Τι στέκεις τόσο σιωπηλή...

   

Τι στέκεις  τόσο σιωπηλή...

Συννεφιασμένη η αυγή
με βρήκε να μαι πάλι εκεί
δίπλα σε σε  σαν τάφους σιωπηλούς
να σου μιλώ κι εσύ να μην ακούς

Κρατας μια φώτο μιας άλλης εποχής
εκεί που λες ότι ακόμα ζεις
στα χειλη σου ένα χαμόγελο αχνό
που μου φέρνει κόμπο στο λαιμό

Και στέκω δίπλα και σου μιλώ
μα που έχεις εσύ τώρα το μυαλό
πες μου γιατί έτσι τάχα με κοιτάς
άραγε εκεί που είσαι τώρα πονάς;

κι αν με διώξει απο σενα η ζωη
εσύ θα στέκεις πάντα εκεί
να καρτερείς στο λίγο φως
να ρθω μα να μαι όμως σιωπηλός...

Skouliki