ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ... ΑΝΗΣΥΧΩ ΠΟΥ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ! από την φίλη ΕΛΕΝΗ ΣΕΡΓΙΟΥ

ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ... ΑΝΗΣΥΧΩ ΠΟΥ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ!

Μην ανησυχείς...

Ανησυχώ που ανησυχείς!

Ο απόηχος της φωνής σου

της παρουσίας σου

ξαπλώνει δίπλα μου

σαν μωρό.

Σιωπηλός μάρτυρας μιας περασμένης δόξας

στέκω ανάμεσα στα λεηλατημένα ερείπια

της πόλης που δεν είναι πια.

«Σ’ αγαπάω! Σ’ αγαπάω πολύ!»

φωνάζω από φόβο μήπως πάρει ο αέρας τη φωνή μου.

Αλλάζω συνεχώς θέση.

Όποια κι αν είναι η οπτική γωνία

η ίδια εικόνα στα μάτια μου αναλλοίωτη.

Είναι αδύνατον να διανυκτερεύσω ανάμεσα στα ερείπια

με τόσο κρύο.

Έχει νυχτώσει κιόλας με πηχτό σκοτάδι.

Νοιώθω ένα ψυχρό κύμα από μέσα προς τα έξω

να με τυλίγει.

Δεν χρειάζομαι περισσότερο κρύο.

Που είναι η ζεστή ματιά σου;

Αυτή που αχόρταγα με καταβρόχθιζε

και χαμόγελα σχεδιαζόντουσαν μόνα τους μέσα μου;

Σε ποιό τοπίο περιπλανιέται;

(Η καρδιά μου με ρωτάει

μακριά σου πως θα ζήσω

και δεν ξέρω τι να της απαντήσω.)

ΕΛΕΝΗ ΣΕΡΓΙΟΥ



ΕΛΕΝΗ ΣΕΡΓΙΟΥ
Το ποίημα αυτό θα εμπεριέχεται στην πρώτη της Ποιητική Συλλογή που θα κυκλοφορήσει σύντομα."
Ευχαριστώ την ΕΛΕΝΗ ΣΕΡΓΙΟΥ που μου επέτρεψε να δημοσιεύσω το ποίημα αυτό!