Αν σε μισήσουν: αγάπησέ τους, Αν σε πληγώσουν: λάτρεψέ τους, Αν σε πικράνουν: συγχώρεσέ τους... Μην ξεχνάς: ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Συμπτώσεις


Πριν από δυο μήνες όταν γεννηθήκαν τα καναρινιά και έβγαλαν τα πρώτα τους φτερά, σαν κτητικά οντά που είμαστε εμείς οι άνθρωποι, υιοθετήσαμε ο καθένας από ένα μικρό καναρίνι, μάλλον τυχαία θα έλεγα και όχι με κάποιο συγκεκριμένο κριτήριο, καθότι μέσα στη φωλιά δεν είχαμε και πολλά διακριτικά σημεία πλην κάποιων λωρίδων από φτερά, στο κεφάλι κίτρινων…..

Έτσι μετά όταν μπόρεσαν τα μικρά να βγουν από τη φωλιά τους, είδαμε ότι εγώ πήρα για δικό μου, ένα κιτρινακι που του λείπουν πούπουλα από το κεφάλι σαν να έχει καράφλα, η σύζυγος μου ένα καφέ κίτρινο που έχει περισσότερο καφέ πτέρωμα, η μεγάλη μου κόρη ένα με πολύ κίτρινο και τέλος η μικρή ένα που μοιάζει με σπουργίτι.

Μετά από τόσο καιρό, κάθε πουλάκι ήδη έχει αρχίσει και δείχνει μια διαφορετική προσωπικότητα,.

Το δικό μου που το λεμέ Μητση είναι ζιζάνιο και πειράζει τα υπόλοιπα, της συζύγου μου που το λέμε Σακη δεν βάζει γλώσσα μέσα του, της μεγάλης κόρης μου είναι χοντρουλή και το λέμε Κούλη, και τέλος το σπουργίτάκι είναι λεπτοκαμωμένο αεικίνητο και σκέτο διαβολάκι………...

Κοιτώντας τα λοιπόν, αναλογίζομαι: τυχαία επιλογή κάναμε τότε η αυτά τα μικρά πήραν στοιχεία από τους θετούς γονείς τους δηλαδή εμάς;;;

Ένα ερώτημα που με βάζει σε σοβαρούς προβληματισμούς για την επίδραση του ανθρώπου πάνω στα ζώα και αντίθετα.

Είχα ακούσει ότι τα ζώα μοιάζουν στον ιδιοκτήτη τους, αλλά σε πουλάκια μέσα σε κλουβί που δεν τα αγγίζεις μάλιστα,, πως μπορείς να λες από τα τέσσερα αυτό είναι δικό μου , και αυτό τελικά να σου μοιάζει;;

Ίσως να είναι συμπτώσεις όλα αυτά, αλλά η διαπίστωση είναι όλων μας, το καθένα έχει πάρει κάτι από μας…….

Να μας ζήσουν…

Αλήθεια ήταν ανάγκη να μου πάρει την έλλειψη μαλλιών το μικρούλη;;;

skouliki

1 σχόλιο:

Σε ευχαριστώ που ήρθες να με επισκεφτείς, Μιας και ήρθες κανε τον κόπο και γράψε εδώ το σχόλιο σου!