμετό.
Μια χελώνα πρόβαλε τρομαγμένη δίπλα μου , έτρεχε με τα πόδια του «λαγού» να σωθεί από το θάνατο που την κυνηγούσε, βγήκε στο δρόμο και την μάζεψα στην άκρη στο απέναντι πεζοδρόμιο. Προς το παρών ήταν ασφαλείς, για μετά δεν μπορούσα να της εγγυηθώ, ούτε σε εκείνη ούτε στα υπόλοιπα χιλιάδες ζώα του δάσους. Έφταιγα εγώ γιαυτό;Αλλά και να μην έφταιγα ΕΠΡΕΠΕ να κάνω κάτι, τώρα αυτό προείχε!!!
Μια ομάδα κατευθύνθηκε για το βουνό , ήταν μια ομάδα δεκατεσσάρων νέων εθελοντών που με κουβέρτες και κλαδιά στο χέρι όρμησαν να τιθασεύσουν τις φλόγες, δεν το σκέφτηκα καθόλου ούτε καν το πανάκριβο πουκάμισό μου δεν σκέφτηκα όταν έσχιζα το μανίκι για να το βρέξω και να σκεπάσω με αυτό το πρόσωπό μου και παίρνοντας ένα μεγάλο κλαδί στο χέρι τους ακολούθησα μέσα στο καπνό.
Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να σώσω τον καμβά μου με όλο το τριγύρω τοπίο, τα πουλιά, τις χελώνες, τους σκαντζόχοιρους, τα σκιουράκια, ακόμη και τα φίδια που τώρα πρώτη φορά τα ένοιωθα σαν παιδιά μου και όχι σαν απλά ζώα του δάσους.
Λίγες στιγμές μετά, μπορεί να ήταν και ώρες δεν το κατάλαβα, μας δόθηκε το μήνυμα να κατέβουμε, μόνο κάποιες μικροεστίες είχαν μείνει και αυτές θα τις έσβηναν οι πυροσβέστες.
Ο γεροδεμένος αρχηγός της ομάδας με τράβηξε απότομα από το χέρι όταν εγώ πια με μανία συνέχιζα να κτυπάω με το κλαδί μια σπίθα που τελικά είχε σβήσει αλλά η φωνή μέσα στο μυαλό μου «εμπρηστής, εμπρηστής» δεν με άφηνε να δω την πραγματικότητα.
Με κατέβασε στους πρόποδες και στο δρόμο μου πρόσφεραν τις πρώτες βοήθειες, γιατί τελικά είχα κάποια εγκαύματα στο χέρι μου, που όμως ούτε που το κατάλαβα.
Τέτοια ήταν η μανία μου για την φωτιά, την οποία ίσως εγώ άθελά μου να προκάλεσα!
Στον ασύρματο του πυροσβεστικού οχήματος ακούω κάποια φωνή από την άλλη πλευρά να ειδοποιεί ότι έρχεται και η αστυνομία γιατί βρέθηκε εμπρηστικός μηχανισμός αρκετά μέσα στο δάσος .
Ο ξέφρενος ρυθμός που χτυπούσε η καρδιά μου άρχισε να παίρνει τον φυσιολογικό ρυθμό και πάλι. Τα εγκαύματα πια στο χέρι μου τα νοιώθω να με τραβάνε και να με καίνε. Πρώτη φορά μετά από ώρα αισθάνομαι ξανά τον εαυτό μου νοιώθω τα πόδια μου κουρασμένα παρατηρώ το σχισμένο μου πουκάμισο και το τακούνι που λείπει από τα πέδιλά μου. Μού ρχεται να φωνάξω από τον αβάσταχτο πόνο της πληγής , αλλά η λογική μου λέει πως μπορεί να είσαι τυχερή ως συνήθως αλλά είσαι ένας παραλίγο εμπρηστής και αυτό δεν αλλάζει. Είσαι αμελής και έθεσες σε κίνδυνο κάτι πολύ πιο πολύτιμο από τον εαυτό σου , τη φύση , τα ζώα το μέλλον των παιδιών σου.
Ένα χέρι με αγκαλιάζει μέσα στην αγωνία που τρέμει, με κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά του, με φιλά! Δάκρυα τρέχουν από το γεμάτο αγωνία πρόσωπό του που δεν μπορεί να μιλήσει από τους λυγμούς, μόνο με κρατάει και με φιλά. Είναι ο άντρας μου που τόσες ώρες με έψαχνε με αγωνία . Θέλω να πάμε σπίτι να πλυθώ,τώρα που πέρασε ο εφιάλτης και να χαθώ μέσα στην ασφαλή αγκαλιά του.
Είναι βράδυ και είμαι μπροστά στον καθρέφτη μου, εγώ και ο εαυτός μου μόνοι. Σκέφτομαι την ένταση της μέρας, το πώς σε ελάχιστες στιγμές μπορεί να έρθει το κακό και η καλή τύχη να σε εγκαταλείψει για μια μόνο απερισκεψία, για μια μόνο ψευτο ευχαρίστηση όπως το τσιγάρο. Πριν λίγο τελειώσαμε το δείπνο, ο άντρας μου, μου πρόσφερε ένα τσιγάρο ως συνήθως, δεν το πήρα αρνήθηκα.
Αύριο θα είναι μια καινούργια μέρα δίχως τσιγάρο μόνο εγώ και ο καμβάς μου.
Κάνω τώρα την βραδινή μου προσευχή…
Με λένε Μαρία… Θεέ μου, σε ευχαριστώ που δεν με εγκατέλειψες αλλά μου έδωσες ένα καλό μάθημα, να προσέχω και να σέβομαι όλα τα δημιουργήματά σου!!!

Συγγραφέας
Αγγελική Δ. Παπασταύρου

ΣΧΟΛΙΑ
Σχόλιο 1ο της Αγγελική Δ. Παπασταύρου

" ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΜΟΥ ."

