Ευτυχισμένο το νέο έτος

Χρόνια πολλά

Χρόνια πολλά με κρύο!

Περάσαν   τα Χριστούγεννα  που ο καιρός μόνο χειμώνα δεν θύμιζε, όμως  για την Πρωτοχρονιά άλλαξε το σκηνικό του  καιρού
Έρχονται χιόνια!

Φτιάξαμε και φέτος την κουλούρα μας.

Όπως έχω πει στην Ζάκυνθο την παραμονή των Χριστουγέννων κόβουμε την Κουλούρα, ένα υποκατάστατο του ψωμιού ενισχυμένο με σταφίδες, (Για την συνταγή πάτα εδώ)
Αν και μακριά από την Ζάκυνθο, ακόμα μια χρονιά διατηρούμε την παράδοση μας και φτιάχνουμε την κουλούρα μας.

Χρόνια μας πολλά, και του χρόνου με υγεία!!!!!!!!!!

Τα κάλαντα του σπιούνου ... αχαχ

- Να τα πώ?
- Πέστα
- Σ 'αυτό το σπίτι τ' αψηλό,
πέφτει,πέφτει πολύ Gαμήσι,
η χήρα από τον έβδομο,
άντρα δεν έχει αφήσει!
Κι η νιόπαντρη
Κι η νιόπαντρη του ρετιρέ
που κανει τη θεούσα,
τον θυρωρό στο ασανσέρ
του «γλειφε την πατούσα!
Ο Φοιτητής
Ο Φοιτητής ο ακούρευτος
που ζει στη Γκαρσονιέρα
την κόρη του διαχειριστή
την παίρνει νύχτα-μέρα!
Και τις δικές σου τις πομπές
αν θες να μη τις βλέπω
ασήμωσέ με με φλουριά
να κάνω τον Αλέκο!
Και του χρόνου !!!!!!!!!!!

Χρόνια πολλά, καλή γιορτινή εβδομάδα!!

3D ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ΠΥΡΓΟΥ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ!

   

Δύο καλλιτέχνες, ο 3D animator Βλαδίμηρος Νεφίδης και ο μοντέρ Δαμιανός Μαξίμοφ δημιούργησαν ένα μοναδικό 3D βίντεο, το οποίο απεικονίζει τον Λευκό Πύργο, όπως ήταν στις αρχές του 20ου αιώνα. Ένα video που μας ταξιδεύει πολλά χρόνια πίσω και μας γεμίζει νοσταλγία.

Οι δύο καλλιτέχνες μας ξεναγούν στην παραλία της όμορφης Θεσσαλονίκης και το Λευκό Πύργο, όπως ήταν στις αρχές του 20ου αιώνα, μέσα από φωτογραφίες, σχέδια και χάρτες της εποχής εκείνης που ζωντανεύουν στο 3D animation, το οποίο πλαισιώνει η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα με τίτλο "Μέσα από 'σένα" που κυριολεκτικά το απογειώνει!!!!

Στόχος των δύο καλλιτεχνών δεν ήταν απλώς να αναπαραστήσουν την περιοχή γύρω από το Λευκό Πύργο, αλλά να κάνουν όλους εμάς να αναρωτηθούμε, τί έγκλημα κάναμε εδώ και πολλές δεκαετίες, καταστρέφοντας μια τόσο όμορφη πόλη και χτίζοντας μια τσιμεντούπολη.

Έχουν σκοπό στο μέλλον να δημιουργήσουν και άλλες ανάλογες 3D αναπαραστάσεις για αλλά μνημεία της Θεσσαλονίκης.
Αξίζουν συγχαρητήρια στους δύο καλλιτέχνες!!!!

Το σαρκαστικό παράπονο μιας νοικοκυράς

«Αγαπημένε μου σύζυγε, μετά από 16 χρόνια έγγαμου βίου σου παρουσιάζω το σπίτι μας»
 

Αγαπημένε μου σύζυγε.

Μετά από 16 χρόνια έγγαμου βίου, αισθάνομαι την ανάγκη και την υποχρέωση να σου παρουσιάσω το σπίτι μας, γιατί πολλές φορές μου δίνεις την εντύπωση πως ζούμε σε διαφορετικό σπίτι, εάν όχι σε διαφορετικό πλανήτη.
Ας ξεκινήσουμε από το χωλ. Σε περίπτωση που δεν το έχεις προσέξει, διαθέτει μια τεράστια ντουλάπα η οποία είναι χωρισμένη στην μέση. Η μισή είναι παπουτσοθήκη, που η χρήση της - όπως μαρτυράει και το όνομά της - είναι για να βάζουμε τα παπούτσια μας, ΜΕΣΑ σε αυτήν και όχι έξω από αυτήν.
Το δεύτερο μισό της ντουλάπας, έχει τέσσερα ράφια. Στο ένα από αυτά διαθέτουμε μια πλούσια συλλογή από πετσέτες πολύ καλής ποιότητας (προίκα μου), που μπορείς να πάρεις και να σκουπίσεις το κορμί σου όταν παίρνεις το μπάνιο σου. Όχι, δεν μπορώ να στην φέρνω εγώ την πετσέτα ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που κάνεις μπάνιο, γιατί την ξέχασες!

