Πόνος και δάκρυα

Καλησπερίζω τη ζωή, και χαιρετώ τη μέρα
που έφυγε και μου άφησε στα στήθη μια σφαίρα.
Δεν είναι ότι πληγώθηκα, μόνος να περπατάω,
είναι που δεν εμπόρεσα στον ουρανό να πάω.
     
Δε με άφησε η αυγή καλά, με όνειρα να γεμίσω
τον κάθε πόρο στο κορμί, να τον αναγεννήσω,
από την αυγή με τράβηξε, μέσα σε μια θολούρα
και ένιωσα με μονομιάς να έχω ανακατωσούρα.

Τα σωθικά μου αντέδρασαν, κάναν συλλαλητήριο
που μονός μου ποτίστηκα, εκειό το δηλητήριο….
Έτσι η μέρα κύλησε, έφυγε σαν νεράκι
και τώρα που σουρούπωσε, με έπιασε μεράκι.
Να κλάψω θέλω, να πνιγώ στα δάκρυα μου μόνο
αχ γιατί θεέ. γιατί φορτώθηκα, μόνος μου τόσο πόνο.....

Όλη τη μέρα πάσχιζα, μέσα μου να τα πνίγω
και τώρα που ενύχτωσε αφέθηκα για λίγο,
τα μάτια μου βουρκώσανε, κανένας δεν το είδε,
και το μυαλό μου στο καλό, διόλου δεν επήγε.

Γιατί να ΄μαι κατηφής, κατσούφης και γκρινιάρης;;
Έλα και συ βρε φίλε μου, να δούμε τι θα πάρεις
από έναν που δεν μπορεί την μέρα του να φτιάξει,
παρά μονάχα με όνειδος και θλίψη να φρακάρει.

Έλα λοιπόν και ζήτα μου, να πάρεις λίγη θλίψη
να μοιραστούμε το καημό, για ν΄ ανεβώ στα ύψη
να νιώσω ότι βρίσκεται, κάποιος να βοηθήσει
αλλιώς δεν έχει πια δύναμη, να φύγει να μ΄ αφήσει.....

Βοήθεια όμως δεν ζητώ, στα φωναχτά στα ίσια
θα ΄θελα μόνος σου να δεις την ψυχική μου πίσσα.
Ξέρω, κανείς δε νοιάζεται, τον άλλο να μετρήσει
να κάνει την υπομονή και να τον καλοκαρδίσει…

Αν ειν΄ για γέλια και χαρές, όλοι εδώ θα ήταν,
μα τον θλιμμένο που πονά, ποτέ τους δε κοιτάνε……..
Έτσι μονάχα, μυστικά, σα στρείδι κλειδωμένα
tα δάκρυα ξεχείλισαν, και πνίξαν μόνο εμένα…..

skouliki