Γι α να δείτε την Δεύτερη Ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ πατήστε ΕΔΩ
ΜΑΡΙΑ Ιστορία Τρίτη
Με λένε Μαρία…στην ζωή μου στάθηκα πάντα πολύ τυχερή. Σήμερα όμως το κατάλαβα πολύ καλά αυτό και ευχαριστώ τον Θεό για την καλή αυτή μου… τύχη.
Από τα σχολικά μου χρόνια θυμάμαι ότι αν και τεμπέλα ποτέ δεν έτυχε να με εξετάσει ο καθηγητής σε μάθημα που για μια κακή συγκυρία, δεν «έτυχε» να ανοίξω βιβλίο ή να τύχει πάλι εκείνη την «άτυχη» μέρα να γράψω διαγώνισμα ακόμη κι αν ήταν προγραμματισμένο, πάντα κάτι θα τύχαινε και θα την γλίτωνα. Ήμουν πάντοτε τυχερή , έτσι στάθηκα και στον γάμο μου, με το παιδί μου ακόμη και με την δουλειά μου .
Όμως σήμερα το μεσημέρι έγινε κάτι που με ταρακούνησε συθέμελα και με έκανε για πρώτη φορά στη ζωή μου να φοβηθώ ότι η καλή τύχη που με συντρόφευε τόσα χρόνια , ίσως να με εγκατέλειψε και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο.
Χρόνια τώρα είχα αποκτήσει μια πολύ κακιά συνήθεια, το κάπνισμα!
Γνώριζα βέβαια τις καταστροφικές για τον οργανισμό μου επιπτώσεις αλλά μπρος στην απόλαυση και την προσωπική μου ικανοποίηση αυτά μου φάνταζαν πολύ μακρινά . Έτσι το πακετάκι, μου έγινε κολλητός φίλος και σύντροφος, ιδιαίτερα τις ατέλειωτες ώρες της οδήγησης από το γραφείο στο σπίτι .Μένουμε σε ένα προάστιο της πόλης αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της, με το καυσαέριο και την φασαρία της. Και σε αυτό, τον τομέα του σπιτιού, πάλι τυχερή υπήρξα. Μεζονέτα στην εξοχή, δίπλα στο κατάφυτο βουνό, το οποίο μου εξασφάλιζε το πολυπόθητο οξυγόνο, την βόλτα στην εξοχή και την ορειβασία στο βουνό ότι ώρα το επιθυμούσα! Δροσιά το κατακαλόκαιρο, μαγευτικό βουνίσιο χιονισμένο περιβάλλον τον χειμώνα. Ένας μικρός παράδεισος, ακριβώς λίγα χιλιόμετρα έξω από το πέπλο του μαύρου βρωμερού νέφους του καυσαερίου της μεγαλούπολης.
Όπως κάθε μέρα έτσι και σήμερα έφυγα το μεσημέρι από το γραφείο μου και δεν έβλεπα την ώρα να πάω να χαλαρώσω στο κρεβάτι μου, αγναντεύοντας από το παράθυρο το υπέροχο τοπίο, που σαν ζωγραφιά μεγάλου καλλιτέχνη που σε ολοζώντανο καμβά μέσα σε πράσινό και μπλε φόντο ξεπρόβαλε η μορφή του δικού μου παραδείσου, του γειτονικού μας βουνού!!!
Η κίνηση τέτοια ώρα φοβερή και το καυσαέριο στα ύψη. Οι αντοχές μας το ίδιο, είχαν και εκείνες χτυπήσει κόκκινο, το ίδιο και η θερμοκρασία. Το ραδιόφωνο που με συντρόφευε στο μοναχικό μου ταξίδι με πληροφορούσε πως κάπου στην ενδοχώρα μια μεγάλη εστία φωτιάς κατέτρωγε τα σωθικά ενός παρθένου δάσους,άλλα όπως χαρακτηριστικά είπε ο εκφωνητής «ευτυχώς δεν απειλήθηκαν κατοικημένες περιοχές».
«Εμπρηστές» σκέφτηκα, «πως μπορούν και το κάνουν αυτό; Πως καταστρέφουν τους κόπους μιας ζωής; Πως θέτουν σε κίνδυνο τις ανθρώπινες ζωές;» Συγχύστηκα πάλι , σκέφτηκα και άναψα ένα τσιγάρο.
