ένα ποίημα μια κατάθεση ψυχής της Αννα Μπιθικώτση

Χθες βράδυ χάθηκα,
σ ΄ένα ταξίδι νοσταλγίας μες το χρόνο
σ΄ εκείνα τα τοπία που ματώνω,
με το καράβι που σε πάει η καρδιά.

Δάκρυσα ,
στη κάμαρά μου με τα μαύρα χελιδόνια,
αλήθεια πώς περάσανε τα χρόνια
κι ένα τραγούδι γίνανε όλα τα παλιά.

Κι άκουσα
τα βήματά του Μπιθικώτση στα σκαλιά μου,
τραγούδια αγνά να νανουρίζουν τα όνειρά μου
κι οι ποιητές πάλι μου κάναν συντροφιά.

Κι έσταζε το βροχονέρι απ΄ την τρύπια οροφή μας
κι έπινα στάλα τη στάλα μες το σπίτι
τη βροχή μας
κι έλεγα θα ξημερώσει άσπρη μέρα
και για μας.

Στόλιζα πριν κοιμηθώ τα όνειρά μου με τραγούδια,
και σ΄ ένα κάδρο μου γελούσαν
αγγελούδια
κι αποκοιμιόμουνα μαζί
με τη χαρά.

Ξύπναγα με ένα χάδι ένα φιλί
από τη μάνα,
με ένα τραγούδι από της φτώχιας μας
την μπάντα
και του πατέρα τη φωνή να τραγουδά.

Έφευγε νύχτα ο πατέρας για να πάει στη δουλειά του
με το μπουζούκι κι ένα φεγγάρι
συντροφιά του ,
κι έμενε άδεια του σπιτιού η αγκαλιά.

Μου ΄λεγε «θα δεις Αννούλα θα αλλάξει
η ζωή μας,
σε άλλη πόρτα εγώ θα βάζω
το κλειδί μας
και τα όνειρά του γίναν όλα αληθινά.

Ο Επιτάφιος μπήκε με μιας στη κάμαρά μας,
Το περιγιάλι το κρυφό τα όνειρά μας ,
Στην ασπρισμένη μας αυλή η ανατολή

Η Ρωμιοσύνη είχε καθίσει στα σκαλιά μας
κι ένας ξανθός Απρίλης πάνω στα μαλλιά μας
κι η προσευχή μας ήταν το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ...

Χθες βράδυ χάθηκα σ΄ ένα ταξίδι νοσταλγίας ,
με το καράβι μιας μεγάλης ιστορίας
και στων καιρών την πιο ωραία μουσική
έγινε η νύχτα μαγική

ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ- ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ- ΧΡΟΝΙΚΟΓΡΑΦΟΣ
ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ SER ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ
Γραφει καθε Δευτερα -Τεταρτη -και Παρασκευη στην στηλη μου "Αντι σιωπης",στον αδεσμευτο Τυπο.