“ΑΝΤΙΔΩΡΟ ΖΩΗΣ”:της Αννα Μπιθικώτση

Κοίτα στον ουρανό το δικό σου αστέρι. Δώσ’ του ένα όνομα…όχι…μην ψάχνεις για ονόματα, δώσ’ του το δικό σου όνομα. Τώρα κοίτα το καλά. Αυτό είναι το δικό σου άστρο. 

 Μπορείς να το φτάσεις αρκεί να το θέλεις εσύ. Είναι το ευλογημένο άστρο στους ουρανούς της ελπίδας, στους ουρανούς των ονείρων σου. Έχει το φως της καρδιάς σου, Είναι πιο όμορφο και από το θαύμα. Είναι γεμάτο ευλάβεια, είναι αυτό που σου δίνει δύναμη, είναι αυτό που “γεννήθηκε” για ‘σένα. Άνοιξε το παραθυρό σου και γύρνα το βλέμα σου στο δικό σου ουρανό, θυμήσου τις καλύτερές σου μέρες, σκέψου ότι πιο όμορφο μπορείς, τραγούδα το τραγούδι που αγαπάς πιότερο από όλα και κανε μια ευχή. Μετά άπλωσε το χέρι σου και αγγιξε ένα τσαμπί από όνειρα, άγγιξε ένα παιδικό χαμόγελο, ένα λουλούδι, το φωτοστέφανο ενός αγίου. Και μετά έλα να πάμε να ανάψουμε τα καντήλια σε κοιμητήρια, να πάμε μελομακάρονα και κουραμπιέδες σε ιδρύματα, να πούμε τα κάλαντα σε νοσοκομεία, να φορέσουμε το ρούχο της ανθρωπιάς ή να κτυπήσουμε πόρτες σε σπίτια που δεν μπορούν να χαμογελάσουν. Να ανοίξουμε τα παράθυρα της καρδιάς τους, την πόρτα τους που ανησυχεί εδώ και καιρό…και να τους δείξουμε το φως του άστρου που τους φέραμε για δώρο. Και μετά να το κρεμάσουμε στον σκοτεινό ουρανό τους για να φωτισθεί. Ας συλλογιστούμε φίλοι μου όλα όσα γύρω μας συμβαίνουν και ας προσπαθήσουμε να γίνουμε έναν “πόντο” καλύτεροι, γιατί όπως λέει και ο ποιητής: “και ένα πόντο ψηλότερα να πάτε άνθρωποι, ευχαριστώ θα σας πει ο Θεός”. Είναι διπλή γιορτή όταν κάνεις με την προσφορά σου ανθρώπους να γιορτάζουν εκεί που είχαν ντυθεί δυστυχία και πόνο. Κει που ο τσουχτερός ήλιος του χειμώνα τους παγώνει τις ελπίδες τους. Στο άδειο τους τραπέζι ασ ακουμπήσουμε το αντίδωρο της αγάπης. Άγιες μέρες δεν λέγονται αυτές οι μέρες που στολίζουμε δενδράκια, που γεμίζουμε τις εκκλησιές, που λέμε τα κάλαντα, που υμνούμε την γέννηση του Χριστού, που ανταλάσσουμε ευχές για καλύτερες μέρες… Άγιες μέρες λέγονται οι μέρες που ο καθένας μας γίνεται ένας “άγιος” για τον συνάνθρωπό του, που φυτεύει ένα δένδρο ανθρωπιάς στον κήπο του κόσμου μας, που ψέλνει στις άδειες εκκλησίες της καρδιάς που ξεπαγιάζει, που δεν κάνει μια ευχή, αλλά γίνεται ο ίδιος ευχή και προσευχή στην άγια ζωή, που μας προσφέρει ο μικρός Χριστούλης που όταν έγινε 33 χρόνων τον σταυρώσαμε οι άνθρωποι… όλοι εμείς που δεν κανουμε πράξη τη θυσία του.

ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ- ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ- ΧΡΟΝΙΚΟΓΡΑΦΟΣ
ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ SER ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ
Γραφει καθε Δευτερα -Τεταρτη -και Παρασκευη στην στηλη μου "Αντι σιωπης",στον αδεσμευτο Τυπο.

πηγή:http://komianos.wordpress.com