Η σχέση μας με τα ζώα δεν έχει όρια και περιορισμούς

Έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε, ότι μόνο τα γατάκια και τα σκυλάκια έχουν νοημοσύνη και συναισθήματα….

Παρακάτω θα σας παραθέσω με συντομία όσο γίνεται, την σχέση μου με ένα ζώο που ποτέ δεν θα περιμένατε να έχει τέτοια νοημοσύνη και που να έχει να δώσει τόση αγάπη προς όλους.

Σαν αγροτική οικογένεια  που ζούσαμε σε αγροικία και περισσότερο για να 
έχουμε το φρέσκο γάλα τα μικρά, ο πατέρας μου θέλησε να έχει μια αγελάδα.

Έτσι ήμουν δεν ήμουν τεσσάρων χρονών, όταν ο πατέρας μου έφερε μέσα σε μια κουβέρτα τυλιγμένο ένα μοσχαράκι. Ήταν ένα μικρό θηλυκό μοσχαράκι μόλις μερικών ημερών…

Σχολείο δεν πήγαινα ακόμα, γειτονόπουλα της ηλικίας μου δεν υπήρχαν, οπότε το παιχνίδι μου μαζί με την μικρότερη αδερφούλα μου ήταν το μοσχαράκι αυτό. Παίρναμε λοιπόν ψωμί κρεμμύδια και ότι άλλο μας έδιναν τότε οι γονείς μας για να μασουλάμε και πηγαίναμε να φάμε εκεί παρέα με το μοσχαράκι αυτό. Το είχαμε κάνει παιχνίδι, κούκλα και ότι άλλο  μπορείς να φανταστείς…

Το χτενίζαμε το πλέναμε το χαϊδεύαμε, του φερόμασταν σαν το παιχνίδι μας, φυσικά μοιραζόμασταν και το φαγητό μας, ναι έτρωγε από το ψωμί μας και τρελαινόταν για τα κρεμμύδια… Η αποθήκη που το είχαν οι γονείς μας, ήταν το καταφύγιο μας όταν μας μάλωναν, αλλά και ο παιδότοπος μας…

Είχε δεθεί τόσο μαζί μας, που το βγάζαμε για βοσκή  τα δυο μωρά, δυο μωρά με ένα μοσχαράκι να κάνουν   βόλτες στους αγροτόδρομους στο χωριό για να βοσκήσει το μοσχαράκι αυτό, αλλά και για να παίξουν τα μικρά…

Ο χρόνος γρήγορα κύλησε το μοσχαράκι μεγάλωσε, έγινε ολόκληρη αγελάδα με κάτι μεγάλα κέρατα μα  εμείς μείναμε μικρά στο μπόι…

 Η συνήθεια μας όμως δεν άλλαξε, μόλις σχολούσαμε από το σχολείο το πρώτο φιλί που δίναμε πριν μπούμε στο σπίτι, ήταν στην αγελάδα μας, η οποία μας περίμενε με αγωνία, μας υποδεχόταν με χαρά  σαν να έβλεπε τα φιλαράκια της…

Εμείς τα μικρά  συνεχίζαμε να την κάνουμε βόλτες να την έχουμε σαν φίλο και παιχνίδι μαζί….

Ξέχασα να αναφέρω, ότι από όταν ήταν μικρό μοσχαράκι η γελάδα μας την είχαμε μετατρέψει και σε υποζύγιο, την ιππεύαμε σαν άλογο και κάναμε ιππασία, όταν μεγάλωσε αυτή και εμείς παραμείναμε μικρά στο μπόι, έσκυβε το κεφάλι και σκαλώναμε στο λαιμό της , μετά σήκωνε το κεφάλι και σέρναμε έτσι πίσω στην ράχη της…

Η όλη εικόνα δυο μικρών παιδιών να περιφέρονται με μια γελάδα, τρόμαζε την γειτονιά, έλεγαν στους γονείς μας ότι καμιά μέρα θα μας σκοτώσει και να μας προσέχουν. Ποτέ όμως δεν έκανε κάτι που να μας εκθέσει σε κίνδυνο, η να μας χτυπήσει έστω και άθελα της, μας πρόσεχε και μας φρόντιζε σαν να είμαστε παιδιά της…

Όλοι λοιπόν στο σπίτι την είχαμε λατρέψει την αγελάδα αυτή, την είχαμε βαφτίσει κιόλας: Μάρω την λέγαμε. Όταν φωνάζαμε από μακριά το όνομα της γύριζε προς το μέρος μας και μουγκάνιζε προς απάντηση σε μας.

Να συντομεύσω όμως την ιστορία μην γίνω και κουραστικός.

Όσες φορές την μαλώσαμε, έβλεπες να παίρνει ένα θλιμμένο ύφος και ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλο της, όχι δεν ήταν της φαντασίας μας, όλοι το είχαν διαπιστώσει αυτό και  έτσι όλοι φροντίζαμε, ακόμα και όταν έκανε ζημιές να μην την μαλώνουν….

Κάποτε όταν πέθανε ο παππούς μας και είδε όλους μας στην οικογένεια στεναχωρημένους, για μέρες δεν είχε όρεξη για φαγητό και μάλιστα τα μάγουλα της ήταν πάντα υγρά από τα δάκρυα…

Με υγρά τα μάτια όλων στη γειτονιά, την αποχαιρετήσαμε και εμείς  όταν μετά από πολλά χρόνια ένα πρωινό βρέθηκε νεκρή…. Εμείς τα παιδιά, μεγάλοι πλέον, κλάψαμε με λυγμούς και αναφιλητά, σαν να πέθανε κάποιος συγγενής μας, γιατί ήταν Ο ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ!!!!!!!!!!

Ίσως να λέτε ότι λέω βλακείες, αλλά αυτό το μοσχάρι είχε και συναισθήματα και νοημοσύνη,

Όποιος λοιπόν νομίζει ότι τα ζώα δεν έχουν νοημοσύνη και συναισθήματα μάλλον δεν ξέρει τίποτα ακόμα από την ζωή……

skouliki