Γι α να δείτε την Πρώτη Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ
Γι α να δείτε την Δεύτερη Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ
Γι α να δείτε την Τριτη Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ
ΜΑΡΙΑ Ιστορία τέταρτη
Με λένε Μαρία… και είμαι ζωγράφος. Τουλάχιστον μέχριπέρυσι τέτοιο καιρό.
Τότε ήταν που με έπιασε η μεγάλη μου μελαγχολία και σταμάτησα να έχω έμπνευση και δεν ξανάπιασα, μέχρι σήμερα το πρωί, το πινέλο στο χέρι μου.
Πάντα οι πίνακες μου ήταν ολοφώτιστοι με πολλά χρώματα, έντονα και ζωντανά σαν και μένα. Ήμουν χαρούμενη και ευτυχισμένη με την μικρή μου οικογένεια και αυτό φαινόταν καθαρά σε αυτούς. Ο γιος μου Γιάννης είχε έρθει να συμπληρώσει την χαρούμενη εικόνα μας πριν τρία χρόνια και όλα φάνταζαν τέλεια, αν … και έβλεπα σαν μάνα κάποιες στιγμές, να τον χάνω, αλλά δεν ήθελα να πιστέψω ότι κρυβόταν πίσω από την αφηρημάδα αυτή κάτι κακό.
Είχα ήδη γεμίσει το γκαράζ μας με του πίνακές μου, που όλοι όσοι τους έβλεπαν μόνο καλά λόγια είχαν να μου πουν και το όνειρό μου ήταν πάντα να κάνω μια έκθεση . Μια έκθεση δική μου. Κατά δική μου!!!
Τις μέρες που είχα έμπνευση ζωγράφιζα ώρες ατελείωτες και το παιδί μου έπαιζε στην αυλή. Καμιά φορά τον παρατηρούσα από μακριά και τον έβλεπα χαμένο στις δικές του σκέψεις και … η ομιλία του είχε αργήσει λίγο να φανεί, αλλά οι περισσότεροι με καθησύχαζαν πως τα αγόρια γενικά αργούν να μιλήσουν λόγω τεμπελιάς.
Λόγου του ότι είναι μόνος του, έλεγα στον εαυτό μου και μόλις τελείωνα τον πίνακα τον έπαιρνα για μια τρελή βόλτα στην παιδική χαρά δίπλα στην θάλασσα που του άρεσε τόσο πολύ.
Καλού κακού τον πήγα στο νοσοκομείο για εξετάσεις αν και ήξερα ότι δεν θα έβρισκαν τίποτε το ανησυχητικό, αλλά και πάλι … δεν ξέρω κάτι με φόβιζε, μιας και οι στιγμές που το βλέμμα του καρφωνόταν σιωπηλό για αρκετή ώρα πάνω σε αντικείμενα ήταν όλο και πιο πολλές!
Η γνωμάτευση για τον αυτισμό του, καρφώθηκε σαν μαχαίρι και έσκισε την καρδιά μου. Αισθάνθηκα ανίκανη σαν μητέρα, αισθάνθηκα τύψεις για τις ώρες που τον άφησα μόνο του με τα παιχνίδια του, όταν εγώ για τους δικούς μου εγωιστικούς λόγους ζωγράφιζα, αισθάνθηκα ότι άδειασα από συναισθήματα και έφαγα ένα γερό χαστούκι !
Θέλω να βρω τον κατάλληλο λοστό να σπάσω το γυαλί που μας χωρίζει, όταν εκείνος χάνεται στον εαυτό του και εγώ μένω απέξω και παλεύω να τον αγγίξω με λέξεις και με χάδια. Κάνω φασαρία , φωνάζω, ουρλιάζω , κλαίω , μα μάταια … εκείνος απαθής συνεχίζει να έχει την πόρτα της επικοινωνίας διπλοσφράγιστα κλειστή!
Έχει χαθεί στον δικό του μαγικό κόσμο και είναι ολομόναχος!
Ένα χρόνο τώρα παλεύω με τους δαίμονές μου, με τον εαυτό μου , την έμπνευσή μου, που το μόνο που μου δίνει για να ζωγραφίσω είναι μαύρες και μοβ εικόνες.