Η κάπνα του μου φάνταζε ακριβό άρωμα, μπροστά στις εξατμίσεις τωνφορτηγών και των ταξί!
Κουράγιο Μαρία, σκέφτηκα όπου νάναι φτάνεις στο δικό σου επίγειο παράδεισο και οι βαθιές εισπνοές του οξυγόνου εκεί θα σε ανταμείψουν !
Μετά από κάμποσα τσιγάρα και αρκετά κορναρίσματα και μπόλικο εκνευρισμό έφτασα στην τελευταία διασταύρωση της μεγαλούπολης που πλέων θα με έβγαζε στην τελική ευθεία για τον δικό μου παράδεισο.
Εκεί στους πρόποδες του βουνού θαύμασα το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία που μικροσκοπικό και κάτασπρο μας καλούσε κάθε καλοκαίρι στην αυλή του για την καθιερωμένη πια πανήγυρη . Ευκαιρία για πεζοπορία αλλά και θρησκευτική κατάνυξη μέσα στο μεγαλείο της φύσης!!! Το φανάρι πλέον πράσινο και συνεχίζω…
Κόντευα στο σπίτι όταν ξαφνικά, κάποιος πέρασε μπροστά μου με κόκκινο φανάρι και ευτυχώς δεν μου έκανε ζημιά, αλλά η λαχτάρα μου φτάνει για να ταραχτώ και να μου πέσει από το χέρι που είχα έξω από το παράθυρο, το τσιγάρο.Μέσα στην σύχιση δεν το καταλαβαίνω; Δεν δίνω την ανάλογη σημασία; Δεν ήταν άλλωστε και η πρώτη φορά που το πέταγα κάτω στην άσφαλτο, νομίζω ότι είμαι με τους υπόλοιπους καπνιστές συνυπεύθυνη για το θλιβερό θέαμα των αποτσίγαρων στους δρόμους και στα πεζοδρόμια !!!
Ένα χιλιόμετρο ακόμη σκέφτηκα με χωρίζει από το ησυχαστήριό μου, και έκανα υπομονή .
Φτάνοντας στο σπίτι, φανερά ακόμη σοκαρισμένη ξεντύθηκα, πλύθηκα και αφού τράβηξα τις κουρτίνες να βλέπω το πρασινωπό ζωντανό καμβά μου αποκοιμήθηκα.
Με ξύπνησαν οι ήχοι τις πυροσβεστικής. Ακούγονταν στην αρχή κάπου βαθιά μέσα στα κύτταρα του κουρασμένου μου μυαλού, μα όσο περνούσε η ώρα οι ήχοι δεν έλεγαν να σωπάσουν για να ξεκουράσω την τόσο κουρασμένη μου ψυχή και το σώμα μου που είχε βαρύνει και εκείνο από την κούραση αντιστεκόταν σθεναρά αλλά μάταια…
Πετάχτηκα πάνω όταν μύρισα το καμένο χόρτο! Η ματιά μου καρφώθηκε στο άλλοτε καταπράσινο ζωντανό καμβά μου που τώρα ήταν πιο συννεφιασμένος και θολωμένος κι από το πιο βρωμερό νέφος . Δεν υπήρχε αυτό το όμορφο τοπίο ,έβλεπα μόνο μια μαυρίλα μια κάπνα . Το μπαλκόνι μου ήταν γεμάτο στάχτες.
«Θεέ μου», αναφώνησα «καίγεται το βουνό»!!!
Ντύθηκα χωρίς δεύτερη σκέψη, όρμησα έξω από το σπίτι και κατευθύνθηκα στους πρόποδες του βουνού , εκεί στην διασταύρωση που έγινε το «παρ ολίγον»ατύχημα, το μεσημέρι.
Εκεί ήταν μαζεμένοι και οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής μας. Δύο οχήματα της πυροσβεστικής με τέσσερις πυροσβέστες βρίσκονταν από ώρα εκεί και πάλευαν με τη μάνικα που σαν αγριεμένο φίδι με μανία και ορμή έβγαζε το ιερό νερό που θα έτρωγε την φλόγα και θα έπνιγε την φωτιά.
