Πάμε για ύπνο με ένα παραμύθι.... όπως όταν ήμασταν παιδιά!

...Λίγο παρακάτω από τους Κάτω Αστρακούς είναι ο Νεραιδόσπηλος. Απ’ αυτό το σπήλιο βγαίνει αρκετό νερό, καθαρό και κρύο. Εκεί είναι νεράιδες, κι όταν λούζονται, βγαίνουν τα νερά θολά. Και κάθε οκτώ δέκα χρόνια στερεύει λίγο, και ύστερα βγαίνουν μαζί με το νερό πορτοκάλια με πορτοκαλόφυλλα.
Ένας χωριάτης από το Σγουροκεφάλι έπαιζε τη λύρα πολύ ωραία, και τον έπαιρναν στο σπήλιο οι νεράιδες και τις διασκέδαζε. Αυτός αγάπησε μία από τις νεράιδες, και για να γιατρέψει τον έρωτά του, πήγε σε μια γρα του χωριού του και της εξομολογήθη το πάθος του. Και αυτή τον ορμήνεψε πως, τη στιγμή που κοντεύουν να φωνάξουν οι πετεινοί, ν’ αρπάξει την αγαπητικιά του από τα μαλλιά και να την κρατεί καλά. Αυτή μπορεί να μεταμορφωθεί σε διάφορα ζώα, αλλά να μη δειλιάσει, και να τη βαστά ώσπου να φωνάξουν οι πετεινοί.
Έτσι λοιπόν πήγε ο νέος όπου συνήθιζε, τον πήραν οι νεράιδες και τον έφεραν στο σπήλιο, και εκεί άρχισε καθώς άλλοτε να παίζει τη λύρα και αυτές να χορεύουν. Άμα όμως επλησίαζε η ώρα που θα έκραζαν οι πετεινοί, χύνεται και αρπά την αγαπητικιά του από τα μαλλιά. Αυτή άρχισε ευθύς να γίνεται πότε σκύλος, πότε φίδι, πότε γκαμήλα και πότε φωτιά, αλλά ο νέος εις όλα αυτά δεν εδείλιασε και την εκράτησε όσο που άκουσε τους πετεινούς να φωνάζουν, και οι άλλες νεράιδες έγιναν άφαντες. Τότε και η αγαπητικιά του έγινε όπως πρώτα, νέα και όμορφη, και τον ακολούθησε στο χωριό του. Έζησε μαζί του ένα χρόνο, του εγέννησε κι ένα γιο, δεν έβγαλε όμως ποτέ ούτε γρυ.
Αυτή η βουβαμάρα της, η παράξενη και ανυπόφορη, τον εβίασε πάλι να πάει στην ίδια γρα και να της πει τον πόνο του. Και η γρα τον ορμήνεψε ν’ ανάψει καλά ένα φούρνο, να πάρει το παιδί τους στα χέρια και να ειπεί στη νεράιδα: «Δε θέλεις να με μιλήσεις; Να κι εγώ πώς καύγω το παιδί σου!» Κι εκεί που θα τα λέγει, να καμωθεί πως θα το ρίξει το παιδί στο φούρνο. Εκείνος έκαμε καταπώς τον ορμήνεψε η γρα. Και η νεράιδα, καθώς τα’ άκουσε, του φώναξε: «Μη, σκύλε, το παιδί μου!» και αμέσως στη στιγμή, τα’ άρπαξε κι έγινε άφαντη από τα μάτια του.
Οι άλλες νεράιδες όμως δεν την εδέχτηκαν στη συντροφιά τους, γιατί είχε καμωμένο παιδί, και έτσι αναγκάστηκε και κατοίκησε σε μια βρύση που τη λεν Λούτρα, κοντά στο Νεραιδόσπηλο. Και τη βλέπουν δυο τρεις φορές το χρόνο εκεί, που κρατεί το παιδί στην αγκαλιά της. Και τις άλλες νεράιδες συχνά τις ακούν να χορεύουν και να τραγουδούν στο Νεραιδόσπηλο, χωρίς όμως να έχουνε πλιο λύρα…"

Σας αρέσει; Καλό σας βράδυ...