Μια φορά κι έναν καιρό, γεννήθηκε σε μια μακρινή χώρα ένα μικρό χωριό που το λέγανε φατσοβιβλίο!
Στην αρχή υποθέτω πως έμοιαζε με χωριουδάκι που σιγά σιγά μεγάλωνε, απλωνόταν κατάπινε ονόματα, φωτογραφίες, προσωπικές στιγμές, αλήθειες, ψέμματα, όνειρα, λόγια, τραγούδια, μουσικές, ελπίδες και πολλές, πολλές σιωπηλές κραυγές .
Δεν ξέρω ποια στιγμή το ανακάλυψα, μα βρήκα μπροστά μου τεράστιους γκρίζους τοίχους-σε κάποιους μάλιστα αμυδρά εντόπισα και κάμερες- με σφραγισμένα παράθυρα, με άψογη εμφάνιση εισόδου αλλά......παγωνιέρες!
Μερικοί άλλοι, γκρίζοι κι αυτοί, με μια πινελιά τεχνητής ανεμελιάς και επίπλαστης σοβαρότητας μου προκάλεσαν λύπη για τους ιδιοκτήτες τους και στα μάτια μου αναβόσβησε η ειδοποίηση "μακριά".
Ένα διαολάκι με τσίγκλησε για λίγο να γράψω κάτι χαζούτσικο αλλά το μετάνιωσα. Όχι γιατί φοβήθηκα μην κακοχαρακτηριστώ ή με σβήσουν αλλά γιατί σκέφτηκα πως "να φύγει η μούχλα, να ξεσκουριάσει το μυαλό, να ξεκαβαλικέψει το καλάμι, να σκεφτεί ν' απαντήσει και πώς, κι αν.........."κουράστηκα. Άστο.
Κι είδα και άλλους μικρότερους τοίχους και μισάνοιχτα παράθυρα με κάτι σκιές μισοκρυμμένες πίσω από τις κουρτίνες να παρακολουθούν στα κρυφά τις ζωές των άλλων. Μου θύμισαν κάποιες γιαγιάδες στα χωριά που κάθονται στα πεζουλάκια έξω από τα σπίτια τους την ώρα που βγαίνουν όλοι βόλτα, κρατάνε στα χέρια το τσιγκελάκι κα πλέκουν αλλά μετα από τόσα χρόνια το χέρι πάει μόνο του και μπορούν άνετα να παρατηρούν πάνω από τα μισοκατεβασμένα γυαλιά τους την παραμικρή κίνηση. Κι ύστερα να την μεταφέρουν, συνήθως αλλοιωμένη στη γειτόνισσα! Να κατακρίνουν τα νιάτα για όσα κατά τη γνώμη τους κάνουν λάθος αλλά μέσα τους θα θέλανε πολύ να μπορούν κι εκείνες να κάνουν!
Μα τ'αγαπημένα μου είναι εκείνα τα μικρά ή μεγάλα ντουβαράκια που πλημμυρίζουν χρώματα αρώματα και ήχους.Οι ιδιοκτήτες του θυμίζουν τα παιδάκια στις πλατείες που περνούν το ένα από το σπίτι του άλλου,η παρέα μεγαλώνει και οι φωνές,τα γέλια κι οι καβγάδες τους μερικές φορές, πλημμυρίζουν ζωή τη γειτονιά.
Κι είναι γεμάτα τραγούδια χαράς, λύπης, μελαγχολίας, φευγάτα, πειρακτικά μα πάντα με τη διάθεση του "μοιράζομαι".
Εικόνες που σε κάνουν να χαμογελάς, να ψιλοδακρύζεις, να χαίρεσαι, να λυπάσαι, να προβληματίζεσαι, να ταξιδεύεις......
Ειδήσεις κι ειδησούλες σοβαρές και μη που μπλέκονται μεταξύ τους, που εναλλάσσονται με απίστευτη ταχύτητα μερικές φορές.....
Και σχόλια, πολλά σχόλια! Πειρακτικά, σκωπτικά, ανόητα κι έξυπνα, φωνακλάδικα και τρυφερά που δείχνουν την κατάσταση του σχολιαστή!
Μ 'αρέσει αυτό το παιχνίδι του πειράγματος, το παιχνίδισμα με τις λέξεις, τα υπονοούμενα, ακόμα κι οι μικροπαρεξηγήσεις!
Λατρεμένα ντουβαράκια, παιχνιδιάρικα φιλαράκια που δεν ντρέπεστε να πείτε "Είμαι καλά" ή Είμαι χάλια" ή "Αφήστε με στην ησυχία μου" κι άλλα πολλά.....σας αφιερώνω αυτό το χαζούλικο παραμυθάκι.
