Εγκαύματα

Επειδή και εγώ κάποτε ήμουν παιδί, τώρα μπορώ ακόμα να καταλάβω γιατί θέλουν να παίζουν συνεχώς. Ναι έχουν αστείρευτη ζωντάνια και κουράγια που εγώ δεν μπορώ να έχω. Δεν τα καταβάλει η κούραση ποτέ!!!!!!!!

Σαν μηχανές ηλεκτρικές με μπαταρίες Durasel, που δεν φορτίζονται ποτέ!!!!!!!!.

Λοιπόν σήμερα με τέτοια ζεστή, όλα γύρω μαζί, γέροι και παιδιά θέλαμε θάλασσα , και περισσότερο η μέρα μαζί με μας φώναζε; Θάλασσα θάλασσα… έτσι πήγαμε πάλι για μπανακι, σε άλλη παραλία φυσικά, αυτή τη φορά με άμμο παχύ και πολύ κόσμο!!!!!!

Μια θάλασσα λάδι, μια θάλασσα γαλάζια να μας φωνάζει έλα εδώ στην αγκαλιά μου. Μπήκα λοιπόν αμέσως μέσα χωρίς δεύτερη σκέψη, τα παιδιά φυσικά πριν φτάσουμε εκεί είχαν ήδη βουτήξει μέσα…………………………...

Μακροβούτια , γέλια χαρές, η ζωή ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους και να ακούγεται γύρω σε όλη την ατμόσφαιρα

Μια ζωντάνια που μόνο αυτά μπορούν να έχουν. Κάποια στιγμή τα ζήλεψα, τότε θυμήθηκα τα νιάτα μου που και εγώ σαν παιδί ετσι έκανα, δεν χόρταινα τη ζωή με τίποτα. Μόνο που άλλες συνθήκες ζωής τότε, άλλες τώρα..

Αλλά μην το χαλάσουμε το σημερινό με άτοπες αναμνήσεις .

Έκανα το μπανάκι μου, ένα μπανάκι διαρκείας με παιχνίδι και βουτιές μαζί με τα παιδιά, μέχρι που ένιωσα τις δυνάμεις μου να με προδίδουν, άλλωστε και μέσα στο νερό ο ήλιος έκαιγε, βρήκα λοιπόν έξω να κάτσω στη σκιά της ομπρέλας, αλλά μέχρι να φτάσω εκεί, κατάλαβα ότι κάπου ψηνόταν κρέας. Ήταν οι πατούσες μου που καίγονταν από την καυτή άμμο……………..

Που βρέθηκε αλήθεια τόση καυτή άμμο;;

Κάθισα στη σκιά και ακόμα ένιωθα τον ήλιο να τρυπά το πανί της ομπρέλας και να έρχεται να με βρει. Διπλά μου η γυναίκα μου έβαλε αντιηλιακό και καπελάκι. Εγώ άργησα να βάλω από αυτό το άσπρο γράσο για τον ήλιο, φοβούμενος μην περάσει από εκεί η τύχη μου και δεν μπορώ να την πιάσω, έτσι πέρασε ο ήλιος και έπιασε εμένα.

Με έπιασε παντού, ακόμα και στο μέρος του κεφαλιού μου από όπου έχουν αυτοκτονήσει οι τρίχες και έκανα καράφλα………….

Αύριο θα μαδώ σα φίδι, αλλα μου αρέσει. Τα παιδιά τρεις ώρες τσαλαβουτούσαν στα νερά και εγώ ψηνόμουν στη σκιά, με μερικά διαλλείματα για βουτιά μην και σβήσω τη φωτιά που χε πάρει το κορμί μου.

Εντύπωση επίσης μου έκανε ότι όπως τα παιδιά ετσι και μερικές καλλονές από βόρεια Ευρώπη δεν ένιωθαν την κάψα του ήλιου. Με το μπικινάκι τους αυτές και τις ρώγες τσιτωτές μάζευαν ήλιο στην πετσέτα τους χωρίς να διαμαρτύρονται, νηφάλιες και κάνοντας ότι διαβάζουν αρλεκιν. (Μα και γιατί να διαμαρτυρηθούν;; κάψα αυτές μοίραζαν σε όλα τα αρσενικά γύρω με την στάση τους). Και εγώ θα ήθελα ένα βιβλίο να κάνω πως διαβάζω για να μην με εντοπίσει η κυρά ότι χάζευα αυτά τα κορμιά….... Αλλά το μάτι δεν κρύβεται, καρφώνεται εκεί που δεν πρέπει (πάλι θα έχουμε σκηνές το νιώθω στον αέρα). Τέλος πάντων.

Μετά λοιπόν από τις φλόγες που έφαγα από τον ήλιο αλλά και τις γύρω παρουσίες, και με γεμάτες μπαταρίες, γυρίσαμε στο σπίτι για να συνεχίσουμε τη δύσκολη δουλειά της μέρας: ξάπλαααααααααααα

Άντε πάντα τέτοια.

skouliki