Σχολιο 2ο της Αγγελική Δ. Παπασταύρου

ΚΑΠΟΤΕ ΕΓΡΑΦΑ . ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΒΡΑΒΕΙΟ . ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΧΑ ΟΝΕΙΡΟ ΝΑ ΕΚΔΟΣΩ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΧΑ ΒΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ "ΜΑΡΙΑ" (ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ) ΕΝΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΦΟΥ ΜΟΥ ΠΑΙΝΕΨΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ,ΜΟΥ ΕΚΟΨΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΜΦΟΡΟ ΝΑ ΕΚΔΩΣΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝΤΕ ΠΛΕΟΝ ΟΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑ ΜΟΥ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΘΑΦΤΗΚΕ ΒΑΘΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ....

Σχόλιο Απο Skouliki:
Ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Αγγελική Δ. Παπασταύρου που μου επέτρεψε να δημοσιεύσω μερικές από τις ιστορίες αυτές!

Τα κομμάτια καρδιάς

   

Κομμάτια καρδιάς

Αυτά τα κομμάτια της καρδιάς
πάψε επιτέλους να κολλάς
κάποιο κομμάτι έχει χαθεί
είναι αυτό που κρατάς εσύ

Μην ψάχνεις άδικα να βρεις
δικαιολογίες της στιγμής
δεν μου το έκλεψες εσύ
μα εγώ στο χάρισα για μια ζωή

Με τα κομμάτια που κολλάς
έρωτες πίσω δεν γυρνάς
μη  χαλας  τις ομορφες στιγμές
που ζήσαμε κι ήταν πολλές

Στα σπασμένα τα κομμάτια
της καρδιάς τα απομεινάρια
τα όνειρα μου έχουν γκρεμισθεί
σε κάτι θα   έφταιξες κι εσύ…

Skouliki

ΜΑΡΙΑ: Ιστορία Δεύτερη από την Αγγελική Δ. Παπασταύρου

    Γι α να  δείτε την Πρώτη Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ

ΜΑΡΙΑ Ιστορία Δεύτερη
Με λένε Μαρία… και είμαι είκοσι δύο ετών.
Μέχρι σήμερα δεν είχα ξαναγράψει σε ημερολόγιο.
Το θεωρούσα πολύ κοριτσίστικο και πολύ παιδικό.
Στο σχολείο θυμάμαι ότι μόνο σε λευκώματα συμμαθητριών μου έγραφα και μάλιστα έβαζα πάντα ψευδώνυμο, γιατί δεν ήθελα να με αναγνωρίσουν , δεν ήθελα να με θυμούνται , δεν ξέρω γιατί το έκανα , πάντως δεν !
Ήμουν πάντα χαμηλών τόνων , δεν μου άρεσε να είμαι στο επίκεντρο μιας συζήτησης πόσο μάλλον το θέμα της και έτσι δεν έδινα και αφορμές.
Σήμερα ένοιωσα να μιλήσω στον εαυτό μου μεγαλόφωνα, αλλά εδώ στις παλαιές πολυκατοικίες της Αθήνας που μένουμε, όλα ακούγονται και οι τοίχοι έχουν αφτιά και πόσο μάλλον να ακούσουν και τις ενδόμυχες κρυφές μου σκέψεις. Ο μόνος τρόπος που σκέφτηκα για να εκφραστώ ήταν να γράψω τις σκέψεις μου αλλά και την σημερινή μου απλή εμπειρία σε μια κόλλα χαρτί και μόλις εκπληρώσει το σκοπό του θα το πετάξω για να χαθούν και αυτές μαζί του. Μα καλά θα μου πείτε, οι φίλες σου, οι φίλοι σου, που τα μοιράζεστε όλα που είναι, μα ούτε και σε αυτούς δεν θέλω να τα πω, γιατί μέχρι σήμερα μας φαίνονταν σοβαρά θέματα αυτά που τώρα μου φαντάζουν γελοία και δε θα με καταλάβουν, θα με κοροϊδέψουν , θα γελάσουν ίσως και δεν θέλω , δεν μπορώ … μου θυμίζει το σχολείο και δεν ! Άλλωστε τους είπα και δεν κατάλαβαν πάλι…

