ΣΠΑΡΑΓΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ:της Αννα Μπιθικώτση

Είδα κάτι δάκρυα να ποτίζουν το αγιόκλημα της ζωής παιδιών που έσπειρε ο καρκίνος τα σημάδια του στο κορμί τους. Άκουσα κάτι λυγμούς που πνίγηκαν στο μαξιλάρι του πόνου τους.

Έραψα στους ώμους τους φτερά για να πετάξουν πάνω από τις παιδικές χαρές των ονείρων τους. Μύρισα κάτι λογάκια που μοσχοβολούσαν ζωή. Γεύτηκα μια μπουκιά ελπίδα από τα ματάκια τους. Ρώτησα τον θεό ποιος τα αγάπησε πιο πολύ από την μάνα, τον πατέρα, τα αδέλφια τους… Σώπασε…Ρώτησα τους δρόμους που έπαιζαν, που κρύφτηκαν τα βηματάκια τους; Ρώτησα τη θύελλα, που σκόρπισε το γέλιο το γέλιο τους; Ρώτησα το κρεβατάκι τους, γιατί πάγωσε η ζέστη του; Ρώτησα τα τριαντάφυλλα, μήπως κοκκίνισαν από της αγάπης τα αίματα που τα πορφύρωσαν; Ρώτησα την φλόγα ενός κεριού, γιατί τους μοιάζει τόσο; Ρώτησα τους γιατρούς, μου κτύπησαν με νόημα την πλάτη και σώπασαν… Ρώτησα τον ήλιο και εκείνος κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα. Ρώτησα το φως και εκείνο μου έδειξε το σκοτάδι. Ρώτησα τους ναυαγούς και μου έδειξαν το ναυάγιο. Ρώτησα τα παιδιά και μου έδειξαν το μέλλον. Ρώτησα τη μάνα και μου έδειξε την Παναγιά. Ρώτησα τον πατέρα και «γέννησε», ένα αχ!.. Ξαναρώτησα τον θεό για αυτή την σκληρή πραγματικότητα, την άνιση μάχη για ζωή και Εκείνος αποκρίθηκε: Μα οι άνθρωποι κινδυνεύουν μόνο στη γη. Ξαναρώτησα τους γιατρούς, την επιστήμη και μου απάντησαν για νέες προόδους, για συνεχή επαγρύπνηση. –«Όλα για τον άνθρωπο» μου είπαν. Ρώτησα ένα άρρωστο κοριτσάκι: Θα γίνω καλά θα γίνω μανούλα…θα γίνω γιαγιά, μου αποκρίθηκε. Ρώτησα ένα άρρωστο αγοράκι: Θα βγω από εδώ, δεν θα ξανακάνω κανέναν από όσους αγαπώ να κλάψουν, θα γίνω επιστήμονας, γιατρός θα γίνω και θα ανακαλύψω το φάρμακο του καρκίνου, θα πάω στρατιώτης, θα κάνω παιδιά θα γίνουν γιατροί…θα έχω μακριά μαλλιά….Ρώτησα τις χημειοθεραπείες και μου έδειξαν ένα χλωμό φεγγάρι. Σταμάτησα να ρωτώ…και άρχισα να προσεύχομαι για όλα τα παιδιά. Σε παρακαλώ Παναγιά μου βοήθησέ τα και δώσε δύναμη στους γονείς τους. Τις νύκτες να βλέπω να ανατέλλουν ήλιοι μέσα στα παιδικά ματάκια τους. Μες στο σκοτάδι χαμόγελα να ζωγραφίζουν τα προσωπάκια τους. Όχι, όχι…δεν θα ξαναβουρκώσω αγγελουδάκια μου, σας το ορκίζομαι στη στιγμή αυτή που μας σκεπάζει, γιατί…. σας άκουσα, διέκρινα τον γνώριμο ήχο της μελένιας φωνούλας σας, και όσα σήμερα μου ζητάτε θα πράξω. Αφού εσείς μου λέτε ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα που κοιμάται και ξυπνά μαζί με τον «σπαραγμό των αγγέλων», αφού εσείς μπορείτε να ακούτε το τραγούδι τους. Αφού εσείς διακρίνετε το εικόνισμα που σκύβει από πάνω σας. Αφού εσείς οι μικροί «Χριστοί» γίνεστε εικόνισμα που τους νανουρίζει με λόγια πίστης! Εσείς που ψέλνετε μαζί τους για τη νέα ελπίδοφόρα μέρα που σας ξημερώνει!

ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ- ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ- ΧΡΟΝΙΚΟΓΡΑΦΟΣ
ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ SER ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ
Γραφει καθε Δευτερα -Τεταρτη -και Παρασκευη στην στηλη μου "Αντι σιωπης",στον αδεσμευτο Τυπο.

πηγή:http://komianos.wordpress.com