Κυριακή πρωί
Σηκώθηκα πολύ πρωί, προτού να βγει ο ήλιος
Ήθελα πράγματι να δω, αν είναι εδώ ένας φίλος
Κάθισα στο μπαλκόνι μου πίνοντας καφεδάκι
Η ώρα περνούσε γρήγορα χωρίς ούτε ένα σημαδάκι
Ούτε ο ήλιος έβγαινε ούτε φίλος κανένας άλλος
Στον ουρανό κάποια στιγμή, έλαμψε ο ήλιος φάρος
Για λίγο και με φώτισε, μου πε πως ξημερώνει
Μα η καρδιά μου σφιχτηκε, κάτι βαρύ πλακώνει
Δεν είναι το σύννεφο αυτό, που μου χαλά τη μέρα
Είναι που η αγαπημενη μου , έριξε μια σφαίρα
Είπε πως τα κεσάτια της είναι ανεβασμένα
Πως δεν μπορεί να ζει μονή χωρίς κανένα
Που να την σκέφτεται σωστά, και να την αγαπάει
Λες και δεν κατάλαβε ποτέ, η καρδιά μου πως χτυπάει
Με αυτή τη σκέψη το θολή την χιλιοπαιδεμενη
Η μέρα δεν ξημέρωνε, έμεινε συννεφιασμένη
Μαζί με τα σύννεφα αυτά, με έσφιξε μέγα θλίψη
Μέχρι που το κατάλαβα καλά, ότι δεν έχω εγώ τύχη……..
….
skouliki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που ήρθες να με επισκεφτείς, Μιας και ήρθες κανε τον κόπο και γράψε εδώ το σχόλιο σου!