Το βρήκα και το αναρτώ, δεν ξέρω τα στοιχεία του συγγραφέα, αλλα νομίζω το κείμενο οτι εκπροσωπεί πολλούς απο εμάς τους κάποιας ηλικίας...
Περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας: Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε,δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να μεταλάβουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.
Τρώγαμε, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Δεν υπήρχαν χάμπουργκερ. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Ζυμωτό ψωμί με στιφτή ντομάτα , λάδι και σκόρδο. Γλυκό μας, ήταν το “υποβρύχιο” και το σταφύλι. Τις Κυριακές το απόγευμα, μια σοκολατίνα, αν τυχόν περίσσευε καμιά δραχμή του πατέρα.
Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet, mp3 player, κινητό, facebook, wi-fi, twitter. Εμείς είχαμε φίλους.
Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό,κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε δεκάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Κυνηγούσαμε σαύρες, και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, χωρίς να μας επιβλέπουν. Παίζαμε “μακριά γαϊδούρα” και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι. Όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλον και μάθαμε να το ξεπερνάμε χωρίς “χαϊδέματα” και μίσος. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα , για ενα φιλί, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι, χωρίς ζώνες ασφαλείας, 6 αερόσακους, ηλεκτρικά παράθυρα, και δεν υποφέραμε από το “σύνδρομο της τουριστικής θέσης”.
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Και αν καμιά φορά, τσακωνόμασταν, η παρεξήγηση λυνόταν μέσα στη παρέα με ειλικρίνεια, δάκρυα και καρπαζιές. Χωρίς λεκτική ασυδοσία και χειρονομίες.
Ο σεβασμός δεν ήταν κάτι που μας το επέβαλλαν,το θεωρούσαμε απαραίτητη προϋπόθεση για οποιαδήποτε ενεργειά μας. Σε αντίθετη περίπτωση δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.
Δεν λέω οτι τότε ήταν όλα τέλεια ,ούτε θέλω να θεωρηθώ οπισθοδρομικός , όμως τότε ένα παιδί, μεγάλωνε σαν παιδί και όχι σαν ρομπότ της εικονικής πραγματικότητας, των ριάλιτι, του διαφημιστικού βομβαρδισμού και των ρυθμών της τεχνολογίας.
Δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι -στην πλειοψηφία τους- “παιδιά του σαλονιού” , διότι δεν φταίνε για αυτό 100%
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.
Τρώγαμε, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Δεν υπήρχαν χάμπουργκερ. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Ζυμωτό ψωμί με στιφτή ντομάτα , λάδι και σκόρδο. Γλυκό μας, ήταν το “υποβρύχιο” και το σταφύλι. Τις Κυριακές το απόγευμα, μια σοκολατίνα, αν τυχόν περίσσευε καμιά δραχμή του πατέρα.
Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet, mp3 player, κινητό, facebook, wi-fi, twitter. Εμείς είχαμε φίλους.
Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό,κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε δεκάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Κυνηγούσαμε σαύρες, και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, χωρίς να μας επιβλέπουν. Παίζαμε “μακριά γαϊδούρα” και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι. Όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλον και μάθαμε να το ξεπερνάμε χωρίς “χαϊδέματα” και μίσος. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα , για ενα φιλί, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι, χωρίς ζώνες ασφαλείας, 6 αερόσακους, ηλεκτρικά παράθυρα, και δεν υποφέραμε από το “σύνδρομο της τουριστικής θέσης”.
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Και αν καμιά φορά, τσακωνόμασταν, η παρεξήγηση λυνόταν μέσα στη παρέα με ειλικρίνεια, δάκρυα και καρπαζιές. Χωρίς λεκτική ασυδοσία και χειρονομίες.
Ο σεβασμός δεν ήταν κάτι που μας το επέβαλλαν,το θεωρούσαμε απαραίτητη προϋπόθεση για οποιαδήποτε ενεργειά μας. Σε αντίθετη περίπτωση δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.
Δεν λέω οτι τότε ήταν όλα τέλεια ,ούτε θέλω να θεωρηθώ οπισθοδρομικός , όμως τότε ένα παιδί, μεγάλωνε σαν παιδί και όχι σαν ρομπότ της εικονικής πραγματικότητας, των ριάλιτι, του διαφημιστικού βομβαρδισμού και των ρυθμών της τεχνολογίας.
Δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι -στην πλειοψηφία τους- “παιδιά του σαλονιού” , διότι δεν φταίνε για αυτό 100%
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…
πηγη: http://imerazante.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που ήρθες να με επισκεφτείς, Μιας και ήρθες κανε τον κόπο και γράψε εδώ το σχόλιο σου!