Και τώρα, που τα μικρόφωνα κλείσανε, οι μελωδίες και τα λόγια μας συντροφεύουν τη σκέψη μου, αναρωτιέμαι τι είναι παραμύθι. Μετά από αρκετή σκέψη κατέληξα σε μια απάντηση και την μοιράζομαι μαζί σας.
Παραμύθι.....
Μια αληθινή ιστορία που ελπίζουμε να ζήσουμε αλλά η καθημερινότητα δεν μας αφήνει.
Ο τρόπος ζωής μας φυλάκισε την ευτυχία να ονειρευόμαστε και παραμύθι χωρίς όνειρο δεν υπάρχει. Όπως και χωρίς αλήθεια και χωρίς ουσιαστική επικοινωνία με τους ανθρώπους. Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που είπαμε πολλές καλημέρες,ρωτήσαμε τον άλλον "τι κάνεις" περιμένοντας ειλικρινά την απάντησή του;
Πόσες φορές τελευταία ακούσαμε τον διπλανό μας με το βλέμμα μας στραμμένα στα μάτια του και το μυαλό μας καθαρό κι αφοσιωμένο στα δικά του λόγια κι όχι στα δικά μας προβλήματα;
Με κατηγόρησαν πως ζω σε ροζ συννεφάκι. Δε με πειράζει. Ενοχλώ κανέναν; Ναι, μ'αρέσει να ξεκουράζομαι στο ροζ συννεφάκι μου, εκεί είναι το κρεβάτι μου. Το πρωί, σαν ξυπνήσω, βλέπω την αλήθεια, αντιλαμβάνομαι πολύ πιο έντονα την πραγματικότητα, μπορώ να την αντιμετωπίσω με καθαρό μυαλό και περισσότερη δύναμη. Κι ύστερα, στα μικρά διαλείμματα της καθημερινότητάς μου, μπορώ να φτιάχνω ακόμα ένα παραμύθι, μια ακόμα μεγαλύτερη αλήθεια και να συνεχίσω ν'αγαπώ τον διπλανό μου για να μπορώ να συνεχίσω ν'αγαπώ εμένα.
Άφιερώνω την αλήθεια μου σ'όλους εσάς που χθες βράδυ ήσασταν οι ήρωες του δικού μου παραμυθιού. Σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά που με βοηθήσατε να το πραγματοποιήσω και σας εύχομαι μια λαμπερή, χαρούμενη κι αληθινή Κυριακή.
Που μου έκανε την τιμή να δημοσιεύσω εδώ το πνευματικό της παιδί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που ήρθες να με επισκεφτείς, Μιας και ήρθες κανε τον κόπο και γράψε εδώ το σχόλιο σου!