Αν και η πορεία του πολύ θετική και αρκετά πιο βελτιωμένη από πέρυσι, η καρδιά μου νοιώθει, ελαφριά μόνο αισιοδοξία για το αβέβαιο μέλλον του…
Η σχέση μας έχει γίνει πολύ πιο στενή. Είμαι συνέχεια κοντά του.
Έχω γίνει ο ίσκιος του, η φωνή που δεν έχει , η άμυνά του απέναντι στα αδιάκριτα βλέμματα και τους ψιθύρους στις εξόδους μας.
Αχ, πόσο κακός μπορεί να γίνει ο κόσμος! Πόση κακία βγάζουν τα λόγια των άλλων παιδιών που αμέσως ξεχωρίζουν το διαφορετικό και το στιγματίζουν, το εξαιρούν από τις παρέες τους και το κοροϊδεύουν !!! Μα πιο πολύ φταίνε οι γονείς και η κοινωνία που το διαφορετικό , ότι κι αν είναι αυτό, το ξεχωρίζουν το πατάνε και μετά το πετάνε!!!
Χτες το απόγευμα ήμασταν στην αγαπημένη του παιδική χαρά , εκεί δίπλα στην θάλασσα και έκανε κούνια ευτυχισμένος. Μας ξέρουν πια μιας και πάμε κάθε απόγευμα εκεί , μας αποδέχτηκαν μετά από έναν ολόκληρο χρόνο , αν και στην αρχή είχαμε και εμείς προβλήματα με τους αδιάκριτους! Μα έμαθα να αμύνομαι με τα πύρινα λόγια μου για χάρη του!
Στην δίπλα κούνια ήρθε ένα κοριτσάκι με ένα καπελάκι στο άδειο από μαλλιά κεφαλάκι του . Είχε καρκίνο.
Αμέσως άρχισαν οι ψίθυροι από τις υπόλοιπες μαμάδες και τα αδιάκριτα βλέμματα καρφώθηκαν πάνω του. Εκείνο δεν το πρόσεξε , ούτε ο γιος μου που της χαμογέλασε γλυκά, όμως το πρόσεξαν οι γονείς της που ντράπηκαν και την πήραν άρον άρον από την παιδική χαρά και έτσι το μέρος βρήκε ξανά τους κανονικούς του ρυθμούς...
Φεύγοντας η μικρή με τα μεγάλα γλυκά γαλάζια μάτια, έριξε μια ματιά στον γιο μου και τον χαιρέτισε. Άραγε θα την ξαναδούμε ή δεν θα προλάβει λόγο της αρρώστιας της, σκέφτηκα…
Χτες το πρωί πήραμε την αξιολόγηση και τουλάχιστον οι ελπίδες του άντρα μου αναπτερώθηκαν . Θέλησε να μου κάνει ένα δώρο για να μπορέσει η οικογένειά μας να ξαναβρεί , ότι κι αν σημαίνει πια αυτό, τους κανονικούς της ρυθμούς όπως χαρακτηριστικά μου είπε ενθουσιασμένος.
Να κάνουμε την έκθεση που πάντα ονειρευόμουνα. Οι πίνακες βρίσκονταν στην αποθήκη. Ένα χρόνο τώρα δεν τους είχα δει καν. Τα είχε κανονίσει ήδη όλα , τον χώρο, τις προσκλήσεις όλα μα όλα.
Έπρεπε μόνο να διαλέξω ποιος από όλους θα ήταν ο κύριος , το θέμα της έκθεσης ,ο κεντρικός , αυτός που θα αντιπροσώπευε όλα μου τα συναισθήματα, το είναι μου, ο καλύτερος δηλαδή!
Δύσκολη η απόφαση, γιατί τίποτα από αυτά που είχα μέχρι πέρυσι ζωγραφίσει δεν αντιπροσώπευε τον καινούργιο μου εαυτό . Κανένας!
