Νύχτα, μοναδικό σου στόλισμα
σκοτάδι τρύπιο από τα αστερία
χωρίς φεγγάρι το ουράνιο στερέωμα
μα πόσο μικρά είναι τα δυο μου χεριά!!
Ήθελα να έφτανα ψηλά πολύ ψηλά
εκεί που ραγίζει η ουράνια σφαίρα
στο ράγισμα του να έβαζα φωτιά
η λάμψη της να κάνει τη νύχτα μέρα
και αυτό το σκοτάδι της νυχτιάς
νιώθω τα λίγα άστρα σαν τις βελόνες
που μου τρυπάνε τα φύλλα της καρδιάς
πόνος να τρέξει, κριμένος που ήταν αιώνες….
Που είναι η χαρά, άστρο να τηνε κάνω
να ρίξει άπλετο φως σε μια καρδιά
που πάντα με κάνει να υποφέρω....
Xαρά έλα και διώξε μου αυτή την σκοτεινιά………
skouliki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που ήρθες να με επισκεφτείς, Μιας και ήρθες κανε τον κόπο και γράψε εδώ το σχόλιο σου!