Η ατολμία αρχή μια ταραχής...

Η αρχή μια ταραχής...

Ήρθες και κάθισες δίπλα μου
στο πρόσωπο σου έφεγγε ένα χαμόγελο αχνό
ίσως μειδίαμα να το λεν κάποιοι
Νομίζω αυτό έκανα εκείνη την ώρα
χάζευα το πλήθος το περαστικό,
όχι δεν μπορούσα να προσηλωθώ άλλο...
Η παρουσία σου με γέμισε ταραχή
ήξερα ότι καθόσουν εκεί δίπλα μου :
Μια ξένη.....;
Η ταραχή μου όλο και μεγάλωνε
έπιανα τον εαυτό μου και σου ρίχνει κλεφτές ματιές
Ήθελα να εξερευνήσω το μειδίαμα στα χείλη σου να σβήσω
όμως αυτό επέμενε εκεί στα χείλη σου
να μου δείχνει ότι κάτι θες από το σύμπαν
Η ταραχή μου άρχισε να είναι εμφανή
Πρώτα μου έπεσε κάτω το γυαλί
μετά από ατζαμοσύνη έχυσα λίγο από το καφέ πάνω μου
Ήταν λες και δεν είδα γυναίκα ποτέ
Είπα στον εαυτό  μου να σου μιλήσει
να κάνει το πρώτο βήμα και να μην αργήσει
Αντί αυτού πήρα χαρτί κι έγραψα απλά αυτό:

Μια θεά

Στο διπλανό τραπέζι μια θεά
πίνει καφέ και δεν κοιτά
μα η δική μου η ματιά
όλο επάνω της τριγυρνά

Μια καλλονη που είναι μοναχή
μου μοιάζει απλησίαστη πολύ
και μου ρχεται μα το θεό
να την κεράσω ένα ποτό

Ίσως έτσι να προσγειωθεί
και με κοιτάξει να με δει
Φίλε πάρε κουράγιο μην κολλάς
χυλόπιτα ακόμα αν θα φας

Στο διπλανό τραπέζι μια θεά
με κάνει να χάνω τα μυαλά
μα να της μιλήσω δεν τολμώ
απόρριψη φοβάμαι, αχ τι χαζό

Κάνω σαν να ναι η πρώτη μου φορά
όπου δεν θα ΄χω την χαρά
μαζί να είμαι με αυτή
που μου διεγείρει το κορμί

Έλα, τι κάθεσαι εμπρός
δεν είναι δα και ο τελειωμός
μια απορριψη ακόμα
δεν θα σε κάνει τόσο πτώμα

Ένα κορμάκι θεϊκό
στο τραπέζακι το διπλανό
είναι θαρρείς σε αναμονή
ίσως εσένα για να βρει

Μα εγώ στους φόβους τυλιγμένος
κάθομαι εκεί τρομαγμένος
να της μιλήσω δεν τολμώ
με ταραχή μένω να την κοιτώ

Όμως αντί από τα χείλη μου λέξη να βγει
σηκώθηκα κι έφυγα με μια ανεξήγητη ντροπή
Δεν τα κατάφερα από τότε να σβήσω
από μέσα μου αυτή σου την ντροπή....
Και έτσι νομίζω για πάντα θα ζω
με την ταραχή μέσα μου να κυκλοφορεί
μια ταραχή που ξέρω μόνο την αρχή της που έχει ντροπή
το τέλος της ποιος ξέρει που θα με βρει....
Έτσι συνέχισα αργότερα σπίτι
να γράφω στο χαρτί  κάπως έτσι

Μην απορείς που στην ζωή
πάντα νικούν μόνο οι τολμηροί
αυτοί που βήματα κάνουν εμπρός
δεν τους τρομάζει ούτε ο θεός

όλοι οι άλλοι μένουν χαμένοι
με την ατολμία τους ντυμένοι
να σκαλίζουν πάνω σε ένα χαρτί
πόθους κι ελπίδες που έχουν χαθεί...
....
Skouliki