Σχόλια πολλά από τους τριγύρω. Σενάρια για το πώς ξεκίνησε η φωτιά μέχρι τι όμορφοι που είναι οι πυροσβέστες!
Όμως εγώ ήθελα να βοηθήσω, όχι να μείνω να κοιτώ την καταστροφή σαν απλός θεατής και σχολιαστής των πραγμάτων.
Καιγόταν ο καμβάς μου , το οξυγόνο μου , η ελπίδα μου ότι αναπληρώνω το οξυγόνο στους πνεύμονές μου από το τσιγάρο που καπνίζω και … τσιγάρο;;; Κάποιος ανέφερε ότι ίσως η φωτιά να προκρίθηκε από κάποιον αφελή που πέταξε ένα αναμμένο τσιγάρο στον δίπλα δρόμο, στην δίπλα διασταύρωση … εκεί που μου έπεσε το αναμμένο τσιγάρο σήμερα το μεσημέρι… Ω Θεέ μου τι έκανα! Έκαψα τον καμβά μου; Το οξυγόνο μου; Είμαι εμπρηστής;;;
Τώρα είχα χλωμιάσει, τα χέρια μου έτρεμαν, το μυαλό μου θόλωσε στην σκέψη του εμπρηστή , εγώ εμπρηστής !!! Πήγα πιο πέρα να στηριχθώ σε μια πέτρα ,ένοιωθα ζάλη και είχα έντονη την τάση για εμετό.
Μια χελώνα πρόβαλε τρομαγμένη δίπλα μου , έτρεχε με τα πόδια του «λαγού» να σωθεί από το θάνατο που την κυνηγούσε, βγήκε στο δρόμο και την μάζεψα στην άκρη στο απέναντι πεζοδρόμιο. Προς το παρών ήταν ασφαλείς, για μετά δεν μπορούσα να της εγγυηθώ, ούτε σε εκείνη ούτε στα υπόλοιπα χιλιάδες ζώα του δάσους. Έφταιγα εγώ γιαυτό;Αλλά και να μην έφταιγα ΕΠΡΕΠΕ να κάνω κάτι, τώρα αυτό προείχε!!!
Μια ομάδα κατευθύνθηκε για το βουνό , ήταν μια ομάδα δεκατεσσάρων νέων εθελοντών που με κουβέρτες και κλαδιά στο χέρι όρμησαν να τιθασεύσουν τις φλόγες, δεν το σκέφτηκα καθόλου ούτε καν το πανάκριβο πουκάμισό μου δεν σκέφτηκα όταν έσχιζα το μανίκι για να το βρέξω και να σκεπάσω με αυτό το πρόσωπό μου και παίρνοντας ένα μεγάλο κλαδί στο χέρι τους ακολούθησα μέσα στο καπνό.
Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να σώσω τον καμβά μου με όλο το τριγύρω τοπίο, τα πουλιά, τις χελώνες, τους σκαντζόχοιρους, τα σκιουράκια, ακόμη και τα φίδια που τώρα πρώτη φορά τα ένοιωθα σαν παιδιά μου και όχι σαν απλά ζώα του δάσους.
Λίγες στιγμές μετά, μπορεί να ήταν και ώρες δεν το κατάλαβα, μας δόθηκε το μήνυμα να κατέβουμε, μόνο κάποιες μικροεστίες είχαν μείνει και αυτές θα τις έσβηναν οι πυροσβέστες.
Ο γεροδεμένος αρχηγός της ομάδας με τράβηξε απότομα από το χέρι όταν εγώ πια με μανία συνέχιζα να κτυπάω με το κλαδί μια σπίθα που τελικά είχε σβήσει αλλά η φωνή μέσα στο μυαλό μου «εμπρηστής, εμπρηστής» δεν με άφηνε να δω την πραγματικότητα.
Με κατέβασε στους πρόποδες και στο δρόμο μου πρόσφεραν τις πρώτες βοήθειες, γιατί τελικά είχα κάποια εγκαύματα στο χέρι μου, που όμως ούτε που το κατάλαβα.
Τέτοια ήταν η μανία μου για την φωτιά, την οποία ίσως εγώ άθελά μου να προκάλεσα!