Στο μπάνιο μας λοιπόν, έχουμε ένα καλάθι για τα άπλυτα ρούχα. Ένα ταπεινό καλάθι που βάζουμε ΜΕΣΑ τα άπλυτα ρούχα μας. Πρόσεξε: ΜΕΣΑ σε αυτό. Όχι γύρω από αυτό, ούτε πάνω στο πλυντήριο. Η χρήση του είναι πολύ απλή. Ανοίγεις το καπάκι, βάζεις μέσα τα ρούχα, κλείνεις το καπάκι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ακριβώς απέναντί του, βρίσκεται το πλυντήριο ρούχων το οποίο μας πήρε δώρο στον γάμο μας ο αδερφός μου. Η λειτουργία του δεν χρειάζεται γνώσεις πυρηνικής φυσικής και για να το χρησιμοποιήσεις δεν χρειάζεται ειδική άδεια. Απλά βάζεις απορρυπαντικό στην ειδική θήκη, γυρνάς ΕΝΑΝ διακόπτη, πατάς ΕΝΑ μόνο κουμπί και voila !!!!!!!!!! το πλυντήριο πλένει τα ρουχαλάκια σου και τα βγάζει καθαρά, απαλά και μοσχοβολάνε πράσινο μήλο !
Επίσης, σε ενημερώνω ότι το μπάνιο μας διαθέτει μόνο μπανιέρα και όχι πισίνα. Θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα αν όποτε κάνεις μπανάκι δεν άφηνες μια λίμνη νερά στο πάτωμα, γιατί μπαίνω μετά εγώ, γλυστράω και καταλήγω άκομψα και χωρίς καθόλου χάρη ομολογώ, μέσα στη μπανιέρα με το κεφάλι κάτω και τα πόδια επάνω, σε μια εντελώς άβολη στάση και όχι τίποτε άλλο, θα φύγει από την θέση του ο χειρουργημένος μου σπόνδυλος και θα τρέχουμε. Οχι, για να μαζέψουμε τα νερά, δεν χρησιμοποιούμε ούτε τις πετσέτες, ούτε τα ρούχα μας. Διαθέτουμε ωραιότατο κουβά και σφουγγαρίστρα γι' αυτή τη δουλειά. Επίσης, θα το εκτιμούσα πολύ αν όταν κάνεις το μπανάκι σου, ανάψεις μετά το θερμοσίφωνα για να ξαναζεσταθεί το νερό, γιατί ομολογώ πως όσο καλό κι αν κάνει το παγωμένο νερό στην επιδερμίδα, εγώ προτιμώ το ζεστό νερό για να πλένομαι.
Η κουζίνα μας: Η κουζίνα μας έχει πολλά ντουλάπια. Σε ένα από αυτά έχουμε τα ποτήρια. Μπορείς να τα χρησιμοποιείς, δεν θα σε υποχρεώσω να πίνεις νερό με την χούφτα, αλλά θα ήθελα αφού ξεδιψάσεις, να τα επιστρέφεις στον νεροχύτη και να μην τα αφήνεις σκόρπια σε όλο το σπίτι. Είναι επιβεβαιωμένο πως δεν γυρίζουν πίσω μόνα τους. Επίσης, έχουμε πιάτα, στα οποία μπορείς να βάζεις ότι θέλεις να φας, ειδικά εάν πρόκειται για φρυγανιές, μπισκότα, ψωμί γιατί όταν δεν το κάνεις αφήνεις πίσω σου ψίχουλα - ίχνη και σε διαβεβαιώ πως δεν θα σου χρειαστούν, δεν είσαι ο κοντορεβυθούλης.
Μιας που βρισκόμαστε στην κουζίνα, η ηλεκτρική συσκευή με τα πολλά κουμπιά που έχει πάνω της συνήθως μια ή περισσότερες κατσαρόλες, χρησιμοποιείται ΚΑΙ για το ζέσταμα του φαγητού. Πρόσεξε: Όταν το φαγητό έχει ζεσταθεί αρκετά, κατεβάζουμε την κατσαρόλα από το ζεστό μάτι, γιατί αν δεν το κάνεις, το φαγητό καίγεται και η κατσαρόλα δεν καθαρίζει ούτε αν την τρίψει ολόκληρο το Villabacho. Στο πλυντήριο πιάτων δεν θα επεκταθώ, είναι δύσκολη πίστα. Μου φτάνει να αφήνεις τα βρώμικα πιάτα στον νεροχύτη.
Τα ψίχουλα και οι χαρτοπετσέτες, δεν εξαφανίζονται ως δια μαγείας από το τραπέζι. Πρέπει κάποιος να τα μαζέψει. Το ίδιο ισχύει για τα χρησιμοποιημένα πιάτα, ποτήρια και μαχαιροπίρουνα. Τα σκουπίδια καλό είναι να τα πετάμε καθημερινά και όχι να μαζεύονται οι σακούλες για να τις πετάξουμε μια φορά την εβδομάδα.
Το ψυγείο και τα ντουλάπια δεν γεμίζουν από μόνα τους, νεράιδα και τζίνι δεν υπάρχουν, μην πιστεύεις σε βλακείες. Πρέπει κάποιος να αφιερώσει χρόνο, να σκεφτεί τι χρειάζεται το σπίτι και να πάει σe super market, μανάβη και χασάπη, να φορτωθεί σαν το συμπαθές παρεξηγημένο τετράποδο (ναι τον γάιδαρο εννοώ) και να τα φέρει σπίτι. Οχι, δεν είναι καθόλου ευχάριστη διαδικασία, δεν εννοούν αυτό όταν λένε "shopping therapy". Οχι, δεν χρειάζεται να αγοράζεις την μεγαλύτερη συσκευασία σε κάθε είδος και θα το εκτιμούσα αν όταν επέστρεφες έφερνες τα πράγματα που σου έχω ζητήσει και όχι μόνο πατατάκια, κομπόστες και σοκολάτες.
Τα ρούχα, τα παιχνίδια των παιδιών, τα βιβλία και γενικά όλα τα αντικείμενα του σπιτιού, έχουν μια ακριβή θέση. Κάποια από αυτά, μπορείς κι εσύ να τα βάλεις στη θέση τους. Οχι, για τα ρούχα δεν είναι οι καρέκλες και τα κρεβάτια. Τα βρώμικα τα βάζουμε στο "καλάθι για τα άπλυτα" (βλέπε μπάνιο) και τα καθαρά στις ντουλάπες. Ναι, μπορείς να ζητήσεις από τα παιδιά να μαζέψουν τα δικά τους και να τους δείξεις πως να το κάνουν.
Πρέπει να ξέρεις λοιπόν, πως και στο καλύτερο ξενοδοχείο αν πας, η κουζίνα κλείνει γύρω στις 10.00 το βράδυ. Το ίδιο περίπου ισχύει και για το σπίτι μας. Οχι, δεν μπορώ να φτιάξω μια μπυροποικιλία, ούτε ομελέτα, ούτε μακαρονάδα στις 11.15 μ.μ. που μου το ζητάς. Δεν έχει "γιατί;". Απλά δεν μπορώ! Αν θέλεις, μπορείς να παραγγείλεις από ένα ντελίβερι (προλαβαίνεις μέχρι τα μεσάνυχτα). Οι κατάλογοι βρίσκονται στην βιτρίνα στο χωλ, στο πρώτο συρτάρι. Μην ψάχνεις εκεί, στο πρώτο από πάνω εννοώ!
Όταν με ρωτάς "που είναι το ψαλιδάκι" και σου απαντάω "στην ντουλάπα στο δωμάτιό μας, στο αριστερό φύλλο, στο πάνω ράφι, μέσα στο ροζ τσαντάκι" τι δεν καταλαβαίνεις και δεν το βρίσκεις ;;;;
Αγάπη μου, όλα αυτά δεν στα λέω, ούτε γιατί ο Ερμής είναι ανάδρομος, ούτε γιατί η γκρίνια είναι στην φύση μου, ούτε γιατί έχω περίοδο! Απλά ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ !!!!!!!!!!!!!
Επίσης, στα λέω όλα αυτά, γιατί μεγαλώνουμε και έναν γιο, που καλό είναι να μάθει να κάνει κάποια πράγματα μέσα στο σπίτι, γιατί διαφορετικά η νύφη μου θα με βρίζει !!!