Μέχρι σήμερα η ζωή μου ήταν συνηθισμένη και όπως νόμιζα όλα κυλούσαν ήρεμα,φυσιολογικά και … βαρετά. Είχα ανησυχίες και άγχη για ανούσια, όπως αποδείχτηκαν στην συνέχεια της σημερινής ημέρας, πράγματα.
Ήμουν αυτές τις τελευταίες εβδομάδες στην φάση της αναζήτησης εργασίας μετά το δίπλωμα μου από την σχολή δημοσιογραφίας και πέρα από το κουτσομπολιό ανάμεσα στις φίλες μου και στους φίλους μου δεν είχα και άλλη επαγγελματική εμπειρία στο θέμα.
Με την μικρή μου παρέα, μερικές κολλητές φίλες από το γυμνάσιο χαμηλών τόνων και αυτές όπως και εγώ και μερικούς , ελάχιστους θα έλεγα φίλους από την σχολή, βρισκόμασταν σχεδόν καθημερινά σε καφετέρια της γειτονιάς μου και λέγαμε τα νέα μας έτσι για να περάσει η ώρα, τα Σαββατόβραδα συνήθως για κλάμπινγκ μέχρι πρωίας . Καλά περνούσαμε και μας άρεσε, άλλωστε αν δεν κυκλοφορήσεις τι θα κάνεις, μέσα θα μείνεις και θα θαφτείς στους τέσσερις τοίχους;
Τις Κυριακές ήταν η καλύτερή μας, μεσημεράκι μετά το φαγητό της μαμάς στο σπίτι, για καφέ, συνήθως μακριά στην παραλιακή να δούμε και κάτι καινούργιο.Έτσι και χτες που ήταν Κυριακή εκεί βρεθήκαμε όλοι και συζητάγαμε αραχτοί .
Συζητάγαμε για... σοβαρά θέματα , βέβαια, το λέω με ειρωνεία αυτό τώρα,αλλά δεν φαίνεται στο χαρτί , σοβαρότατα, όπως, πως θα κόψουμε και πως θα χτενίσουμε τα μαλλιά μας, τι χρώμα τελικά θα τα βάψουμε, αν θα κάνουμε και ανταύγειες , τι καινούργιο παίζει το δίπλα σινεμά, σχολιάζαμε την καινούργια μηχανή του Αντρέα, και άμα θα αρέσει της Στέλλας και μπας και τα ξαναφτιάξουνε και χίλιες δύο τέτοιες σοβαρές, εδώ έχει πάλι τον τόνο της ειρωνείας αλλά δεν φαίνεται, χαζομάρες.
Την προσοχή μας τράβηξε μια ιδιαίτερη παρέα στο βάθος . Οι φωνές τους δυνατές και τα χαμόγελά τους δυνατά και συνεχή. Ήταν μια παρέα έξι εφήβων αγοριών όλα άτομα με ειδικές ανάγκες και δύο μεγαλύτερες κοπέλες που τους συνόδευαν και να τους πρόσεχαν σε αυτή την Κυριακάτική πρωτότυπη για μας βόλτα τους για καφέ.Αμηχανία στην παρέα και περιέργεια για λίγα λεπτά και μετά τα διάφορα σχόλια.«Αχ τα καημένα τα κορίτσια που χαλάνε τις Κυριακές τους με αυτά τα παιδιά.» ,«Καημένα είναι τα παιδιά και τυχερά μαζί που τα πάνε βόλτα έξω από το σπίτι τους και πάλι καλά που δεν είναι κλεισμένα σε κανένα ίδρυμα», «Κανονικά θα έπρεπε να τους απαγορεύουν την είσοδο σε τέτοια μαγαζιά είδες τι φασαρία κάνουν» και άλλα τέτοια τα οποία εμένα δεν με άγγιξαν τότε και πολύ. Το θέμα αμέσως άλλαξε στην συνέντευξη που είχα για δουλειά την Δευτέρα και το πώς θα πάω με την συγκοινωνία ή ταξί και τι θα φορέσω τελικά.
Το βράδυ κύλησε ήσυχα και το επόμενο πρωινό με βρίσκει έτοιμη ντυμένη και στολισμένη για την συνέντευξη στο κέντρο της Αθήνας. Η σωστή και όμορφη εμφάνιση ήταν το πιο δυνατό μου προσόν.
Το βιογραφικό μου, φτωχό αλλά απαραίτητο, στην τσάντα, το χαμόγελο κολλημένο στα χείλη, το άγχος να μου κάθετε κόμπος στο λαιμό, η αισιοδοξία μου κάπου χαμένη στο διάστημα και είμαι έτοιμη προς αναχώρηση.
Πήρα το μετρό για να κατέβω στο κέντρο, τι πιο πρακτική λύση αλλά και γρήγορη.Κόσμος πολλής έμπαινε και έβγαινε, μικροί καθισμένοι στα καροτσάκια τους που μετά έκπληκτα μάτια τους ρουφούσαν τις εικόνες για να δημιουργήσουν τις δικές τους πρώτες εμπειρίες της πόλης. Νέοι πήγαιναν στις εργασίες τους αλλά και στις σχολές τους για μάθημα, μεγαλύτεροι άνθρωποι για την δουλειά τους και ηλικιωμένοι … δεν ξέρω πάντως έδειχναν και εκείνοι πολύ βιαστικοί να φτάσουν στον προορισμό τους και τα κουρασμένα τους πόδια έβγαζαν φτερά για να προλάβουν τον συρμό και να μην τον χάσουν. Υπήρχαν και άτομα διαφορετικά ανάμεσά τους,άτομα με καροτσάκια ανάπηροι, αλλά και τυφλοί που κρατούσαν τα λεπτά πτυσσόμενα μπαστούνια τους με το χαρακτηριστικό ήχο τικ τικ, που όμως μέσα στην όλη φασαρία χανόταν ο ήχος τους, και γίνονταν και εκείνοι ένα με την λαοθάλασσα που τους παρέσερνε γρήγορα μαζί της, αλλά ευτυχώς προς την σωστή κατεύθυνση.
Μπήκα στο βαγόνι και κάθισα αφημένη σε χιλιάδες σκέψεις, δεν πρόσεξα γύρω μου,δεν είδα, δεν ήθελα να δω; δεν ξέρω, όμως κάποια ηλικιωμένη κυρία που καθόταν δίπλα μου σχολίασε δυνατά μονολογώντας «Πως έγιναν οι νέοι μας σήμερα έτσι;ούτε σεβασμός ούτε ντροπή» Τότε άφησα τις σκέψεις μου και κοίταξα γύρω μου .Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ για να καταλάβω για ποιον ήταν αυτά τα λόγια και η μπηχτή. Για μένα ήταν . Μπροστά μου στεκόταν εκείνος ο κύριος ο τυφλός που τον παρέσυρε η λαοθάλασσα και μάλιστα στεκόταν όρθιος και κανείς δεν του είχε προσφέρει την θέση του .
Ντράπηκα και πρέπει να κοκκίνισα, σηκώθηκα να του προσφέρω την θέση μου μάλιστα τον βοήθησα να καθίσει κιόλας, γιατί ήταν η στιγμή ενός μεγάλου ταρακουνήματος και έχασε την ισορροπία του και παραλίγο να πέσει.
Με ευχαρίστησε ευγενικά και εγώ το «παρακαλώ» το κατάπια από ντροπή και χαμήλωσα το βλέμμα μου .
Η ηλικιωμένη κυρία που και αυτή μπαστουνάκι κρατούσε λόγω ηλικίας, μου έστειλε με τα μάτια της ένα μήνυμα ικανοποίησης και ευχαρίστησης. Όταν φτάσαμε στον προορισμό μας βοήθησα την ηλικιωμένη κυρία να κατέβει και το χαμόγελό της μου έδωσε δύναμη και αισιοδοξία για την υπόλοιπη μέρα.