Στον ασύρματο του πυροσβεστικού οχήματος ακούω κάποια φωνή από την άλλη πλευρά να ειδοποιεί ότι έρχεται και η αστυνομία γιατί βρέθηκε εμπρηστικός μηχανισμός αρκετά μέσα στο δάσος .
Ο ξέφρενος ρυθμός που χτυπούσε η καρδιά μου άρχισε να παίρνει τον φυσιολογικό ρυθμό και πάλι. Τα εγκαύματα πια στο χέρι μου τα νοιώθω να με τραβάνε και να με καίνε. Πρώτη φορά μετά από ώρα αισθάνομαι ξανά τον εαυτό μου νοιώθω τα πόδια μου κουρασμένα παρατηρώ το σχισμένο μου πουκάμισο και το τακούνι που λείπει από τα πέδιλά μου. Μού ρχεται να φωνάξω από τον αβάσταχτο πόνο της πληγής , αλλά η λογική μου λέει πως μπορεί να είσαι τυχερή ως συνήθως αλλά είσαι ένας παραλίγο εμπρηστής και αυτό δεν αλλάζει. Είσαι αμελής και έθεσες σε κίνδυνο κάτι πολύ πιο πολύτιμο από τον εαυτό σου , τη φύση , τα ζώα το μέλλον των παιδιών σου.
Ένα χέρι με αγκαλιάζει μέσα στην αγωνία που τρέμει, με κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά του, με φιλά! Δάκρυα τρέχουν από το γεμάτο αγωνία πρόσωπό του που δεν μπορεί να μιλήσει από τους λυγμούς, μόνο με κρατάει και με φιλά. Είναι ο άντρας μου που τόσες ώρες με έψαχνε με αγωνία . Θέλω να πάμε σπίτι να πλυθώ,τώρα που πέρασε ο εφιάλτης και να χαθώ μέσα στην ασφαλή αγκαλιά του.
Είναι βράδυ και είμαι μπροστά στον καθρέφτη μου, εγώ και ο εαυτός μου μόνοι. Σκέφτομαι την ένταση της μέρας, το πώς σε ελάχιστες στιγμές μπορεί να έρθει το κακό και η καλή τύχη να σε εγκαταλείψει για μια μόνο απερισκεψία, για μια μόνο ψευτο ευχαρίστηση όπως το τσιγάρο. Πριν λίγο τελειώσαμε το δείπνο, ο άντρας μου, μου πρόσφερε ένα τσιγάρο ως συνήθως, δεν το πήρα αρνήθηκα.
Αύριο θα είναι μια καινούργια μέρα δίχως τσιγάρο μόνο εγώ και ο καμβάς μου.
Κάνω τώρα την βραδινή μου προσευχή…
Με λένε Μαρία… Θεέ μου, σε ευχαριστώ που δεν με εγκατέλειψες αλλά μου έδωσες ένα καλό μάθημα, να προσέχω και να σέβομαι όλα τα δημιουργήματά σου!!!
Συγγραφέας
Αγγελική Δ. Παπασταύρου
ΣΧΟΛΙΑ
Σχόλιο 1ο της Αγγελική Δ. Παπασταύρου
" ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΜΟΥ ."
Σχολιο 2ο της Αγγελική Δ. Παπασταύρου
ΚΑΠΟΤΕ ΕΓΡΑΦΑ . ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΒΡΑΒΕΙΟ . ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΧΑ ΟΝΕΙΡΟ ΝΑ ΕΚΔΟΣΩ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΧΑ ΒΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ "ΜΑΡΙΑ" (ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ) ΕΝΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΦΟΥ ΜΟΥ ΠΑΙΝΕΨΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ,ΜΟΥ ΕΚΟΨΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΜΦΟΡΟ ΝΑ ΕΚΔΩΣΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝΤΕ ΠΛΕΟΝ ΟΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑ ΜΟΥ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΘΑΦΤΗΚΕ ΒΑΘΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ....
Σχόλιο Απο Skouliki:
Ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Αγγελική Δ. Παπασταύρου που μου επέτρεψε να δημοσιεύσω μερικές από τις ιστορίες αυτές!