Σε φιλώ με αγάπη
η γυναίκα σου

πηγή: http://ingossip.gr/

Estrella

O ετοιμοθάνατος και ο άγνωστος γιος

 

Σε ένα γηροκομείο, η νοσοκόμα συνόδεψε έναν φαντάρο στο κρεβάτι ενός ηλικιωμένου.
“ Ο γιος σας είναι εδώ,” είπε στον ηλικιωμένο. Έπρεπε να επαναλάβει αρκετές φορές πριν ο ασθενής ανοίξει τα μάτια του…
Βαριά ναρκωμένος λόγω του πόνου στο στήθος από το έμφραγμα, μόλις που μπορούσε να δει αχνά τον άνδρα που στεκόταν πίσω από την συσκευή οξυγόνου. Άπλωσε το χέρι του. Ο άνδρας έσφιξε τα σκελετωμένα δάχτυλα με τα δυνατά του χέρια χαϊδεύοντας τα απαλά προσπαθώντας να του δώσει μια αίσθηση κουράγιου.
Η νοσοκόμα έφερε ένα κάθισμα για να καθίσει ο στρατιώτης. Ο στρατιώτης ήταν εκεί και στεκόταν δίπλα του όλη νύχτα, κρατώντας το χέρι του ασθενή και δίνοντάς του κουράγιο. Η νοσοκόμα, κάθε φορά που πέρναγε από το δωμάτιο, τον καλούσε να καθίσει για να ξεκουράζεται αλλά και να κάνει καμιά βόλτα για να ξεπιαστεί.
Όμως ο στρατιώτης δεν ήθελε να καθίσει. Όποτε έμπαινε στη μονάδα η νοσοκόμα, ο στρατιώτης αδιαφορούσε για τους νυχτερινούς θορύβους του νοσοκομείου, τα γέλια και πειράγματα του νοσηλευτικού προσωπικού, το κλάμα και τα βογγητά των άλλων ασθενών.
Συχνά τον άκουγε να λέει μερικά ενθαρρυντικά λόγια. Ο ετοιμοθάνατος άνδρας δεν έλεγε τίποτα, μόνο κρατούσε σφιχτά το χέρι του γιου του όλη τη νύχτα.
Κατά τα χαράματα, ο ηλικιωμένος πέθανε. Ο στρατιώτης άφησε το χέρι του νεκρού που κρατούσε και πήγε να ενημερώσει την νοσοκόμα. Εκείνη, έκανε ό,τι χρειαζόταν και εκείνος απλά περίμενε στην άκρη.
Τελικά, εκείνη επέστρεψε. Άρχισε να τον παρηγορεί, αλλά ο στρατιώτης την διέκοψε.
“ Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος;” ρώτησε.
Η νοσοκομεία, συνέχισε αιφνιδιασμένη, “ Ήταν ο πατέρας σου,” απάντησε.
“ Όχι δεν ήταν,” απάντησε ο άνδρας.
¨Δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ στην ζωή μου.”
“ Τότε γιατί δεν είπατε κάτι όταν σας συνόδεψα σε εκείνον; ”
“ Το κατάλαβα αμέσως ότι είχε γίνει κάποιο λάθος, αλλά ήξερα είχε ανάγκη από κάποιο γιό και ο γιος του δεν ήταν εδώ. Όταν κατάλαβα ότι ήταν τόσο άρρωστος που δεν ξεχώριζε αν είμαι ή όχι ο γιος του, κατάλαβα πόσο πολύ τον χρειαζόταν και έτσι έμεινα.”