Είμαι τώρα έξω από την πολυκατοικία με το νούμερα 14, όπως λέει και η διεύθυνση στο χαρτί μου. Όροφος δεύτερος, έχω σημειώσει και βγαίνοντας από το ανσασέρ χτυπάω την μισάνοιχτη πόρτα και μπαίνω στα γραφεία του περιοδικού .
Ένα γλυκό άρωμα μου έκανε αισθητό την παρουσία του στην ατμόσφαιρα και το γραφείο στην είσοδο πολύ φωτεινό και χαρούμενο . Η κοπέλα στην γραμματεία όμορφη με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη της και τα κατάξανθα μαλλιά της έπεφταν μπούκλες στους ώμους της και όπως ήταν έτσι καθισμένη έδειχνε για πανύψηλη αν σηκωθεί αλλά….τι βλέπω, κάθεται σε αναπηρική καρέκλα .Μου προσφέρει χαμογελώντας πάντα, μια θέση να καθίσω στο απέναντι καναπέ και με ρωτάει αν θέλω κάτι να μου προσφέρουν για να πιω, αρνούμαι ευγενικά και κάθομαι σοκαρισμένη.
Τι κρίμα τέτοια όμορφη κοπέλα να μη μπορεί να περπατήσει.
Σε λίγο με φωνάζει ότι ο διευθυντής του περιοδικού είναι έτοιμος να με δεχθεί και εκεί με περιμένει και άλλη έκπληξη.
Ο κύριος πίσω από το μεγάλο γραφείο είναι και εκείνος σε αναπηρικό καροτσάκι και μάλιστα διαφορετικό τον στηρίζει ολόκληρο, γιατί σε αντίθεση με την γραμματέα, εκείνος δεν μπορεί να κουνήσει ούτε τα χέρια του είναι τετραπληγικός όπως μου εξήγησε αργότερα.
Τον χαιρετάω ευγενικά δίχως την ανάλογη χειραψία και θαυμάζω τον χώρο γύρω του.Μέσα στο φως από τον ήλιο, τα ράφια γύρω του γεμάτα λαμπερά και καλογυαλισμένα κύπελλα και μετάλλια από όλα τα αθλήματα όπως μπόρεσα να διακρίνω και φωτογραφίες πολλές από παιδάκια σε αναπηρικά καροτσάκια και αμαξίδια που κρατάνε αυτά τα κύπελλα και τα επιδεικνύουν με πάρα πολύ καμάρι.
Μια φωτογραφία μεγάλη στον τοίχο δείχνει ένα παιδάκι δίχως χέρια να είναι περήφανο και χαρούμενο που μόλις κέρδισε σε έναν αγώνα κολύμβησης και έχει περασμένο στο λαιμό του το μετάλλιο .
Καταλαβαίνοντας την αμηχανία μου ο διευθυντής μου εξηγούσε τις φωτογραφίες, τα ονόματα αυτών των μικρών αληθινών ηρώων που αν και η ζωή τους στέρησε σημαντικά όργανα όπως τα χέρια, τα πόδια, τα μάτια, εκείνοι κάνανε την υπέρβαση του εαυτού τους και κατάφεραν και νίκησαν την μειονεκτικότητα του σώματός τους.
Έμεινα να θαυμάζω αυτούς τους ήρωες που μόλις τώρα τους γνώρισα και δεν είχαν φυσικά καμία σχέση με τους μέχρι σήμερα άψυχους και εμπορικούς μας ήρωες της μεγάλης οθόνης. Αυτοί ήταν αληθινοί είχαν όνομα, διεύθυνση, σώμα ζωντανό και προπάντων αληθινή ψυχή.
Αυτούς τους μικρούς ήρωες μου ζήτησε να γνωρίσω και να τους πάρω συνέντευξη και να τους ακολουθήσω στις προπονήσεις τους και στους αγώνες τους γράφοντας από την βιογραφία τους με τα μέχρι τώρα κατορθώματά τους αλλά και τις μελλοντικές τους νίκες.
Ένας ολοκαίνουργιος κόσμος μου συστηνόταν ,μια πραγματική ευκαιρία να γνωρίσω αυτές τις θαυμαστές γεμάτες θάρρος ψυχές και θα την άφηνα χαμένη; Δέχτηκα με πολύ χαρά και έφυγα κατενθουσιασμένη από το γραφείο .
Είναι βράδυ τώρα ,είμαι ακόμη ενθουσιασμένη , κάθομαι μπροστά στον καθρέφτη μου και γράφω σε ένα ημερολόγιο .
Τελικά είμαστε αχάριστοι. Έχουμε τα πάντα και δεν τα εκτιμάμε. Έχουμε την υγεία μας την αρτιμέλεια μας και δεν το εκτιμάμε. Γκρινιάζουμε διαρκώς για ανούσια πράγματα το μόνος που μας ενδιαφέρει είναι ο υλικός κόσμος .
Οι φίλοι μου όταν τους είπα με λίγα λόγια τι ακριβώς μου ζήτησε ο διευθυντής του περιοδικού να κάνω δεν μοιράστηκαν μαζί μου τον ίδιο ενθουσιασμό.
Αρκέστηκαν στο ένα καλά και πόσο θα πληρώνεσαι γιαυτό και τίποτε άλλο.
Άλλος σχολίασε πόσο καταθλιπτικό θα είναι να συναναστρέφεσαι τα άτομα με αναπηρίες.
Μα εγώ ξέρω ότι δεν είμαι πια η ίδια κοπέλα του χτες που κοίταγε την άψογη εμφάνιση και έπαιρνε μέρος σε ανούσιες συζητήσεις . Άλλαξα ή τουλάχιστον θα προσπαθήσω.
Κακόμοιροι δεν είναι εκείνοι, αλλά όλοι εμείς που δεν ξέρουμε να εκτιμάμε αυτά που έχουμε , που δεν έχουμε καταφέρει τίποτα μέχρι σήμερα ούτε ένα τόσο δα μετάλλιο κι ας είμαστε αρτιμελής.
Η ζωή μου σε σύγκριση με την δική τους άδεια.
Οι άνθρωποι στην κοινωνία μας τους φέρονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας,δεν τους αναγνωρίσουν τα δικαιώματά τους, ούτε τους θέλουν στην παρέες τους,ακόμη και στα μαγαζιά τους. Η νοοτροπία αυτή θα πρέπει να αλλάξει και θα κάνω ότι μπορώ . Το περιοδικό μου δίνει το βήμα και θα το πάρω. Πρέπει οι άνθρωποι να ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας και αυτήν θα υποστηρίξω.
Μόλις βρήκα τον πραγματικό σκοπό μου.
Από σήμερα ξαναγεννήθηκα. Τα πιστεύω και οι ιδέες μου άλλαξαν.
Βλέπω τον κόσμο γύρω μου από μια άλλη σκοπιά.
Νομίζω πως θα πρέπει να ξανασυστηθώ…
Με λένε Μαρία… και είμαι είκοσι δύο ετών, από σήμερα ανοίγει ένα καινούργια κεφάλαιο στην ζωή μου. Οι στόχοι μου και τα πιστεύω μου πλέων θα εστιάζουν στο να γίνω ένας καλύτερος και χρήσιμος άνθρωπος.
 Θα προσπαθήσω να βοηθήσω και να υποστηρίξω την ισότητα στην διαφορετικότητα.
Συγγραφέας
Αγγελική Δ. Παπασταύρου

ΣΧΟΛΙΑ
Σχόλιο 1ο της Αγγελική Δ. Παπασταύρου

" ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΜΟΥ ."

Σχολιο 2ο της Αγγελική Δ. Παπασταύρου

ΚΑΠΟΤΕ ΕΓΡΑΦΑ . ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΒΡΑΒΕΙΟ . ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΧΑ ΟΝΕΙΡΟ ΝΑ ΕΚΔΟΣΩ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΧΑ ΒΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ "ΜΑΡΙΑ" (ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ) ΕΝΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΦΟΥ ΜΟΥ ΠΑΙΝΕΨΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ,ΜΟΥ ΕΚΟΨΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΜΦΟΡΟ ΝΑ ΕΚΔΩΣΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝΤΕ ΠΛΕΟΝ ΟΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑ ΜΟΥ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΘΑΦΤΗΚΕ ΒΑΘΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ....

Σχόλιο Απο Skouliki:

Ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Αγγελική Δ. Παπασταύρου που μου επέτρεψε να δημοσιεύσω μερικές από τις ιστορίες αυτές!

Μαρία ιστορία πρώτη από την Αγγελική Δ. Παπασταύρου

Υπάρχουν κάποιες στιγμές στην ζωή κάθε ανθρώπου που τον σημαδεύουν για την υπόλοιπη ζωή του. Στιγμές γεμάτες ένταση και δύναμη που αγγίζουν το μυαλό του και την ψυχή του τόσο βαθιά, που είναι ικανές να τον κάνουν να αναθεωρήσει τα πάντα και να ξαναγεννηθεί σαν ένας νέος άνθρωπος, μια δεύτερη γέννηση, μια δεύτερη ευκαιρία.

Προσπαθώντας να αναδείξω αυτό το ανθρώπινο προσόν, έφτασα στην ιδέα να γράψω αυτές τις ιστορίες βγαλμένες από την καθημερινότητα γυναικών που απλά εναπόθεσαν τις εμπειρίες τους αυτές, σε ένα ημερολόγιο. Το κοινό στοιχείο τους βέβαια η αλλαγή της οπτικής γωνίας σκέψης, αλλά και το όνομα. Όλες τους λέγονται ΜΑΡΙΑ. Είναι οι Μαρίες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, όλων των ηλικιών και όλων των κοινωνικών τάξεων. Η κάθε μία, μια άλλη ιστορία, μια άλλη εμπειρία, μια άλλη αλήθεια, αλλά κατά βάθος...Είναι απλά μόνο μια γυναίκα, η ΜΑΡΙΑ. Ελπίζω να σας παρασύρουν, η κάθε μία με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο, στην δικής της ιστορία και να σας μεταφέρουν μέσω της διήγησης, στο κέντρο της μοναδικής τους εμπειρίας, που κατάφερε να τους αλλάξει... την ζωή. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε κάθε ΜΑΡΙΑ, που μου έδωσε την έμπνευση. 

Καλή ανάγνωση Αγγελική Δ. Παπασταύρου 

Μαρια :ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ 

Με λένε Μαρία ...και εδώ και ένα χρόνο κατάλαβα ότι ο πόνος της ψυχής είναι μεγαλύτερος και βαθύτερος από οποιονδήποτε σωματικό πόνο. Ο πόνος του να χάνεις το παιδί σου είναι ότι χειρότερο μπορεί να βιώσεις. Σήμερα 14 Σεπτεμβρίου κλείνει ένας χρόνος που χάσαμε το αγγελούδι μας την δίχρονη Γωγούλα μας. Το πρωί στο μνημόσυνο δεν μπορούσα πια να κλάψω, τα μάτια ένα χρόνο μετά πάγωσαν και στέρεψαν, όπως στέρεψε και κάθε ελπίδα για ζωή μέσα μου. Ήμουν σαν ναρκωμένη. Ο άντρας μου το ίδιο και όλο το χωριό βουβό πια δεν ήξερε πια τι να ευχηθεί . Ούτε που τόλμησαν να μου ξαναπούν να κάνω άλλο παιδί, να σβήσει την θλίψη ή ότι η ζωή συνεχίζεται. Θυμούνται τις αντιδράσεις μου από τις άλλες φορές που μου το ευχήθηκαν. 

