κάτι από έμενα για να πάρει
μα με βρήκε όμως κομμάτια
στου ποτού τα μονοπάτια
Έτσι με άφησε να ζήσω
στους ανθρώπους να γυρίσω
μου ΄πε ο πόνος σου ο τόσος
είναι για σένα ένας πόθος
Πάλι απόψε το φεγγάρι
σκάλωσε στο δικό μου μαξιλάρι
μπήκε μέσα στο μυαλό μου
και με πέθανε μωρό μου
Ίσως φταίει το πότο
ίσως που δεν ξέρω να πονώ
ίσως η δίκη σου ζάλη
μου φέραν μια παραζάλη ,,,,
Ήρθε μόνο του ένα φεγγάρι
ήθελε τις πίκρες μου να πάρει
όμως δεν του ήταν δυνατό
να νικήσει τη ζάλη από το ποτό!
Στάθηκε λοιπόν χλωμό
κει ψηλά στον ουρανό
και με κοίταζε με λύπη
που ετσι η ζωή με εγκαταλείπει
Skouliki
θα μεταφέρω το σχόλιο της φίλης στιχουργου Γιωτα Ξενου διότι για μένα έχει μεγάλη αξία:
ΑπάντησηΔιαγραφήGiota Xenou Υπάρχουν άνθρωποι Λουκια μου που δυστυχώς δε γνωρίζουν την αξία τους όπως και εγώ πριν χρόνια δεν είχα καταλάβει πως αυτά που γράφουμε βγαίνουνε μέσα από την ψυχή μας σε πολλούς Θα αρέσουνε και σε πολλούς όχι, εμείς δεν γράφουμε για να μας πούνε μπράβο ούτε να μας βάλουνε like, γράφουμε διότι η ψυχή μας δεν μπορεί να τα κρατήσει μέσα της ,θέλει να να δίνουμε ,,,
Του Χρήστος Του το είχα πει και παλιά πως το γράψιμο του είναι υπέροχο είναι δικό του είναι της ψυχής του είναι της καρδιάς του είναι ολόκληρη της ζωή στου ,
Κανένας δεν ειναι καλητερος από τον άλλον , Όλοι γράφουμε διαφορετικά αναλόγως τα βιώματα που έχουμε Και την ευαισθησία που μας διακρίνει,,, ο Χρήστος Και αυτός ένα σύγχρονος Ποιητής και πρέπει να το καταλάβει και να το βγάλει προς τα έξω γιατί τα ποιήματά δεν είναι να τα κρατάμε μέσα σ' ένα κουτί, είναι πουλιά που θέλουν να πετάξουν Και να πάνε σε άλλες ψυχές,,,,
Συμφωνώ απόλυτα με την Γιώτα.
ΑπάντησηΔιαγραφή