Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΚΗΠΟΥ

     

Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα μεγάλο κήπο ακούστηκε μια φασαρία. Δυο μικρές φίλες η Θάλεια και η Πηνελόπη είχαν πάρει τα ψάθινα πανεράκια τους πηγαίνοντας να κόψουν διάφορα λουλούδια για τα βάζα. Ήθελαν να το στολίσουν διότι θα έκαναν γιορτή. Η Πηνελόπη είχε τα γενέθλιά της. Ξαφνικά πιάστηκαν από το χέρι, κοντοστάθηκαν, κοιτάχτηκαν μ’ απορία γι’ αυτό που άκουγαν.
- Δεν είναι δυνατόν, είπε η Θάλεια. Μαλώνουν τα τριαντάφυλλα.
- Πάμε κοντά, είπε και η Πηνελόπη, τραβώντας την μικρή της φίλη.
Σε λίγο έφτασαν στον καβγά, για το πιο τριαντάφυλλα. Είχανε στήσει ένα καβγά, για το πιο τριαντάφυλλο θα πήγαινε στη γιορτή. Τα δύο κοριτσάκια άπλωναν τα χέρια να χαϊδέψουν τα όμορφα λουλούδια, λέγοντάς τους, ότι όλα θα ρθουν στο πάρτι των γενεθλίων της Πηνελόπης. Εκείνα τότε καμαρωτά-καμαρωτά ίσιωσαν το κορμάκι τους, ανοιγόκλεισαν τα χρωματιστά πέταλα και φραπ, μπήκαν στα ψάθινα πανεράκια των κοριτσιών. Τι χαρά έκαναν! ¶άρχισαν το τραγούδι μαζί με τα άλλα λουλούδια που έκοψαν η Θάλεια και η Πηνελόπη. Μια ορτανσία βογκούσε η καψερή, την είχαν καταπλακώσει κάτι γιασεμιά και δεν μπορούσε ούτε να αναπνεύσει, ούτε να τραγουδήσει.
- Βοήθεια! Φώναζε, μα κανείς δεν την άκουγε.
Ο ήχος από τα τραγούδια σκέπαζε την φωνούλα της. Ευτυχώς δίπλα της ήτανε ένα χρυσάνθεμο, έσπρωξε το γιασεμί, κι έτσι ελευθέρωσε την ορτανσία. Κάποια στιγμή οι μικρές φίλες έφτασαν στο σπίτι της Πηνελόπης, τοποθέτησαν τα λουλούδια στα βάζα, στόλισαν τα τραπέζια με πολύχρωμα παιχνίδια, χρυσές γιρλάντες και άναψαν χρωματιστά λαμπιόνια. Σε λίγες ώρες το πάρτυ θα άρχιζε. Πράγματι φωνούλες γέμισαν στα δωμάτια και άρχισαν οι μικροί μπόμπιρες τα παιχνίδια.
Μα ξαφνικά έγινε απόλυτη σιωπή.
Ένα μεγάλο κλωνί γιασεμιού γεμάτο από κατάλευκα μικρά λουλουδάκια, άπλωσε τα χέρια του κάνοντάς τους νόημα να ησυχάσουν. Εκείνα σώπασαν, κοιτάζοντας παράξενα το καταπράσινο κλωνάρι.
Τότε έγινε κάτι πολύ παραμυθένιο. Το μεγάλο γιασεμί τίναξε τα κλωνάρια του, άστραψε το δωμάτιο από φως, και στην κορυφή του παρουσιάστηκε το ανθρώπινο κεφαλάκι ενός μικρού αγοριού, όπου στα δύο χεράκια του κρατούσε μια κρυστάλλινη μπάλα που ήταν μαγεμένη. Πλησίασαν οι δυο φίλες, η Θάλεια και η Πηνελόπη, και τον ρώτησαν το όνομά του. Εκείνο τότε απάντησε πως το όνομά του είναι Γιασεμάκι του Χρυσού ήλιου, και πως τους πει μια γλυκιά ιστορία αγάπης ενός κήπου. Τα κοριτσάκια αναφώνησαν πως με χαρά θα της ακούσουν την ιστορία του.
Τότε το Γιασεμάκι έδωσε με δύναμη πέντε στροφές στην κρυστάλλινη μπάλα κι εκείνη άρχισε να γυρίζει. Μέσα από ένα γαλάζιο σύννεφο, είδανε έκπληκτοι το αγόρι να κάθεται σε ένα θρόνο γεμάτο από χρυσάφι και φως, αρχίζοντας συγχρόνως να διηγείται την όμορφη ιστορία.