Οργή και αντίδραση. Φωτιά και σίδερο οι λέξεις που ξεχύθηκαν από το στόμα μου . Ποτάμι ατελείωτο τα δάκρυα και οι λιποθυμίες από την ένταση . Που να ξανά τολμήσουν . Ούτε και το «ζωή σε λόγου σας» δεν κάλμαρε την πονεμένη ψυχή μου σαν ευχή . Εγώ θέλω το σπλάχνο μου πίσω με πράξεις και όχι με λόγια. Το γλυκό μελαχρινό άγγελό μου με τα μεγάλα καστανά αμυγδαλωτά μάτια. Το χαμόγελο της που γέμιζε τις μέρες μου , το κλάμα της που έσχιζε τις σάρκες μου όταν έσβηνε… 

Τον άγγελο αυτό που μου χάρισε ο Θεός και τόσο άσπλαχνα μου τον πήρε πίσω. Ακόμη δεν πηγαίνω μέσα στην εκκλησία. Όπως και την μέρα της κηδείας έμεινα πεισματικά απέξω για να εκδικηθώ και να δηλώσω την κατηγορηματική μου άρνηση στο να δώσω πίσω το μονάκριβό παιδί μου στον Θεό. Ακόμη μαζί του τα έχω. Ακόμη πονάω και δεν νομίζω ποτέ να το ξεπεράσω, μα τι λέω; ξεχνιέται τόσος πόνος; ξεχνιέται μια ζωή; Θυμάμαι το βλέμμα της όταν γεννήθηκε , το πόσο μικροσκοπικό πλασματάκι ήταν, εύθραυστο στην αγκαλιά μου, φοβόμουν να μη σπάσει και το κοίταζα όλο λατρεία. Ήταν δικό μου, κατάδικό μου, πόσο ευτυχισμένη ήμουν, μια χαζομαμά. Αλλά και ο πατέρας της το ίδιο αισθανόταν και με τη περηφάνια έλεγε «κόρη έκανα, ένα θαύμα είναι τόσο δα»! Ένα ανυπόμονο θαύμα που δεν περίμενε να κλείσει τον ένατο μήνα αλλά μας ήρθε ξαφνικά από τον έβδομο κιόλας! Ποτέ δεν αγανάκτησα και δεν κουράστηκα τις ατέλειωτες νύχτες που ήμασταν ξάγρυπνοι δίπλα της, στα πονάκια από τα δόντια, τους πυρετούς το χειμώνα από τις πολλές ιώσεις ακόμη και όταν από καπρίτσιο ήθελε να έρθει και να κοιμηθεί μαζί μας στο κρεβάτι μας εμείς το δεχτήκαμε και πάντα μας έλλειπε όταν τελικά μας άκουγε και πήγαινε για ύπνο πίσω στο δικό της κρεβατάκι. Στα πρώτα της βήματα, δεν θα ξεχάσω το καρδιοχτύπι μας που έπεφτε μονίμως και εμείς φοβόμασταν ότι θα χτυπήσει και εκείνη λες και το ήξερε μας δούλευε με τόσο νάζι και έπεφτε επίτηδες καμιά φορά για να τρέξουμε να την σηκώσουμε και να την σφίξουμε στην αγκαλιά μας και να την ρωτήσουμε γλυκά «χτύπησες καρδιά μου;» Ποτέ δε θα ξεχάσω την πρώτη φορά που είπε «μαμά» ήταν η μεγαλύτερη χαρά στη ζωή μου , ήμουν τόσο περήφανη που το μικρό μου θαύμα άρχισε να μιλάει που την πήρα αγκαλιά την φίλησα και τρέχοντας την πήγα στο μαγαζί του πατέρα της να το ακούσει εκείνος αλλά και το υπόλοιπο χωριό, που ήταν εκεί μαζεμένο στο καφενείο, λάμπαμε και οι τρεις από ευτυχία και καμάρι. Αυτή την ευτυχία ζήλεψε ο Θεός και μου την πήρε . Αυτή την αγγελική ύπαρξη που ήρθε το Φθινόπωρο και έφερε την Άνοιξη στην ζωή μου. Που και τα μεγαλύτερα προβλήματα φαίνονταν μηδαμινά όταν ο άγγελός μου , το Γωγουλίνι μου, με κοίταγε στα μάτια και γελούσε ευτυχισμένο. Όμως η κακία η ώρα ήρθε και το θεόσταλτο αυτό άγιο δώρο έμελλε να έχει ημερομηνία λήξης. Όπως ένα Φθινοπωρινό βράδυ μου το χάρισε, έτσι ένα άλλο Φθινοπωρινό βράδυ 2 ολόκληρα χρόνια μετά, μου το στέρησε . Από την προηγούμενη ήταν κακοδιάθετη και έτσι δεν την ζόρισα να φάει ή να πάει στο δικό της κρεβάτι να κοιμηθεί. Κούρνιασε ανάμεσά μας και εκεί προσπάθησε να ηρεμίσει και να κοιμηθεί. Αργά την νύχτα ξυπνήσαμε από τα κλάματα . Ο άγγελός μας ψηνόταν στον πυρετό και με το σαραντάρι κατευθείαν στην πόλη, στο νοσοκομείο. Η γνωμάτευση σαν μαχαίρι μας ξέσχισε την καρδιά, «μηνιγγίτιδα». Το κορμάκι του έλιωνε από τον υψηλό πυρετό και οι πρόγνωση δυσοίωνη . Πόσο πολύ παρακάλεσα τον Θεό να το βοηθήσει να πέσει ο πυρετός και να το δω να ξαναγελάει, αλλά … το άσχημο τέλος ήρθε το άλλο βράδυ που έσβησε ξαφνικά, έτσι όπως ήρθε στην ζωή, ξαφνικά. Πρόωρα, δίχως να το περιμένουμε δίχως να μπορούμε να πιστέψουμε πως πήγαμε τρεις στο νοσοκομείο και θα φύγουμε δύο. Πως η αγκαλιά μας θα μείνει άδεια , όπως άδεια θα έμενε στο σπίτι και το κρεβάτι μας και το δωμάτιό της, αλλά άδεια θα έμενε και η ζωή μας πια. Το σοκ διαδέχτηκε ο βαθύς πόνος που ρίζωσε και δεν θα έφευγε ποτέ και μάλλον θα μας έκανε συντρόφους του για πάντα. Θύμωσα πολύ, τα έβαλα με όλους και με