πηγη: http://enallaktikidrasi.com/

Οι εορταστικές εκδηλώσεις στην Αθήνα για τον άγιο Διονύσιο!

"Ένωση Ζακυνθίων Αθήνας ο Άγιος Διονύσιος"

Το δικό μας ΦΕΣΤΙΝΙ.....

Το Δ.Σ. της Ένωσης Ζακυνθίων σας προσκαλεί την Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014 παραμονή του αγίου μας να γιορτάσουμε όλοι μαζί.
Στο CAFE-BAR -RESTAURANT Το 21 , με ζωντανή μουσική και πλούσιο μενού.
Αγ Αναργύρων 21 Πλατεία Ψυρρή
Ώρα 20:00μμ

Στις 16 Δεκεμβρίου 2014 και ώρα 6:00 μμ θα τελεστεί Μέγας Εσπερινός μετ΄αρτοκλασίας και στις 17 Δεκεμβρίου 2014 και ώρα 9:00 πμ Αρχιερατική θεία Λειτουργία και περιφορά του ιερού Δακτύλου του αγίου Διονυσίου πέριξ του Ναού Αγίας Ειρήνης Αιόλου.

Καλησπέρα από την Άνδρο!!

Το ναυάγιο της Ελευσίνας;;

Αν καμιά φορά ταξιδέψει προς Μέγαρα από την παλιά Εθνική οδό, εκει στο ύψος των διοδίων Ελευσίνας θα δεις αυτό το ναυάγιο.....
Βρίσκεται εκεί αρκετό και η χρόνια....
Όχι δεν ήταν κάποιο λειτουργικό καράβι που η θαλασσοταραχή το έφερε σε αυτή την κατάσταση. Ήταν από τα παροπλισμένα σχεδόν εγκαταλελημενα πλοία που δυστυχώς ακόμα και σήμερα βρίσκονται στον κόλπο της Ελευσίνας, και ρυπαίνουν το περιβάλλον..

Στέκει εκεί μισοβυθισμένο το παλιοκάραβο αυτό και σχεδόν έχει γίνει κομμάτι της περιοχής, όσοι περνούν συχνά από εκεί δεν τους κάνει καμιά εντύπωση πλέον! Η ρύπανση που επιφέρει κι αυτή την έχουν συνηθίσει: χρόνια άλλωστε ο κόλπος λόγω ναυπηγείων και διυλιστηρίων δεν φημιζόταν για την καθαρότητα του....

Ενδιαφέρεται κανείς δημόσιος φορέας άραγε για την απομάκρυνση αυτού του ναυαγίου από την περιοχή η έχει  εγκαταλειφθεί στην μάνα φύση;;

Η ωραία σκέψη ενός παιδιού....

    

Μαμά, μπαμπά φέτος θα πάω να πω τα κάλαντα…
-Τι είναι αυτά που λες; Δεν έχεις ανάγκη να πας για τα κάλαντα…
Με μιας τα ματάκια του μικρού βούρκωσαν. Έσκυψε το κεφαλάκι του καταστεναχωρημένος. Πήγε στο δωμάτιο του να μην βλέπουν την στενοχώρια του. Οι γονείς κοιτάχτηκαν αμήχανα μεταξύ τους. Η μαμά με μιας έφυγε και πήγε κοντά στον μικρό... Τον πήρε στην αγκαλιά της και τον ρώτησε τρυφερά:
-Πες μου γιατί στεναχωρήθηκες τόσο πολύ? Τι σου λείπει?
-Μαμά το ξέρω πως εγώ δεν έχω ανάγκη να πω τα κάλαντα.. Κάποια άλλα παιδάκια όμως έχουν ΜΕΓΑΛΗ ανάγκη αυτές τις μέρες. . Ήθελα να μαζέψω όσα χρήματα μπορώ και να πάω κρυφά να τ’ αφήσω στην πόρτα του σπιτιού τους, χωρίς να με δουν και ντραπούν… Nα δουν πως δεν τα ξέχασε ο Αη Βασίλης και να χαμογελάσουν… Αυτό μόνο ήθελα μόνο μανούλα….!
ΥΓ :Αλήθεια εμείς αυτές τις μέρες τι σκέψεις για τους γύρω μας κάνουμε;

Μην κοκορεύεσαι εσύ

Μην κοκορεύεσαι πολύ
δεν είσαι δα και η ΔΟΜΗ
ξέρεις μόνο επιφανειακά
της αγκαλιάς μου την χροιά

πάψε να νιώθεις μοναδική
που καταστρέφεις μια ζωή
μες την ζωή είναι πολλές
που κατατρώγουν ψυχές..