«Μια φορά σ’έναν κήπο με χιλιάδες πολύχρωμα λουλούδια τότε που υπήρχε αγάπη ανάμεσά τους, ένα γιασεμί και μια τριανταφυλλιά ερωτεύτηκαν πολύ. Κάθε μέρα τα πράσινα φυλλαράκια τους γέμιζαν τα κλαδάκια, σιγοψιθύριζαν την αγάπη τους, ανοιγόκλειναν τα πέταλά τους όταν τα άλλα λουλούδια του κήπου πήγαιναν να κοιμηθούν, εκείνα πιασμένα χέρι-χέρι, έκαναν ατέλειωτους περιπάτους κάτω από τα ασημένιο φως του φεγγαριού.
Τα χρόνια περνούσαν και το γιασεμί και η τριανταφυλλιά μεγάλωσαν. Ο κήπος γέμισε, ώσπου ο ιδιοκτήτης του κήπου, ο μπάρμπα Φάνης, κλάδεψε το γιασεμί, ξερίζωσε την τριανταφυλλιά και την μεταφύτεψε στον κήπο του εξοχικού του σπιτιού.
Ένα πρωινό που ο χρυσός ήλιος, ζέσταινε με τις ακτίνες του τον κήπο του μπάρμπα Φάνη, είδε την καμαρωτή φουντωμένη τριανταφυλλιά και θαμπώθηκε από την ομορφιά της και την παντρεύτηκε. Τι κρίμα!
Η καημένη κάθε μέρα έκλαιγε , πότιζαν τα δάκρυα το χώμα παρακαλώντας να φυτρώσει γιασεμί, να το έχει παρηγοριά, μια και το αγαπημένο δικό της γιασεμί είχε πάρει απόφαση πως δεν θα το ξανάβλεπε. Το θαύμα όμως το έκανε και πάλι ο καλός μας Θεός. ¶άκουσε τα παρακάλια της άτυχης τριανταφυλλιάς και όπου πέφτανε τα δάκρυά της μαλάκωνε το χώμα και μια μέρα φύτρωσε ένα τόσο δα μικρό κλαράκι γιασεμιού. Από την χαρά της η τριανταφυλλιά άρχιζε να βγάζει χιλιάδες κλαδιά και τριαντάφυλλα ώσπου σκέπασε το γιασεμί κι ‘έτσι νόμισε πως θα έμενε μικρό και δεν θα μεγάλωνε. Όμως ο άντρας της ο Χρυσός Ήλιος έστελνε μέχρι εκεί τις ακτίνες του. Εκείνο μεγάλωσε, πέρασε την τριανταφυλλιά και ο μπάρμπα Φάνης το κλάδεψε. Ύστερα το ξερίζωσε και το πέταξε στο χωράφι με τα ξερόκλαδα. Η τριανταφυλλιά από την λύπη της αρρώστησε, μαράθηκε και πήγε στον Παράδεισο να ξεκουραστεί. Όμως ο καλός Θεός δεν άφησε το γιασεμίνα μαραθεί. Έστειλε τον Χρυσό Ήλιο και εκείνος το υιοθέτησε. Του έδωσε την μαγεμένη κρυστάλλινη μπάλα για να λέει παντοτινά την γλυκιά ιστορία αγάπης του κήπου που σημάδεψε την ζωή του. Ήξερε, βλέπετε, πως ήτανε το παιδάκι της τριανταφυλλιάς και του γιασεμιού.
Από τότε σε όλους τους κήπους, όπου ανθίζει ένα γιασεμί, δίπλα του φυτρώνει πάντα μια τριανταφυλλιά για να θυμίζει την αγάπη που κάποτε χάθηκε.
Αυτά είπε το μικρό αγόρι και μονομιάς η κρυστάλλινη μπάλα σταμάτησε και ξανάγινε κλωνάρι γιασεμιού με μικρά λευκά λουλουδάκια. Οι δύο μικρές φίλες , η Θάλεια και ή Πηνελόπη δάκρυσαν με την παρέα τους. Φύτεψαν το γιασεμί και εκείνο μέσα σε μια νύχτα θέριεψε και γέμισε μοσχοβολιά ο τόπος. Ξαφνικά τα λαμπιόνια έσβησαν. Η Πηνελόπη πήγε να τα ανάψει.
- Μπα! Είμαι στο κρεβατάκι μου, σιγοψιθύρισε. Τι καλά! Ήταν όλα ένα όνειρο. Ένα όμορφο γαλάζιο όνειρο. Σαν εκείνα τα όνειρα που θα λένε παντοτινά τα παραμύθια.

Γιαγιάκα Άννα