Ο τάφος των φίλων μας

Όταν πέρυσι έφυγαν ξαφνικά από κοντά μας τα δυο μας καναρίνια, ο Ρούλης και η Άννα, είχαμε την κηδεία τους. Φτιάξαμε με τα παιδιά ένα τάφο με ξύλινο σταυρό και με μαρμαρόσκονη.

Ο καιρός πέρασε, ηρθαν βροχές και μπόρες και η μαρμαρόσκονη χώθηκε μέσα στις λάσπες και τα χόρτα, ο ξύλινος σταυρός χάλασε........

Προχτές πήγα με τα παιδιά εκεί κοντά, για να χαζέψουμε την φύση, όπου ήταν και ένα σκυλάκι και τα παιδιά άρχισαν να παίζουν μαζί του.

Ξαφνικά η μικρή μου κόρη, έφυγε από το σκυλάκι και κατευθύνθηκε προς τον τάφο των φίλων μας.

Ήταν μια κίνηση που δεν περίμενα, μετά από τόσο καιρό να θυμάται το σημείο ταφής τους….

Όταν έφτασε εκεί έσκυψε και άρχισε να προσπαθεί να επισκευάσει τα χαλάσματα του τάφου….

Κάποιο δάκρυ είδα να κυλά στα μάτια της…

Την πλησίασα και την παρηγόρησα με την υπόσχεση να φτιάξουμε όλοι μαζί κάτι που δεν θα χαλάει έτσι εύκολα, πάντα προς τιμή και για την μνήμη των δυο φίλων μας…

Βρήκαμε λοιπόν αυτό το σπασμένο κομμάτι μάρμαρο από ένα πρεβάζι παραθύρου. Το γυαλίσαμε με επιμέλεια, και πάνω του χαράξαμε ένα σταυρό..

Μετά με ένα πινελάκι χρωματίσαμε το σταυρό με μαύρη μπογιά.

Η ταφόπλακα λοιπόν είναι έτοιμη. Και έφτασε η τελευταία φάση της επίσκεψης του τάφου: η τοποθέτηση του στο σημείο ταφής…

Αυτό το ανέλαβα εγώ, άνοιξα με ένα τσαπάκι ένα μικρό λάκκο, και στερέωσα την πλακά εκεί που έπρεπε.

Τώρα είναι έτοιμο να θυμίζει σε όσους ξέρουν, το σημείο που αναπαύονται τα φιλαράκια μας

Όταν τα παιδιά είδαν το αποτέλεσμα χαρήκαν, άραγε μπορεί κάποιος να χαίρεται με αυτό;;

Και όμως χαρήκαν που τα φιλαράκια μας έχουν το μόνιμο κοιμητήριο τους

Νιώθω περήφανος και ευτυχής, για τα ευγενικά αυτά αισθήματα των παιδιών μου. Περισσότερο είμαι περήφανος που οι κόρες μου έχουν κάθε μέρα το θάρρος να με διδάσκουν το τι θα πει αιωνία αγάπη….

Με τέτοια παιδιά είναι να μην νιώθω ευτυχής;;;;;;;;;;;

skouliki