όλα. Έριξα ευθύνες στους γιατρούς, ευθύνες στους χωριανούς, στον άντρα μου, στους γονείς μας , στο Θεό . Όλα μου έφταιγαν και όλοι έπρεπε να πονέσουν για να βρω ικανοποίηση αλλά ίσως ήταν και λάθος. Εκείνοι καταλάβαιναν το μέγεθος της οργής και του πόνου και απλά σώπαιναν. Μόνο η καλή μου φίλη, μου έδωσε μια συμβουλή σωστή, που όμως μέχρι σήμερα δεν είχα καταλάβει και δεν αποδεχόμουν και έτσι και εκείνη απομάκρυνα από την άθλια πια και κενή ζωή μου. Τα λόγια της ήταν σαν το κερασάκι στην τούρτα, ήταν αυτά που με έκαναν για ένα χρόνο να κλειστώ στο σπίτι, πεισματικά να μη θέλω να δω κανέναν, μόνο να κοιμάμαι αγκαλιά με τα παιχνίδια της και να μυρίζω τα ρούχα της, γιατί φοβόμουν πως θα την χάσω ακόμη μια φορά αν πάψω να την νιώθω, να την αισθάνομαι, να την μυρίζω. Τα λόγια της φωτιά μέσα στα άχυρα, «μόνο με ένα άλλο μωρό θα σβήσεις καλή μου τον πόνο». Την έδιωξα αμέσως από το σπίτι και την ζωή μου, μου φαινόταν αδιανόητο να ανταλλάξω την Γωγώ μου για οποιοδήποτε άλλο μωρό στον κόσμο, δεν θα έκανα άλλο παιδί ποτέ, όχι ποτέ… Μόλις πριν λίγες εβδομάδες καταφέραμε να λειτουργήσουμε ξανά σαν ζευγάρι με τον άντρα μου και ομολογώ πως αυτό απάλυνε τον πόνο και των δυό μας. Στο μνημόσυνο σήμερα το πρωί ήμουν πάλι έξω από την εκκλησία. Ακόμη δεν μπόρεσα να συγχωρέσω το Θεό, αν και ο πόνος άρχισε κάπως να μαλακώνει. Είναι βράδυ και είμαι γυμνή μπροστά στον καθρέφτη. Κοιτάω το σώμα μου και θυμάμαι πόσο σφιχτά με αγκάλιαζαν τα μικρά απαλά της χεράκια. Κοιτάω τα δύο στήθη μου που τόσο γλυκά και λαίμαργα ρουφούσε για να χορτάσει την πείνα της. Όλα εδώ είναι, μόνο εκείνη λείπει. Σκέφτομαι να πάω στην εκκλησία αύριο το πρωί και να ζητήσω συγχώρεση από το Θεό για την τόσο πεισματική ,εγωιστική συμπεριφορά μου, να συναντήσω την καλή μου φίλη να την αγκαλιάσω και να της ζητήσω συγνώμη και να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την συμβουλή της. Να βάψουμε το σπίτι μας, να πλύνω τα ρούχα της μικρής μου αγαπημένης, να ανοίξω τα παράθυρα να μπει ο ήλιος να φωτίσει τις ψυχές μας. Τα μάτια μου καρφώνονται με αγωνία στο μικρό τεστ εγκυμοσύνης που μόλις πριν λίγα λεπτά έκανα. Οι οδηγίες στην συσκευασία μου λένε σιωπηλά «θετικό». Η συννεφιά στην ψυχή μου σιγά σιγά διαλύεται. Πρέπει να ετοιμαστώ, μια νέα ελπίδα με την μορφή ενός νέου αγγέλου θα έρθει σε λίγους μήνες στη ζωή μας. Τώρα νοιώθω έτοιμη να αποχωριστώ το παιδί μου, τη Γωγώ μου. Τώρα νοιώθω την αλήθεια του ποιήματος που κάποιος έγραψε στο μνήμα της κόρης μου Ένας ακόμη Άγγελος στον ουρανό, και τώρα τι; Σιωπή, θλίψη, πόνος, κραυγή που μένει εγκλωβισμένη στη ψυχή, γονείς μόνοι, πονεμένοι, στα χείλη τους μονίμως ένα "γιατί"! Όμως σας βλέπει και απορεί: γιατί μαμά τόση θλίψη στη ψυχή; είμαι καλά και σας αγαπώ κάθε μέρα από κει ψηλά που σας κοιτώ, να είστε ευτυχισμένοι να είμαι και γω, και μη με ξεχνάτε σας ΑΓΑΠΩ! Στο καλό καρδιά μου, πάντα θα είσαι στην ψυχή μου και να μη ξεχνάς Σ΄ ΑΓΑΠΩ για ΠΑΝΤΑ. Η μανούλα σου!!! ΜΑΡΙΑ…

Συγγραφέας Αγγελική Δ. Παπασταύρου

ΣΧΟΛΙΑ
Σχόλιο 1ο της Αγγελική Δ. Παπασταύρου

" ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΜΟΥ ."

Σχολιο 2ο της Αγγελική Δ. Παπασταύρου

ΚΑΠΟΤΕ ΕΓΡΑΦΑ . ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΒΡΑΒΕΙΟ . ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΧΑ ΟΝΕΙΡΟ ΝΑ ΕΚΔΟΣΩ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΧΑ ΒΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ "ΜΑΡΙΑ" (ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ) ΕΝΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΦΟΥ ΜΟΥ ΠΑΙΝΕΨΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ,ΜΟΥ ΕΚΟΨΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΜΦΟΡΟ ΝΑ ΕΚΔΩΣΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝΤΕ ΠΛΕΟΝ ΟΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑ ΜΟΥ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΘΑΦΤΗΚΕ ΒΑΘΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ....