Με λένε Μαρία…στην ζωή μου στάθηκα πάντα πολύ τυχερή. Σήμερα όμως το κατάλαβα πολύ καλά αυτό και ευχαριστώ τον Θεό για την καλή αυτή μου… τύχη.
Από τα σχολικά μου χρόνια θυμάμαι ότι αν και τεμπέλα ποτέ δεν έτυχε να με εξετάσει ο καθηγητής σε μάθημα που για μια κακή συγκυρία, δεν «έτυχε» να ανοίξω βιβλίο ή να τύχει πάλι εκείνη την «άτυχη» μέρα να γράψω διαγώνισμα ακόμη κι αν ήταν προγραμματισμένο, πάντα κάτι θα τύχαινε και θα την γλίτωνα. Ήμουν πάντοτε τυχερή , έτσι στάθηκα και στον γάμο μου, με το παιδί μου ακόμη και με την δουλειά μου .
Όμως σήμερα το μεσημέρι έγινε κάτι που με ταρακούνησε συθέμελα και με έκανε για πρώτη φορά στη ζωή μου να φοβηθώ ότι η καλή τύχη που με συντρόφευε τόσα χρόνια , ίσως να με εγκατέλειψε και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο.
Χρόνια τώρα είχα αποκτήσει μια πολύ κακιά συνήθεια, το κάπνισμα!
Γνώριζα βέβαια τις καταστροφικές για τον οργανισμό μου επιπτώσεις αλλά μπρος στην απόλαυση και την προσωπική μου ικανοποίηση αυτά μου φάνταζαν πολύ μακρινά . Έτσι το πακετάκι, μου έγινε κολλητός φίλος και σύντροφος, ιδιαίτερα τις ατέλειωτες ώρες της οδήγησης από το γραφείο στο σπίτι .Μένουμε σε ένα προάστιο της πόλης αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της, με το καυσαέριο και την φασαρία της. Και σε αυτό, τον τομέα του σπιτιού, πάλι τυχερή υπήρξα. Μεζονέτα στην εξοχή, δίπλα στο κατάφυτο βουνό, το οποίο μου εξασφάλιζε το πολυπόθητο οξυγόνο, την βόλτα στην εξοχή και την ορειβασία στο βουνό ότι ώρα το επιθυμούσα! Δροσιά το κατακαλόκαιρο, μαγευτικό βουνίσιο χιονισμένο περιβάλλον τον χειμώνα. Ένας μικρός παράδεισος, ακριβώς λίγα χιλιόμετρα έξω από το πέπλο του μαύρου βρωμερού νέφους του καυσαερίου της μεγαλούπολης.
Όπως κάθε μέρα έτσι και σήμερα έφυγα το μεσημέρι από το γραφείο μου και δεν έβλεπα την ώρα να πάω να χαλαρώσω στο κρεβάτι μου, αγναντεύοντας από το παράθυρο το υπέροχο τοπίο, που σαν ζωγραφιά μεγάλου καλλιτέχνη που σε ολοζώντανο καμβά μέσα σε πράσινό και μπλε φόντο ξεπρόβαλε η μορφή του δικού μου παραδείσου, του γειτονικού μας βουνού!!!
Η κίνηση τέτοια ώρα φοβερή και το καυσαέριο στα ύψη. Οι αντοχές μας το ίδιο, είχαν και εκείνες χτυπήσει κόκκινο, το ίδιο και η θερμοκρασία. Το ραδιόφωνο που με συντρόφευε στο μοναχικό μου ταξίδι με πληροφορούσε πως κάπου στην ενδοχώρα μια μεγάλη εστία φωτιάς κατέτρωγε τα σωθικά ενός παρθένου δάσους,άλλα όπως χαρακτηριστικά είπε ο εκφωνητής «ευτυχώς δεν απειλήθηκαν κατοικημένες περιοχές».
«Εμπρηστές» σκέφτηκα, «πως μπορούν και το κάνουν αυτό; Πως καταστρέφουν τους κόπους μιας ζωής; Πως θέτουν σε κίνδυνο τις ανθρώπινες ζωές;» Συγχύστηκα πάλι , σκέφτηκα και άναψα ένα τσιγάρο.