Η έκθεση είναι κανονισμένη για τα τέλη του μήνα . Μέχρι τότε έχω τον χρόνο να σκεφτώ. Έχω χρόνο, ίσως να φτιάξω και έναν, αλλά κάτι σε γκρι δεν νομίζω να τους αρέσει…
Το βράδυ έφτασε και η σκέψη του κοριτσιού με τα γαλάζια μάτια ήταν μονίμως καρφωμένη στο μυαλό μου . Οργή ένοιωθα για την κοινωνία, για τις υπόλοιπες μητέρες για τον τρόπο που την κοιτούσαν αλλά και θλίψη για το τραγικό δικό της μέλλον. Και εκεί φαίνεται αποκοιμήθηκα…
Ξάφνου βλέπω μια ζωγραφιά μπροστά μου που όλο και μεγαλώνει. Έχει τώρα πιάσει όλο τον τοίχο . Την θαυμάζω. Θέλω να την ακουμπήσω, αλλά τα χέρια μου είναι βαριά και δεν μπορώ να τα κουνήσω. Έτσι αρκούμαι στο να την θαυμάζω.
Η ζωγραφιά δείχνει ένα απλό δέντρο σε ένα μεγάλο δάσος , μα έχει πάνω της κάτι το μαγικό . Τα μάτια μου παραμένουν για ώρα καρφωμένα σε αυτή την ζωγραφιά η οποία ξαφνικά ζωντανεύει και αλλάζει.
Το δέντρο όλο και μεγάλωνε, φούντωνε και γέμιζε την ζωγραφιά. Σε αντίθεση το δάσος όλο και μίκρυνε και μίκραιναν τα δέντρα και έχαναν τα φύλλα τους την λεβεντιά τους και σκέβρωναν οι κορμοί τους και γίνονταν όλο και πιο καχεκτικά, έως ότου στο τέλος παραμορφώθηκαν τελείως.
Κάτι σε αυτό το δέντρο μου φαινόταν τόσο οικείο, ένοιωθα όμορφα και στοργικά όταν το κοίταζα και δεν έβλεπα σε αυτό τα φύλλα και τα κλαδιά του αλλά την ψυχή του. Ήταν σαν να έβλεπα το πρόσωπο ενός αγγέλου, το πρόσωπο του γιου μου, ήταν όμορφο συναίσθημα σας λέω, αχ πόσο με ηρεμούσε…
Στη βάση του κορμού του άρχισαν να δημιουργούνται οι φιγούρες ανθρώπων, μικρών παιδιών με τους γονείς τους, δασκάλες, άνθρωποι της πόλης, επιστήμονες με άσπρές στολές και γάντια.
Ακούγονταν και ήχοι στο δάσος, ήχοι από τα χιλιάδες πουλάκια, τα γέλια και οι φωνές από τα παιδιά του σχολείου που είχαν πάει εκεί για εκδρομή , ήχοι από τα αυτοκίνητα που έφερναν τους επιστήμονες για την έρευνα τους στο δέντρο , αλλά και από τους άλλους ανθρώπους που κοίταζαν, (γιατί άραγε;), το πελώριο πια δέντρο που καμάρωνε για την λεβεντιά και ομορφιά του.
Όμως έτσι ξαφνικά άρχισε να παραμορφώνεται πάλι αυτή η γαλήνια ζωγραφιά.
Σύννεφα πολλά μαζεύτηκαν πάνω από το πελώριο δέντρο, μα το υπόλοιπο δάσος εξακολουθούσε να το ραντίζει με φως ο ήλιος.
Κοιτώντας τώρα καλύτερα είδα ότι το δέντρο το κοιτούσαν οι άνθρωποι με πολύ κακία, επικράτησε πανικός και οι γονείς απομάκρυναν τα παιδιά τους κλείνοντας τους μάλιστα τα μάτια με τα χέρια για να μην βλέπουν πια το δέντρο. Οι δασκάλες απομάκρυναν γρήγορα τα παιδιά κοντά από το δέντρο και συνέχισαν την εκδρομή τους στο υπόλοιπο δάσος.
Οι κάτοικοι της πόλης έφυγαν για τις δουλειές τους και οι επιστήμονες αφού πήραν τα δείγματα που ήθελαν εξαφανίστηκαν και αυτοί. Όλοι απέφευγαν αυτό το δέντρο και προτιμούσαν τα υπόλοιπα γιατί αυτό απλά ήταν διαφορετικό, και αυτό τους τρόμαζε, τους φόβιζε, τους παραξένευε!
Ησυχία επικράτησε, ούτε τα πουλάκια ακούγονταν πια μιας και εκείνα εξαφανίστηκαν από το δέντρο και εκείνο πια έστεκε μόνο και θλιμμένο.
Ένοιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι μου γιατί ένοιωθα τον πόνο του την απορία του την μοναξιά του. Μου ήταν γνώριμο το συναίσθημα αυτό...Ένα δάκρυ άρχισε να κυλά καυτό στο μάγουλό μου και σε λίγο άλλο ένα και άλλο, μαζί με έναν κόμπο που ανέβαινε στο λαιμό και ψέλλισα ένα «γιατί;».
Όμως η ζωγραφιά πάλι παραμορφώθηκε .
Παρατήρησα μια παιδική φιγούρα να ξεπροβάλλει από τον κορμό. Δύο χεράκια να το αγκαλιάζουν, δύο χειλάκια να το φιλάνε και ένα χαμόγελο να του χαρίζεται απλόχερα.
Αυτή η παιδική αθώα ψυχούλα που είδε πέρα από το περιτύλιγμα, μέσα από την βιτρίνα, βαθύτερα μέσα στην καρδιά του, πιο πέρα από το σύνολο και το κατεστημένο , που ακόμη δεν γνώριζε τι πάει να πει κακία και φθόνος, του άπλωσε το χέρι, το δέχτηκε γιαυτό που ήταν και του πρόσφερε ότι πιο πολύτιμο είχε,δίχως αντάλλαγμα, την αγάπη.
Άραγε υπάρχει ελπίδα σκέφτηκα αμέσως και μέχρι να μπορώ να σκουπίσω το δάκρυ της χαράς πια που κύλησε αυτή τη φορά, κατάφερα να διαβάσω την υπογραφή κάτω από τον πίνακα που έγραφε… το όνομά μου!!!
Το πρωί που ξύπνησα δεν μπορούσα να πιστέψω πως αυτό που είδα ήταν ένα απλό όνειρο. Ήταν μια θεϊκή έμπνευση που μου δόθηκε, ένα μήνυμα για να το στείλω με τον δικό μου μοναδικό τρόπο, την ζωγραφική, σε όλο τον κόσμο.
Ήταν το «δέντρο της ντροπής» που κατάφερε να γίνει το «δέντρο της ελπίδας».
Είχα βρει τον τίτλο της έκθεσής μου αλλά προ πάντων είχα βρει τον εαυτό μου,την ελπίδα μου, την αισιοδοξία μου. Έστησα τον καμβά μου πήρα τα πινέλα μου και ξεκίνησα για να δημιουργήσω την δική μου εικόνα με το δέντρο της δικής μου Ελπίδας .
Είναι βράδυ και είμαι χαρούμενη μετά από ένα ολόκληρο χρόνο. Το παιδί μου κοιμάται γαλήνιο και ευτυχισμένο στο κρεβάτι του και εγώ το κοιτώ με ικανοποίηση , στοργή και αγάπη. Είναι το δικό μου διαφορετικό μικρό θαύμα στη ζωή και είμαι περήφανη.
Σε ευχαριστώ Θεέ μου που μου έδειξες τον δρόμο … η δούλη σου Μαρία!!!
Συγγραφέας
Αγγελική Δ. Παπασταύρου
ΣΧΟΛΙΑ
Σχόλιο 1ο της Αγγελική Δ. Παπασταύρου
" ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΜΟΥ ."
Σχολιο 2ο της Αγγελική Δ. Παπασταύρου
ΚΑΠΟΤΕ ΕΓΡΑΦΑ . ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΒΡΑΒΕΙΟ . ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΧΑ ΟΝΕΙΡΟ ΝΑ ΕΚΔΟΣΩ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΧΑ ΒΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ "ΜΑΡΙΑ" (ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ) ΕΝΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΦΟΥ ΜΟΥ ΠΑΙΝΕΨΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ,ΜΟΥ ΕΚΟΨΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΜΦΟΡΟ ΝΑ ΕΚΔΩΣΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝΤΕ ΠΛΕΟΝ ΟΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑ ΜΟΥ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΘΑΦΤΗΚΕ ΒΑΘΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ....
Σχόλιο Απο Skouliki:
Ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Αγγελική Δ. Παπασταύρου που μου επέτρεψε να δημοσιεύσω μερικές από τις ιστορίες αυτές!
