To στραβολίθαρο

Το στραβολίθαρο

Μια ιστορία μυστηρίου από τη πατρίδα μου την Ζάκυνθο.

Πηγαίνοντας στη ρίζα του όρους Βραχίωνα, το μεγαλύτερο βουνό της Ζακύνθου, εκεί κοντά στο χωριό Γαλάρο, υπάρχει μια περιοχή με αυτό το όνομα. Σήμερα είναι ένα εγκαταλημένο νταμάρι…

Πηγαίνοντας εκεί λοιπόν με τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου για κυνήγι, κάποτε μου είπε και τον θρύλο για το πώς πηρέ το όνομα η περιοχή. Παρακάτω θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω τον θρύλο αυτό:

Τα παλιά χρόνια, τότε που η φτώχια και η πείνα στη Ζάκυνθο ήταν ένα από τα μεγάλα πλήγματα της, όλοι έκαναν πολλές δουλειές για να βγάλουν το ψωμί τους. Έτσι και ένας τσοπάνης εκεί που έβοσκε τα πρόβατα του, όλο το καλοκαίρι, είχε ένα καλέμι και ένα σφυρί και έκοβε ένα βράχο για να το κάνει λιθάρι για το ελαιοτριβείο, προκριμένου να το πουλήσει και να βγάλει πέντε δραχμές. Εδώ πρέπει να κάνω μια περιγραφή του τρόπου κατασκευής των λιθαριών αυτών.

Πως έκαναν τα λιθάρια λοιπόν;;

Έβρισκαν ένα μεγάλο βράχο συμπαγή και σκληρό, με το κοπίδι και το σφυρί έκαναν έναν διάδρομο στη μια πλευρά περίπου δυο μετρά σε βάθος , αφήναν μετά βράχο σε πάχος του λιθαριού που ήταν περίπου σαράντα εκατοστά και έκαναν και από την άλλη πλευρά πάλι διάδρομο ίδιων διαστάσεων, δηλαδή έμενε ένας τοίχος πάχους σαράντα εκατοστών και διαστάσεων δυο μετρά επί δυο.

Όταν τελείωνε η διαμόρφωση αυτού του τοίχου από βράχο, τότε σκάλιζαν την περίμετρο από πάνω προ τα κάτω διαμορφώνοντας τον σαν ρόδα.

Όταν η ρόδα αυτή ήταν έτοιμη έκοβαν και το κάτω μέρος της από το βράχο έτσι ξεκόλλαγε από τον βουνό. Μετά τον μετέφεραν κυλώντας τον σιγά σιγά όπως μια ρόδα αυτοκινήτου κοντά σε μέρος που μπορούσε να πάει κάρο, για να φτάσει με αυτόν τον τρόπο στον προορισμό της.

Ας συνεχίσουμε όμως μετά από αυτή τη αναγκαία διακοπή, την ιστορία μας:

Λοιπόν ο τσοπάνης αυτός, όλο το καλοκαίρι έφτιαχνε το λιθάρι και τον Σεπτέμβρη είχε ολοκληρώσει το μέγιστο μέρος της δουλειάς, και απέμενε να κόψει τη βάση του λιθαριού, προκειμένου να το μετατοπίσει κάτω στο λιοστάσι, όπου και θα το έβαζε σε κάρο για να το πουλήσει και να βγάλει το ψωμί του…………..

Σε αυτή την φάση τον πέτυχαν κάποιο χωραϊτες κυνηγοί, που βλέποντας το έργο του το θαύμασαν και είπαν:

Όρε τι λιθάρι είναι τούτο βρε , πανέμορφο!!!!!!!!!!

Εδώ αρχίζει το παράδοξο της παράδοσης αυτης. Με το που είπαν οι χωραΐτες τη φράση αυτή, έδωσε μια ο βράχος- λιθάρι αυτό και στράβωσε σαν να ήταν από ζυμάρι, έγινε στραβό σαν ‘ς’ και φυσικά άχρηστο πλέον για οποιαδήποτε χρήση. Ο κακομοίρης ο βοσκός μόλις είδε τον κόπο του να αχρηστεύεται έτσι, τρελάθηκε πέταξε τα σφυριά και τα καλέμια του και έφυγε απελπισμένος με την ατυχία του, που πήγε χαράμι ο κόπος του, καθώς και η ελπίδα να βγάλει ένα επιπλέον μεροκάματο για να θρέψει την οικογένεια του.

Έτσι η περιοχή αυτή ονομάστηκε στραβολίθαρο, σε ανάμνηση του παραπάνω συμβάντος.

Τώρα τι ήταν αυτό που έκανε ένα βράχο να στρεβλώσει έτσι;;;

Όλοι λένε μάτι, και δεν έχω λόγω να μην το πιστεύω, έτσι λέμε ακόμα ότι το μάτι (μάτιασμα) στραβώνει πέτρες, τον άνθρωπο φαντάσου τι μπορεί να κάνει……..

skouliki