Με αγάπη..........Κατερινα Μηνα
Στην αρχή υποθέτω πως έμοιαζε με χωριουδάκι που σιγά σιγά μεγάλωνε, απλωνόταν κατάπινε ονόματα, φωτογραφίες, προσωπικές στιγμές, αλήθειες, ψέμματα, όνειρα, λόγια, τραγούδια, μουσικές, ελπίδες και πολλές, πολλές σιωπηλές κραυγές .
Μερικοί άλλοι, γκρίζοι κι αυτοί, με μια πινελιά τεχνητής ανεμελιάς και επίπλαστης σοβαρότητας μου προκάλεσαν λύπη για τους ιδιοκτήτες τους και στα μάτια μου αναβόσβησε η ειδοποίηση "μακριά".
Ένα διαολάκι με τσίγκλησε για λίγο να γράψω κάτι χαζούτσικο αλλά το μετάνιωσα. Όχι γιατί φοβήθηκα μην κακοχαρακτηριστώ ή με σβήσουν αλλά γιατί σκέφτηκα πως "να φύγει η μούχλα, να ξεσκουριάσει το μυαλό, να ξεκαβαλικέψει το καλάμι, να σκεφτεί ν' απαντήσει και πώς, κι αν.........."κουράστηκα. Άστο.
Κι είδα και άλλους μικρότερους τοίχους και μισάνοιχτα παράθυρα με κάτι σκιές μισοκρυμμένες πίσω από τις κουρτίνες να παρακολουθούν στα κρυφά τις ζωές των άλλων. Μου θύμισαν κάποιες γιαγιάδες στα χωριά που κάθονται στα πεζουλάκια έξω από τα σπίτια τους την ώρα που βγαίνουν όλοι βόλτα, κρατάνε στα χέρια το τσιγκελάκι κα πλέκουν αλλά μετα από τόσα χρόνια το χέρι πάει μόνο του και μπορούν άνετα να παρατηρούν πάνω από τα μισοκατεβασμένα γυαλιά τους την παραμικρή κίνηση. Κι ύστερα να την μεταφέρουν, συνήθως αλλοιωμένη στη γειτόνισσα! Να κατακρίνουν τα νιάτα για όσα κατά τη γνώμη τους κάνουν λάθος αλλά μέσα τους θα θέλανε πολύ να μπορούν κι εκείνες να κάνουν!
Μα τ'αγαπημένα μου είναι εκείνα τα μικρά ή μεγάλα ντουβαράκια που πλημμυρίζουν χρώματα αρώματα και ήχους.Οι ιδιοκτήτες του θυμίζουν τα παιδάκια στις πλατείες που περνούν το ένα από το σπίτι του άλλου,η παρέα μεγαλώνει και οι φωνές,τα γέλια κι οι καβγάδες τους μερικές φορές, πλημμυρίζουν ζωή τη γειτονιά.
Κι είναι γεμάτα τραγούδια χαράς, λύπης, μελαγχολίας, φευγάτα, πειρακτικά μα πάντα με τη διάθεση του "μοιράζομαι".
Εικόνες που σε κάνουν να χαμογελάς, να ψιλοδακρύζεις, να χαίρεσαι, να λυπάσαι, να προβληματίζεσαι, να ταξιδεύεις......
Ειδήσεις κι ειδησούλες σοβαρές και μη που μπλέκονται μεταξύ τους, που εναλλάσσονται με απίστευτη ταχύτητα μερικές φορές.....
Και σχόλια, πολλά σχόλια! Πειρακτικά, σκωπτικά, ανόητα κι έξυπνα, φωνακλάδικα και τρυφερά που δείχνουν την κατάσταση του σχολιαστή!
Μ 'αρέσει αυτό το παιχνίδι του πειράγματος, το παιχνίδισμα με τις λέξεις, τα υπονοούμενα, ακόμα κι οι μικροπαρεξηγήσεις!
Λατρεμένα ντουβαράκια, παιχνιδιάρικα φιλαράκια που δεν ντρέπεστε να πείτε "Είμαι καλά" ή Είμαι χάλια" ή "Αφήστε με στην ησυχία μου" κι άλλα πολλά.....σας αφιερώνω αυτό το χαζούλικο παραμυθάκι.
Με αγάπη..........Κατερινα Μηνα
Ευχαριστώ την φίλη μου Κατερίνα Μηνά που μου επέτρεψε, μου έκανε την τιμή να δημοσιεύσω εδώ το πνευματικό της παιδί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που ήρθες να με επισκεφτείς, Μιας και ήρθες κανε τον κόπο και γράψε εδώ το σχόλιο σου!