Γι α να δείτε την Δεύτερη Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ
Γι α να δείτε την Τριτη Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ
Με λένε Μαρία… και είμαι ζωγράφος. Τουλάχιστον μέχριπέρυσι τέτοιο καιρό.
Τότε ήταν που με έπιασε η μεγάλη μου μελαγχολία και σταμάτησα να έχω έμπνευση και δεν ξανάπιασα, μέχρι σήμερα το πρωί, το πινέλο στο χέρι μου.
Πάντα οι πίνακες μου ήταν ολοφώτιστοι με πολλά χρώματα, έντονα και ζωντανά σαν και μένα. Ήμουν χαρούμενη και ευτυχισμένη με την μικρή μου οικογένεια και αυτό φαινόταν καθαρά σε αυτούς. Ο γιος μου Γιάννης είχε έρθει να συμπληρώσει την χαρούμενη εικόνα μας πριν τρία χρόνια και όλα φάνταζαν τέλεια, αν … και έβλεπα σαν μάνα κάποιες στιγμές, να τον χάνω, αλλά δεν ήθελα να πιστέψω ότι κρυβόταν πίσω από την αφηρημάδα αυτή κάτι κακό.
Είχα ήδη γεμίσει το γκαράζ μας με του πίνακές μου, που όλοι όσοι τους έβλεπαν μόνο καλά λόγια είχαν να μου πουν και το όνειρό μου ήταν πάντα να κάνω μια έκθεση . Μια έκθεση δική μου. Κατά δική μου!!!
Τις μέρες που είχα έμπνευση ζωγράφιζα ώρες ατελείωτες και το παιδί μου έπαιζε στην αυλή. Καμιά φορά τον παρατηρούσα από μακριά και τον έβλεπα χαμένο στις δικές του σκέψεις και … η ομιλία του είχε αργήσει λίγο να φανεί, αλλά οι περισσότεροι με καθησύχαζαν πως τα αγόρια γενικά αργούν να μιλήσουν λόγω τεμπελιάς.
Λόγου του ότι είναι μόνος του, έλεγα στον εαυτό μου και μόλις τελείωνα τον πίνακα τον έπαιρνα για μια τρελή βόλτα στην παιδική χαρά δίπλα στην θάλασσα που του άρεσε τόσο πολύ.
Καλού κακού τον πήγα στο νοσοκομείο για εξετάσεις αν και ήξερα ότι δεν θα έβρισκαν τίποτε το ανησυχητικό, αλλά και πάλι … δεν ξέρω κάτι με φόβιζε, μιας και οι στιγμές που το βλέμμα του καρφωνόταν σιωπηλό για αρκετή ώρα πάνω σε αντικείμενα ήταν όλο και πιο πολλές!
Η γνωμάτευση για τον αυτισμό του, καρφώθηκε σαν μαχαίρι και έσκισε την καρδιά μου. Αισθάνθηκα ανίκανη σαν μητέρα, αισθάνθηκα τύψεις για τις ώρες που τον άφησα μόνο του με τα παιχνίδια του, όταν εγώ για τους δικούς μου εγωιστικούς λόγους ζωγράφιζα, αισθάνθηκα ότι άδειασα από συναισθήματα και έφαγα ένα γερό χαστούκι !
Θέλω να βρω τον κατάλληλο λοστό να σπάσω το γυαλί που μας χωρίζει, όταν εκείνος χάνεται στον εαυτό του και εγώ μένω απέξω και παλεύω να τον αγγίξω με λέξεις και με χάδια. Κάνω φασαρία , φωνάζω, ουρλιάζω , κλαίω , μα μάταια … εκείνος απαθής συνεχίζει να έχει την πόρτα της επικοινωνίας διπλοσφράγιστα κλειστή!
Έχει χαθεί στον δικό του μαγικό κόσμο και είναι ολομόναχος!
Ένα χρόνο τώρα παλεύω με τους δαίμονές μου, με τον εαυτό μου , την έμπνευσή μου, που το μόνο που μου δίνει για να ζωγραφίσω είναι μαύρες και μοβ εικόνες.
Αν και η πορεία του πολύ θετική και αρκετά πιο βελτιωμένη από πέρυσι, η καρδιά μου νοιώθει, ελαφριά μόνο αισιοδοξία για το αβέβαιο μέλλον του…
Η σχέση μας έχει γίνει πολύ πιο στενή. Είμαι συνέχεια κοντά του.
