ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ... ΠΟΣΕΣ ΜΝΗΜΕΣ..ΠΟΣΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ...ΚΙ ΟΜΩΣ ΝΙΩΘΩ ΑΚΟΜΑ ΕΦΗΒΗ..

Από την Αννα Μπιθικώτση:

Αφιερωμένο το γράμμα μου αυτό σε εσάς τα αγαπημένα φιλαράκια μου για να θυμόσαστε το πέρασμα μου από τη γυάλινη μας γειτονιά...
Με αγάπη παντοτινή
Η φίλη σας Αννα

ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ... ΠΟΣΕΣ ΜΝΗΜΕΣ..ΠΟΣΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ...ΚΙ ΟΜΩΣ ΝΙΩΘΩ ΑΚΟΜΑ ΕΦΗΒΗ...

"Είπα να σας γράψω λόγια της ψυχής μου
με φτερά αγγέλου, δρόμους της ζωής μου,
έτσι για να δείτε πίσω από τα φώτα
πώς κυλούν τα βράδια σε κλεισμένη πόρτα,
όταν όλα μοιάζουν κρίνα, γιασεμιά.

Δε θα γράψω ποίημα μα θα έχει ρίμα,
κάθε μου ανάσα θα ‘χει κι ένα βήμα
απ’ το χθες, το τώρα και τ’ όνειρό μου,
που ποτέ δεν ήταν ολόκληρο δικό μου,
αφού πάντοτε για μένα τα λίγα ήταν πολλά.

Είχα χελιδόνια στο δωμάτιο μου
και μια τρύπια στέγη πάντα ουρανό μου,
να μετρώ τα άστρα που ήταν φωτεινά,
τότε που κεντούσα χάδια και φιλιά.

Ζέσταινα τα χέρια σε παλιά γκαζιέρα,
κι είχα απλωμένα όνειρα αστέρια,
ήμουν σπουργιτάκι σε μικρή φωλιά.

Άκουγα τραγούδια που ήταν αγιασμένα
κείνα μου τα χρόνια τα χρωματισμένα,
που είχανε αηδόνια και ανασαιμιά.

Μου έλεγε ο πατέρας, αντί για παραμύθια,
όνειρα δικά του που όλα άπλωναν δίχτυα
κι είχε μουσική κάθε μου βραδιά
κι η γλυκιά μου μάνα ήτανε μπαλάντα,
φως και ζεστασιά!

Πέρασαν τα χρόνια, πήρα τη ζωή μου,
δίχως χελιδόνια κι άστρα η φυγή μου.
Έφτιαξα μπαλκόνια παλάτια για τα αηδόνια,
μα πάντοτε ζητούσε στέγη η καρδιά.

Είχα όλα τα αστέρια και τον ουρανό μου,
μα ποτέ δεν είχα τ’ άστρο το δικό μου,
κι έκλαψα σε νύχτες που είχαν μοναξιά.

Έγραφα στιχάκια να’ χω παρεούλα
και έλεγα την Άννα πάντοτε Αννούλα
κι έμεινα παιδί, μη μου χαθεί και της χαθώ ξανά.

Και εσύ καρδιά μου που είχες ματώσει,
έψαχνες κάτι, κάτι να σε σώσει
κι έφτιαξες «γυάλινο ανάγκης σπίτι»,
που’ χε φεγγίτη άστρα πουλιά...

Να ‘ρχονται φίλοι αγαπημένοι
και της ζωής οι προδομένοι
για να’ χουν «στέγη» μια αγκαλιά.

Πριν σφραγίσω, φίλοι μου, τούτο το γράμμα,
θέλω να σας κλείσω σ’ ένα θαύμα
που θα ‘χει μόνο καρδιάς κλειδιά.

Πριν χαθώ μια νύχτα απ’ τη ζωή μου,
σας αφήνω κάτι απ’ την ψυχή μου,
για να’ χει ήλιο η δική μας γειτονιά.

Όνειρα θα ζουν ζωγραφισμένα,
μύριες εμπειρίες, χρόνια ερωτευμένα,
χρώματα καρδιάς.

Πάντα θα υπάρχω μέσα από εσένα,
φίλη και φίλε, φως μου και αίμα,
αφού θα ζω νυν και αεί
σ ‘ αυτήν τη δική μας γειτονιά!

ποίηση : Αννα Μπιθικώτση

ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ- ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ- ΧΡΟΝΙΚΟΓΡΑΦΟΣ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ SER ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ....