Πισωγυρίσματα

Κάθε μέρα που περνάει

μες στη θλίψη με κυλάει

πως μπορώ εγώ να ζήσω;

αχ δεν θα ξαναγαπήσω…..

Κάθε νύχτα που ζυγώνει

η ψυχή μου βαλαντώνει

πως θα ξενυχτήσω πάλι

μόνος με το προσκεφάλι;;;;

Ήρθε η ώρα να πλαγιάσω

και νομίζω πως θα πιάσω

με της σκέψης την ζωντάνια

της Ζωής μου την ορφάνια

Άραγε μπορώ και εγώ

ζωντανός να αγαπηθώ;;

Άραγε πότε θα είναι η ώρα

Να με πνίξει αυτή η μπόρα.

Μοιρολάτρης έχω γίνει

που τον πόνο καταπίνει

περιμένω στο σκοτάδι

ένα γυναικείο χάδι

Που είναι ο νέος που πετούσε;;

που τα πάντα αψηφούσε;;

που νόμιζε πως αγαπούσε

και τον έρωτα αδικούσε;

Πέταξαν τα χρόνια εκείνα

και ήρθε της ψυχής η πείνα

μες στη θλίψη μου πνιγμένος

μόνος και στεναχωρημένος.

Τι και αν κλαίω τι κερδίζω;;

πόσους έρωτες πισωγυρίζω;;

τόσες γερασμένες μέρες

περιμένοντας όλες τις βέρες……

Τώρα ο καιρός περνάει

και στη σκέψη μου γυρνάει

κάθε περιττή στιγμή

που εσκόρπισα στη γη

Μόνος κλείνομαι στο σπίτι

σαν τον έρημο σπουργίτι,

με τη θλίψη συντροφιά

να μου τρώγει τα σωθικά!

skouliki