Η κάπνα του μου φάνταζε ακριβό άρωμα, μπροστά στις εξατμίσεις τωνφορτηγών και των ταξί!
Κουράγιο Μαρία, σκέφτηκα όπου νάναι φτάνεις στο δικό σου επίγειο παράδεισο και οι βαθιές εισπνοές του οξυγόνου εκεί θα σε ανταμείψουν !
Μετά από κάμποσα τσιγάρα και αρκετά κορναρίσματα και μπόλικο εκνευρισμό έφτασα στην τελευταία διασταύρωση της μεγαλούπολης που πλέων θα με έβγαζε στην τελική ευθεία για τον δικό μου παράδεισο.
Εκεί στους πρόποδες του βουνού θαύμασα το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία που μικροσκοπικό και κάτασπρο μας καλούσε κάθε καλοκαίρι στην αυλή του για την καθιερωμένη πια πανήγυρη . Ευκαιρία για πεζοπορία αλλά και θρησκευτική κατάνυξη μέσα στο μεγαλείο της φύσης!!! Το φανάρι πλέον πράσινο και συνεχίζω…
Κόντευα στο σπίτι όταν ξαφνικά, κάποιος πέρασε μπροστά μου με κόκκινο φανάρι και ευτυχώς δεν μου έκανε ζημιά, αλλά η λαχτάρα μου φτάνει για να ταραχτώ και να μου πέσει από το χέρι που είχα έξω από το παράθυρο, το τσιγάρο.Μέσα στην σύχιση δεν το καταλαβαίνω; Δεν δίνω την ανάλογη σημασία; Δεν ήταν άλλωστε και η πρώτη φορά που το πέταγα κάτω στην άσφαλτο, νομίζω ότι είμαι με τους υπόλοιπους καπνιστές συνυπεύθυνη για το θλιβερό θέαμα των αποτσίγαρων στους δρόμους και στα πεζοδρόμια !!!
Ένα χιλιόμετρο ακόμη σκέφτηκα με χωρίζει από το ησυχαστήριό μου, και έκανα υπομονή .
Φτάνοντας στο σπίτι, φανερά ακόμη σοκαρισμένη ξεντύθηκα, πλύθηκα και αφού τράβηξα τις κουρτίνες να βλέπω το πρασινωπό ζωντανό καμβά μου αποκοιμήθηκα.
Με ξύπνησαν οι ήχοι τις πυροσβεστικής. Ακούγονταν στην αρχή κάπου βαθιά μέσα στα κύτταρα του κουρασμένου μου μυαλού, μα όσο περνούσε η ώρα οι ήχοι δεν έλεγαν να σωπάσουν για να ξεκουράσω την τόσο κουρασμένη μου ψυχή και το σώμα μου που είχε βαρύνει και εκείνο από την κούραση αντιστεκόταν σθεναρά αλλά μάταια…
Πετάχτηκα πάνω όταν μύρισα το καμένο χόρτο! Η ματιά μου καρφώθηκε στο άλλοτε καταπράσινο ζωντανό καμβά μου που τώρα ήταν πιο συννεφιασμένος και θολωμένος κι από το πιο βρωμερό νέφος . Δεν υπήρχε αυτό το όμορφο τοπίο ,έβλεπα μόνο μια μαυρίλα μια κάπνα . Το μπαλκόνι μου ήταν γεμάτο στάχτες.
«Θεέ μου», αναφώνησα «καίγεται το βουνό»!!!
Ντύθηκα χωρίς δεύτερη σκέψη, όρμησα έξω από το σπίτι και κατευθύνθηκα στους πρόποδες του βουνού , εκεί στην διασταύρωση που έγινε το «παρ ολίγον»ατύχημα, το μεσημέρι.
Εκεί ήταν μαζεμένοι και οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής μας. Δύο οχήματα της πυροσβεστικής με τέσσερις πυροσβέστες βρίσκονταν από ώρα εκεί και πάλευαν με τη μάνικα που σαν αγριεμένο φίδι με μανία και ορμή έβγαζε το ιερό νερό που θα έτρωγε την φλόγα και θα έπνιγε την φωτιά.
