Αραράτ: ένα ακόμα ποίημα του Μάριου Ζαμπίκου (Μαράκος)

Αραράτ

Πόσοι τίμιοι απομείναν
στη φαιδρά ετούτη χώρα
που ντοπαρισμένη είναι
... κάθε μέρα μα και ώρα?
 

πόσοι αγνοί κι ιδεολόγοι
πολεμάνε στον καιρό μας
το μαχαίρι για να μπήξουν
στο κακό το ριζικό μας?

πόσοι νέοι ζητιανεύουν
με πτυχία μα και γνώσεις,
μιάς και θέση για κλητήρα
κώλο θάπρεπε να δώσεις?

Πόσοι έχουνε ανάγκη
για κρεβάτι εντατικής,
και συνήθως καταλήγουν
λόγω απούσας ηθικής?

Πόσοι τόσα χρόνια τάζουν
πώς θα φτιάξουν τις ζωές μας,
και σαν πάρουν εξουσία
ταλανίζουν τις ψυχές μας?

Πόσοι τέλος θα απομείνουν
με αρχές μα και με μπέσα,
μιας και όλα εδώ βρωμάνε
λες και χέζουν όλοι μέσα?

Όσοι πάντως δεν αντέχουν
και κοντεύουνε να σκάσουν,
διαβατήριο να βγάλουν
στ Αραράτ για να αράξουν

Ίσως κει ανακαλύψουν
την χαμένη κιβωτό,
και κοπάδια από ανθρώπους
να ρωτούν για τον καιρό

να τους πουν ξηρά δεν έχει
και να μείνουν κει που είναι,
βόθρος έγιν ο πλανήτης
και απόπατος πια είναι

Ο Νωε..ών,Νωε..είτω


Μάριος Ζαμπίκος
(Μαράκος)

Ευχαριστώ τον Δάσκαλο και φίλο Μάριο Ζαμπίκο (Μαράκος) για την άδεια που μου έδωσε να αναδημοσιεύσω μερικά έργα του...