η συνέχεια στην ανάρτηση: http://skouliki-skoulikia.blogspot.com/2011/06/blog-post_3437.html
Χρήστο, εσύ ξέρεις πολύ καλά ποσό αγαπιόμασταν με τον φίλο σου, εσύ ξέρεις καλύτερα από όλους τους άλλους τι συνέβη τότε……… ……
Με είχε αρχίσει σε ένα μονόλογο, και δεν έλεγε να σταματήσει.. Για να πω την αλήθεια άκουγα με ανοιχτό το στόμα και μην μπορώντας από την αμηχανία και την έκπληξη να μιλήσω……
Απορούσα με το θάρρος της να μου μιλά καταπρόσωπο, να μου λέει λέξεις και φράσεις που ποτέ δεν τολμήσαμε να πούμε οι δυο μας…
Με όλα αυτά δεν μπόρεσα ούτε να σκεφτώ να της προσφέρω καφέ..
Αφού μίλησε πολλή ώρα, σηκώθηκε να φύγει…
Η σαστιμάρα μου συνέχισε να είναι σε πλήρη λειτουργία, ανίκανος να μιλήσω ακόμα και να αντιληφθώ τον κόσμο στην σωστή του διάσταση. Θεέ μου τα έχω χάσει σκέφτηκα…
Σηκώθηκε λοιπόν να φύγει, ενώ εγώ ετοιμάστηκα να την καλέσω να μείνει λίγο, να της μιλήσω και εγώ λίγο, αλλά αυτή με αλλοιωμένη φωνή που μου θύμισε τον Κώστα άκουσα από το στόμα της να λέει:
Ακόμα ζω, ακόμα η σκιά μου περιφέρεται ανάμεσα στην κοινωνία των ζωντανών, και συνέχισε με την δική της χροιά φωνής, για αυτό ζω ακόμα και αναπνέω, αλλά νομίζω ότι ήρθε η ώρα να τον αφήσω να ξεκουραστεί, να πάει εκεί οπού πλέον ανήκει, να είμαστε εκεί μαζί και όχι εδώ σε κόσμο που δεν νιώθει.
Ένα νεύμα της κεφαλής και μια ματιά ήταν ο αποχαιρετισμός μας.
Έμεινα κόκαλο πολλή ώρα, δεν ξέρω πόση ..
Όταν συνήλθα από το τρακ, ο καφές είχε γίνει χλιαρός και μια μύγα πάλευε να σωθεί από πνιγμό μέσα στο μαύρο ζουμί…
Κοίταξα γύρω μου να δω αν είναι κανένα ς άλλος, αν στα γύρω τραπέζια υπάρχει κόσμος και ειδικά κανένας φίλος, δυο παρέες έπιναν καφέ και χαζογελούσαν, κανένας γνωστός. Ποιον να ρωτήσω τώρα αν πράγματι ήρθε η Γιώτα στο τραπέζι μου και έγινε αυτή η συζήτηση;;
Σηκώθηκα από την καρέκλα άφησα τα χρήματα για τον καφέ στο τραπέζι και αποχώρησα μπερδεμένος…
Τις επόμενες μέρες χωρίς όμως να κάνω ερωτήσεις σε κανέναν παλιό φίλο δεν μπόρεσα να διασταυρώσω αν είδε κανείς άλλος από το χωριό την Γιώτα…..
Χρήστο, εσύ ξέρεις πολύ καλά ποσό αγαπιόμασταν με τον φίλο σου, εσύ ξέρεις καλύτερα από όλους τους άλλους τι συνέβη τότε……… ……
Με είχε αρχίσει σε ένα μονόλογο, και δεν έλεγε να σταματήσει.. Για να πω την αλήθεια άκουγα με ανοιχτό το στόμα και μην μπορώντας από την αμηχανία και την έκπληξη να μιλήσω……
Απορούσα με το θάρρος της να μου μιλά καταπρόσωπο, να μου λέει λέξεις και φράσεις που ποτέ δεν τολμήσαμε να πούμε οι δυο μας…
Με όλα αυτά δεν μπόρεσα ούτε να σκεφτώ να της προσφέρω καφέ..
Αφού μίλησε πολλή ώρα, σηκώθηκε να φύγει…
Η σαστιμάρα μου συνέχισε να είναι σε πλήρη λειτουργία, ανίκανος να μιλήσω ακόμα και να αντιληφθώ τον κόσμο στην σωστή του διάσταση. Θεέ μου τα έχω χάσει σκέφτηκα…
Σηκώθηκε λοιπόν να φύγει, ενώ εγώ ετοιμάστηκα να την καλέσω να μείνει λίγο, να της μιλήσω και εγώ λίγο, αλλά αυτή με αλλοιωμένη φωνή που μου θύμισε τον Κώστα άκουσα από το στόμα της να λέει:
Ακόμα ζω, ακόμα η σκιά μου περιφέρεται ανάμεσα στην κοινωνία των ζωντανών, και συνέχισε με την δική της χροιά φωνής, για αυτό ζω ακόμα και αναπνέω, αλλά νομίζω ότι ήρθε η ώρα να τον αφήσω να ξεκουραστεί, να πάει εκεί οπού πλέον ανήκει, να είμαστε εκεί μαζί και όχι εδώ σε κόσμο που δεν νιώθει.
Ένα νεύμα της κεφαλής και μια ματιά ήταν ο αποχαιρετισμός μας.
Έμεινα κόκαλο πολλή ώρα, δεν ξέρω πόση ..
Όταν συνήλθα από το τρακ, ο καφές είχε γίνει χλιαρός και μια μύγα πάλευε να σωθεί από πνιγμό μέσα στο μαύρο ζουμί…
Κοίταξα γύρω μου να δω αν είναι κανένα ς άλλος, αν στα γύρω τραπέζια υπάρχει κόσμος και ειδικά κανένας φίλος, δυο παρέες έπιναν καφέ και χαζογελούσαν, κανένας γνωστός. Ποιον να ρωτήσω τώρα αν πράγματι ήρθε η Γιώτα στο τραπέζι μου και έγινε αυτή η συζήτηση;;
Σηκώθηκα από την καρέκλα άφησα τα χρήματα για τον καφέ στο τραπέζι και αποχώρησα μπερδεμένος…
Τις επόμενες μέρες χωρίς όμως να κάνω ερωτήσεις σε κανέναν παλιό φίλο δεν μπόρεσα να διασταυρώσω αν είδε κανείς άλλος από το χωριό την Γιώτα…..
skouliki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που ήρθες να με επισκεφτείς, Μιας και ήρθες κανε τον κόπο και γράψε εδώ το σχόλιο σου!