εσύ κυρά που κλαίγεσαι
και σκύβεις το κεφάλι
και ολημερίς βαρυπενθείς,
γιατί στον πήρε άλλη
στοχάσου πως ολόγυρα
υπάρχουν πονεμένοι
που πια δεν κάνουν όνειρα
κι είναι δυστυχισμένοι
στοχάσου πόσοι άνθρωποι
πεθαίνουν τόσο νέοι,
και γέροι που ανήμπορους
ο χάροντας προσμένει
υπάρχουν δάκρυα παντού
κι ανείπωτοι οι πόνοι,
και σύ ψυχοπλακώνεσαι
που έχεις μείνει μόνη?
στοχάσου πως με τον καιρό
θαχες και άλλα ζόρια,
δεν είναι πιο καλλίτερα
που ζείτε τώρα χώρια?
στηρίξου πάλι εξ αρχής
σ εσένανε και μόνο,
πάρε το χάπι της ζωής
βάλσαμο για τον πόνο
το τέλος μας τ ορίζουμε
σκύβοντας το κεφάλι,
και το κελί μας χτίζουμε
μόνοι μας κι όχι οι άλλοι
μωρέ σε θέλω δυνατή
με όνειρα γιομάτη,
ατένισε το μέλλον σου
χωρίς τα ίδια λάθη
θα βρεις τον έρωτα που θές
κοντά σου να κοπιάσει,
κι όλες τις σκόνες απ το χθες
να σου τις ξετινάξει
γιαυτό εκτός απ αγκαλιές
ορθάνοιχτα τα μάτια,
μη γίνει η καρδούλα σου
ξανά χίλια κομμάτια
Μάριος Ζαμπίκος
(Μαράκος)
Ευχαριστώ τον Δάσκαλο και φίλο Μάριο για την άδεια που μου έδωσε να αναδημοσιεύσω μερικά έργα του....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που ήρθες να με επισκεφτείς, Μιας και ήρθες κανε τον κόπο και γράψε εδώ το σχόλιο σου!