Τίποτα , στο λέω φιλικά,
δεν είναι δεδομένο πια
όσο η γκρίνια μεγαλώνει
την σχέση μας πληγώνει

Μην κοκορεύεσαι πολύ
πως στο βρακί με βάζεις
γιατί υπάρχουν κι αυτές
σε όλα τους που ειν σωστές...

skouliki

Εκδήλωση για τους Αγνοουμένους της Κυπριακής Τραγωδίας

Την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014 βρέθηκα οχι τυχαία σε μια συγκινητική εκδήλωση.

 Η Πανελλήνια Επιτροπή Γονέων και Συγγενών Αδήλωτων Αιχμαλώτων και Αγνοουμένων Κυπριακής Τραγωδίας, με αφορμή τη συμπλήρωση 40 χρόνων από την αναζήτηση των Αγνοουμένων Αξιωματικών και Οπλιτών στην Κύπρο, διοργάνωσε στις 10 Δεκεμβρίου 2014, στις 07.00 το απόγευμα, ειδική εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο.

 Επειδή δεν είμαι δημοσιογραφική ιστοσελίδα δεν θα αναφερθώ σε ομιλητές και στο ποιους παρευρέθησαν στην εκδήλωση αυτή, διότι αν το κάνω πιθανόν να αδικήσω κάποιους...

Στόχος της όλης εκδήλωσης δεν είναι απλά μια υπενθύμιση των τραγικών γεγονότων που συνέβησαν στη Κύπρο κατά την εισβολή του Αττίλα, το καλοκαίρι του 1974.
Στην είσοδο του αμφιθεάτρου οργανώθηκε έκθεση φωτογραφίας, με σπάνιο φωτογραφικό υλικό.

  

Ενδεικτικά σας παρουσιάζω μερικές από τις συναρπαστικές φωτογραφίες της έκθεσης αυτής!

ΦΟΒΑΜΑΙ απο τον Dimitris Armodoros

     

(Αφιερωμένο σε όσους έχουν κάνει το ΦΟΒΟ τρόπο ζωής)

ΦΟΒΑΜΑΙ

Με έμαθαν από μικρό, το φόβο να ‘χω χάδι
να κρύβομαι στο σπίτι μου σαν πέφτει το σκοτάδι.

Εις το σχολείο έτρεμα τη βίτσα του δασκάλου
για να ακούω στη ζωή τα λόγια κάποιου άλλου.

Θα ‘πρεπε ν’ αποδέχομαι κάθε λογής μωρίας
ειδάλλως θα υπόκειμαι μοιραία … τιμωρίας.

Ο φόβος μου ‘γινε εμμονή, κι έχανα από το δίκιο
και με αντιμετώπιζαν πάντα με τρόπο ανοίκειο.

Φοβάμαι αν θα σηκωθώ θα πέσω και θα χάσω
γι αυτό δεν το προσπάθησα κι απέμεινα στον άσσο.

Φοβάμαι όπου απ’ την TV μου λένε να απέχω
δημοσιογράφοι ‘’έγκριτοι’’ έτσι κι εγώ προσέχω.

Φοβάμαι μετά τις εφτά για να κυκλοφορήσω
πως από κάποια επίθεση σπίτι δεν θα γυρίσω.

Φοβάμαι από τ’ αφεντικό, αύξηση να ζητήσω
και μόνο που το σκέφτηκα θα πει θα σ’ απολύσω.

Φοβάμαι τη διαδήλωση, πορείες κι απεργία,
τα δακρυγόνα δε μπορώ, μου φέρνουν αλλεργία.

Φοβάμαι τις ανατροπές, κόντρα στην εξουσία
το είπε και την Κυριακή ο παπάς στην εκκλησία.

Φοβάμαι όποια αλλαγή και το ευρώ μη χάσω
κι ας μην έχω ελάχιστα ψωμί για ν’ αγοράσω.

Φοβάμαι που ‘μαι άνεργος και που δεν έχω ΙΚΑ
Φοβάμαι να ξεσηκωθώ , έτσι εγώ τα βρήκα.

Ο φόβος είν’ των ισχυρών, όπλο κυριαρχίας
γι αυτό και εφαρμόζεται, πολλάς χιλιετίας.

Κι αφού ο φόβος μ’ οδηγά, κι είναι για μένα νόμος
θα αφήσω τα εγκόσμια βλάξ, δυστυχής και μόνος !

Dimitris Armodoros

πηγή:https://www.facebook.com/dimitris.armodoros

Σχόλιο από Skouliki: Ευχαριστώ πολύ τον φίλο Dimitri Armodoro για το ποίημα του αυτό!

