Απόσπασμα από το έργο της..
Μόνο το φεγγάρι. Στην έρημη σκηνή με τους χορταριασμένους τάφους, μόνο το φεγγάρι φώτιζε το σκηνικό έτσι περίτεχνα, να σκεπάζει τις στάχτες. Θα μπορούσαν να παραταχθούν, όπως τη νύχτα του αρραβώνα, από τη μια οι νεκροί, ένα αόρατο χλομό πλήθος διψασμένων, με τον Ψυχοπομπό μπροστά να τους επιβλέπει, κι από την άλλη οι ζωντανοί, με τα πολύχρωμα ρούχα και τα ροδαλά πρόσωπα τους.
Θα μπορούσε το τελετουργικό να περιλαμβάνει μαζί ζωντανούς και νεκρούς, με κορυφαία τη Μάνα, σαν θέατρο των ψυχών. Κι ίσως, λέω, ίσως ο χορός των νεκρών να ήταν εκεί, ετούτη την αίολη νύχτα. Όμως κανείς δεν τους είδε. Ούτε καν ο Τειρεσίας και το Άσπρο Κυπαρίσσι, που κοίταζαν με την ανάσα κομμένη, κι άκουγαν τη μάνα να φωνάζει το γιο της, εκείνον τον μικρό, τον τρυφερό, τον αγαπημένο της, έλα, έλα, έλα... σήκω, Κωνσταντινάκη μου... άναρθρες κραυγές, άνεμος το ανακάλεμα του νεκρού μια στιλπνή φαντασίωση των απελπισμένων Μόνον ο Τειρεσίας και το Άσπρο Κυπαρίσσι.
Αυτοί οι δυο ξέρουν πως ο Κωνσταντίνος ακούει τη φωνή της μάνας μέσα στον νερένιο ύπνο του, ακούει την αγαπημένη φωνή στις παλίρροιες των βυθών, και δεν ξέρει πούθε έρχεται, πούθε τρυπάει τον ύπνο τον βαρύ και φτάνει ως εκείνον, τι 'ναι, μάνα, τι θες; εδώ που είμαι δεν μπορώ, τόσο βαριά τα βλέφαρα μου... και το φεγγάρι να φωτίζει το πρόσωπό του, να το καθαρίζει από τις 375στάχτες του, μπορείς, μπορείς, όλα τα μπορείς εσύ, εσύ ήσουν ο αγαπημένος μου, για σένα την έδωσα στα ξένα, έλα τώρα, έλα, μ' ακούς;
Ούτε κι η ίδια ήξερε τη δύναμη της. Χτυπούσε μόνο με τα χέρια της την πέτρα, να τη σκίσει......................
ΜΑΡΙΑ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΔΟΥ ΠΟΘΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που ήρθες να με επισκεφτείς, Μιας και ήρθες κανε τον κόπο και γράψε εδώ το σχόλιο σου!