Ταξιδάκι με γυάλινη βάρκα...... από την Κατερίνα ταξιδάκι Μηνα

Σ'αυτή τη βαρκούλα άπλωσα τα όνειρά μου.
Γυάλινη,διάφανη καθάρια για να μπορεί να εξαγνίζει τις σκέψεις μας.
Μεσοπέλαγα ανοίχτηκα κι αρμένισα τους φόβους μου...
Σεργιάνισα τους πόθους μου...

Αγνάντευα στεριές που δεν θέλησα να πλησιάσω....
Όχι η στεριά δε μου ταιριάζει.....
Κι όλα τ'άσχημα που συνάντησα τα φόρτωσα στ'αμπάρι της.Τα'κλεισα μα δεν τα ξέχασα.
Κι έβγαινε τις νύχτες το φεγγάρι και φωτίζοντας τα δάκρυα που ξεφεύγανε από τα μάτια μου μαγικά τα μετέτρεπε σε διαμαντάκια...
Και τα'ριχνα στη θάλασσα να τα βρουν όσοι κυνηγάνε τα πλούτη.
Ξημέρωνε η μέρα κι ο ήλιος έκαιγε τις αναστολές μου...
Στο ματοβαμμένο δείλι ξυπνούσε τα ένστικτά μου κι έριχνα τις γρήγορες ανάσες μου στη θάλασσα κι εκείνος τις έκανε νότες για να φτάσουν στ'αυτιά όσων δεν ακούνε......
Κι ερχόταν πάλι το φεγγάρι και η σκέψη σου τράνταζε το κορμί μου...
Κι ο ιδρώτας της έντασης έλαμπε.....Και τον έριχνα στη θάλασσα ν'αγγίξει όσους αρνιόντουσαν να ζήσουν ελεύθερα.Να τους ναρκώσει και να ξεφύγουν απ'τα στερεότυπα....
Μέρες,χρόνια μετά,τι σημασία έχει,συνάντησα ένα πειρατικό...
Κι όρμησαν οι πειρατές στ'αμπάρι της μικρής.γυάλινης βάρκας και πήρανε ό,τι βρήκαν.
Χαμογέλασα ευτυχισμένη.Ο αρχηγός τους με πέρασε για τρελλή.
"Πες τι θες να σου δώσω δύστυχη" είπε κοιτώντας με με κάποιο ίχνος συμπόνιας στο γυάλινο μάτι του.
Ένα δέντρο μόνο.Ένα μικρό δεντράκι.
Να το'χω όταν πια τα ταξίδια μου τελειώσουν.Κι όταν η στεριά δε θα με βαραίνει τόσο.Όταν το κορμί θα θέλει λιμάνι....
Μου έδωσε ένα δεντράκι και μ'αφησε να φύγω!
Όλη η θάλασσα γύρω μου ξαφνικά έγινε πιο όμορφη.
Ήλιος,φεγγάρι κι αστέρια λάμπανε όλα μαζί στον ουρανό.
Διαμάντια,ρουμπίνια,πετράδια,μαργαριτάρια,αγάπη όλα μαζί πέφτανε πάνω μου.
Και γελούσα,γελούσα,γελούσα και χόρευα,στροβιλιζόμουν....
ΕΛΕΥΘΕΡΗ!!!
Πήρε όλα όσα με βαραίνανε,όσα στοιχειώνανε τις μέρες και τις νύχτες μου.
Κι η βαρκούλα διάφανη κι ανάλαφρη πια,σαν τη ψυχή μου,λικνιζόταν στον ήχο των κυμάτων.
Κι οι γλάροι πετούσαν γύρω μου,και φωνάζανε....
Μόνη μου περιουσία πια το μικρό δεντράκι...
Ναι τώρα πια είχα λόγο να βγω στη στεριά,ν'αναζητήσω εσένα ταίρι μου.
Να βρούμε εκείνο το νησί που πάντα ονειρευόμουν μα μέχρι σήμερα δεν είχα ανακαλύψει.
Κι όμως εσύ το είχες ζωγραφίσει στο χαρτί μα εγώ μες την τρέλλα μου δεν είχα δει.
Το νησί μας,το δικό μας νησί για να'βρει γη ν'ανθίσει το δεντράκι κι η ζωή μας.
Με ρώτησες αν στεναχωρέθηκα που έχασα τα κρυμμένα κουτιά του αμπαριού.
"Αντίθετα.Χάρηκα.Τώρα πια απελευθερώθηκα.Και μπορώ να ταξιδεύω μαζί σου στο απέραντο γαλάζιο με τη διάφανη βαρκούλα μας.
Άλλωστε πες μου μάτια μου σε παρακαλώ.
Μπορεί κανείς να ζήσει με δανεικά όνειρα;

Ταξιδάκι με γυάλινη βάρκα......
από Κατερινα ταξιδακι Μηνα


ευχαριστώ την διαδικτυακή φίλη μου Κατερινα Ταξιδακι Μηνα για το δημοσίευμα αυτο

από Κατερινα ταξιδακι Μηνα