Η φιλία

Αφορμή για το σημερινό άρθρο μου, πήρα από την προσωρινή αλλά απότομη εξαφάνιση ενός φίλου με τον οποίο μιλώ καθημερινώς εδώ μέσα…
Πάντα οι σχέσεις των ανθρώπων ήταν ένα αντικείμενο που με προβλημάτιζε έντονα στη ζωή μου. Έμαθα από μικρός ότι πρέπει να δίνεις στους άλλους, χωρίς να ζητάς τίποτα ανταλλάγματα. Έτσι με αυτά τα μυαλά, παρέες κάνω με διάφορα άτομα, αλλά φιλίες ελάχιστες. Και όταν λέμε φίλο, λέμε κάτι σαν αδερφό, σαν μάνα, σαν να είναι κομμάτι από τον εαυτό σου…
Ο φίλος σου, είναι αυτός που θα βρίσκεται στο πλευρό σου, από την αρχή μέχρι το τέλος σε κάθε κατάσταση. Ό,τι ώρα και να τον χρειαστείς, και οποίο κόστος για σένα ή αυτόν έχει η συμπαράσταση αυτή…
Με τέτοια κριτήρια φιλίας λοιπόν έχω ελάχιστους φίλους- αδέρφια, οι οποίοι μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Με την πάροδο του χρόνου, κάποιες γνωριμίες μπορεί να μετατραπούν σε φιλία, αλλά αλάθητος κριτής είναι η αντοχή στο χρόνο καθώς και το να βρίσκεται δίπλα σου σε κάθε δυσκολία της ζωής…
Περιμένοντας και όχι επιδιώκοντας την φιλία , εχω αποκτήσει την εμπειρία να έχω υπομονή αλλά και να διακρίνω τα καλά στοιχεία μέσα σε έναν άνθρωπο. Ξέρω δεν έχω το χάρισμα των ζώων και ειδικά της Μητσης, στο να διακρίνω την καλοσύνη ή όχι των ανθρώπων, αλλά σίγουρα νομίζω ότι βρίσκομαι σε καλό δρόμο…
Για τον φίλο λοιπόν αυτό, που έπαψε ξαφνικά να δίνει σημεία ζωής, το ένστικτο μου λέει ότι αξίζει για φίλος αληθινός…


Αν τον πλήγωσα διότι πριν εξαφανιστεί είχε κάποιο θέμα και δε του συμπαραστάθηκα όσο έπρεπε, του ζητώ συγνώμη…..
Ένα μόνο θέλω, να είναι καλά………
Φίλε δώσε σημείο ζωής τουλάχιστον να σταματήσω να αγωνιώ για σένα
skouliki