Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ..: απο την Άννα Μπιθικώτση.

 

Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΣ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΓΑΠΗΣΑΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΓΥΑΛΙΝΗ ΟΘΟΝΗ ΒΑΘΕΙΑ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΚΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ...ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΠΟΥ ΖΗΤΑ ΝΑ ΑΓΓΙΞΟΥΝ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΛΟΓΙΑ ΑΝΥΠΟΤΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΑ...

Πριν γνωριστούμε ζούσαμε νικημένοι ,σε δυο παράλληλες ζωές ,
με ένα μαχαίρι στη καρδιά και τη ψυχή δεμένη...
Τα πάντα είχαν νικηθεί μέσα στα πρέπει και στα μη ,      
σε ένα σπίτι φυλακή, στη βαλτωμένη μας ζωή, που ήταν αόρατη πληγή
Και όλα άλλαξαν ξαφνικά, οι ανάγκες φόρεσαν φτερά
σε μια οθόνη μαγική που είχε χάδι από γυαλί..
Πληκτρολογούσα τα ''γιατί'' και εσύ μια μοναξιά βουβή
μου απάντησες μες στη σιωπή..Και σαν τη φλόγα από κερί
μου ζέστανες καρδιά κορμί κι ένοιωσα πάλι σαν παιδί!
Από τη πρώτη τη στιγμή τα πάντα είχανε κριθεί ,σε μια νύχτα εκρηκτική
απόλυτα μοναχική, παρέδωσα καρδιά, ψυχή...
Θυμάμαι σου είχα πρωτοπεί''ο κόσμος πριν να γεννηθεί, ήξερα πως θα ερχόσουν!
Τώρα τι να μου πεις τι να σου πω, ματώσανε τα ''σ αγαπώ'' στις μοιρασμένες μας ζωές,
σε μυστικές διαδρομές ,σε εμπόδια γύρω και παντού, αφού ανήκουμε αλλού...
Δες τώρα που δεθήκαμε, δεν έχω και δεν έχεις δικαίωμα να σε έχω και να μ έχεις..
κι αρνιόμαστε τα όνειρα, να μη πληγώσουμε ζωές, που μας φοράνε σαν σκιές.
Και όσο πληγωνόμαστε ,τόσο βαθειά αγαπιόμαστε και κάθε που χωρίζουμε
οι ουρανοί δακρύζουνε ...
Όλα απόψε σε ζητούν, σαν τα παιδιά που αναζητούν, σε μια αλάνα, μια πλατεία,
παιχνίδια ανέμελα κι αστεία...
Και εγώ με βλέμμα στο κενό στα άστρα τα'' γιατί'' μετρώ
και από τη αρχή σε αγαπώ...
Το ξέρω πως μ αναζητάς, πως τραγικά με αγαπάς, πως λύτρωση και ανατολή
δεν έχει η αγάπη αυτή.

Στο κάλεσμά σου , δες, ριγώ, δεν έχει η φλέβα μου σφυγμό
Είμαι το αχ! σ΄ ένα λυγμόαφού να σ΄ έχω δεν μπορώ...
Στους δρόμους που μ΄ αναζητάς, δε θα με βρεις όπου κι αν πας
γιατί είμαι εγώ αερικό στο γυάλινο σου ουρανό
που έχει οδό και αριθμό, το μυστικό μας κωδικό
Ο κόσμος πριν να γεννηθεί ήξερα πως θα ερχόσουν
δίχως παρόν και παρελθόν να μου παραδινόσουν
Αβάσταχτο να σ΄ αγαπώ, σ΄ άλλους παράλληλους να ζω
στης μοίρας το συμβιβασμό που μας μοιράζει και τους δυο
Πίνω το πόνο και μεθώ, με δάκρυ πλένω το καημό
τα σύνορα μας δε περνώ, εσύ εκεί και εγώ εδώ...

Κείμενο: Άννα Μπιθικώτση
Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης

ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ- ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ- ΧΡΟΝΙΚΟΓΡΑΦΟΣ
ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ SER ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ
Γραφει καθε Δευτερα -Τεταρτη -και Παρασκευη στην στηλη μου "Αντι σιωπης",στον αδεσμευτο Τυπο.