Είμαι ένα κουφάρι....
Άδειο και πάλι το μυαλό
σκέψη καμιά δεν έχω
κουφάρι απέμεινα ορθό
άλλο πια δεν αντέχω
Καρδιά χωρίς αισθήματα
ψυχή κουρελιασμένη
αργά σέρνω τα βήματα
ζωή σμπαραλιασμένη
Άλλη μια μάχη δεν μπορώ
στη γη, εδώ να δώσω
καιρός να φύγω να χαθώ
μήπως έτσι γλυτώσω…..
Ναι είχα πόνο στην καρδιά
που μου φάγε τα σωθικά
με έκανε να ΄μαι αδειανός
πάει, της ζωής μου ο σκοπός
Μάχη να δώσω: δεν μπορώ
Έχασα γη και ουρανό
μην δίνεις χέρι να πιαστώ
Όχι, δεν θέλω πια ούτε αυτό
Σας χαιρετώ και προσπερνώ
Είμαι κουφάρι αδειανό
π΄ αγάπη έψαχνα να βρω
μα βρήκα μόνο σπαραγμό….
Να ζήσω έτσι το μπορώ;
έπιασε νύχτα στο μυαλό
κάθε αχτίδας –προσμονή
μαύρισε ακόμα κι αυτή……
skouliki
Καλό, ως ποίημα. Κακό, ως ιδέα. Συμφωνείς;
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαρις ξερεις πολυ καλα οτι λεω ακριβως οτι αισθανομαι καποια δεδομενη στιγμη, ωρα , μερα......
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι αδεισμα δεν εχεις νιωσει εσυ;;
Χρήστο μου θα πρέπει να είχες πολύ μαύρες σκέωεις στο μυαλό για να γράωεις αυτό το κατά τά άλλα ποίημα θα συμφωνήσω με τη Χάρις αλλά όντως ορισμένες φορές νιώθεις από την απογοήτευση το απόλυτο χάος. Ομως πάντα υπάρχουν δύο επιλογές μην το ξεχνάς ποτέ αυτό.... Θα σου στείλω σο μέηλ σου κάτι σχετικό..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε φιλία
Ελένη