Αν σε μισήσουν: αγάπησέ τους, Αν σε πληγώσουν: λάτρεψέ τους, Αν σε πικράνουν: συγχώρεσέ τους... Μην ξεχνάς: ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΜΝΗΜΗΣ...απο την Άννα Μπιθικώτση.


Σαν σήμερα μια μέρα πριν 8 χρόνια ο δικός σας Μπιθικώτσης ο δικός μου ακριβός πατέρας Γρηγόρης, μια μέρα πριν μπει στο νοσοκομείο για την μεγάλη του επέμβαση όπου θα έδινε τη πρώτη του μάχη για τη ζωή, με επισκέφτηκε στο σπίτι μου. Ζήτησε να μείνουμε μόνοι, μετά με κοίταξε με τα βαθειά μαύρα μάτια μου και έβγαλε από τη τσέπη του μια φωτογραφία του και πάνω της με λευκό μαρκοδοράκι έγραψε «ΔΟΞΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΖΩ»… Έκπληκτη και με κομμένη την ανάσα τον ρώτησα τι συμβαίνει…          Με έκλεισε στην αγκαλιά του μέσα και μου είπε με τρεμάμενη φωνή: « Παιδί μου φύλαξε αυτή τη φωτογραφία για να ζω μέσα από αυτήν, αυτή μας τη στιγμή για πάντα..δεν έχω πολύ ζωή ακόμα. Σε παρακαλώ , έτσι που σε κρατώ γράψε μου ένα ποίημα που να το έχω μαζί μου όταν θα είμαι κάτω απ΄ το χώμα συντροφιά..»…Αρνιόμουν να δεχτώ την επιθυμία του γιατί αρνιόμουν να δεχτώ την πραγματικότητα μιας δύσκολης επέμβασης..Επέμενε τόσο πολύ …Μετά μου έδωσε ένα στυλό και ένα χαρτί και έτσι όπως με έσφιγγε στην αγκαλιά του μέσα, με δακρυσμένα μάτια του έγραψα αυτά τα λόγια που μαζί του πήρε για πάντα και που απόψε τα μοιράζομαι για πρώτη φορά μαζί σας..σε αυτή την «επέτειο» μνήμης, που τον αισθάνομαι πάλι κορμί ζεστό στην αγκαλιά μου μέσα…
ΑΚΡΙΒΕ ΜΟΥ ΠΑΤΕΡΑ….
Θέλω να θυμάσαι όπου κι αν είσαι… ότι η σκιά που γυρνούσε και σε έψαχνε ήμουν εγώ…
Το κορίτσι που σου έφερνε τα άστρα εγώ ήμουν
Πριν ταξιδέψεις μες το χρόνο, άκουγα μέσα σου μια νότα να αντηχεί
Τα μαύρα ονειροπόλα μάτια σου αγνάντευα. Τη ζέστη ακόμα μες τα χέρια μου την έχω
Σε βλέπω στη ηλιόλουστη πόρτα της αυλής μας στα περιστέρια να τραγουδάς
τα άνθη να αγγίζεις , το κλειδί να κρατάς, γαλάζια ποτάμια να αγγίζεις
έγχρωμες πεταλούδες τα όνειρά σου να φτερουγίζουν…
Σε νότες μουσικής τα χρόνια σου να βαφτίζεις, τα τραγούδια να αγαπάς με πάθος…
Σε βλέπω τη ζωή σου να υπογράφεις στο βιβλίο των αθάνατων, να λάμπεις μες τη νύχτα..
Ο χρόνος τι μεγάλη πληγή… Δόξα τω Θεώ που στους αιώνες των αιώνων
ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ ΘΑ ΖΕΙΣ!
Η κόρη σου
Αννούλα



ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ- ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ- ΧΡΟΝΙΚΟΓΡΑΦΟΣ
ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ SER ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ

2 σχόλια:

  1. ΤΕΛΟΣ ΚΙ ΑΡΧΗ Η ΜΝΗΜΗ ΕΔΩ ΔΕΝ ΕΧΕΙ
    Η ΦΙΛΗ ΣΟΥ
    ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. σε ευχαριστω Αννουλα, ξερω εχεις εθραυστη ψυχη,,,, παντα τιμας τον ανθρωπο που φερεις το ονομα του, αλλα κι αυτος παντα θα στέκει στο πλευρο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σε ευχαριστώ που ήρθες να με επισκεφτείς, Μιας και ήρθες κανε τον κόπο και γράψε εδώ το σχόλιο σου!