 

Στολίσαμε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας, και του χρόνου

Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ

Βάλσαμο για την ψυχή

Συγγραφείς:
Jack Canfield, Mark Victor Hansen (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΟΠΤΡΑ)
Ένα απόσπασμα από το μπεστ σέλερ που τιτλοφορείται "Βάλσαμο για την ψυχή".

Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ
Η τέταρτη τάξη της Ντόνα έμοιαζε με πολλές άλλες τάξεις που είχα δει στο παρελθόν. Οι μαθητές κάθονταν σε πέντε σειρές θρανίων, με έξι θρανία κάθε σειρά. Η έδρα του δασκάλου ήταν μπροστά κι έβλεπε προς τους μαθητές. Στον πίνακα ανακοινώσεων ήταν γραμμένη η μαθητική εργασία. Από πολλές απόψεις φαινόταν ένα συνηθισμένο, παραδοσιακό δημοτικό σχολείο. Ωστόσο, κάτι έδειχνε διαφορετικό εκείνη τη μέρα που μπήκα μέσα για πρώτη φορά. Κάποια έξαψη φαινόταν να υποβόσκει.
Η Ντόνα ήταν παλιά δασκάλα σε μια μικρή πόλη του Μίτσιγκαν και συμμετείχε εθελοντικά στο πανεθνικό πρόγραμμα επιμόρφωσης του προσωπικού που είχα ξεκινήσει και προωθήσει εγώ ο ίδιος. Η σχετική εκπαίδευση επικεντρωνόταν σε θέματα γλωσσικής έκφρασης που θα έκαναν τους μαθητές να νιώθουν ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους και ν’ αναλαμβάνουν την ευθύνη της ζωής τους. Η δουλειά της Ντόνα ήταν να παρευρίσκεται στα μαθήματα και να εποπτεύει την εφαρμογή των όσων διδάσκονταν. Η δική μου δουλειά ήταν να επισκέπτομαι τις τάξεις και να ενθαρρύνω την εφαρμογή.
Κάθισα σε μια άδεια θέση στο πίσω μέρος της τάξης και παρακολουθούσα. Τα παιδιά προσπαθούσαν να κάνουν αυτό που τους είχε ανατεθεί, να συμπληρώσουν μια σελίδα τετραδίου με διάφορες σκέψεις και ιδέες. Η δεκάχρονη μαθήτρια που βρισκόταν δίπλα μου, γέμιζε τη σελίδα της με τη φράση «Δεν Μπορώ».
«Δεν μπορώ να κλοτσήσω ψηλά την μπάλα του ποδοσφαίρου».
«Δεν μπορώ να κάνω διαίρεση με μεγαλύτερους από τριψήφιους αριθμούς».
«Δεν μπορώ να κερδίσω τη συμπάθεια της Ντέμπι».
Η σελίδα της είχε γεμίσει κατά το ήμισυ και δεν έδειχνε πρόθεση να σταματήσει. Συνέχιζε να γράφει με αποφασιστικότητα και επιμονή.
Περπάτησα κατά μήκος του διαδρόμου, ρίχνοντας ματιές στα γραφόμενα των μαθητών. Έγραφαν όλοι προτάσεις που αναφέρονταν σε πράγματα που δεν μπορούσαν να κάνουν.
«Δεν μπορώ να κάνω δέκα κάμψεις ».
«Δεν μπορώ να βάλω καλάθι από την αριστερή άκρη του γηπέδου».
«Δεν μπορώ να φάω μόνο ένα μπισκότο».
Η όλη ιστορία μου άναψε την περιέργεια κι έτσι αποφάσισα να ρωτήσω τη δασκάλα τι συνέβαινε. Όταν την πλησίασα, είδα πως κι αυτή ήταν απασχολημένη γράφοντας κάτι. Θεώρησα καλό να μην τη διακόψω.
«Δεν μπορώ να πείσω τη μητέρα του Τζον να παρευρεθεί στη συνεδρίαση των δασκάλων».
«Δεν μπορώ να πείσω την κόρη μου να βάζει βενζίνη στο αυτοκίνητο».
«Δεν μπορώ να πείσω τον Άλαν να χρησιμοποιεί λόγια κι όχι τις γροθιές του».
Αφού ματαιώθηκε η προσπάθεια μου να μάθω γιατί οι μαθητές και η δασκάλα ασχολούνταν με την αρνητική φράση “Δεν Μπορώ” κι όχι με τη θετική “Μπορώ”, γύρισα στη θέση μου και συνέχισα να παρατηρώ και να περιμένω. Οι μαθητές έγραφαν για αλλά δέκα λεπτά. Μερικοί γέμισαν μια σελίδα και σταμάτησαν. Άλλοι άρχισαν να γράφουν σε δεύτερη.
«Συμπληρώστε την πρόταση που γράφετε και σταματήστε», ήταν η εντολή που έδωσε η Ντόνα για να δηλώσει το τέλος της συγκεκριμένης εργασίας. Μετά, τους είπε να διπλώσουν τις κόλλες τους στη μέση και να τις φέρουν στην έδρα. Όταν οι μαθητές έφτασαν στην έδρα, έβαλαν τις προτάσεις τους με τα “Δεν Μπορώ” σ’ ένα άδειο κουτί παπουτσιών.
‘Οταν τελείωσαν όλα τα γραπτά των μαθητών, η Ντόνα έβαλε και το δικό της. Έκλεισε το κουτί με το καπάκι του, το έβαλε κάτω από τη μασχάλη της και βγαίνοντας από την αίθουσα άρχισε να προχωρεί στο διάδρομο. Οι μαθητές ακολούθησαν τη δασκάλα τους κι εγώ ακολούθησα τους μαθητές.
