Η Ζάκυνθος πρι και μετά τσου σεισμούς όπως την βίωσα μέσα από τις ιστορίες του πατέρα μου

 

Πρόσεξε την διασπορά  των σπιτιών σε ένα μόνο χωριό, το ιδιο συμβαίνει σε όλη την Ζάκυνθο...

Στην Ζάκυνθο των προγόνων μας οι χωριάτες ήταν οι φτωχοί που ασχολούνταν με την γη και οι χωραϊτες οι μορφωμένοι και ευκατάστατοι. Εκτός από δημόσιοι υπάλληλοι, κτηματίες, επιχειρηματίες αλλά και μαγαζάτορες....
Οι γέροι συνηθισμένο ήταν καθώς δεν μπορούσαν να δουλέψουν πλέον για να βγάλουν τα προς το ζειν να καταντούνε ζητιάνοι. Αυτό γινόταν διότι η κρατική μέριμνα δεν υπήρχε με την χορήγηση έστω και των υποτυπώδεις αγροτικών συντάξεων. Το καλύτερο πόστο για αυτούς ήταν εκεί στον Άγιο Λάζαρο, στην είσοδο-έξοδο της Χώρας προς τα χωριά. Εκει στο έμπα τσι Χώρας αραδιασμένοι τυφλοί, κουτσοί διακονιαραίοι γέροι παρακαλούσαν για λίγο φαγητό ....
Ήταν ντροπή για όλους να βρεθούν στην ανάγκη να γίνουν διακονιαραίοι στον Αι Λάζαρο. Η βαρύτερη κατάρα που ακουγόταν συνήθως ήταν:
"Που να πας στον Αι Λαζαρο". Αλλά και ο μεγαλύτερος όρκος τιμιότητας ήταν:
"Άμα σου λέω ψέματα να με δεις στον Αι Λάζαρο" φυσικά το έλεγαν με την βεβαιότητα ότι η οικονομική τους κατάσταση ήταν τέτοια που δύσκολα θα έφταναν στο σημείο να γίνουν ζητιάνοι. Άλλα όμως σχεδιάζει ο θεός κι άλλα εμείς....
Όλοι οι έμποροι και μαγαζάτορες ορκίζονταν στους πελάτες τους περί τσι τιμιότητας τους και της ειλικρινείας τους τονίζοντας πάντα το πόστο του Αι Λαζάρου.
Και ήρθε ο μεγάλως σεισμός του 1953 και τα ισοπέδωσε όλα, η φωτιά που ακολούθησε ολοκλήρωσε την καταστροφή.....
Και βρέθηκαν όλοι χωρίς σπίτια, χωρίς ρούχα, χωρίς τίποτα να είναι για τον .... Αι Λάζαρο .....
Οι χωριάτες έφτιαξαν καλύβες από άχυρα και νάιλον μέσα στα χωράφια τους και τα λιοστάσια τους και σπίτωσαν τις οικογένειες τους. Οι χωραϊτες εγκαταστάθηκαν σε σκηνές που στήθηκαν  στον Αι Λάζαρο, στο πλάτωμα της Παναγούλας και σε άλλα σημεία στην Χώρα. Αρκετοί Ζακυνθινοι βρήκαν τον τρόπο να φύγουν από το νησί για απέναντι ή ακόμα πιο μακριά. Το κράτος βλέποντας την τάση των κατοίκων να εγκαταλειψουν το νησί απαγόρευσε την έξοδο τους από την Ζάκυνθο.
Παρόλα αυτά πολλοί έφυγαν με κάθε μέσο από το νησί, αλλά αρκετοί επέστρεψαν για να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους εκμεταλευόμενοι την κρατική βοήθεια στους σεισμόπληκτους ή την αρωγή όπως συνηθιζόταν να λέγεται.
Στην χώρα οι αρχιτέκτονες ακολούθησαν τα πρότυπα των σπιτιών πριν τους σεισμούς, όχι ότι πέτυχαν ποτέ την ομορφιά που είχε πριν αλλά έδωσαν ενα κάποιο χρώμα..
Τα σπίτια της αρωγής στα χωριά ήταν μικρά με τούβλα ή τσιμεντόλιθους (πλίθες), σίδερα στα σενάζια, θεμέλια, και κεραμοσκεπές.
Τα σπίτια στα χωριά χτίστηκαν εκεί που πρωτοπήγαν αμέσως μετά τον σεισμό οι χωριάτες, στα χωράφια και τα λιοστάσια. Λίγοι ήταν που προτίμησαν να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους στο χωρίο μέσα. Έτσι μην απορείς αν πας σήμερα στην Ζάκυνθο και δεις την μεγαλη διασπορά των σπιτιών αλλα και την μεγαλη γεωγραφική έκταση που καλύπτει κάθε χωριό...
Κάπως έτσι ξανάρχισε η ζωή μετά τον σεισμό στην Ζάκυνθο, και ήρθε ο τουρισμός και το νησί απογειώθηκε.... (καλό ή κακό είναι μεγαλη συζήτηση, αλλά χωρίς τουρισμό σίγουρα κάτοικους σήμερα θα είχε ελάχιστους)