Έχω γίνει ο ίσκιος του, η φωνή που δεν έχει , η άμυνά του απέναντι στα αδιάκριτα βλέμματα και τους ψιθύρους στις εξόδους μας.
Αχ, πόσο κακός μπορεί να γίνει ο κόσμος! Πόση κακία βγάζουν τα λόγια των άλλων παιδιών που αμέσως ξεχωρίζουν το διαφορετικό και το στιγματίζουν, το εξαιρούν από τις παρέες τους και το κοροϊδεύουν !!! Μα πιο πολύ φταίνε οι γονείς και η κοινωνία που το διαφορετικό , ότι κι αν είναι αυτό, το ξεχωρίζουν το πατάνε και μετά το πετάνε!!!
Χτες το απόγευμα ήμασταν στην αγαπημένη του παιδική χαρά , εκεί δίπλα στην θάλασσα και έκανε κούνια ευτυχισμένος. Μας ξέρουν πια μιας και πάμε κάθε απόγευμα εκεί , μας αποδέχτηκαν μετά από έναν ολόκληρο χρόνο , αν και στην αρχή είχαμε και εμείς προβλήματα με τους αδιάκριτους! Μα έμαθα να αμύνομαι με τα πύρινα λόγια μου για χάρη του!
Στην δίπλα κούνια ήρθε ένα κοριτσάκι με ένα καπελάκι στο άδειο από μαλλιά κεφαλάκι του . Είχε καρκίνο.
Αμέσως άρχισαν οι ψίθυροι από τις υπόλοιπες μαμάδες και τα αδιάκριτα βλέμματα καρφώθηκαν πάνω του. Εκείνο δεν το πρόσεξε , ούτε ο γιος μου που της χαμογέλασε γλυκά, όμως το πρόσεξαν οι γονείς της που ντράπηκαν και την πήραν άρον άρον από την παιδική χαρά και έτσι το μέρος βρήκε ξανά τους κανονικούς του ρυθμούς...
Φεύγοντας η μικρή με τα μεγάλα γλυκά γαλάζια μάτια, έριξε μια ματιά στον γιο μου και τον χαιρέτισε. Άραγε θα την ξαναδούμε ή δεν θα προλάβει λόγο της αρρώστιας της, σκέφτηκα…
Χτες το πρωί πήραμε την αξιολόγηση και τουλάχιστον οι ελπίδες του άντρα μου αναπτερώθηκαν . Θέλησε να μου κάνει ένα δώρο για να μπορέσει η οικογένειά μας να ξαναβρεί , ότι κι αν σημαίνει πια αυτό, τους κανονικούς της ρυθμούς όπως χαρακτηριστικά μου είπε ενθουσιασμένος.
Να κάνουμε την έκθεση που πάντα ονειρευόμουνα. Οι πίνακες βρίσκονταν στην αποθήκη. Ένα χρόνο τώρα δεν τους είχα δει καν. Τα είχε κανονίσει ήδη όλα , τον χώρο, τις προσκλήσεις όλα μα όλα.
Έπρεπε μόνο να διαλέξω ποιος από όλους θα ήταν ο κύριος , το θέμα της έκθεσης ,ο κεντρικός , αυτός που θα αντιπροσώπευε όλα μου τα συναισθήματα, το είναι μου, ο καλύτερος δηλαδή!
Δύσκολη η απόφαση, γιατί τίποτα από αυτά που είχα μέχρι πέρυσι ζωγραφίσει δεν αντιπροσώπευε τον καινούργιο μου εαυτό . Κανένας!
Η έκθεση είναι κανονισμένη για τα τέλη του μήνα . Μέχρι τότε έχω τον χρόνο να σκεφτώ. Έχω χρόνο, ίσως να φτιάξω και έναν, αλλά κάτι σε γκρι δεν νομίζω να τους αρέσει…
Το βράδυ έφτασε και η σκέψη του κοριτσιού με τα γαλάζια μάτια ήταν μονίμως καρφωμένη στο μυαλό μου . Οργή ένοιωθα για την κοινωνία, για τις υπόλοιπες μητέρες για τον τρόπο που την κοιτούσαν αλλά και θλίψη για το τραγικό δικό της μέλλον. Και εκεί φαίνεται αποκοιμήθηκα…
Ξάφνου βλέπω μια ζωγραφιά μπροστά μου που όλο και μεγαλώνει. Έχει τώρα πιάσει όλο τον τοίχο . Την θαυμάζω. Θέλω να την ακουμπήσω, αλλά τα χέρια μου είναι βαριά και δεν μπορώ να τα κουνήσω. Έτσι αρκούμαι στο να την θαυμάζω.