Στα μισά του διαδρόμου, η πομπή σταμάτησε. Η Ντόνα μπήκε στο δωμάτιο του φύλακα, έψαξε εκεί λίγη ώρα και μετά βγήκε μ’ ένα φτυάρι. Με το φτυάρι στο ένα χέρι και το κουτί των παπουτσιών στο άλλο, οδήγησε τους μαθητές έξω από το σχολείο και τους πήγε στην πιο απόμακρη γωνία της αυλής. Εκεί άρχισαν να σκάβουν.
Επρόκειτο να θάψουν τα “Δεν Μπορώ” τους. Το σκάψιμο πήρε πάνω από δέκα λεπτά, γιατί οι περισσότεροι από τους μαθητές ήθελαν να σκάψουν κι αυτοί. ‘Οταν ο λάκκος κόντευε να φτάσει το ένα μέτρο βάθος, το σκάψιμο σταμάτησε. Το κουτί με τα “Δεν Μπορώ”, τοποθετήθηκε στο βάθος του λάκκου και σκεπάστηκε γρήγορα με χώμα.
Τριάντα ένα δεκάχρονα και εντεκάχρονα παιδιά στάθηκαν γύρω από τον φρεσκοσκαμμένο τάφο. Το καθένα απ’ αυτά είχε τουλάχιστον μια σελίδα με “Δεν Μπορώ” στο κουτί που ήταν θαμμένο σ’ ένα μέτρο βάθος. Το ίδιο και η δασκάλα τους.
Εκείνη τη στιγμή η Ντόνα είπε: «Αγόρια και κορίτσια, παρακαλώ πιαστείτε χέρι χέρι και υποκλιθείτε». Οι μαθητές υπάκουσαν. Σχημάτισαν αμέσως έναν κύκλο γύρω από τον τάφο με τα χέρια τους ενωμένα. Χαμήλωσαν τα κεφάλια και περίμεναν. Η Ντόνα άρχισε να λέει τον επικήδειο.
«Αγαπητοί φίλοι, συγκεντρωθήκαμε όλοι εδώ σήμερα για να τιμήσουμε τη μνήμη του “Δεν Μπορώ”. Όσο βρισκόταν μαζί μας πάνω στη γη άγγιξε τη ζωή του καθενός μας, μερικών πιο πολύ απ’ ότι άλλων. Το όνομα του, δυστυχώς, έχει αναφερθεί σε κάθε δημόσιο κτίριο —σε σχολεία, σε δημαρχεία, στις αίθουσες της Βουλής και, ναι, ακόμα και στο Προεδρικό Μέγαρο.
»Δώσαμε στο “Δεν Μπορώ” ένα τελευταίο τόπο ανάπαυσης και μια ταφόπετρα με επιτύμβια επιγραφή. Μένουν ζωντανά τ’ αδέρφια του: “Μπορώ”, “Θα το κάνω”, και “Ξεκινώ τώρα αμέσως”. Δεν είναι τόσο πολύ γνωστά, όσο το διάσημο αδέρφι τους και σίγουρα δεν είναι ακόμα τόσο δυνατά και ρωμαλέα. Ίσως κάποια μέρα, με τη δική σας βοήθεια, να ασκήσουν μεγαλύτερη επίδραση στον κόσμο. Ας αναπαυτεί το “Δεν Μπορώ” εν ειρήνη και όλοι οι παρόντες ας συνεχίσουν τη ζωή τους, τραβώντας μπροστά χωρίς αυτό. Αμήν».
Καθώς παρακολουθούσα τον επικήδειο, σκεφτόμουν ότι αυτά τα παιδιά δε θα ξεχνούσαν ποτέ αυτήν τη μέρα. Η ενέργεια ήταν συμβολική, μια μεταφορά από τη ζωή. Ήταν μια εμπειρία που θα έμενε στο συνειδητό και στο υποσυνείδητο τους για πάντα.
Η καταγραφή ενός αριθμού “Δεν Μπορώ”, η ταφή και ο επικήδειος ήταν σπουδαία ενέργεια από μέρους της δασκάλας. Και δεν τελείωσε ακόμα. Με το τέλος του επικήδειου πήγε τους μαθητές πίσω στην τάξη όπου είχαν γιορτή.
Γιόρτασαν το θάνατο του “Δεν Μπορώ” με μπισκότα, ποπκόρν και χυμούς φρούτων. Ως μέρος της τελετουργίας, η Ντόνα έκοψε ένα μεγάλο κομμάτι χαρτί, απ’ αυτό που χρησιμοποιούν οι κρεοπώλες και το χρησιμοποίησε σαν ταφόπετρα. Έγραψε πάνω πάνω “Δεν Μπορώ” και στη μέση “Αναπαύσου Eν ειρήνη”. Μετά, πρόσθεσε την ημερομηνία στο κάτω μέρος.
Η χάρτινη ταφόπετρα έμεινε κρεμασμένη στην τάξη της Ντόνα μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς. Στις σπάνιες περιπτώσεις που ένας μαθητής ξεχνούσε κι έλεγε: “Δεν Μπορώ”, η Ντόνα απλά έδειχνε το “Δεν Μπορώ” στη “χάρτινη ταφόπετρα”. Τότε ο μαθητής θυμόταν πως το “Δεν Μπορώ” είχε πεθάνει κι άλλαζε διατύπωση της πρότασης του.
Δεν ήμουν ένας από τους μαθητές της Ντόνα. Αυτή ήταν μαθήτρια μου. Εκείνη τη μέρα όμως, πήρα απ’ αυτήν ένα μάθημα που δε θα το ξεχάσω ποτέ.
Τώρα, χρόνια μετά, κάθε φορά που ακούω τη φράση “Δεν μπορώ”, έρχεται στο νου μου εκείνη η κηδεία που έκαναν οι μαθητές της τετάρτης δημοτικού. Όπως και οι μαθητές, έτσι κι εγώ, θυμάμαι πως το “Δεν μπορώ” είναι νεκρό.

Έλα το σαλέπι μας περιμένει

Βροχές σήμερα, ένα σαλέπι να μας ζεστάνει!!!!

Πάντα επίκαιρο το σαλέπι, τι κι αν έχουν βγει τόσα άλλα ροφήματα, το σαλέπι έχει σταθερή πελατεία!!!

Από μέσα η εκκλησία του Αγίου Διονυσίου στην Ζάκυνθο!!!

  

Η είσοδος της εκκλησίας ,...

με τις ωραίες τοιχογραφίες-αγιογραφίες της

Εσωτερικά σε τυφλώνει η λαμπρότητα και ο πλούσιος διάκοσμος...

Με τις πάντα ωραίες αγιογραφίες...

 Τα καντήλια και τους πολυελαίους της.....

  Τ

Το λείψανο του Αγίου στην ωραία πύλη....

Η ασημένια Λάρνακα κλειστή τις περισσότερες ώρες αναμένει τον ιερέα να κάνει το τελετουργικό για να την ανοίξει για να προσκυνήσουν οι επισκέπτες....

Σχεδόν καθε ώρα ανοίγει για 5 λεπτά και μετά πάλι κλείνει...

Τώρα αν εσύ βιάζεσαι  η  θες αποκλειστικότητα στον Άγιο, κάτι μπορεί να κάνει ο νεωκόρος και για αυτό.......

Της μοναξιάς οι σκλάβοι: Δημήτρης Μητροπάνος

Μουσική: Μάριος Τόκας
Στίχοι: Κώστας Φασουλάς
Τραγούδι: Δημήτρης Μητροπάνος

Με μας πώς έγινε και φτάσαμε στο τέρμα
και μένει πάλι το παράπονο στο βλέμμα
και μια ανάμνηση πικρή να μας πληγώνει
να μας θυμίζει την αγάπη που τελειώνει

Με μας πώς έγινε και ήρθε νωρίς το βράδυ
και να που μείναμε της μοναξιάς οι σκλάβοι
και εσύ καρδιά να ψάχνεις μες στην έρημο
με το ποιο φεγγάρι έχουμε πανσέληνο

Με μας πώς έγινε και αλλάξαμε πορεία
και μένει το όνειρο ξανά στην απορία
και εσύ διστάζεις και δεν παίρνεις την ευθύνη
μήπως και σώσεις ό,τι έχει απομείνει

Με μας πώς έγινε και ήρθε νωρίς το βράδυ
και να που μείναμε της μοναξιάς οι σκλάβοι
και εσύ καρδιά να ψάχνεις μες στην έρημο
με το ποιο φεγγάρι έχουμε πανσέληνο

Καλό ταξίδι Δάσκαλε και φίλε μου Μαράκο,

Σχόλιο από Skouliki: Τώρα που έφυγες δάσκαλε στο αιώνιο σου ταξίδι για να πας, θα σε αποχαιρετίσω φίλε μου με τούτο σου το ποίημα!!!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ

     

  

Σαν θάρθει η ώρα μου να φύγω: από τον

σαν θάρθει η ώρα μου να φύγω
μην αναρωτηθείς αν σε αγάπησα πολύ,
μη ψηλαφίζεις μνήμες ούτε καν για λίγο
ούτε ένα δάκρυ να κυλίσει απ την ψυχή

μόνο την τέφρα μου στη θάλασσα να ρίξεις
και ένα βότσαλο να πάει στα βαθιά,
και χαμογελαστά στο σπίτι να γυρίσεις
και να ξεχάσεις πως υπήρξα αληθινά

σαν θαρθει εκείνη η ώρα που θα φύγω
στη λήθη ν αποθέσεις το κοινό μας χθες,
και μη νοιαστείς στο πού θα πάω ,ή τι θα γίνω
καινούργια ρότα χάραξε και άλλο ταίρι βρες

η μοναξιά είναι σκληρή για τους ανθρώπους
δεν θαθελα να νοιώσω την καρδιά σου μοναχή,
βρες δύναμη και βάλε νέους στόχους
και κάνε ένα ξεκίνημα και πάλι απ την αρχή

Μαράκος
Μάριος Ζαμπίκος