Σχόλιο Απο Skouliki:

Ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Αγγελική Δ. Παπασταύρου που μου επέτρεψε να δημοσιεύσω μερικές από τις ιστορίες αυτές!

Σε περιμένω , μην αργείς...

 

Μην αργείς

Σαν με πλακώνει η μοναξιά
έρχεται με φούρια η καρδία
να μου φωνάζει τι αργείς
κάνε αυτο που λαχταρείς

Πάρε τηλέφωνο, δώσε σημάδι
μην με ξοδεύεις μόνη το βράδυ
πες έλα σε παρακαλώ, μην αργείς
είμαι εδώ, ξέρεις που θα με βρεις

Με την αγκάλη μου ανοιχτή
ποτέ δεν σου ήταν κλειστή
τις νύχτες μου φτάνει μια φωνή
βγαλμένη μέσα από την ψυχή
που δίπλα μου σε προσκαλεί
για να μου δώσεις λίγη πνοή

Έλα λοιπόν και μην αργείς
Δώσε το σημάδι που ποθείς
πες πως με θέλεις κι εσύ
δεν είναι δα αυτό ντροπή

Όταν η μοναξιά μεσουρανεί
δεν σωπαίνει η φωνή
που σε φωνάζει πάλι εδώ
γιατί χωρίς εσένα δεν ζω

Δεν είναι δα και μυστικό
πως με αγαπάς κι σε αγαπώ
μα τα σήματα μας δεν αρκούν
τον έρωτα μας για να πουν!
Skouliki

Το τσουβάλι της φιλίας: από την Τάμι Γκεκτσιάν

Ξεκινάς με ένα τσουβάλι γεμάτο ανθρώπους.
Άνθρωποι που αποκαλείς γνωστούς, φίλους, συμφοιτητές, συνάδελφους, κολλητούς, γείτονες, συμμαθητές. Πόσο γεμάτη ζωή με τόσους ανθρώπους, σκέφτεσαι και χαμογελάς αθώα.
Προχωράς δυο βήματα και νιώθεις πως το τσουβάλι σα να έχει ελαφρύνει. Ανοίγεις και βλέπεις πως κάποιοι λείπουν, πως κάποιοι έχουν φύγει ή τους έχεις διώξει και εσύ. Όχι μην ανησυχείς δε σε κακολογούν, ούτε τους κακολογείς, απλά έτσι είναι οι άνθρωποι, απλά χάνονται, απλά δε συνεχίζουν, απλά δεν ταιριάζουν. Κλείνεις το τσουβάλι ανέκφραστα, έχεις τόσους πολλούς που δε σε νοιάζει.
Προχωράς άλλα τρία βήματα. Κοντοστέκεσαι ξάφνου. Σα να έχει ελαφρύνει και άλλο το άτιμο. Το ανοίγεις και τι να δεις… Ούτε οι μισοί. Μα σαν να προστέθηκαν και κάποιοι άλλοι, λίγοι, όχι πολλοί. Μα τι στην ευχή; Εσύ θα έπαιρνες όρκο ότι κάποιοι θα ήταν μέσα και κάποιοι άλλοι δε θα έμπαιναν ποτέ. Κλείνεις συλλογισμένος το τσουβάλι και προχωράς άλλα τέσσερα βήματα.
Μα το τσουβάλι το νιώθεις πιο ελαφρύ από ποτέ, επικίνδυνα ελαφρύ θα έλεγε κανείς. Σταματάς να δεις μήπως τρύπησε το τσουβάλι και άδειασε μονομιάς, αλλά μια χαρά το βλέπεις. Ξεμπλέκεις τα δεμένα κορδόνια του και κοιτάς μέσα. Μα τους εκατό κλέφτες σκέφτεσαι, τι έχει γίνει; 

Που εξαφανιστήκαν όλοι; Ψάχνεις εδώ, ψάχνεις εκεί, λίγους νοματαίους βλέπεις.
Προχωράς άλλο ένα βήμα μικρό, όχι μεγάλο και πλέον είσαι σίγουρος ότι το τσουβάλι έχει τρυπήσει. Το κοιτάς από κάτω και όντως είναι τρύπιο. Αναθεματίζεις για ώρα από εδώ και εκεί, μέχρι που προσέχεις πως κάποιοι λίγοι έχουν γαντζωθεί τριγύρω και με κόπο κρατιούνται, αλλά δεν παραιτούνται. Δεν είναι πολλοί. Μια χούφτα άνθρωποι, οι δικοί σου άνθρωποι.
Τους κοιτάς και τους αναγνωρίζεις. Είναι αυτοί που και η απουσία τους καμιά φορά ήταν ορατή μόνο στο μάτι, γιατί ήξερες πως είναι κάπου στο εκεί. Είναι αυτοί που και στο δικό τους τρύπιο τσουβάλι της φιλίας, είσαι αυτός που γαντζώθηκε, που δεν παραιτήθηκε. Μπαλώνεις χαρούμενος το τσουβάλι, το ρίχνεις στις πλάτες και το προσέχεις σαν τα μάτια σου. Δε φοβάσαι πια μήπως αδειάσει, αλλά μήπως και γεμίσει, γιατί επιτέλους νιώθεις πιο γεμάτος από ποτέ.
Και αν σου πουν πως φταις εσύ που τους έβαλες όλους στο ίδιο τσουβάλι, να τους πεις πως το τσουβάλι της φιλίας χωράει πολλούς μα στο τέλος κρατάει λίγους.
Γράφει η Τάμι Γκεκτσιάν
Απόφοιτη Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης, AΠΘ