Η ζωγραφιά δείχνει ένα απλό δέντρο σε ένα μεγάλο δάσος , μα έχει πάνω της κάτι το μαγικό . Τα μάτια μου παραμένουν για ώρα καρφωμένα σε αυτή την ζωγραφιά η οποία ξαφνικά ζωντανεύει και αλλάζει.
Το δέντρο όλο και μεγάλωνε, φούντωνε και γέμιζε την ζωγραφιά. Σε αντίθεση το δάσος όλο και μίκρυνε και μίκραιναν τα δέντρα και έχαναν τα φύλλα τους την λεβεντιά τους και σκέβρωναν οι κορμοί τους και γίνονταν όλο και πιο καχεκτικά, έως ότου στο τέλος παραμορφώθηκαν τελείως.
Κάτι σε αυτό το δέντρο μου φαινόταν τόσο οικείο, ένοιωθα όμορφα και στοργικά όταν το κοίταζα και δεν έβλεπα σε αυτό τα φύλλα και τα κλαδιά του αλλά την ψυχή του. Ήταν σαν να έβλεπα το πρόσωπο ενός αγγέλου, το πρόσωπο του γιου μου, ήταν όμορφο συναίσθημα σας λέω, αχ πόσο με ηρεμούσε…
Στη βάση του κορμού του άρχισαν να δημιουργούνται οι φιγούρες ανθρώπων, μικρών παιδιών με τους γονείς τους, δασκάλες, άνθρωποι της πόλης, επιστήμονες με άσπρές στολές και γάντια.
Ακούγονταν και ήχοι στο δάσος, ήχοι από τα χιλιάδες πουλάκια, τα γέλια και οι φωνές από τα παιδιά του σχολείου που είχαν πάει εκεί για εκδρομή , ήχοι από τα αυτοκίνητα που έφερναν τους επιστήμονες για την έρευνα τους στο δέντρο , αλλά και από τους άλλους ανθρώπους που κοίταζαν, (γιατί άραγε;), το πελώριο πια δέντρο που καμάρωνε για την λεβεντιά και ομορφιά του.
Όμως έτσι ξαφνικά άρχισε να παραμορφώνεται πάλι αυτή η γαλήνια ζωγραφιά.
Σύννεφα πολλά μαζεύτηκαν πάνω από το πελώριο δέντρο, μα το υπόλοιπο δάσος εξακολουθούσε να το ραντίζει με φως ο ήλιος.
Κοιτώντας τώρα καλύτερα είδα ότι το δέντρο το κοιτούσαν οι άνθρωποι με πολύ κακία, επικράτησε πανικός και οι γονείς απομάκρυναν τα παιδιά τους κλείνοντας τους μάλιστα τα μάτια με τα χέρια για να μην βλέπουν πια το δέντρο. Οι δασκάλες απομάκρυναν γρήγορα τα παιδιά κοντά από το δέντρο και συνέχισαν την εκδρομή τους στο υπόλοιπο δάσος.
Οι κάτοικοι της πόλης έφυγαν για τις δουλειές τους και οι επιστήμονες αφού πήραν τα δείγματα που ήθελαν εξαφανίστηκαν και αυτοί. Όλοι απέφευγαν αυτό το δέντρο και προτιμούσαν τα υπόλοιπα γιατί αυτό απλά ήταν διαφορετικό, και αυτό τους τρόμαζε, τους φόβιζε, τους παραξένευε!
Ησυχία επικράτησε, ούτε τα πουλάκια ακούγονταν πια μιας και εκείνα εξαφανίστηκαν από το δέντρο και εκείνο πια έστεκε μόνο και θλιμμένο.
Ένοιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι μου γιατί ένοιωθα τον πόνο του την απορία του την μοναξιά του. Μου ήταν γνώριμο το συναίσθημα αυτό...Ένα δάκρυ άρχισε να κυλά καυτό στο μάγουλό μου και σε λίγο άλλο ένα και άλλο, μαζί με έναν κόμπο που ανέβαινε στο λαιμό και ψέλλισα ένα «γιατί;».
Όμως η ζωγραφιά πάλι παραμορφώθηκε .
Παρατήρησα μια παιδική φιγούρα να ξεπροβάλλει από τον κορμό. Δύο χεράκια να το αγκαλιάζουν, δύο χειλάκια να το φιλάνε και ένα χαμόγελο να του χαρίζεται απλόχερα.
Αυτή η παιδική αθώα ψυχούλα που είδε πέρα από το περιτύλιγμα, μέσα από την βιτρίνα, βαθύτερα μέσα στην καρδιά του, πιο πέρα από το σύνολο και το κατεστημένο , που ακόμη δεν γνώριζε τι πάει να πει κακία και φθόνος, του άπλωσε το χέρι, το δέχτηκε γιαυτό που ήταν και του πρόσφερε ότι πιο πολύτιμο είχε,δίχως αντάλλαγμα, την αγάπη.
Άραγε υπάρχει ελπίδα σκέφτηκα αμέσως και μέχρι να μπορώ να σκουπίσω το δάκρυ της χαράς πια που κύλησε αυτή τη φορά, κατάφερα να διαβάσω την υπογραφή κάτω από τον πίνακα που έγραφε… το όνομά μου!!!
Το πρωί που ξύπνησα δεν μπορούσα να πιστέψω πως αυτό που είδα ήταν ένα απλό όνειρο. Ήταν μια θεϊκή έμπνευση που μου δόθηκε, ένα μήνυμα για να το στείλω με τον δικό μου μοναδικό τρόπο, την ζωγραφική, σε όλο τον κόσμο.
Ήταν το «δέντρο της ντροπής» που κατάφερε να γίνει το «δέντρο της ελπίδας».
Είχα βρει τον τίτλο της έκθεσής μου αλλά προ πάντων είχα βρει τον εαυτό μου,την ελπίδα μου, την αισιοδοξία μου. Έστησα τον καμβά μου πήρα τα πινέλα μου και ξεκίνησα για να δημιουργήσω την δική μου εικόνα με το δέντρο της δικής μου Ελπίδας .
Είναι βράδυ και είμαι χαρούμενη μετά από ένα ολόκληρο χρόνο. Το παιδί μου κοιμάται γαλήνιο και ευτυχισμένο στο κρεβάτι του και εγώ το κοιτώ με ικανοποίηση , στοργή και αγάπη. Είναι το δικό μου διαφορετικό μικρό θαύμα στη ζωή και είμαι περήφανη.
Σε ευχαριστώ Θεέ μου που μου έδειξες τον δρόμο … η δούλη σου Μαρία!!!
Συγγραφέας
Αγγελική Δ. Παπασταύρου
ΣΧΟΛΙΑ
Σχόλιο 1ο της Αγγελική Δ. Παπασταύρου
" ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΜΟΥ ."
Σχολιο 2ο της Αγγελική Δ. Παπασταύρου
ΚΑΠΟΤΕ ΕΓΡΑΦΑ . ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΒΡΑΒΕΙΟ . ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΧΑ ΟΝΕΙΡΟ ΝΑ ΕΚΔΟΣΩ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΧΑ ΒΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ "ΜΑΡΙΑ" (ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ) ΕΝΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΦΟΥ ΜΟΥ ΠΑΙΝΕΨΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ,ΜΟΥ ΕΚΟΨΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΜΦΟΡΟ ΝΑ ΕΚΔΩΣΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝΤΕ ΠΛΕΟΝ ΟΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑ ΜΟΥ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΘΑΦΤΗΚΕ ΒΑΘΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ....
Σχόλιο Απο Skouliki:
Ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Αγγελική Δ. Παπασταύρου που μου επέτρεψε να δημοσιεύσω μερικές από τις ιστορίες αυτές!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που ήρθες να με επισκεφτείς, Μιας και ήρθες κανε τον κόπο και γράψε εδώ το σχόλιο σου!