Το μαντράκι στην Άνδρο

Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους (1204), η Άνδρος παραχωρήθηκε στον ανιψιό του δόγη της Βενετίας, Μαρίνο Δάνδολο. Οι Βενετοί λοιπόν ναυτική δύναμη ήθελαν έναν ασφαλή τόπο για τα μικρά τους πλεούμενα, αλλα και για την φορτοεκφόρτωση εμπορευμάτων από τα ξύλινα σκάφη τους και τις μαούνες.

Έτσι σε βράχο που προεξείχε από την θάλασσα κατασκευάστηκε το μαντρακι. Έσκαψαν λοιπόν το βράχο και έφτιαξαν μια τεχνίτη κοιλότητα θάλασσας προστατευμένη από την κακοκαιρία. Στο τεχνητό αυτό λιμανάκι-λίμνη γινόταν όλη η εμπορευματική κίνηση της πόλης της Άνδρου. Το όλο έργο έγινε σκάβοντας τον βράχο με τεχνητά μέσα κι χωρίς την χρήση εκρηκτικής ύλης ( μπαρούτης ή δυναμίτιδας).

Τα χρόνια πέρασαν, τα πλοία έγιναν πιο ασφαλή και μεγάλα, οπότε η χρήση της κατασκευασθείσας αυτής κοιλότητας, το μαντρακι, άλλαξε χρήση. Έγινε χώρος πλυσίματος των δερμάτων στα ταμπάκικα. Ο χώρος έγινε ταμπάκικο. Επίσης χρησιμοποιήθηκε ως χώρος μπανιαρίσματος γυναικών, μακρυά από τα αδιάκριτα βλέμματα.

Πολύ πρόσφατα χρησιμοποιήθηκε σαν αραξοβόλι για ψαρόβαρκες, όπως μαρτυρούν και τα δυο καπόνια που βλέπουμε σε παλιότερες φώτο.

 Σήμερα ο επισκέπτης αν βρει τον δρόμο για τον χώρο, θα δει μόνο το ένα καπόνι να στέκει εκεί προσμένοντας καρτερικά το τέλος του.

Το δεύτερο στήριγμα καπόνι αναπαύεται στο θαλάσσιο τάφο του...
 

Βλέπεις η ιστορία μας σταματά μόνο σε ότι έχει σχέση με χρήματα.....