Σχόλια πολλά από τους τριγύρω. Σενάρια για το πώς ξεκίνησε η φωτιά μέχρι τι όμορφοι που είναι οι πυροσβέστες!
Όμως εγώ ήθελα να βοηθήσω, όχι να μείνω να κοιτώ την καταστροφή σαν απλός θεατής και σχολιαστής των πραγμάτων.
Καιγόταν ο καμβάς μου , το οξυγόνο μου , η ελπίδα μου ότι αναπληρώνω το οξυγόνο στους πνεύμονές μου από το τσιγάρο που καπνίζω και … τσιγάρο;;; Κάποιος ανέφερε ότι ίσως η φωτιά να προκρίθηκε από κάποιον αφελή που πέταξε ένα αναμμένο τσιγάρο στον δίπλα δρόμο, στην δίπλα διασταύρωση … εκεί που μου έπεσε το αναμμένο τσιγάρο σήμερα το μεσημέρι… Ω Θεέ μου τι έκανα! Έκαψα τον καμβά μου; Το οξυγόνο μου; Είμαι εμπρηστής;;;
Τώρα είχα χλωμιάσει, τα χέρια μου έτρεμαν, το μυαλό μου θόλωσε στην σκέψη του εμπρηστή , εγώ εμπρηστής !!! Πήγα πιο πέρα να στηριχθώ σε μια πέτρα ,ένοιωθα ζάλη και είχα έντονη την τάση για εμετό.
Μια χελώνα πρόβαλε τρομαγμένη δίπλα μου , έτρεχε με τα πόδια του «λαγού» να σωθεί από το θάνατο που την κυνηγούσε, βγήκε στο δρόμο και την μάζεψα στην άκρη στο απέναντι πεζοδρόμιο. Προς το παρών ήταν ασφαλείς, για μετά δεν μπορούσα να της εγγυηθώ, ούτε σε εκείνη ούτε στα υπόλοιπα χιλιάδες ζώα του δάσους. Έφταιγα εγώ γιαυτό;Αλλά και να μην έφταιγα ΕΠΡΕΠΕ να κάνω κάτι, τώρα αυτό προείχε!!!
Μια ομάδα κατευθύνθηκε για το βουνό , ήταν μια ομάδα δεκατεσσάρων νέων εθελοντών που με κουβέρτες και κλαδιά στο χέρι όρμησαν να τιθασεύσουν τις φλόγες, δεν το σκέφτηκα καθόλου ούτε καν το πανάκριβο πουκάμισό μου δεν σκέφτηκα όταν έσχιζα το μανίκι για να το βρέξω και να σκεπάσω με αυτό το πρόσωπό μου και παίρνοντας ένα μεγάλο κλαδί στο χέρι τους ακολούθησα μέσα στο καπνό.
Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να σώσω τον καμβά μου με όλο το τριγύρω τοπίο, τα πουλιά, τις χελώνες, τους σκαντζόχοιρους, τα σκιουράκια, ακόμη και τα φίδια που τώρα πρώτη φορά τα ένοιωθα σαν παιδιά μου και όχι σαν απλά ζώα του δάσους.
Λίγες στιγμές μετά, μπορεί να ήταν και ώρες δεν το κατάλαβα, μας δόθηκε το μήνυμα να κατέβουμε, μόνο κάποιες μικροεστίες είχαν μείνει και αυτές θα τις έσβηναν οι πυροσβέστες.
Ο γεροδεμένος αρχηγός της ομάδας με τράβηξε απότομα από το χέρι όταν εγώ πια με μανία συνέχιζα να κτυπάω με το κλαδί μια σπίθα που τελικά είχε σβήσει αλλά η φωνή μέσα στο μυαλό μου «εμπρηστής, εμπρηστής» δεν με άφηνε να δω την πραγματικότητα.
Με κατέβασε στους πρόποδες και στο δρόμο μου πρόσφεραν τις πρώτες βοήθειες, γιατί τελικά είχα κάποια εγκαύματα στο χέρι μου, που όμως ούτε που το κατάλαβα.
Τέτοια ήταν η μανία μου για την φωτιά, την οποία ίσως εγώ άθελά μου να προκάλεσα!
Στον ασύρματο του πυροσβεστικού οχήματος ακούω κάποια φωνή από την άλλη πλευρά να ειδοποιεί ότι έρχεται και η αστυνομία γιατί βρέθηκε εμπρηστικός μηχανισμός αρκετά μέσα στο δάσος .
Ο ξέφρενος ρυθμός που χτυπούσε η καρδιά μου άρχισε να παίρνει τον φυσιολογικό ρυθμό και πάλι. Τα εγκαύματα πια στο χέρι μου τα νοιώθω να με τραβάνε και να με καίνε. Πρώτη φορά μετά από ώρα αισθάνομαι ξανά τον εαυτό μου νοιώθω τα πόδια μου κουρασμένα παρατηρώ το σχισμένο μου πουκάμισο και το τακούνι που λείπει από τα πέδιλά μου. Μού ρχεται να φωνάξω από τον αβάσταχτο πόνο της πληγής , αλλά η λογική μου λέει πως μπορεί να είσαι τυχερή ως συνήθως αλλά είσαι ένας παραλίγο εμπρηστής και αυτό δεν αλλάζει. Είσαι αμελής και έθεσες σε κίνδυνο κάτι πολύ πιο πολύτιμο από τον εαυτό σου , τη φύση , τα ζώα το μέλλον των παιδιών σου.
Ένα χέρι με αγκαλιάζει μέσα στην αγωνία που τρέμει, με κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά του, με φιλά! Δάκρυα τρέχουν από το γεμάτο αγωνία πρόσωπό του που δεν μπορεί να μιλήσει από τους λυγμούς, μόνο με κρατάει και με φιλά. Είναι ο άντρας μου που τόσες ώρες με έψαχνε με αγωνία . Θέλω να πάμε σπίτι να πλυθώ,τώρα που πέρασε ο εφιάλτης και να χαθώ μέσα στην ασφαλή αγκαλιά του.
Είναι βράδυ και είμαι μπροστά στον καθρέφτη μου, εγώ και ο εαυτός μου μόνοι. Σκέφτομαι την ένταση της μέρας, το πώς σε ελάχιστες στιγμές μπορεί να έρθει το κακό και η καλή τύχη να σε εγκαταλείψει για μια μόνο απερισκεψία, για μια μόνο ψευτο ευχαρίστηση όπως το τσιγάρο. Πριν λίγο τελειώσαμε το δείπνο, ο άντρας μου, μου πρόσφερε ένα τσιγάρο ως συνήθως, δεν το πήρα αρνήθηκα.
Αύριο θα είναι μια καινούργια μέρα δίχως τσιγάρο μόνο εγώ και ο καμβάς μου.
Κάνω τώρα την βραδινή μου προσευχή…
Με λένε Μαρία… Θεέ μου, σε ευχαριστώ που δεν με εγκατέλειψες αλλά μου έδωσες ένα καλό μάθημα, να προσέχω και να σέβομαι όλα τα δημιουργήματά σου!!!
Συγγραφέας
Αγγελική Δ. Παπασταύρου
ΣΧΟΛΙΑ
Σχόλιο 1ο της Αγγελική Δ. Παπασταύρου
" ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΜΟΥ ."
Σχολιο 2ο της Αγγελική Δ. Παπασταύρου
ΚΑΠΟΤΕ ΕΓΡΑΦΑ . ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΒΡΑΒΕΙΟ . ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΧΑ ΟΝΕΙΡΟ ΝΑ ΕΚΔΟΣΩ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΧΑ ΒΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ "ΜΑΡΙΑ" (ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ) ΕΝΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΦΟΥ ΜΟΥ ΠΑΙΝΕΨΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ,ΜΟΥ ΕΚΟΨΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΜΦΟΡΟ ΝΑ ΕΚΔΩΣΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝΤΕ ΠΛΕΟΝ ΟΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑ ΜΟΥ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΘΑΦΤΗΚΕ ΒΑΘΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ....
Σχόλιο Απο Skouliki:
Ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Αγγελική Δ. Παπασταύρου που μου επέτρεψε να δημοσιεύσω μερικές από τις ιστορίες αυτές!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που ήρθες να με επισκεφτείς, Μιας και ήρθες κανε τον κόπο και γράψε εδώ το σχόλιο σου!